Η ζωή δεν κάνει κύκλους. Είναι όπως μια prima vista ειδική του παλιού RAC. Γνώση δρόμου μέσα από χάρτες και γενικότητες, μικτό οδόστρωμα, κρυφτό με τις καιρικές συνθήκες.
Όλοι παρόντες σήμερα το μεσημέρι στο “αντίο Φίλε Νότη Γιαγνίση”, με την τεράστια Βίκυ του στο δεξί μπάκετ να ξεπερνάει σε βάθος όλους όσους έτρεξαν μαζί του, καθώς και τα παιδιά και τα εγγόνια του να σφραγίζουν την ποιότητά του και ως οικογενειάρχη.
Τελετάρχης άτυπα και μέσα από τη δική μου λογική ένας πολύ σημαντικός άνδρας του χώρου μας. Τεράστιος αθλητής, αληθινός χεράς και πολύ σημαντικό μέλος της ελληνικής κοινωνίας, ο Αντώνης Γιοβάς μάς αγκάλιασε όλους με την αύρα του, παραθέτοντας συναίσθημα με σπάνια αρχοντιά, συνδεδεμένη με την πορεία του σε κάθε διαδρομή του. Ήταν ο σύνδεσμος με το χθες, ο κρίκος με την οικογένεια, ο πιστός φίλος και κουμπάρος που λειτούργησε ως ο μεγάλος αδελφός όλων μας. Μην το αναλύετε. Είπαμε: συναίσθημα. Δεν υπάρχει λογική όταν τα καταγράφεις. Σκέφτεσαι, άλλωστε, ότι χαμένος είναι αυτός που φεύγει. Είτε επιλέγοντας λάθος, είτε γιατί τον χτύπησε η ατυχία και τον σκότωσε. Αφήνει όμως πίσω του κοσμήματα ικανά να υπενθυμίζουν για πάντα την πορεία του, με δεδομένο το σεβασμό στη μνήμη του.
Βλέποντας τον Ιαβέρη εκεί, μαζί μας, σκέφτεσαι ότι δίνει τη δική του μάχη, έχει το μυαλό του στο Ιατρικό όπου αναρρώνει ο Κωνσταντίνος, ο Ιαβέρης Jr, και παρόλα αυτά ζει με τους συναθλητές του κάθε στιγμή. Δίνει το παράδειγμα στους νεότερους και αν είναι αναμενόμενη η αντίδραση και η παρουσία του “πίτσι” Σωτήρη Μαλακτάρη λόγω και της αγωγής του, είναι ευχάριστη έκπληξη η παρουσία του Κώστα Πατσουρέα που συμμετέχει στα ιερά κοινά του χώρου σεμνά και ταπεινά.
Τρόπος και αντιδράσεις που σε ανακουφίζουν και κρίμα που δεν ευαισθητοποιούν τους ανθρώπους που υποτίθεται πως έχουν την ευθύνη του χώρου των ελληνικών αγώνων, είτε συντονίζοντας (;), είτε εκπροσωπώντας – όπως θα έπρεπε να κάνει ο Σύνδεσμος που ξέραμε εμείς. Γιατί, αν ο Νότης είχε ρυθμίσει τα πάντα και δεν ταλαιπωρήθηκε οικονομικά τις δύσκολες ώρες, δε συνέβη το ίδιο με τον Μάκη Σαλιάρη και άλλους συναθλητές μας που ταλαιπωρήθηκαν και ταλαιπωρούνται από θέματα υγείας.
Για εμάς τους παλιούς που νοιώθουμε ασφαλείς και εμπιστευόμαστε ανθρώπους όπως ο Μανώλης Ρον Χαλιβελάκης, είναι τεράστιο κεφάλαιο η “επόμενη μέρα”.
Συνδεδεμένη με την υστεροφημία μας, αλλά και ουσιαστικά, αναφορικά με θέματα υγείας, αλλά και μετεκπαίδευσης αν πρόκειται για νεότερους, και δεν έχεις την απαίτηση να καταλάβουν πολλοί το σχόλιο-άποψη ακόμα και έχοντας υπηρετήσει τους ελληνικούς αγώνες από το 1975. Σύμφωνοι, παρορμητικά, αυθόρμητα αλλά με σημασία στους γύρω μας. Μεγαλύτερους, συνομήλικους και νεότερους.
Ο σεβασμός στο χθες και στο αύριο υπηρετώντας με συνέπεια το σήμερα, μας επιτρέπει να αναπνέουμε και να κοιτάμε στα μάτια και με σεβασμό όσους μοιράζονται μαζί μας αντίστοιχες ανησυχίες, αλλά και όχι μόνο._ Στρατισίνο
