Θέλεις να αγιάσεις και δε σε αφήνουν. Καταγράφεις γεγονότα και νομίζεις πως ονειρεύεσαι.
Χάρη στην ΟΜΑΕ, είμαστε σε τροχιά αναβάθμισης, στηρίζεις και απογοητεύεσαι. Έτσι απλά. Προσπερνώντας μάλιστα τα αυτονόητα που προκύπτουν σε επίπεδο επικοινωνίας, αλλά και τα δελτία Τύπου-σκουπίδια, όπου ειδικοί πληρώνονται για να μεταφράζουν αριθμούς και ονόματα σε κείμενο. Μηδενικός σεβασμός σε ανθρώπους-αθλητές, πανάκριβες μηχανές που κοσμούν και τεράστιοι μηχανικοί που υποστηρίζουν. Λεπτομέρειες.
Πάμε με την ουσία.
Σε τρεις άξονες.
Αγώνες ακριβείας, Dirt Games και Ενιαίο.
Δε σχολιάζεις «πολιτικά» -πρακτικά ευθύνη των θεσμών που κρίνονται-, και πάμε επιφανειακά, μέσα από ό,τι βλέπουμε και ζούμε καθημερινά, οπότε και οφείλουμε να κρίνουμε. Καμία ψυχραιμία. Αντικειμενικά, αφού μιλούν τα γεγονότα.
Ψάξε, λοιπόν, και δε θα βρεις γιατί πέθανε η διεθνής εκδήλωση στη Μύκονο το περασμένο φθινόπωρο. Εκδήλωση όπου μια ωραία παρέα ταξίδεψε προβληματισμένη και επέστρεψε με χαμόγελο που νίκησε και το Κάβο Ντόρο.
Εκδήλωση όπου μάτωσε ένας ωραίος, ευαίσθητος άνθρωπος, υποστηρίχθηκε από την τοπική αυτοδιοίκηση και ευαισθητοποίησε σημαντικούς αθλητές και παράγοντες του νησιού που διδάσκει Παροχή Υπηρεσιών φιλοξενώντας. Νησί που πληρώνει χρυσάφι ο ξένος για να το δει από την κουπαστή πλοίου στο λιμάνι, ενώ ονειρεύεται έναν καφέ. Στην περίπτωσή μας, έστρωσαν χαλί, και εμείς απαντήσαμε με πετροπόλεμο.
Όπως μεταφράζεται η οργάνωση αντίστοιχης εκδήλωσης χωρίς ταυτότητα, το Μάιο, σε ημερομηνία-«μετωπική σύγκρουση» με γεγονός που οργανώνουν οι παραδοσιακοί φορείς του χώρου της Regularity, με διαχρονική αξία μέσα από το έργο τους. Θέμα σύμπτωσης δεν υφίσταται και, αφού κάποιοι λατρεύουν τις συγκρούσεις, δεν πρόκειται για απρέπεια ή αστοχία, αλλά για καθαρή αλητεία, και μη σας σοκάρουν οι χαρακτηρισμοί. Αγαπήστε την ειλικρίνεια, αφού αποδεδειγμένα έχετε μαλώσει με το σεβασμό προς όσους πίστεψαν, υποστήριξαν, και απλώς εκτεθήκαμε.
Γκρίνιας συνέχεια, και είναι αδιανόητη η διαχείριση του Dirt Game από Επιτροπή-θεσμό που συντονίζει η κ. Ανίτα Πασαλή. Διεθνής παράγων κορυφής, που, όταν οι Τοντ-Μουτόν τη συναντούν, σηκώνονται για να χαιρετήσουν-φιλήσουν με οικειότητα και σεβασμό, αλλά επιμένει να αδικεί τον εαυτό της σε εθνικό επίπεδο. Κάνει κακό, λοιπόν, η Ανίτα στους ελληνικούς αγώνες; Απερίφραστα ναι, και η ίδια, που άλλωστε αποφασίζει, ξέρει πολύ καλά ότι ο θεσμός δεν υποστηρίχθηκε, αλλά ταλαιπωρήθηκε από έντιμους και πολύπειρους συνεργάτες της με άποψη, που όμως τυπικά και ουσιαστικά θα έπρεπε απλώς να εισηγούνται.
Αντίστοιχα, ξεπερνά τον κοινό νου η ημερολογιακή συνύπαρξη με την Ανάβαση Ριτσώνας των 10.000 θεατών και των 120 συμμετοχών. Ήρεμη δύναμη, σταθερή αξία, ο καθρέφτης του χώρου μας στη Χαλκίδα, και την ίδια ώρα κάτι όμορφο και διαφορετικό, χάρη στην έμπνευση τριών ωραίων ανθρώπων, που «χρεώνονται» και την υλοποίηση, και τη δημιουργία, και τη διαχείριση. Δυστυχώς, η ΕΠΑ δε «χρεώθηκε» με δημιουργική διάθεση ένα γεγονός με διαστάσεις που μας ξεπερνούν όλους τους κουρασμένους, χάρη στην προοπτική του. Ευθύνη της ΕΠΑ είναι η εποπτεία και η αναβάθμιση μέσα από τη διαχείριση, στοιχείο που ψάξε και δε θα βρεις. Αλήθεια, Δημήτρη και Ανίτα, εσείς αγαπητοί κ. Μιχελακάκη και κ. Πασαλή, με σεβασμό και χωρίς ίχνος ειρωνείας. Αν στη θέση σας ήταν π.χ. ο Μανώλης και ο Στράτης, πώς θα σχολιάζατε; Τι θα νιώθατε; Επιεικώς απογοήτευση. Σκέφτομαι τον περιβόητο «Παπ», πώς θα αντιδρούσε αν συντόνιζε την ομάδα μας ή το Ενιαίο με τέτοιο πρόγραμμα που συντονίζει ο ίδιος φορέας. Τα ζει αυτά ο Αθανασέκος στον αθλητισμό, αλλά εκεί οι φορείς είναι διαφορετικοί.
Απογοήτευση πάντως ένιωσα και ως πρώην Πρόεδρος του ΣΟΑΑ, διαβάζοντας την πρόσφατη ανακοίνωση του Συνδέσμου για τον ιερό θεσμό του Ενιαίου. Η ασάφεια στη μέγιστη τιμή, και είναι σαφές πως ο «Μάριο» πολεμάει μόνος, πνιγμένος στην ανεπάρκεια και τη γραφικότητα συνεργατών του. Δεν αρκεί η καλή πρόθεση, αγαπημένε Νικόλα Περατινέ – το 2020 είναι σαφές πως έχει ξεπεραστεί η μέθοδος του 1970. Ήταν μπροστά, θα πείτε; Όμως πέρασαν από τότε πενήντα χρόνια, και τα μέταλλα σκούριασαν, οπότε το νέο αίμα απαιτεί σεβασμό αλλά και ουσία με σύγχρονο έργο. Έτσι καμία ελπίδα ούτε για χορηγία, ούτε για εξέλιξη αθλητών. Περαστικά μας, και το εννοώ._ «Στρατισίνο»
