Από τον φίλο Γιάννη Αθανασάκο τον m Bavaria, ευκαιρίας δοθείσης._Σ.Χ.
Όχι αυτήν που επιθυμούν όλοι, αλλά τη λίμνη, στο οροπέδιο του Φενεού, σ ένα καταπληκτικό περιβάλλον, τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε, μέσω του Ράλλυ regularity – ακριβείας «Σικυωνίων», που οργάνωσε η ΑΛΑΚ.
Η λέσχη της πόλης μου, με χωμάτινο χαρακτήρα και μεγάλη ιστορία, με μπρίο και θέληση αποφάσισε να διοργανώσει κάτι διαφορετικό, σαν φόρο τιμής στους λάτρεις των ιστορικών αυτοκινήτων της περιοχής με πυρήνα την πόλη του Κιάτου. Εκεί που κατ’ εμέ χτυπά η τετράτροχη καρδιά της Κορινθίας. Η διαδρομή γνώριμη και δοξασμένη: Κιάτο, Αρκούδα, «βασανιάρα» (η στροφή που σημάδεψε μια γενιά), Σούλι όπως άλλοτε που γινόταν η περίφημη ανάβαση Σουλίου, Καστανιά και Λίμνη Δόξα, ένα καταπληκτικό σημείο δίπλα μας, σαν να είσαι σε άλλη χώρα σε άλλο πλανήτη, στον παράδεισο…
Μελανό σημείο η άστοχη επιλογή της ημερομηνίας, που την ξεπερνά η θέληση 65 πληρωμάτων να περάσουν καλά, και οι άστοχοι χαρακτηρισμοί όσων θέλησαν να ανακόψουν την πορεία μας. Στο τιμόνι της οργάνωσης ο αλυτάρχης Γιάννης Καράμπελας, με την υποστήριξη της ομάδας της ΑΛΑΚ, του πρόεδρου Γιώργου, του Γιάννη Εγγλέζου, της Μαίρης και του αστείρευτου Σπύρου.
Ο δικός μου αγώνας ξεκίνησε με την οριστικοποίηση των συμμετοχών, σύμφωνα με τις οποίες έπρεπε να ετοιμάσω όχι ένα ή δύο αλλά 4 αυτοκίνητα, ώστε να συμμετάσχουν χωρίς προβλήματα και να γυρίσουν πίσω στο Κιάτο όλοι χαρούμενοι. Τα τέσσερα θα ήταν πέντε αν δεν βρισκόταν ο Σωτήρης Σελλής να μου παραχωρήσει εν λευκώ ένα πανέμορφο και άρτια προετοιμασμένο Datsun Violet για το γυναικείο πλήρωμα της ομάδας.
Βαριά η φανέλα, γιατί όλα πρέπει να είναι τέλεια για τους δικούς μου ανθρώπους, τα πέντε πληρώματα: τον Στρατισίνο, επί προσωπικού φίλο με όλη τη σημασία της λέξης, από αυτούς τους ελάχιστους που λες ένα και καταλαβαίνουν εκατό, που μιλάμε με τα μάτια, που σηκώνει το τηλ. και ρωτάει «έλα τι έχεις» χωρίς να έχεις πει τίποτα, τον Γάκη, φίλο αδερφικό, την Μαρία μου, χωρίς περαιτέρω σχόλια, ξέρει αυτή, με την Ρένα του Σ.Χ., έναν καταπληκτικό άνθρωπο, τον Παναγιώτη, φίλο, κουμπάρο, βοηθό, συνεργάτη, alter ego και τον πατέρα μου, που θα συμμετείχε με την κόρη μου την Κατερίνα, οδηγώντας το αυτοκίνητο μέσα στο οποίο μεγάλωσα. Γέμισαν οι μέρες και οι νύχτες μας δουλειά, λέσχη, συνεργείο. Το λευκό 1602 με ανίατο πρόβλημα στα φρένα, «άστο όπως είναι, φτιάξε τα άλλα» είπε ο οδηγός του και το πήρε και έφυγε αφήνοντας καμιά δεκαριά μέτρα φρέσκου Τoyo στην άσφαλτο. Πάει το ένα… Σειρά είχε το ασημί που σ’ ένα άλμα με κάμποσα χλμ. προσγειώθηκε πλαγίως και διέλυσε ότι υπήρχε σε silent block μπροστά, αλλαγή σε πολυουρεθάνες, ρύθμιση αβάνς, αλλαγή τιμόνι, τσεκάρισμα όλα ΟΚ, ο ΣΧ ήρεμος και σίγουρος, εγώ αγχωμένος αν θα του αρέσει και αν θα τον βολέψει με το θεόμακρο βήμα πάνω στο βουνό και αν θα γυρίσει πίσω απροβλημάτιστα. Δύσκολο αυτοκίνητο, ιδιότροπο, με κινητήρα δυνατό, αλλά χωρίς ροπή χαμηλά λόγω λίγων κυβικών, μακριά πρώτη, καλό μπλοκέ, μεγάλα φρένα, αλλά με 3,90 βήμα, στροφόμετρο που δε συνδυάζεται με την msd6al, οπότε η λύση είναι «βγάλε το φισάκι» και το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι ο ρόλος του. Να φορέσει τα αυτοκόλλητα του αγαπημένου περιοδικού, σαν όνειρο, και με τα πολλά φτάσαμε στην Πέμπτη πριν τον αγώνα…
Σειρά να ετοιμαστεί είχε ο καημός… ο πάλαι ποτέ σεισμός, που ξεσήκωνε το Κιάτο όντας 1600 νορμάλ με τελείως ελεύθερη εξάτμιση, το κιτρινόμαυρο για τον Γάκη, βόλτα για δοκιμή και ο στρόφαλος στο χέρι… αλλαγή μοτέρ, επιλογή από την ντάνα με την επιστημονική μέθοδο του α μπε μπα μπλομ, και το μπλιμ μπλομ σκάει πάνω σε αγνώστου ταυτότητος 1600άρι. «Καλό δείχνει, βάλτο και βλέπουμε», τα παιδιά παίζουν μέσα στο γκαράζ, ο σκύλος με κοιτάει με απορία, η γυναίκα μου απορεί κι αυτή αλλά δεν το δείχνει, ο μόνιμος βοηθός μου ψιθυρίζει χαμηλόφωνα «δε θα προλάβουμε», αργά το βράδυ, μάλλον νωρίς το πρωί, είμαστε έτοιμοι και παίρνει μπροστά. Πού καιρός για ρύθμιση σωστή στα weber. Άστο γι’ αύριο και βλέπουμε. Εν τω μεταξύ το Ε21 που θα οδηγούσε ο Παναγιώτης δεν παίρνει μπροστά με τίποτα και μας ζώνουν τα φίδια. Φτάσαμε στο παρά πέντε, κοιταζόμαστε δε μιλάμε, και το βάζουμε στην άκρη . Μια συμμετοχή μείον και πάμε να ετοιμάσουμε τον καημό. Ρύθμιση στο πόδι, δοκιμή, ξανά σκάλισμα, δοκιμή και πάλι από την αρχή. Βάζουμε και καθίσματα γιατί αγώνας με καφάσι αντί για κάθισμα δεν προβλέπεται, εξαέρωση στα φρένα γιατί κάτι δεν πάει καλά, άντε ν αλλάξουμε και το διαφορικό που το έχουμε κολλήσει για να γυρνάει καλύτερα «άστο όπως είναι» ωρύεται ο σοφός οδηγός του λευκού την ώρα που κάνει σεμινάριο στην 11χρονη συνοδηγό του… Ακούω και προσπαθώ να καταλάβω τι δεν πάει καλά με το μοτέρ.
Με τα πολλά φτάσαμε στο Σάββατο και κάνοντας crisis management αποφασίζω και διατάσσω να πάμε να το αφήσουμε στο Κιάτο το βράδυ ώστε να δούμε τι κάνει στο δρόμο και να πάω εγώ με το ασημί το πρωί στο σημείο της εκκίνησης και να το παραδώσω στον Σ.Χ. Καλού κακού γεμίζουμε και ένα αυτοκίνητο με εργαλεία και ανταλλακτικά.
Στη διαδρομή για το Κιάτο όλα καλά, σαν να μου φάνηκε σε κάποια σημεία πως πίσω μου σκόρπιζα ομίχλη, διστάζω να σηκώσω το τηλ. να ρωτήσω «παιδιά σας έπνιξα στην κάπνα;» και συνεχίζω. Φτάνουμε και στην παράκαμψη της εθνικής, σε μια τρίτη αριστερή διαρκείας, ταξιδεύω με τέρμα γκάζι και απολαμβάνω και λέω «ουφ, ευτυχώς όλα ρολόι». Σταματάω στο stop και πίσω… Λονδίνο φθινόπωρο, νωρίς το πρωί, ομίχλη. Κόκκινοι θάλαμοι πουθενά… Μόνο μυρωδιά από λάδι, σφίξιμο στο στομάχι. Φτάνουμε στο φιλόξενο συνεργείο του Μαζαράκη που ετοιμάζει εκείνη την ώρα την πανέμορφη Mercedes 170V και αφού ήδη έχει ξεκινήσει το μοτέρ να χτυπάει, κοιταζόμαστε δε μιλάμε κλείνουμε καπό και αφού τα μάτια έχουν ξεκινήσει κι αυτά να κλείνουν, πάμε σπίτια μας με μια κρυφή ελπίδα το πρόβλημα να είναι ψυχολογικό και όλα το πρωί να δουλεύουν ρολόι.
Ξημερώνει Κυριακή, το άγχος στα κόκκινα, το ίδιο και το ασημί για να προλάβω να είμαι στις 7 το πρωί στο Κιάτο. Ο δρόμος άδειος, το μοτέρ κελαηδάει, ο καιρός ονειρεμένος. Όλα καλά, φτάνει ο Σ.Χ. με τον Βασίλη και την Ρένα, η Μαρία είναι έτοιμη, περιμένουμε τον Αθανασάκο τον πρεσβύτερο με την εγγονή του και το λευκό. Έρχεται και ο Γάκης και πάει να φέρει τον καημό στην εκκίνηση. Περιέργως δουλεύει και ας με κοιτάει περίεργα αυτός και ο Θάνος όταν τους λέω ότι αν εκραγεί μην αγχωθείτε, θα δω τα πυροτεχνήματα και θα έρθω. Μπαμ και μπουμ και πάμε εκκίνηση. Φεύγει ο Στράτης και το άγχος μήπως δεν βολευτεί κορυφώνεται. Τα κορίτσια με το Datsun δείχνουν να βολεύονται, συγκίνηση με τον πατέρα μου και την κόρη μου που παίρνουν εκκίνηση, αγωνία και για τον Γάκη μήπως και καρφωθεί κάνα πιστόνι στο καπό -και άντε να βρεις καπό- και χαρά για το κουμπα team με την 190. Η ηρεμία επέστρεψε με τα πρώτα αποτελέσματα που δείχνουν πως όλοι συνεχίζουν και πάνε και καλά και η εικόνα ολοκληρώθηκε όταν επέστρεψαν όλοι στο Κιάτο χαρούμενοι .
Σαν ημερολόγιο καταστρώματος μοιάζει, αλλά είναι οι σκέψεις ένα κουβάρι που έχει να κάνει με το συναίσθημα και την ικανοποίηση πως τα καταφέραμε, οι εικόνες που συλλέξαμε, τα χαμόγελα, και το ότι πέρασαν καλά όλοι οι… ομοιοπαθείς που συμμετείχαν, γιατί σαν ομάδα με κοινό στόχο κινηθήκαμε όλοι, συμμετέχοντες και οργανωτές και πάμε για το επόμενο στην ίδια βάση._ Γιάννης Αθανασάκος
