Αντώνης Παρταλιός. Αείμνηστος. Το μέγεθός του μας ξεπερνάει. Πολύ λίγα τα πλήκτρα ώστε να μεταφέρεις σωστά και ισορροπημένα το μέγεθός του. Πολύ μικροί και λίγοι όλοι εμείς του χώρου ώστε να επικοινωνήσουμε το μεγαλείο του. Ήταν Τσάρος, ήταν ο δικός μας «Παντελάκης», όντας ο τελευταίος γνήσιος, καθαρόαιμος, παθιασμένος παράγων ενός χώρου όπου όλοι κρύβουμε τις αδυναμίες μας και την ανεπάρκειά μας, πίσω από τον τίτλο «ερασιτέχνης».
Δεν ήταν επαγγελματίας, αλλά λειτούργησε με πλάνο, μέθοδο και ανθρωπιά, όντας Ο οικοδεσπότης. Όλοι μας φιλοξενούμενοι του, αυτός ως Ο οδηγός του ΑΟΘ που τον τοποθέτησε στην κορυφή, αμφισβητώντας και την ΕΛΠΑ.
Μόνο τυχαία δεν τον εμπιστεύτηκαν «εν λευκώ» και εφ όλης της ύλης ο Μανιατόπουλος και ο Χαλιβελάκης. Ο Αλέξανδρος και ο Μανώλης. Δύσκολοι τύποι και απαιτητικοί, μαλωμένοι με το ψέμα. Αρσενικά Χ3 σε ένα χώρο πνιγμένο στα συμπλέγματά μας και σε μικρά συμφέροντα που κάποιοι υπερεκτιμούν και αδικούν τον εαυτό τους ξεχνώντας την πορεία τους.
Ξέρετε αγαπητοί, το έργο του, άμεσα συνδεδεμένο με τους Ελληνικούς αγώνες αυτοκινήτου στη Βόρειο Ελλάδα και όχι μόνο, ξεπερνάει τις σελίδες μας, δεν ταιριάζει με τα περιβόητα social media και σβήνει με νεύμα χωρίς βλέμμα όσους τον αμφισβήτησαν και τον πολέμησαν με πάθος χωρίς όμως έργο. Τακτ; Σπάνιο σε τόσο ανταγωνιστικό περιβάλλον, ανύπαρκτο για τους μαχητές της καρέκλας.
Πολλά Σαφάρι μαζί η διαδρομή του, βήμα-βήμα σε ένα περιβάλλον που αυτός δημιούργησε, αναβάθμισε και απογείωσε, προσπερνώντας με τον δικό του τρόπο τις κακοτοπιές. Δεξιοτέχνης, μετρ στα δύσκολα, δεν έχανε την ψυχραιμία του και δεν έδινε σημασία στις κακίες που τις αντιμετώπιζε δημιουργικά.
Πολλά γράφονται σε πρώτο πρόσωπο, από προσωπικές εμπειρίες του καθενός μας, αφού ειδικά εμείς από την Αθήνα, έχουμε φιλοξενηθεί στο σπίτι του, στην κυριολεξία. Σε όλους, είναι γνωστός ο ρόλος του στην ίδρυση της ΕΛΛΟΑΜ και στην καθιέρωση της ΟΜΑΕ.
Λιγότερο γνωστό είναι ότι αν τότε, τέλος του 80, τον είχε εμπιστευτεί ο Αυτοκράτορας Αλέξανδρος, ο Αλέκος Δαρδούφας, θα είχαμε ακόμα εκεί στα αγαπημένα χώματα τον αγώνα μας. Το Ράλλυ Χαλκιδικής και μόνο υποθετική δεν είναι αυτή η τοποθέτηση 30 χρόνια μετά.
Αύριο το απόγευμα Κυριακή εκεί στη Θεσσαλονίκη, στον καφέ, τα φιλαράκια του δεν θα τον έχουν μαζί τους, ενώ λογικά θα είναι παρόντες και μακάρι και όσοι τον πολέμησαν, ενώ θα απαγγείλουν και όσοι δεν τον σεβάστηκαν. Χαλάλι και καλά θα κάνουν, αφού είναι αυτός ο μοναδικός, δεν συγχωρούσε απλά, αλλά ξεχνούσε και προσπερνούσε με χαμόγελο.
Άλλωστε, η παρουσία στο Αντίο ενός αείμνηστου, ισοδυναμεί με βαθειά υπόκλιση και με τη συγγνώμη στη σωστή, στην ειλικρινή της διάσταση.
Τα σέβη μας, στο γιό του Δημήτρη που λάτρεψε και αγαπάμε και στους πολύ σημαντικούς που σημάδεψαν την προσωπική του ζωή, αφού εκτός από το να συγχωρεί, ήξερε και να αγαπάει._Σ.Χ
ΥΓ: Το σημείωμα, πολύ φτωχό σε σχέση με το μέγεθός του, είναι αφιερωμένο στον Φίλο μας Θανάση Βασιλόπουλο και στην Κα Σοφία Χαριζώνα για διαφορετικούς λόγους και με δεδομένο ότι ο Ρώσος μου, λάτρευε ήταν "καψούρης" με την αλήθεια. Σπάνιος.
