Έλαμψε τη δεκαετία του ’70, και είναι ο Άρης Λουμίδης πίσω από το ευρηματικό ψευδώνυμο. Άνθρωπος που χάρη στην κλάση του κοσμεί και σήμερα, στα εξήντα και πλέον χρόνια του, την κοινωνία μας, με ατού την ευφυΐα του.
Είχε άποψη τότε για το «πώς πρέπει» σε σχέση με τους ελληνικούς αγώνες, έχει και σήμερα σε θέματα που αφορούν το κλασικό αυτοκίνητο.
Τον «γνωρίσαμε» με τη λευκή 911 R, αλλά στο μυαλό όλων είναι με το μουσταρδί Bell στο μπάκετ της κίτρινης, της ψυχεδελικής ex-Λαρούς RS. Τότε, με ή χωρίς τα RayBan-καθρέφτες, που οδηγούσε στο Τατόι δείχνοντας το δρόμο στις «2002» και στις GTAm της εποχής με τους καλύτερους στο κουμάντο. Ήξερε να κερδίζει συνδυάζοντας το ταλέντο με το μυαλό του, και μόνο τυχαίο δεν είναι το ότι είχε και έχει την εκτίμηση και των δύο. Του Γιώργου Μοσχού και του «Ιαβέρη».
Το θαυμασμό μας τον κέρδισε όταν «καταδέχτηκε» να οδηγήσει τη Sud στο Ενιαίο κερδίζοντας στο Τατόι, ενώ ήταν ανταγωνιστικός και στο Ράλλυ στην Αττική, αγώνα που κέρδισε ο «Ιαβέρης». Άλλωστε, ήταν αυτή η απλότητα και η άνεση να οδηγεί τα πάντα όλα στο όριο και να «εκτίθεται» σε κάθε μορφής αγώνα και με διάφορα αυτοκίνητα. 
Λάτρης του ελεγχόμενου ρίσκου, συνδύαζε την άνεση, χωρίς να αποφεύγει την υπερβολή όταν υπήρχε ο λόγος και η αφορμή.
Εκπαιδευμένος στα πολλά χιλιόμετρα οδηγώντας με άνεση την Corvette των πολλών κυβικών και βαριές «Μερκ», όπως την πράσινη 350 SE, σημείο αναφοράς των ελληνικών αγώνων της εποχής, λάτρευε τους αγώνες ταχύτητας. Εκεί, άλλωστε, εφήρμοζε και τη στρατηγική του «διαβάζοντας» τους αντιπάλους του. Τίποτα τυχαίο, όπως και το ότι στη συνέχεια, όταν προσπέρασε, τον κέρδισε ο «αέρας», όντας πολύπειρος πιλότος αεροπλάνου και ελικοπτέρου, που δεν τα ξεχωρίζει, αφού απαιτούν αντίστοιχη, πολύ σοβαρή προσέγγιση.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε κεφάλαιο για την εξαιρετική του οικογένεια και για τον επιχειρηματικό του ρόλο, αλλά αυτή είναι η ζωή του, και ποτέ δεν του άρεσε να τη μοιράζεται με την κοινή γνώμη. Είπαμε, σεμνός, απλός και με άποψη εφ' όλης της ύλης όταν σε εμπιστευτεί, και οι σκέψεις του για το αύριο προκύπτουν από τις αναμνήσεις του, με κοινό παρονομαστή το χιούμορ του, που συναρπάζει, ακόμα και όταν εκτιμάς-σκέπτεσαι πως υπερβάλλει, χρωματίζοντας τα ανέκδοτα που διηγείται. 
Εννοείται πως έχει άποψη για τα πεπραγμένα της ΦΙΛΠΑ και την εξέλιξη που αφορά τις πινακίδες των Ιστορικών οχημάτων, και μείνετε συντονισμένοι. Άλλωστε, όταν αναφέρεται στο κλασικό αυτοκίνητο, είναι ο χρόνος που το χαμόγελο δίνει τη θέση του στην πολύ σοβαρή έκφραση των χαρακτηριστικών του.
Σε κάθε περίπτωση, είναι όμορφο να γνωρίζεις ουσιαστικά έναν χαρισματικό άνθρωπο που τον ξέρεις 45 χρόνια. Σε γοήτευε με τα πατήματά του, σε κερδίζει με τον τρόπο του, διαχρονική αξία, δείχνοντας και το δρόμο, ενώ σε βάζει και σε σκέψεις._ Σ. Χατζηπαναγιώτου
