Ξεπερνάμε το χιόνι εδώ στην πρωτεύουσα και να 'μαστε στις Άλπεις, στα 1.800 μ., στην πόλη Val d' Ιsere, για ασκήσεις σε πάγο με τα Peugeot 3008 και 104 ΖS του 1976.
Με την ευκαιρία του 3008, η Peugeot σήμερα θυμίζει την παλιά καλή εποχή της σε επίπεδο εργοστασίου σε σχέση με την επικοινωνία, με την ελληνική αντιπροσωπεία να υποστηρίζει με συνέπεια τις υπερβάσεις.
Το “ταξίδι” ξεκίνησε με τη στατική παρουσίαση στο Παρίσι, η συνέχεια δόθηκε στην Ιταλία, στην Μπολόνια, στην τέλεια διαδρομή με στοιχεία ειδικής και σήμερα, να 'μαστε στους -20 για να διαπιστώσουμε ότι τα ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχου πρόσφυσης σε περιοχές 4×4 δεν είναι θεωρεία, αλλά κάνουν δουλεία. Φέρνουν αποτέλεσμα. Στη Γαλλία πήγαμε καλά διαβασμένοι, έχοντας ήδη παρακολουθήσει με προσοχή δυο φορές στην Ελλάδα, λόγω σεβασμού στους ανθρώπους που είναι κορυφαίοι στο είδος τους, την τεχνική και τη μάρκετινγκ παρουσίαση. Από σημαντικούς, όπως ο τεχνικός διευθυντής Γιώργος Κηλάδης και ο “διδάκτωρ καθηγητής” στο μάρκετινγκ Μάνος Εμμανουήλ. Θεωρητικά άρα ήμαστε πλήρεις οπότε είναι σαφές πως τη θέλαμε τη ζωντανή, την πρακτική ενημέρωση. Χορτάτοι από χώμα και λάσπη εδώ στα πάτρια, χαρήκαμε το λευκό οδόστρωμα, με το χιόνι να είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Ειδική, παγωμένη διαδρομή με ύφος σουηδικού ράλλυ, μήκους 80 χλμ., με trial άσκηση σε απότομη κατάβαση οπότε έχετε δίκιο κ. Κηλάδη λειτουργεί το σύστημα επιλέγοντας νεκρά εναλλάξ με “D” και το ερώτημα αφορά την αντίστροφη κίνηση, την αναρρίχηση δηλαδή, που δε μας προέκυψε. Είναι σαφές πως θα την αξιολογήσουμε με το υβριδικό… κουάτρο 3008 των 300 ίππων το 2019 και μέχρι τότε πάμε πίστα.
Η τέλεια διαμορφωμένη σε πάγο κυκλική διαδρομή, που θα μπορούσαμε να έχουμε κι εμείς σε ζωντανές περιοχές όπως στα Καλάβρυτα και στο Καϊμακτσαλάν, αλλά δεν έχουμε και κρίμα. Βλέπετε εμείς, ο Έλληνας, θα προσφέραμε την τέλεια φιλοξενία σε τέτοιος χώρους που όμως διστάζουμε να οργανώσουμε, φοβισμένοι και με μηδενική υποστήριξη από τοπική αυτοδιοίκηση και χορηγούς. Αν κανείς θέλει να πάρει ένα δείγμα γραφής σε φιλοξενία, αρκεί να επισκεφτεί τη χωμάτινη πίστα του Ηρακλή Καλομοίρη στο Σπαθοβούνι. Κακές συνθήκες φιλοξενίας, λοιπόν, εδώ, παρά την προσπάθεια των ανθρώπων της Peugeot. Η ουσία πάντως δεν είναι άλλη, από τις ασκήσεις στον πάγο. Ασκήσεις όπου δεν έλειψε η διασκέδαση πίσω από το τιμόνι των 40ετών Peugeot 104 ZS με τα οποία οι Μίκολα, Μάκινεν κ.ά. συμμετείχαν σε αγώνες ενιαίου και όχι μόνο.
Όπως το 76…
Τέλεια συντηρημένα. Με ωραίο, μεγάλης διαμέτρου βαρύ τιμόνι, επιθετική θέση οδήγησης, με ή χωρίς μπάκετ, κάμποσα καρφιά στα περίπου τρακτερωτά, ρολ κέιτζ, κινητήρας 1.4 110 ίππων παραγωγής, που “ακούγεται”, και πάμε ξανά και ξανά και πάλι και το χαμόγελο ξεπερνάει σκοτούρες και δυσαρέσκεια συνδεδεμένη με συμπεριφορές, αφού η σκέψη καλώς ή κακώς δε σταματάει. Σε παρασύρει αυτό το Rallye του τότε και δε θέλεις να το αποχωριστείς, αφού ανταποκρίνεται σε κάθε σου εντολή και διορθώνει την απερισκεψία – συνδεδεμένη με την υπερβολή, που δεν λείπει στο λευκό τοπίο. Βλέπετε, ενίοτε ο πάγος γλιστράει πολύ και δεν παλεύεται, οπότε είναι μονόδρομος το χειρόφρενο για να προστατευτείς και όχι για να προκαλέσεις καταστάσεις που συνδέονται με το θέαμα.
Σήμερα
Περί προστασίας ο λόγος και στην περίπτωση ασκήσεων επί πάγου με το 3008. “Εχθρός” ένα 4008 4×4 με συμβατικά λάστιχα, που δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει τα δυο 3008, το ένα με χειμερινά και το άλλο με λάστιχα για λάσπη και χιόνι που σε οδηγούσαν σε χαμηλή πτήση. Τέλεια συνδεδεμένα με τη σχετική επιλογή του συστήματος πρόσφυσης και είναι το τιμόνι του σύγχρονου 3008 που θυμίζει who is the boss σε μια κατηγορία που βρίσκεις και Χ1 και Q3 πέρα από τις συμβατικές προτάσεις που κερδίζουν τις ειδικές και τα πρωταθλήματα των πωλήσεων, αλλά βρήκαν πολύ ικανό αντίπαλο. Εξαιρετικό το σύνολο από στάση, οπότε και ανταγωνίζεται το τετρακίνητο (!), εξαιρετικό και στην αυτοσχέδια φουρκέτα, όπου με τέρμα γκάζι ελέγχεις την πρόσφυση, δεν αλλάζεις πορεία και δεν αφήνεις γκάζι, όταν με το 4×4 αυτοσχεδιάζεις για να επιβιώσεις. Σαφέστατα και στο 4008 με χειμερινά λάστιχα η εικόνα θα είναι διαφορετική, αλλά δε θέλουμε να σκεφτόμαστε πόσο άγαρμπα θα συμπεριφέρεται σε στεγνό με χειμερινά αυτό με τα ζητήματα του άλλοτε. Δε διαφωνούμε. Η εικόνα θα είναι διαφορετική από στάση σε ανηφόρα αλλά απλά σχολιάσαμε ό,τι ζήσαμε και επιβεβαιώνουμε ότι τα “συστήματα-Κηλάδη” λειτουργούν!
Μας άρεσε…
… το αυτοκίνητο και σύμφωνοι, το γνωρίζετε. Δεν κρύβεται. Όμως με την ευκαιρία, είναι οι άνθρωποι που μας κέρδισαν. Απίστευτο ιταλικό πάθος και γερμανική συνέπεια χάρη και στο αφεντικό τους, τον Ιταλό Jean-Philippe Imparato, που δίνει το ρυθμό και προσδιορίζει το στόχο του νικητή σε όλα τα επίπεδα. Απίστευτος τύπος. Απλός, φιλικός, αποκαλυπτικός, αισιόδοξος και δημιουργικός και είναι σαφές πως οι Γάλλοι βρήκαν τον Ιταλό τους, στο καθαρό πρόσωπο του 50χρονου μάνατζερ.
Καμάρωνε για το 1-2-3 στο Ντακάρ, θέλει τίτλο του χρόνου στα "Κρος" με τον Λεμπ που λατρεύει και καμαρώνουμε και εμείς ως Έλληνες αφού εκθειάζει το πείσμα, την αποτελεσματικότητα και την εντιμότητα του κ. Πολυχρόνη Συγγελίδη, όντας φίλοι από τα παλιά.
Τα μέγιστα ανταγωνιστικός προς κάθε κατεύθυνση και με την ευκαιρία του COTY όπου τον τίτλο διεκδικεί και το C3, τους χωρίζει με τη Citroen τόση απόσταση όση το ταξίδι μας στις Άλπεις από αυτό στο Μόντε, οπότε με δυο ημέρες κενό και πολύ “πηγαιν' έλα” αδυνατούμε να συμμετάσχουμε.
Θα τους δούμε αυτούς τους ωραίους Γάλλους στο Mortfontaine, όπου θα είμαστε παρόντες με την Ελένη Ξενάκη και είναι σίγουρο πως κάτι νέο και σημαντικό θα ανακοινώσουν και θα μας εκπλήξουν, όπως είμαστε σίγουροι πως όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα θα το αντιμετωπίσουν με αρχοντιά και θα το διαχειριστούν σοφά μέσα από το 10ετες τους πλάνο που δεν περιορίζεται στο 5008 και βέβαια περιλαμβάνει και ρεύμα και αυτόνομη οδληγηση – καταστροφή για τα μέτρα μας και τη φιλοσοφία μας. Ευτυχώς αργεί. Λίγοι από τους συνομήλικούς μας θα ζουν το 2030 ώστε να βρεθούν αντιμέτωποι με το τέλος του ανθρώπου-οδηγού, με τον πραγματικό οδηγό να περιορίζεται και να συρρικνώνεται εδώ και καιρό και πέρα από το ότι στη γήινη, στη δική μας Giulia δεν αφαιρείται το σύστημα που ελέγχει, περιορίζει και εν τέλει μας “σκοτώνει”.
Απλά, έτσι η διάθεσή μας δε βελτιώνεται αν και όποτε αποφασίσουμε να ξεφύγουμε από αυτά τα περίπου επιτρεπτά όρια χωρίς σύνορα που λατρέψαμε._Σ. Χατζηπαναγιώτου
