«Σαραβαλάκι», αγάπη μου!

– Θα πάμε για ποτό το ΣΚ;

– Είμαι Σπάρτη, τρέχω αύριο! Θα οδηγήσω χωμάτινο φορμουλάκι!»

Έπειτα από μια συγκαταβατική απάντηση, που συνδυάζεται με θαυμασμό και ενδιαφέρον για αυτό που πας να κάνεις, μία εβδομάδα αργότερα ακολουθεί αντίστοιχη στιχομυθία.

– Πάμε για ποτό, τρελέ;

– Ρε Bill, είμαι Κόρινθο, αύριο τρέχω. Συνοδηγός με τον Νικόλα…

Και κάπως έτσι, μένεις χωρίς φίλους… Οι τελευταίες δύο εβδομάδες ήταν από τις πλέον παλαβές, που θα έλεγε και ο Βασίλης. Από το Σπαθοβούνι και τις δοκιμές με το Speedcar, που βρεθήκαμε να αγωνιζόμαστε στη Σπάρτη, με ενδιάμεσο σταθμό την Αυστρία για την οδήγηση του ΚΤΜ GT4, αλλά και των C63 AMG και Giulia QV, μέχρι τις δοκιμές για το Φθινοπωρινό Ράλλυ, αλλά και το ταξίδι στην Ιταλία για το Hyundai i30 N και πίσω, για τον πραγματικό αγώνα του Παν.Π. Ράλλυ! Δύο εβδομάδες απόλυτης αδρεναλίνης, που, με όσα και αν μεσολάβησαν (όμορφα και άσχημα), κατέληξαν να σου αφήσουν μια ανάμνηση που ίσως έπειτα από χρόνια να διηγείσαι κάποιο βράδυ με ένα ποτήρι κρασί σε φίλους. Προς Θεού! Μην παρεξηγηθούμε, δεν παραπονιόμαστε. Απλώς, τέτοιες περιόδους εκτιμάς τη ζωή του εργένη.

Μετά τη Σπάρτη και την ανάμικτη εμπειρία της συμμετοχής στο Dirt Games, στο πλάνο υπήρχε το Φθινοπωρινό Ράλλυ. Το πρόγραμμα όχι βαρύ, αλλά ασήκωτο. Δευτέρα-Τρίτη κλείσιμο τεύχους, και Τετάρτη άδεια για να πάμε δοκιμές, αφού μέσα σε όλον αυτόν τον κυκεώνα είχαμε αποφασίσει με τον Νικόλα Χαλιβελάκη να λάβουμε μέρος στο Φθινοπωρινό Ράλλυ. Φυσικά, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε τον αγώνα μας. Για ακόμα μία φορά ο Σ.Χ. χωρίς δεύτερη σκέψη μας έδωσε το ελευθέρας, και Τετάρτη βρεθήκαμε με τον Νικόλα στο βουνό. Αναγνωρίσεις, το ένα πέρασμα να διαδέχεται το άλλο, αφού η σχεδίαση του αγώνα ήταν εντελώς «recce-friendly», και το βράδυ πίσω για να φτιάξουμε βαλίτσες! Πέμπτη αεροπλάνο και ταξίδι για Ρώμη. Παρέα με τον Μάνο Στεφανή οδηγούμε το Hyundai i30 N και, αφού το απολαύσαμε σε κάθε επίπεδο (οδήγησης και παρέας), Παρασκευή επιστροφή Αθήνα. Καθυστέρηση της πτήσης από Αθήνα, άφιξη μετά τις 21:00 και γρήγορα Μαρούσι να αλλάξουμε αυτοκίνητα με τον Μ.Σ. Από εκεί σπίτι, να φτιάξουμε εκ νέου βαλίτσα, με τον Νικόλα να περιμένει. Όλα έτοιμα, και το ίδιο βράδυ διανυκτέρευση στα Λουτρά Ωραίας Ελένης, με την πρώτη κατάρρευση να είναι πραγματικότητα…

Σάββατο πρωί ξύπνημα νωρίς και δοκιμές για τον αγώνα! Όχι για πολύ, αφού ο Λευτέρης Σωτήρχος και η SM-Sport έχουν φέρει το Peugeot 206, και πρέπει να το οδηγήσουμε πριν από τη μάχη. Καταλήγουμε πριν το Χιλιομόδι και περνάμε στο εσωτερικό του «206» σχεδόν έπειτα από ένα εξάμηνο, αφού είχε μεσολαβήσει η συμμετοχή μας στις Καρούτες με το Lancer EVO IX. «Πώς γίνεται να κάθομαι καλύτερα στο Peugeot, αντί στο EVO;» Ένα ερώτημα που μέχρι και σήμερα παραμένει αναπάντητο… Ένα, δύο, τρία περάσματα, και ο Νικόλας αρχίζει να βρίσκει ρυθμό. Το Peugeot είναι όπως και στον Μπράλο εξαιρετικά φιλικό, εμπνέοντας εμπιστοσύνη στον οδηγό, όσο και σε σένα που κάθεσαι δίπλα. Στα τελευταία περάσματα, όμως, ένα βίαιο τρέμουλο αρχίζει να περνάει στα πόδια κάθε φορά που ο Νικόλας πατάει το φρένο. «Ίσως να έχουν στραβώσει οι δίσκοι», λέει ο Λευτέρης Σωτήρχος με την απαράμιλλη ηρεμία του. Ο Κωνσταντίνος (Hali Jr) είναι με το κλειδί στο χέρι να πάει στην Αθήνα να φέρει καινούργιους, αλλά εντέλει, με δεδομένο ότι η απόδοσή τους δεν επηρεάζεται, αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε ως έχει.

Μερικά περάσματα ακόμα, τεχνικός έλεγχος, και γρήγορα ξενοδοχείο να φορέσουμε αγωνιστική περιβολή για την πανηγυρική εκκίνηση! Καλή διάθεση, γέλιο και συζήτηση με τους αγωνιζόμενους, όπου φυσικά ακούς τους περισσότερους να μοιράζουν υποσχέσεις περί επιδόσεων και χρόνων. Χαμηλοί τόνοι, ηρεμία και… κατάρρευση Νο 2 το βράδυ, αφού πρώτα ακολούθησε ένα από τα κλασικά «γαμπριάτικα» τραπέζια για φαγητό, με όλα τα μέλη της ομάδας, και όχι μόνο.

Κυριακή πρωί και για καλή μας τύχη δεν τίθεται θέμα βροχόπτωσης. Με την καρδιά μας στη θέση της, ετοιμαζόμαστε για το πρώτο loop ε.δ. Για την ιστορία, το Φθινοπωρινό φέτος είχε πολύ έξυπνη σχεδίαση, αφού ουσιαστικά πραγματοποιήσαμε δύο ε.δ. επί τρεις φορές. Η ιδιαιτερότητα, όμως, ήταν ότι μεταξύ τους μεσολαβούσε ελάχιστος χρόνος, με αποτέλεσμα να φοράς κράνος στο σέρβις και να το ξαναβγάζεις μόλις επιστρέψεις σε αυτό. Και μπορεί η πρώτη εκ των δύο να ήταν σχεδόν 8 χλμ., αλλά η δεύτερη άγγιζε τα 20!

Κάπως έτσι, και με την ουροδόχο κύστη να έχει αποκτήσει διαστάσεις ίσες με αυτές του Κινγκ Κονγκ από την αγωνία, βρισκόμαστε στην αφετηρία της 1ης ε.δ. Δύσκολη, στενή και τεχνική ε.δ., αλλά «πόσα να φας σε τόσο λίγα χιλιόμετρα»; Αυτό αναφέραμε εξάλλου με τον Νικόλα μεταξύ μας στις δοκιμές. Η απάντηση; Πολύ! Τα φρένα τρέμουν περισσότερο από ό,τι περιμέναμε, τη στιγμή που το πίσω μέρος στο πάτημα του φρένου έχει την τάση να μας προσπεράσει. Σε συνδυασμό με το… παραδοσιακό «κοιμισμένο» ξεκίνημά μας σε κάθε αγώνα, έχουν ως αποτέλεσμα στον τερματισμό της πρώτης να μοιάζουμε με τον Ρόκι Μπαλμπόα μετά την πρώτη του μάχη με τον «Mr T».

Χωρίς να συνέλθουμε από το… ξύλο, συνεχίζουμε στον 20άρη Άγιο Ιωάννη και προσπαθούμε να πιέσουμε. Όλα καλά στο ανηφορικό κομμάτι και μέχρι το χωριό, αλλά από εκεί και έπειτα, στο κατηφορικό, το πίσω μέρος του «206» χορεύει σε κάθε πάτημα του φρένου. Επιστροφή στο σέρβις, με το ηθικό στο ναδίρ και την αυτοπεποίθηση τσαλακωμένη. Ο Νικόλας μεταφέρει τι αισθάνεται στο τιμόνι του Peugeot στον Λευτέρη Σωτήρχο, και στο σέρβις διαπιστώνεται πρόβλημα στην πίσω ζανφόρ. Σφίξιμο τόσο στη ζανφόρ όσο και στην μπροστά ανάρτηση (μη ρωτάτε γιατί, ο Λευτέρης ξέρει), και ξεκινάμε για το δεύτερο loop. «100 χάνεται από δεξιά και δεύτερη αριστερή γλιστράει», πίεση, και βελτίωση του χρόνου. Αρκετά, είναι η αλήθεια. Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται και στον Άγιο Ιωάννη, και επιστροφή στο σέρβις με ηρεμία. Ο Στέλιος Χαλδαίος, που πετούσε κυριολεκτικά στις ειδικές, δεν κατάφερε να συνεχίσει λόγω ντίζας συμπλέκτη, με αποτέλεσμα ο Νίκος Καραδημήτρης στην επιστροφή του έπειτα από αρκετό χρονικό διάστημα στο τιμόνι του Peugeot 206 να έχει πάρει κεφάλι στην Α/6. Ο «καρατέκα», όπως τον αποκαλούν, και συμπαθέστατος Γιάννης Σύλλας, προσπαθεί να προσαρμοστεί στην πρώτη του με το Citroen C2 R2 του Ανδρέα Ντόφη, και δεν αποφεύγει τα λάθη στον Άγιο Ιωάννη. Για εμάς, πέρα βρέχει…

Δύο ε.δ. απομένουν, και στόχος είναι η βελτίωση των χρόνων μας. Ξεκινάμε τη «μικρή» ε.δ. των Αθικίων, αποφασισμένοι να κατεβάσουμε κι άλλο. Φωνές στο εσωτερικό του «206», κόφτες, χαμός και εντέλει ο χρόνος ίδιος με πριν… «Τι έγινε, ρε παιδιά;», αναρωτιόμαστε, και χωρίς ανάσα συνεχίζουμε για την επόμενη. Χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει τον τρόπο, βρισκόμαστε να διεκδικούμε τη 2η θέση στην Α/6, αλλά με τον ταχύτατο Γιάννη Σύλλα να ακολουθεί, που στα Αθίκια ήταν άπιαστος. Σχεδόν «Χ» με τον Δημήτρη Μελένιο με το Renault Clio R3, ξεκινάμε τον 3ο Άγιο Ιωάννη -την τελευταία ε.δ. του αγώνα- με στόχο να κατεβάσουμε σημαντικά το χρόνο μας. Πλέον, οι φωνές έχουν δώσει τη θέση τους στα μπινελίκια, και ο Νικόλας δε σηκώνει το πόδι από το γκάζι σε όλο το πρώτο κομμάτι μέσα από τις ελιές. Ο κόφτης με 5η στο «206» κάνει την εμφάνισή του όλο και πιο συχνά, και από το ρυθμό που γίνεται η ανάγνωση των σημειώσεων εύκολα καταλαβαίνεις ότι πηγαίνουμε σαφώς πιο γρήγορα. Στο ανηφορικό κομμάτι με τις φουρκέτες ο Νικόλας δε χάνει χρόνο, και πιέζει το «206» οριακά, φτάνοντας στο χωριό και περνώντας πλέον στο δεύτερο πατημένο κομμάτι της ε.δ. «Σανίδα αριστερή, 100 από αριστερά, μετά το χάσιμο 3 δεξιά που γυρίζει», πολύ γρήγορο κομμάτι, που φτάνει οριακά σε ένα σημείο όπου δεν έχεις καθόλου ορατότητα. Φρένα, και όλο το μπροστινό μέρος του «206» τρέμει. Κάπως έτσι καταλήγουμε στο τελευταίο κατηφορικό μέρος της ειδικής, χωρίς φυσικά να έχουμε την αυτοπεποίθηση να πιέσουμε οριακά, όπως στην αρχή.

Παρ' όλα αυτά, στον τερματισμό, έπειτα από 20 χιλιόμετρα, ξέραμε ότι σε μεγάλο μέρος της είχαμε προσπαθήσει. Η γρήγορη ανάσα και οι παλμοί της καρδιάς αποδείκνυαν ότι από τη μεριά μας το είχαμε απολαύσει. Και, όπως είδαμε στην οθόνη στο STOP της ε.δ., ο χρόνος ήταν αξιοπρεπέστατος, και συγκεκριμένα 9ος Γενικής, ξεπερνώντας και τον Γιάννη Σύλλα! Με αυτόν τον τρόπο, κατοχυρώναμε τη 2η θέση στην Α/6, και ήδη τα χαμόγελα ήταν διάπλατα στο σέρβις.

Όμως, επειδή οι αγώνες ράλλυ έχουν να κάνουν σε τεράστιο βαθμό με τη συνέπεια και την αξιοπιστία, αλλά και την τύχη, η εμφάνιση του Νίκου Καραδημήτρη με τα αλάρμ αναμμένα μας προξένησε το ενδιαφέρον! Ο πρώην «Γίνε», που στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα δεν είχε την τύχη με το μέρος του, είχε χάσει την υποβοήθηση του συστήματος διεύθυνσης, με αποτέλεσμα να χάσει περίπου 50 δλ. σε σχέση με εμάς. Και ξαφνικά βρισκόμαστε νικητές στην κλάση! Χαμόγελα και χαρά, αλλά χωρίς να πετάμε και στα σύννεφα, αφού γνωρίζαμε ότι δεν ήμασταν οι ταχύτεροι. Βέβαια, όπως αναφέραμε και πιο πάνω, οι αγώνες ράλλυ απαιτούν και αξιοπιστία, κάτι που το… σαραβαλάκι -όπως το αποκάλεσαν στη ράμπα της αφετηρίας- διέθετε, και κατάφερε να φτάσει στη ράμπα του τερματισμού χωρίς σοβαρά προβλήματα.

Αυτό που κρατάμε είναι το εξαιρετικό κλίμα που επικρατεί ανάμεσα στα παιδιά της κατηγορίας, τα οποία «πάνε αέρα». Για τον Στέλιο Χαλδαίο, που κινήθηκε σε ρυθμούς Γενικής, ούτε λόγος, αφού ήταν σε τελείως δικό του αγώνα, καθώς και για τον Νίκο Καραδημήτρη, που πιστοποίησε για ακόμα μία φορά την ταχύτητά του, αλλά και την κακοδαιμονία που τον κυνηγάει σε αρκετές περιπτώσεις. Όπως και ο Γιάννης Σύλλας, που στην πρώτη του με C2 R2 της Α/6 απέδειξε ότι οι χρόνοι του με το Ν/2 μόνο τυχαίοι δεν είναι και πως την επόμενη με το ίδιο αυτοκίνητο θα είναι ανταγωνιστικός σε επίπεδο F2! Ατραξιόν του αγώνα; Η κόρη του Γιάννη, η μικρή Αριάδνη, που με τη λιλιπούτεια αγωνιστική της φόρμα μοίραζε χαμόγελα στο σέρβις και έφτιαχνε την ατμόσφαιρα. Μάλιστα, σε ερώτηση για το πόσο γρήγορα πάει το C2 του μπαμπά, προσέφερε την ατάκα της ημέρας: «Τάφο»! Απλώς αξιολάτρευτη. Και κάπου εκεί διαπιστώνεις την ομορφιά των αγώνων.

Για ακόμα μία φορά το απολαύσαμε στο δεξί μπάκετ του Νικόλα. Αρκετοί δεν μπορούν να καταλάβουν το ενδιαφέρον που μπορεί να έχει η δουλειά ενός συνοδηγού, και πώς μπορεί να το ευχαριστηθεί. Είναι κάτι τελείως διαφορετικό σε σχέση με το να έχεις τα πηδάλια στα χέρια σου, και σίγουρα δε συγκρίνεται. Από την άλλη, το να κατευθύνεις και να δώσεις ρυθμό με ένα τετράδιο στα χέρια έχει αντίστοιχη γοητεία. Είναι τρομερή αίσθηση να φωνάζεις σε κάποιον να μη σηκώσει το πόδι από το γκάζι ενώ κινείται σε ένα στενό δρόμο με 160 χλμ., περνώντας ανάμεσα από ελιές και χωρίς να βλέπει το δρόμο μπροστά του. Και αυτός να σε ακούει! Κάπως έτσι έχει… δέσει το γλυκό με τον Νικόλα Χαλιβελάκη, και δεν είναι μυστικό ότι ήδη στο μυαλό τριγυρνά η σκέψη για τον επόμενο αγώνα. Που μάλλον θα αργήσει, όπως σκεφτόμασταν κατά την επιστροφή στην Αθήνα, νιώθοντας να μας λείπει ήδη το χαμηλά τοποθετημένο -στο πάτωμα- μπάκετ του «206». Κάναμε προσπάθεια να τον πείσουμε να πάμε Λάρισα, αλλά μάλλον έπεσε στο κενό. Ή μήπως όχι; Ε, Νικόλα;!_ Π. Τ.