top icon
Blog

Από το μπάκετ

Έπειτα από έξι ολόκληρα χρόνια δεθήκαμε και πάλι σε αγωνιστικό μπάκετ, όχι για τις ανάγκες του περιοδικού, αλλά για την ικανοποίηση αυτής που κυριεύει όσους έχουν κολλήσει το μικρόβιο των αγώνων…

Όσοι έχουν δεθεί έστω και μία φορά σε αγωνιστικό μπάκετ και έχουν βιώσει την ατμόσφαιρα και την αδρεναλίνη που διαπερνάει το σώμα σου κατά τη διάρκεια ενός αγώνα γνωρίζουν ακριβώς τι σημαίνει το μικρόβιο των αγώνων. Είναι έκφραση αρκετά συνηθισμένη και κοινότοπη, αλλά αναμφίβολα πραγματική. Επί προσωπικού, μπορεί οι φορές που έχω βρεθεί πίσω από το τιμόνι με αντίπαλο το χρονόμετρο να είναι μόλις δύο, αλλά αυτές που από το δεξί μπάκετ έχω προσπαθήσει να «διαβάσω» τη διαδρομή από τη δεξιά μεριά του αγωνιστικού είναι σαφώς περισσότερες. Η θέση του συνοδηγού μπορεί σε κάποιους να μοιάζει αδιάφορη, αλλά προσωπικά τη θεωρώ όχι απλώς σημαντική -κάτι δεδομένο-, αλλά εξίσου διασκεδαστική. Στοιχείο βασικό για να συνδυαστούν τα παραπάνω με το αποτέλεσμα είναι η χημεία ανάμεσα στο πλήρωμα, και για αυτό τις περισσότερες φορές επιλέγω να τρέχω με φίλους. Από τον Γιάννη Χαρπίδη, που ξεκινήσαμε παρέα, μέχρι και τον Κωνσταντίνο Χαλιβελάκη, με τον οποίο και αγωνιστήκαμε για τελευταία φορά μαζί το 2010. Ήταν το Ράλλυ Λαμίας εκείνης της χρονιάς, όταν ο Jr με πήρε και μου ζήτησε να τρέξουμε μαζί λόγω αδιαθεσίας του Λεωνίδα Μαχαίρα, και ξαφνικά βρεθήκαμε να διεκδικούμε την F2 με το Peugeot 206 S1600. Εμπειρία ζωής!

Από εκείνο το Ράλλυ η αγωνιστική φόρμα είχε «θαφτεί» στην ντουλάπα με τα ρούχα. Με εξαίρεση κάποιες αγωνιστικές γνωριμίες για λογαριασμό του περιοδικού, η παρουσία της είχε σχεδόν ξεχαστεί. Μέχρι το περσινό Ράλλυ Αμαρύνθου, όταν και πάλι ο Κωνσταντίνος ζήτησε να πάμε πλοηγοί με το Mitsubishi Lancer EVO VIII. Σε αυτές τις προσκλήσεις δεν το σκέφτεσαι καν, και η απάντηση ακολουθεί καταφατικά πριν καν ο «μικρός» ολοκληρώσει την πρότασή του. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα, το σαράκι των αγώνων είχε επιστρέψει για τα καλά και, όταν ο μεγαλύτερος αδελφός του Κωνσταντίνου, Νικόλας, πρότεινε να αγωνιστούμε μαζί στο Ράλλυ Αμαρύνθου, δεν υπήρχε καν δεύτερη σκέψη. «Τρέχοντας!» Εξάλλου, με τον Νικόλα μόνο άγνωστοι δεν ήμασταν μεταξύ μας, διατηρώντας πάντα εξαιρετική σχέση.

Οι διαδικασίες εύρεσης κράνους με Hans και έκδοσης αγωνιστικής άδειας ήταν εύκολη υπόθεση, και ξαφνικά βρεθήκαμε για τις πρώτες δοκιμές πριν από τον αγώνα. Διαδικασία ιερή και πολύ σημαντική στο παιχνίδι των αγώνων ράλλυ. Με δεδομένο ότι κάθε οδηγός έχει το δικό του τρόπο αποκρυπτογράφησης της διαδρομής, αλλά και για το πώς ακριβώς θέλει να ακούει τον συνοδηγό του, προσπαθούμε και προσαρμοζόμαστε σχεδόν αμέσως! Το κλίμα εξαιρετικό και όλα κυλούν ευχάριστα τόσο στις δοκιμές όσο και τις μέρες πριν πλησιάσει το σαββατοκύριακο του αγώνα. Τουλάχιστον μέχρι την Τετάρτη το πρωί, όταν και ανακοινώθηκε η αναστολή έκδοσης του περιοδικού. Ο ενθουσιασμός και η προσμονή του αγώνα μετατράπηκαν σε αγωνία και προβληματισμό για το μέλλον. Οι όποιες διαβουλεύσεις, που είχαν ξεκινήσει σχεδόν άμεσα, δε μετρίαζαν την απογοήτευση και την αγωνία μας. Τα τηλέφωνα από φίλους και συναδέλφους είχαν σπάσει και ο αγώνας είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα. Τουλάχιστον μέχρι την Παρασκευή το πρωί, όταν δεθήκαμε για πρώτη φορά στο μπάκετ του Peugeot 206 της κατηγορίας Α, για την τελευταία δοκιμή πριν από τον αγώνα.

Το κράνος, ο θόρυβος του κινητήρα, οι αυξημένοι παλμοί της καρδιάς και ό,τι συνεπάγεται η αγωνιστική εμπειρία σε ταξιδεύουν και σε μεταφέρουν σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν, όπου τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Η ψυχολογία σαφώς και αλλάζει, προσπαθώντας πλέον να αφήσουμε έστω για λίγο την αγωνία του αύριο, για να ζήσουμε την εμπειρία του σήμερα. Όμως, η παρουσία μας στο service park στον Αμάρυνθο είναι αρκετή για να πυροδοτήσει ακόμα μία φορά τις συζητήσεις γύρω από το περιοδικό και την τύχη του. Το ειλικρινές ενδιαφέρον και η συμπαράσταση αγωνιζομένων, μηχανικών, κριτών και γενικότερα ανθρώπων του χώρου είναι κάτι παραπάνω από συγκινητικά. Κορυφή του παγόβουνου; Η πρωτοβουλία του ΑΣΜΑ, του Σωματείου που διοργάνωσε τον αγώνα, να μοιράζει αυτοκόλλητα των 4Τροχών σε όλα τα αυτοκίνητα, αλλά και το γεγονός ότι όλοι οι αγωνιζόμενοι τα έφεραν στα αυτοκίνητά τους σε περίοπτη θέση. Κίνηση που για όλους όσοι εργαζόμαστε στο περιοδικό σημαίνει πολλά, αν όχι τα πάντα.

Κάπως έτσι, βρεθήκαμε στην αφετηρία της 1ης ε.δ., τον Πισσώνα, των περίπου 18 χιλιομέτρων. Έπειτα από έξι χρόνια εκτός αγώνων, το σφίξιμο στο στομάχι είναι έντονο, αλλά αυτό είναι και ένα μέρος της γοητείας των αγώνων. «3,2,1, πάμε!» Δε χρειάστηκαν παραπάνω από 1-2 χιλιόμετρα για να προσαρμοστούμε και να αρχίσουμε να φωνάζουμε. «Πέμπτη δεξιά, περνάει, μη σηκώνεις!» Η συγκεκριμένη ειδική είναι πολύ γρήγορη και, αν «περάσεις» τα πατημένα κομμάτια, η διαφορά είναι εμφανής στο χρόνο. Με τον Νικόλα να εμπιστεύεται το Peugeot 206, αλλά χωρίς να ρισκάρουμε στο παραμικρό, ο χρόνος είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής. Ενθαρρυντικός! Το ωράριο προβλέπει ακόμα ένα πέρασμα από τον Πισσώνα και, γνωρίζοντας πού μπορούμε να βελτιώσουμε το χρόνο μας, επιστρέφουμε στην αφετηρία της ε.δ.

Ο ενθουσιασμός, όμως, μετατράπηκε πολύ γρήγορα σε αγωνία, αφού ξαφνικά το εσωτερικό του Peugeot γέμισε καπνούς και αναθυμιάσεις. «Καιγόμαστε;» αναρωτιέμαι. «Όχι, δε μυρίζει καμένο», μου λέει ο Νικόλας. Ψαχνόμαστε ανάμεσα στα καθίσματά μας, κοιτάμε πίσω από τον καθρέφτη, την ώρα που τα δευτερόλεπτα χάνονται με ιλιγγιώδη ρυθμό. «Δεν έχω υδραυλικό», φωνάζει ο Νικόλας, και ουσιαστικά συνειδητοποιούμε ότι οι αναθυμιάσεις προέρχονται από τα υγρά του τιμονιού που έπεφταν στο καυτό μέταλλο του κινητήρα. Άγχος, και λύτρωση όταν φτάνουμε στο stop της ε.δ., με μοναδικό σκοπό να επιστρέψουμε στο σέρβις για να επισκευάσουμε τη ζημιά και να αγωνιστούμε κανονικά στις ειδικές της επόμενης ημέρας. Τα καταφέρνουμε, αλλά η αγωνία παραμένει, αφού στην SM Sport του Λευτέρη Σωτήρχου δεν υπάρχει το συγκεκριμένο ανταλλακτικό. Ολοκληρώνεται το 45λεπτο σέρβις, η ζημιά δεν έχει επιδιορθωθεί, τα φίδια μάς ζώνουν. «Έχουμε λύση», μας λέει με παροιμιώδη ψυχραιμία ο Λευτέρης Σωτήρχος, κάτι που τον χαρακτηρίζει γενικότερα στη συμπεριφορά του. Και, όντας στο πρωινό 10λεπτο σέρβις, με τους μηχανικούς της ομάδας να «πυροβολούν», το λευκό «206» είναι έτοιμο για την πρώτη από τις συνολικά τέσσερις ειδικές της ημέρας, χωρίς την παραμικρή ποινή!

Ενώ το Peugeot ήταν άψογο, δεν ίσχυε το ίδιο και για εμάς, αφού, όπως λέγεται και στη γλώσσα των αγώνων, «κοιμηθήκαμε», με το χρονόμετρο, ως γνωστόν, να μη συγχωρεί. Στην επόμενη ο χρόνος ήταν σαφώς πιο ανταγωνιστικός, όπως και τα δεύτερα περάσματα από τις ειδικές. Το γεγονός ότι σε κάθε πέρασμα κατεβάζαμε σημαντικά τους χρόνους μας ήταν ενθαρρυντικό, γνωρίζοντας ότι τα περιθώρια του αυτοκινήτου είναι σαφώς μεγαλύτερα. Το ίδιο όμως και του Νικόλα, ο οποίος, όταν προσαρμοστεί περισσότερο στο αυτοκίνητο και εμπιστευτεί τις ικανότητές του, θα βελτιώσει ακόμα περισσότερο τις επιδόσεις του. Μέσα από αυτήν τη συμβίωση στο εσωτερικό ενός αγωνιστικού αυτοκινήτου βελτιώνεται και ο συνδυασμός, αφού το πλήρωμα είναι ένα και μαθαίνει-εξελίσσεται ως μονάδα.

Κάπως έτσι επιστρέψαμε στη ράμπα του τερματισμού, με τη σκέψη μας να είναι στους Τασιόπουλο-Μπασιούκα, που νωρίτερα είχαν μία σφοδρή έξοδο με το Citroen Saxo, με αποτέλεσμα να μεταφερθούν στο νοσοκομείο για προληπτικό έλεγχο. Ο συμπαθέστατος οδηγός, που νωρίτερα μας έλεγε για την ατυχία που τον κυνηγάει τον τελευταίο καιρό, αλλά και ο Βασίλης Μπασιούκας αποκόμισαν ελαφριά χτυπήματα, τα οποία μοιάζουν πολύ μικρά μπροστά στην εικόνα του κατεστραμμένου Citroen Saxo στο service park.

Αν θα το ξανακάνουμε; Εννοείται! Το Peugeot ήδη ετοιμάζεται, και μαζί εμείς με τον Νικόλα για το Ράλλυ Λαμίας, τελικό του Κυπέλλου Ασφάλτου. Και, πλέον, με το μέλλον να δείχνει σαφώς πιο φωτεινό, τους 4Τροχούς στις επάλξεις και με διάθεση για υψηλές επιδόσεις. Τόσο στις ειδικές διαδρομές όσο και στο περίπτερο._ Π. Τ.

Ακολουθήστε το 4troxoi στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

ΤΙΜΕΣ - ΤΕΧΝΙΚΑ