Δεν ησυχάζει ο Μανόλης. Η Κρήτη τον εμπνέει και καταγράφει._ Σ.Χ.
«Να σου λέει: “ζωή σημαίνει ένα Honda που φρενάρει”»
(Ελένη Βιτάλη, Περπατούσα αφηρημένη)
Ναι, «να σου λέει: “ζωή σημαίνει ένα Honda που φρενάρει”», με τ' αριστερό όμως ή με «μύτη» και το «τακούνι» και πάλι βυθισμένο βαθιά στο γκάζι, τεχνική που θες δε θες την έμαθες, αφενός γιατί, αν αγαπάς κάτι, πολύ απλά το κάνεις, αφετέρου γιατί, αν δεν την ξέρεις, στο βρεγμένο απλώς σκοτώθηκες…
Αφηρημένος πάντως σε καμιά περίπτωση δε μένεις, να κοιτάζεις με ένα χαμένο βλέμμα την αργή, βασανιστική επανάληψη των ίδιων καταστάσεων σε συγχρονισμένο χρόνο, ακριβώς σαν να κοιτάς ένα φανάρι να ανάβει και να σβήνει βασανιστικά, μέχρι ο χρόνος σου να τελειώσει, ή μέχρι επιτέλους «κάτι» να σε ξυπνήσει, «κάτι» να σε ταρακουνήσει, κάτι να σε κάνει να νιώσεις ξανά ζωντανός και να κοιτάξεις και πάλι κι αλλού, κάτι άλλο, πέρα απ' αυτό το τρισκατάρατο «το φανάρι» σαν χαμένος, και ίσως κάτι εντελώς απρόσμενο και ξαφνικό όπως…
Όπως «ένα Honda που φρενάρει»
Ναι, μόνο που δε φρενάρει…
Ναι, μόνο που δε φρενάρει, και συγκεκριμένα δε σταματάει απλώς – ελαττώνει για λίγο ταχύτητα και μετά ξαναχάνεται σε αυτές τις στροφές της δικής του ονειρικής αλλά πραγματικής διαδρομής, ουρλιάζοντας σαν να θέλει να σπάσει αυτήν την εκκωφαντική σιωπή της αναμονής ενός «τίποτα», ενός τελικά αργού και βασανιστικού θανάτου, που συνήθως έρχεται μετά, αλλά και μέσα από ίδιες καταστάσεις, που «κι όμως», δε γουστάρεις, και σε μια διαδρομή που φυσικά δεν είναι ευθεία σαν αυτήν την κωλογραμμή του μηχανήματος που απλώς επιβεβαιώνει το τέλος των ονείρων σου…
Το «Honda», εν πάση περιπτώσει, ξανακατεβάζει ταχύτητα, οι στροφές του και πάλι ανεβαίνουν και φτάνουν εκεί που ούτε εσύ πιστεύεις πως μπορούν να φτάσουν, πλαγιολισθαίνει ελεγχόμενα, αλλά ποτέ μα ποτέ δε γυρίζει προς τα πίσω, και είναι ακόμα ένα όνειρο εκεί στο βάθος που θέλεις να φτάσεις, και είναι ακόμα ένα τοπίο που θέλεις να δεις, και είναι ακόμα μια ανατολή που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να πάει χαμένη, και είναι τελικά αυτός ο έντονος χτύπος της καρδιάς σου, που κι όμως σου επιβεβαιώνει πως συνεχίζεις να είσαι ζωντανός…
Για αυτό λοιπόν, φίλε, αν ποτέ κάτι σε ταρακουνήσει, κάτι σε ξυπνήσει, ίσως κάτι σαν ένα παλιό όνειρο που θυμήθηκες ξανά και σ' έκανε ξανά να νιώσεις έστω και για λίγο ζωντανός, εκείνη τη στιγμή μην κοιτάξεις ώρα…
Μην κοιτάξεις ώρα και μην ξανακοιτάξεις κανένα φανάρι…
Κοίταξε τη δική σου πραγματική διαδρομή εκεί στο βάθος, κοίταξε το όνειρο που δεν έπαψε να σε περιμένει και εκείνη την ανατολή που πάντα περίμενες να δεις, και απλά ξεκίνα…
(Κι ας τρομάξεις μερικούς…)
Με τιμή, Μανόλης Πετράκης
