Με αφορμή την επίδοση των Βασίλη Αναδιώτη-Μανώλη Μακρινού στο Ράλλυ Παλάδιο το σχόλιο. Το γεγονός ότι έχασαν στα δέκατα από τους καλύτερους σήμερα, ενισχύει την άποψή μας και μας δίνει την αφορμή να υπενθυμίσουμε πως τα ράλλυ είναι συλλογική προσπάθεια. Το πλήρωμα και οι μηχανικοί τους, η ομάδα που είτε συμμετέχει με πρόγραμμα σε ολόκληρο θεσμό, είτε κοσμεί τις συμμετοχές κατά περίπτωση. Άλλωστε, προετοιμάζονται με την ίδια χαρακτηριστική συνέπεια, τόσο για το πλήρες Πρωτάθλημα, όσο και για τη μεμονωμένη ευκαιριακή τους συμμετοχή. Γι' αυτούς τους δύο, συνάδελφοι σε μπάκετ και κόκπιτ, όντας και πιλότοι της Πολιτικής Αεροπορίας, η συλλογική προσπάθεια ταυτίζεται με την αρχή της αλληλοεκτίμησης και της αμοιβαίας εμπιστοσύνης – το να συμπληρώνει ο ένας τον άλλο είναι τρόπος ζωής. Όπως και η συνέπεια, η πειθαρχία και το πείσμα στο στόχο, μέσα από προδιαγραφές όπου το παιχνίδι με τα όρια έχει χάντικαπ-προφυλακτικό την ευθύνη. Το βάρος της όμως δε σκοτώνει το παραπάνω στην προσπάθεια, εκεί που απαιτείται αυτό το κάτι που σε διαφοροποιεί και σε κάνει να ξεχωρίζεις και στο τέλος να κερδίζεις. Έχουν τον τρόπο, μέσα από το μυαλό τους να εξελίσσουν αυτό το χάντικαπ-προφυλακτικό, σε ατού και δεν θα τους δεις ποτέ προβληματισμένους από την πίεση, όντας μαχητές μέχρι το τελευταίο μέτρο της τελευταίας διαδρομής.
Έχουν τη λεπτομέρεια, τη συνέπεια και την πειθαρχία στο DNA τους και είναι και οι διαφορετικές εικόνες που τους οδηγούν εντός και εκτός κόκπιτ, που τους δίνουν και την υπεραξία που απαιτείται εντός μπάκετ. Ο ένας για τον άλλο και οι δύο για την ομάδα τους που “συμπάσχει”, με σεβασμό στο χώρο που κοσμούν, έχοντας και την ευθύνη που απαιτείται προς τον θεατή.
Ίδιοι ως επαγγελματίες με κοινές αρχές, εντελώς διαφορετικοί ως άνθρωποι στη διαχείριση της καθημερινότητας, γνωρίζουν πολύ καλά και το παιχνίδι των ανθρώπινων σχέσεων έχοντας συνδέσει εγκεφαλικά και πρακτικά τη συμμετοχή τους με τη συνύπαρξή τους σε ένα αεροπλάνο. Νιώθεις και ασφαλής μαζί τους, όπως, όντας αδαής, νιώθεις ακόμα καλύτερα όταν ξέρεις πως μπροστά, εκεί στο “γραφείο” με τις οθόνες και τα αμέτρητα μπουτόν, είναι κυβερνήτες και οι δυο, χωρίς βέβαια να υποτιμάς την κλασική συνταγή του αρχηγού-υπαρχηγού.
Αρχηγοί και οι δυο, με ξεκάθαρους ρόλους μέσα σε αυτό το Clio Airbus, όπου ένας συμπλεγματικός-εντεταλμένος τόλμησε να καλύψει τα σήματα της κορυφαίας Αεροπορικής εταιρείας της Ευρώπης για να μην πληγωθούν τα σήματα του περιοδικού μας και να παιχτεί το ύπουλο, το πρόστυχο παιχνίδι του οργανωτή που καλύπτεται τυπικά μέσα από κανονισμούς. Άντεχαν αυτοί οι κανονισμοί την εποχή της ευημερίας, ξεπερνιούνται όμως σήμερα, οπότε η εξασφάλιση χορηγών, θυμίζει επικίνδυνη αποστολή και απαιτείται τακτ και σεβασμός που να συνδέονται με τις αρχές του καθενός. Το σχόλιο αφορά και τους αθλητές που πληρώνουν και τους οργανωτές, είτε προσφέρουν, είτε επιχειρούν με κέρδη ή ζημιές – μέσα από τις επιλογές τους.
Βασίλης Αναδιώτης-Μανώλης Μακρινός, τους εμπιστεύεσαι με λευκά πουκάμισα και γραβάτα και τα γαλόνια τους που λάμπουν, τους παραδέχεσαι με τις φόρμες και τους αγαπάς και ζεις τη στιγμή μαζί τους συνομιλώντας έτσι απλά, αλλά πάντα χρήσιμα και με ενδιαφέρον. Δυο ιπτάμενοι Κύριοι των αιθέρων και των ελληνικών αγώνων που διδάσκουν τρόπο είτε σε καλωσορίζουν από τα μεγαλόφωνα, είτε με τα περάσματά τους στις ειδικές διαδρομές. Άλλωστε, αν μελετήσεις την πορεία τους μέσα από το παλμαρέ τους, πιστοποιείς την ποιότητά τους και δικαιώνεις το παραπάνω σημείωμα: ό,τι λιγότερο σε σχέση με την κλάση τους, στοιχείο που γενικότερα λείπει από το χώρο.
Καλή συνέχεια και μακάρι να πάνε Λαμία οι τριάδες σε Αμαρύνθου-Κρήτης-Παλάδιο, ο Μάκης Θεργιάκης, ο Γιάννης Μπαντούνας, οι ιπτάμενοι βόρειοι με τα όπλα τους κ.ά. Οι ικανοί να αλλάξουν ισορροπίες σε κατηγορίες και κλάσεις, ώστε και να σωθεί η παρτίδα του σχεδιασμού της ΟΜΑΕ, αφού ο χώρος τις έχει ανάγκη τις μεγάλες, τις σημαντικές εκδηλώσεις με τους καλύτερους από τους καλύτερους, για να μην υποτιμούμε και το ρόλο του οργανωτή._Στρατισίνο
