Ένα ακόμα «σημείωμα» από τον φίλο και αναγνώστη μας, Μανόλη Πετράκη.
«Ασκούμενος δικηγόρος ήμουν, λοιπόν. Πότε; Καμία σημασία δεν έχει. Και σαν ασκούμενος -που λέτε- δικηγόρος, με τι ξεκίναγα την δικηγορική μου πορεία…; Μα όπως όλοι με ένα, τροχαίο !
Γιατί…;
Γιατί είναι απλό…
(Τόσο απλό όσο μια παραβίαση ενός STOP).
Και τι διάβαζα για να γράψω την σχετική αγωγή…;
Μα όπως επίσης όλοι, το βιβλίο ενός έγκριτου νομικού (που δεν θα σας πω ποιος είναι), γνωστότατου πάντως στους νομικούς κύκλους για την ενασχόληση του με τα τροχαία ατυχήματα και τις αποζημιώσεις, (αυτές ξέρετε που υπολογίζουν πόσα λεφτά πρέπει να πάρει μια μάνα για να δει ξανά το κουκλάκι του παιδιού της που μόλις έθαψε…)
Κι έγραφε που λέτε ο έγκριτος αυτός επιστήμονας στην εισαγωγή μάλιστα του βιβλίου του και επί λέξει πως, : «η κοινωνία, ανέχεται (!!!) το αυτοκίνητο».
Ναι το «ανέχεται» (έλεγε αυτός), γιατί το αυτοκίνητο, -ξανάλεγε-, είναι «πηγή κινδύνου».
Έκλεισα το βιβλίο κι είπα πως «εγώ δεν είμαι γι’ αυτή τη δουλειά».
Το ξανάνοιξα (αναγκαστικά) μετά από μέρες για να τελειώσω τη γαμ (καλά δεν το λέω) την αγωγή, σκεφτόμενος όμως τα εξής απλά…:
Γιατί δηλαδή να μην ανέχεται η κοινωνία, και τις σκάλες, αφού ουκ ολίγοι τις έχουν κατεβεί, ξαπλωμένοι…;
Γιατί να μην ανέχεται και το λάδι, αφού αν το πατήσεις για να ξαναπατήσεις θα περάσει καιρός…;
Γιατί εν τέλει να μην ανέχεται και τα πόδια σου, αφού -πέρα του ότι μυρίζουν-, αυτά πατήσανε το λάδι, σκοντάψανε στις σκάλες και εν πάση περιπτώσει (-πέρα από την κακοσμία λέμε-) σε κατασκοτώσανε…;
Οι κοινωνία λοιπόν -έλεγε είπαμε ο ψαγμένος, ο έγκριτος νομικός- «ανέχεται το αυτοκίνητο!!!»
Το αυτοκίνητο που : Σε μετακινεί, σου κάνει την ζωή πιο εύκολη, σε συντροφεύει σε όλα τα «ταξίδια της ζωής σου», σε βοηθάει καθημερινά, αλλά και επίσης, που σου δίνει και μπορεί να σου δίνει χαρά !
Και το αυτοκίνητο επίσης που : Σ’ «ανέχεται» να καπνίζεις μέσα του, να πίνεις καφέ, να προσπαθείς να φας την τυρόπιτα μιλώντας με το κινητό σου, να χαϊδεύεις το μπούτι της πατσαβούρας -η μη- που χεις δίπλα σου αλλά που δεν έχει το μυαλουδάκι να σου πει «αν μ’αγαπάς μωράκι μου πιάσε τώρα το τιμονάκι σφικτά (-και μ’ αγκαλιάζεις μετά πάλι σφικτά-), το αυτοκίνητο που «ανέχεται» να τ’ οδηγήσεις πίτα απ’ το μεθύσι βρωμοκοπώντας και μη μπορώντας να δεις ούτε το τζαμάκι του, που «ανέχεται» να του πατάς τέρμα το γκάζι ξέροντας πως δεν μπορείς να το ελέγξεις , το αυτοκίνητο τελικά που σ’ «ανέχεται» να το εκθέτεις καθημερινά «σε κίνδυνο», για να κατηγορηθεί μάλιστα μετά επί λέξει πως : «Το ανέχεται η κοινωνία !»
Εγώ λοιπόν αυτοκινητάκι μου -που ξέρεις πως σε λατρεύω από παιδί- και προς αποκατάσταση της αλήθειας αλλά και προς δικαίωση σου που στην οφείλω από τότε με κείνη την αγωγή, λέω τα αυτονόητα και φυσικά πως : «Δεν έχει κανείς, κανένα απολύτως δικαίωμα να λέει πως : «σ’ ανέχεται η κοινωνία…»
«Εσύ την ανέχεσαι !!!»
Ναι εσύ την ανέχεσαι, γι’ αυτό λοιπόν και με όλη μου την αγάπη εγώ απλά σου εύχομαι…: «Καλό κουράγιο, και καλή υπομονή…, μ’ όλους αυτούς…!!!»
Ο παντοτινός σου φίλος…»_Μανόλης Πετράκης
