Τα τελευταία χρόνια έχουμε συνηθίσει να κατηγοριοποιούμε στην ομολογουμένως πολυσυλλεκτική κατηγορία των GT αυτοκινήτων κάθε μοντέλο που καταφέρνει να ισορροπεί με αρμονία ανάμεσα στην άνεση και τα ήπια σπορτίφ χαρακτηριστικά, προσφέροντας παράλληλα αρκετές «δόσεις» πολυτέλειας και πολιτισμού στο εσωτερικό του. Όχι υπερφίαλου, αλλά ικανού να καταστήσει την κάλυψη μεγάλων αποστάσεων –και όχι μόνο- μια απροβλημάτιστη και προπάντων ασφαλή διαδικασία. Τόσο για τον οδηγό, όσο και τους υπόλοιπους επιβάτες.
Επί της ουσίας, επομένως, μιλάμε για μία εξειδικευμένη, τρόπον τινά, συνομοταξία οχημάτων που κινείται εξ ορισμού πάνω σε πολύ λεπτές γραμμές. Μιας ομάδας τετρατρόχων, με άλλα λόγια, που δε διστάζουν να συμβιβάσουν τα φαινομενικά ασυμβίβαστα, ρίχνοντας άλλοτε πολύ και άλλοτε λίγο νερό στο κρασί τους προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους.
Όλα τα παραπάνω, όμως, ελάχιστη σχέση έχουν με αυτό που άλλες εποχές πρέσβευε ο όρος GT.
Ήδη από τις αρχές τις δεκαετίας του ’50, η ονομασία GT ή αλλιώς Grand Tourer ή Grand Turismo στα ιταλικά, αποδίδονταν σε αυθύπαρκτα μοντέλα της γκάμας ενός κατασκευαστή και όχι σε αναβαθμισμένες, αισθητικά και μηχανικά, εκδόσεις κάποιου υπάρχοντος. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, επρόκειτο για κουπέ προτάσεις με αμάξωμα 2+2 θέσεων που κινούνταν από 6κύλιβδρους ή και 8κύλινδρους κινητήρες που εξασφάλιζαν αυτό που ήταν και το πρωταρχικό ζητούμενο: το άνετο και γρήγορο ταξίδι στον ανοιχτό δρόμο. Τα περισσότερα εξ αυτών ήταν πισωκίνητα με τον κινητήρα να βρίσκεται, για προφανείς ασφαλώς λόγους, εγκατεστημένος στο εμπρόσθιο τμήμα της κατασκευής. Οι απόλυτες επιδόσεις δεν ήταν στην καθημερινή… ατζέντα των δημιουργών τους, μιας και η φιλοσοφία των εν λόγω οχημάτων εστίαζε μεν στην ταχύτητα, πάντοτε όμως σε συνδυασμό με την άνεση και το απόλυτο… στιλ σε επίπεδο αισθητικής. Εντός αλλά και εκτός.
Σήμερα, σε αντίθεση, ο όρος GT έχει ενταχθεί, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στο αυτοκινητικό λεξιλόγιο όλων σχεδόν των κατασκευαστών. Και με τις παραινέσεις των τμημάτων μάρκετινγκ, στην ίδια τους τη γκάμα. Έτσι, με τον όρο GT αναφερόσαστε σήμερα ολοένα και περισσότερο σε «συνηθισμένα» οικογενειακά αυτοκίνητα δυόμιση όγκων, με τρεις ή πέντε πόρτες, ακόμα και σε προτάσεις της σούπερ μίνι κατηγορίας με πολυμορφικά(!) γνωρίσματα. Με άλλα λόγια, σε εκδόσεις που βασίζονται σε μοντέλα «ευρείας κατανάλωσης», τα οποία εξοπλίζονται με κινητήρες λίγο πιο ισχυρούς από τα συνηθισμένα, μεγαλύτερους τροχούς και αναρτήσεις αισθητά πιο «δεμένες» σε σχέση με τις νορμάλ παραλλαγές τους. Όλα τα παραπάνω δεν θα μπορούσαν παρά να… ντύνονται και μ’ ένα διακριτικά πιο σπορτίφ εξωτερικό περιτύλιγα που να μαρτυρά του λόγου το αληθές. Και, ασφαλώς, τις προθέσεις των δημιουργών του.
Πάρτε για παράδειγμα το Peugeot 308 στη 2λιτρη, πετρελαιοκίνητη έκδοση του. Ναι, καλά διαβάσατε. Πετρελαιοκίνητη!
Ο πολυδιαφημισμένος BlueHDi κινητήρας των 180 ίππων καταφέρνει εκ του αποτελέσματος που προκύπτει στην πράξη να «δέσει» αρμονικά με όλα όσα θέλουν να προσδώσουν οι Γάλλοι στη συγκεκριμένη εκδοχή της σειράς διαθέτοντας πληθωρική ροπή και μεστή λειτουργία σε όλο το εύρος περιστροφής. Το βάρος των 1,4 σχεδόν τόνων απλά δεν… υπάρχει πίσω από το μικρής διαμέτρου flat-bottom πηδάλιο, καθώς το εξαιρετικό αυτόματο «6άρι» με τα χαρακτηριστικά και σταθερά, πίσω από το τιμόνι, «αυτιά», σε συνδυασμό με τον «γεμάτο» κινητήρα και τα 400(!) Nm της μέγιστης διαθέσιμης ροπής του, κάνουν το αυτοκίνητο να δείχνει εξαιρετικά πιο ελαφρύ και ευέλικτο απ’ ότι αρχικά θα νόμιζε κανείς. Πατώντας το κουμπί Sport δε, στοιχείο εκ των ουκ άνευ πλέον για κάθε μικρομεσαίο GT που θέλει σήμερα να σέβεται τον εαυτό του, το 308 GT BlueHDI… θυμώνει. Ηχητικά, πρωτίστως, αλλά και σε αίσθηση, μιας και ο κινητήρας γίνεται ακόμα πιο πρόθυμος και «ευαίσθητος» στο πάτημα του γκαζιού, το τιμόνι ακόμα πιο πειθήνιο στις εντολές σου και το «6άρι» πιο άμεσο και γρήγορο στη διαδοχή των σχέσεών. Τα κάτι παραπάνω από 8 δλ. για το τυπικό «0-100» είναι σίγουρα μια αξιοσέβαστη, αν όχι αξιοζήλευτη, επίδοση με δεδομένο τον χαρακτήρα και το συνολικό ύφος της γαλλικής αυτής κατασκευής. Το ίδιο, ασφαλώς, ισχύει και για τα σχεδόν 10 λίτρα που κατά μέσο όρο απαιτεί με όχι και τόσο περιβαλλοντικά… φιλικό δεξί πόδι το 2λιτρο διαμάντι της PSA για κάθε 100 χλμ. κίνησης.
Την ίδια στιγμή, οι αναρτήσεις, χωρίς να κουράζουν ακόμα και μέσα στους ολοένα και πιο παραμελημένους δρόμους της πρωτεύουσας, στέκονται στο ύψος των συγκρατημένα σπορτίφ περιστάσεων μην αφήνοντας το αμάξωμα να γείρει κάθε φορά που αποφασίσεις να ανακαλύψεις τα όρια. Ταξιδεύοντας, η ηχομόνωση δεν αφήνει περιθώρια για αμφισβητήσεις και «ναι μεν άλλα», το ίδιο και η απόδοση της ανάρτησης, που συμβάλει καθοριστικά ώστε να μετακινηθείτε κυριολεκτικά… ατσαλάκωτοι σ’ ένα καλαίσθητο εσωτερικό στο οποίο θα βρείτε όλες τις «προβλεπόμενες» ηλεκτρονικές και όχι μόνο ανέσεις.
Κάπως έτσι λοιπόν είναι πλέον τα σύγχρονα GT._X.A.
