Στα βουνά προχθές μετά από πολλά χρόνια, ενώ την ίδια ώρα αγώνας και στην Κρήτη. Εκεί στην Κινέτα, έλαμψαν οι φτερούγες με καλυτερότερο τον Γιάννη Μπαντούνα και στην Κρήτη τα νορμάλ Μίτσου είχαν τον δίκιο τους αγώνα-ντέρμπι, χάρη στους Κώστα Κάκο και Γιώργο Αργυρίου, με τον ιπτάμενο Βοργιά να κλέβει την παράσταση.
Βλέποντας τις φτερούγες, τα Σούμπι και τα Μίτσου στο Λουτράκι, το μυαλό ταξίδεψε πολλά χρόνια πίσω, στις αρχές της δεκαετίας του '90, οπότε μια παρέα συνομηλίκων συμμετείχαμε στο Πρωτάθλημα Ράλλυ, με Ακρόπολις και Χαλκιδικής, με πενταετή συνέπεια.
Ο ανταγωνισμός ήταν έντονος, οι κανονισμοί αυστηροί, τα περισσότερα αυτοκίνητα ήταν “υπηρεσιακά” και τα υποστήριζαν καλά οργανωμένες ομάδες με εξαιρετικούς μηχανικούς. Προσεγμένα Celica, Deltona, Mazda 323, το Legacy και το δικό μας GTiR ό,τι καλύτερο για την εποχή από πλευράς προδιαγραφών και εξέλιξης.
Την αρχή την έκανε στο τέλος της προηγούμενης δεκαετίας ο Βαγγέλης Γκάλο με τη δική του, αρχικά, Celica ST165. Είχε τρέλα ο “κοντός” με την εξέλιξη και αξιοποιώντας την αγάπη του Νίκου Κάτρη για τους αγώνες έστησε ένα αυτοκίνητο από λευκό χαρτί. Δίπλα του ένας σοφός, ένας Κύριος του χώρου μας, ο Γιάννης Βασιλειάδης με την Toyota Hellas, την ισόβια πρωταθλήτρια στο ράλλυ των πωλήσεων, να υποστηρίζει διακριτικά και κάθε μέρα πιο πολύ αυτή την προσπάθεια που είχε βασικό αντίπαλο μια Corolla. Την οδήγησαν πολλοί, την απογείωσε ο Μανώλης Ρον Χαλιβελάκης, ο πρόεδρος, όντας ταχύς σε άσφαλτο και χώμα και αξιοποιώντας μυαλό και ψυχή και αυτήν τη σπάνια τέχνη που τον χαρακτηρίζει στη διαχείριση κρίσεων. Έλαμψε με την ΚΕ 35, καθιερώθηκε με την κουπέ του, αλλά ήταν ο Νότης Γιαγνίσης που ξεπέρασε τα όριά της. Με τα χρώματα της ΕΛΚΟ Βαγιωνής και μετά με της Cyclon, με κοινό παρανομαστή την Toyota Γιαννίτσας, ο “Βαρώνος” έκανε όργια με την Corolla ομάδας Ν, κερδίζοντας ισχυρότερους συνδυασμούς. Από τις περιπτώσεις που τα σχόλια αναβαθμίζουν τις δυνατότητες του εργαλείου, αφού οι άνθρωποι, θεατές και αγωνιζόμενοι, αρνούνται να δεχτούν ότι αυτός ο τύπος με το μούσι και άλλοι όπως ο Παναγιωτόπουλος με το Starlet, ο Τανούσης με εκείνο το σαν Starlet, ο Άγγελος με την περίπου Corolla κ.ά. όπως ο Τάκης Καϊτατζής ή ο Νίκος Ζάχος και οι Λάμπροι και ο Γιάννης και οι Λευτέρηδες και άλλοι πολλοί, το κάνουν αλλιώς, πάνε αέρα με ποιότητα και ταχύτητα, χωρίς να πληγώνουν το μέταλλο.
Στην Toyota το '90 με συντονιστή τον Νίκο Γενεράλη αναβάθμισαν, απογείωσαν τη συμμετοχή τους και η μια Celica, του Βαγγέλη Γκάλο -από τους καλύτερους Έλληνες rallymen στην ιστορία του χώρου-, βρήκε δίπλα της ακόμα δυο ίδιες, για τους Μανώλη Παναγιωτόπουλο-Νίκο Πάνου και Σώτο Κοκκίνη-Γιάννη Χάλαρη. Τρεις συνδυασμοί φωτιά αφού τα πληρώματα ήταν από τα 5-6 κορυφαία των ελληνικών αγώνων.
Στο δρόμο τους με το καλημέρα οι Γιαγνίσης-Κερατζάκης, με το μικρό, το πρώτο Mazda 323 GTX της ΕΛΜΑ, μέσα από το πάθος του Ηλία Λεονταρίτη, το καθαρό μυαλό του Κωνσταντίνο Κρικέλη και μια τρελή ομάδα μηχανικών με ψυχή και τέχνη. Τους συναντήσαμε με το GtiR, με όλο το πακέτο που μεταφράζεται μέσα από την κορυφαία ομάδα της χώρας τα τελευταία 40 χρόνια. Αυτοκίνητο πύραυλος που δεν έσπαγε, δε χάλαγε και έγραφε χρόνους όντας ανώτερο εφ όλης της ύλης από τη Celica και το Mazda, τότε το 91, χωρίς να λείπουν και άλλες συμμετοχές. Ανταγωνισμός, λοιπόν, ένα κλικ μετά την κορυφή και πείσμα από όλους, οπότε το '92-'93 αναβαθμίστηκαν τα Mazda με την έκδοση GT-R, ενώ ο Μανώλης, που δεν του αρέσει να υστερεί, έφερε στην Ελλάδα το Legacy μαζί με τα ακριβά του ανταλλακτικά από την αναξιόπιστη Prodrive.
Όπου χάναμε σε ταχύτητα το κερδίζαμε σε αξιοπιστία, με τη Mazda να απογειώνει το '93 την παρουσία της, προσθέτοντας στη μηχανή τον τίγρη Παύλο Μοσχούτη με ίδιο GTR.
Ωραίοι αγώνες, με ενδιαφέρον και για το θεατή. Σημαντικό στοιχείο η μεταξύ μας εξαιρετική σχέση. Μαζί δοκιμές, μαζί και στον αγώνα, μάχη στις ειδικές, ποτέ υπονοούμενα, πάντα καθαρές εξηγήσεις και οι κουτοπόνηροι που δεν έλειπαν, στη γωνία. Τους έπνιγε η δική μας ποιότητα. Ο καθένας προσαρμόζονταν στις αρετές του άλλου και προχωρούσαμε. Θα πεις “κερδίζατε”, όποτε γράφεις εκ του ασφαλούς. Μπορεί να είναι κι έτσι. Το σίγουρο είναι πως ποτέ δε διέκρινα στα μάτια τους αμφισβήτηση ή έλλειψη εκτίμησης και σεβασμού. Στη συνέχεια χαθήκαμε. Κάτι ο πολυνίκης, ό,τι πιο συμπλεγματικό διέθεταν οι αγώνες σε σύστημα βαθμολογίας, κάτι οι επιλογές των αντιπροσωπειών σε κατηγορίες, αλλά και σε ανθρώπους, μας οδήγησαν σε άλλη γη σ' άλλα μέρη, με τη φιλία μας, τις εξαιρετικές σχέσεις, δεδομένες.
Αν έπρεπε να κάνω ένα χαρακτηρισμό, τότε ο Μανώλης είναι ο Βασιλιάς, ο Νότης ιπτάμενος και τζέντλεμαν, ο Παύλος ο άρχοντας μαέστρος, όντας και τεχνίτης και εμείς επαγγελματίες, με ατού την καλύτερη ομάδα του πλανήτη, χρυσάφι που έλαμπε στα χέρια του Νίκου Κελεσάκου, του δικού μου ανθρώπου στη ζωή μου όλη.
Τη διαφορά στο δρόμο, αλλά και στις μεταξύ μας σχέσεις, την έκαναν οι υπέροχοι συνοδηγοί μας. Άριστες σχέσεις μεταξύ Τέρι, Αντωνάκη και “Μπατζανάκη Γιώργη” και των συνοδηγών του Π.Μ., δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για εξαιρετικό κλίμα μιας παρέας που διεκδικούσε με πάθος και επαγγελματικά στοιχεία τον ίδιο στόχο για μια τετραετία.
Το μόνο σίγουρο, είναι πως αυτό το συστηματάκι που σήμερα νομίζει πως διοικεί το χώρο μας, τέτοια πακέτα θα το πετούσαν στα σκουπίδια με μια ματιά, ένα μορφασμό, γιατί όταν οι οδηγοί συνεννοούνται έχουν τους δικούς τους νόμους στο δικό τους χώρο, όπου παγκοσμίως και διαχρονικά είναι οι πρωταγωνιστές.
Τώρα αν οι οδηγοί έβγαλαν μόνοι τα μάτια τους και προδομένοι δημιούργησαν συντονιστικό όργανο Σωματείων αντί Ομοσπονδίας για την αναβάθμιση, είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία, ευθύνη όλων μας. Ποτέ όμως δεν είναι αργά.
Σημείωμα αφιερωμένο στους παρόντες και στους απόντες, με δεδομένο ότι ο Νότης σήμερα συμμετέχει στο δικό του Σαφάρι με πληγωμένη ανάρτηση, λίγα καύσιμα, λιωμένα λάστιχα και συνοδηγό τη Βίκυ του, την κ. Γιαγνίση, έναν τεράστιο άνθρωπο, σημαντική κυρία του χώρου μας. Είναι όπως τότε, που με την Corolla στριμώξες στο καναβάτσο τις Integrale. Έσταζε το μούσι γλυκέ μου και τους πήρες με άνεση, ψυχή και αρχοντιά. Κάν' το για τον Μπίλαρο, τον Γιωργάκη σας και τα μωρά._ Στρατισίνο
ΥΓ: Οφείλω ένα χαμόγελο-πατρική αγάπη, ως απάντηση στο σπάνιο, υγιές και δημιουργικό χαμόγελο της κ. Ελένης Μαλακτάρη, που μόνο Ελενίτσα δεν είναι. Καλό δρόμο παίχτη!
