Γιατί έχουμε “γραμμένη” τη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης;
Πανηγυρίσαμε που ύστερα από τριάντα χρόνια ολοκληρώθηκε η Εθνική Οδός Αθηνών-Θεσσαλονίκης, τη στιγμή που δίπλα μας ένας ανάλογος αυτοκινητόδρομος, αυτός του Σπλιτ-Ζάγκρεμπ, με δυσκολότερες γεωλογικές συνθήκες και ύστερα από έναν εμφύλιο, πήρε μόλις τρία χρόνια… Αντί για φιέστες, λοιπόν, έπρεπε σύσσωμη η πολιτική ηγεσία να σκύψει το κεφάλι της για την παταγώδη αποτυχία της.
Ας είναι… Σε κάθε περίπτωση, το μποτιλιάρισμα στις εθνικές οδούς τις ημέρες του Πάσχα ήταν αναπόφευκτο, παρ' ότι κάποιοι θεώρησαν ότι τα έργα παραδόθηκαν άρον άρον. Το φαινόμενο, άλλωστε, είναι σύνηθες σε όλους τους αυτοκινητοδρόμους του κόσμου, οι οποίοι στις μεγάλες εξόδους μετατρέπονται σε ατελείωτα πάρκινγκ.
Αυτό όμως που ποτέ δε θα δεις εκτός Ελλάδας είναι τη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης κατειλημμένη από ανυπόμονους εκδρομείς. Εκεί στον πολιτισμό, αυτοκίνητο που κινείται στη ΛΕΑ, αν δεν είναι ασθενοφόρο ή περιπολικό, κατά τεκμήριο θα είναι κάποιος Ελληνάρας που θεωρεί τον εαυτό του εξυπνότερο από τους «κουτόφραγκους». Τουλάχιστον μέχρι να έρθει (και εκεί έρχεται πάντα) η στιγμή που θα υποστεί τις συνέπειες του νόμου.
Στη χώρα μας, τώρα, τα αυτοκίνητα που κινούνται στη ΛΕΑ δεν αποτελούν μεμονωμένες περιπτώσεις ανεγκέφαλων. Στις ώρες αιχμής στο τετραήμερο του Πάσχα, αν μη τι άλλο στην Αθηνών-Κορίνθου, όπου είχαμε προσωπική εμπειρία, το 1/4 της κυκλοφορίας διακινήθηκε από τη ΛΕΑ, εμποδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την κίνηση των οχημάτων έκτακτης ανάγκης. Αστυνόμευση δεν υπήρχε πουθενά. Θα υπάρξει και πάλι όταν καταγραφεί on camera το επόμενο θεαματικό ατύχημα…
Μόνο πέρυσι είδαμε σε ανάλογες συνθήκες ένα περιπολικό να κινείται με αναμμένους φάρους, και, πριν προλάβουμε να αναφωνήσουμε «επιτέλους», ακολούθησαν είκοσι αυτοκίνητα κολλημένα στον προφυλακτήρα του, σπεύδοντας να εκμεταλλευτούν τη φάση. «Περίσσιο θράσος ή άγνοια;» αναρωτηθήκαμε, αλλά από την άλλη, επειδή σύμφωνα με τον Ποινικό Κώδικα άγνοια νόμου δεν επιτρέπεται (άρθρο 31, παράγραφος 2), καταχωρούμε τη συγκεκριμένη συμπεριφορά ως θράσος και μόνο.
Για να πούμε βέβαια και του στραβού το δίκιο, μέχρι να αποκτήσουμε κλειστούς αυτοκινητοδρόμους, οι εθνικές οδοί με τη 1+1 λωρίδα επέβαλλαν τη χρήση της ΛΕΑ για τα πιο αργά οχήματα, προκειμένου να διευκολύνεται η κυκλοφορία.
Αυτό πιστεύουμε ότι άτυπα γίνεται και σήμερα. Ότι δηλαδή τις ημέρες αιχμής η εταιρεία που έχει την ευθύνη για τη λειτουργία του αυτοκινητοδρόμου εξαντλεί το καθήκον της με μια απλή σύσταση στις φωτεινές επιγραφές για την αποφυγή κίνησης στη ΛΕΑ. Και η αστυνομία με τη σειρά της κάνει τα στραβά μάτια, έτσι ώστε οι ψηφοφόροι -συγγνώμη, οι οδηγοί-, επιστρέφοντας ευτυχισμένοι από το τετραήμερο, να μην αντιμετωπίσουν ένα ακόμα μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα, και βέβαια να μην πακετωθούν με κλήσεις, ενόψει άλλωστε κάποιας επερχόμενης φοροκαταιγίδας.
Πού να καταλάβουν αυτοί που έχουν την ευθύνη πως όλος αυτός ο κόσμος που στωικά επέστρεφε στα σπίτια του δε θα ενοχλούνταν αν έφτανε 20 λεπτά αργότερα και πως εξίσου αδιαμαρτύρητα θα πλήρωνε τους φόρους του, αν γνώριζε ότι οι κανόνες που έχει θέσει το ελληνικό κράτος ισχύουν για όλους. Δεν είναι λοιπόν καμιά διαπραγμάτευση που έχει σημασία για το μέλλον της χώρας, όσο το να προκύψει ένας πολιτικός ο οποίος θα κάνει πράξη τη βασική αρχή του Συντάγματος, την ισονομία και την άμεση απονομή της Δικαιοσύνης.
Η ουσία, δηλαδή, με όλη αυτήν την ενασχόλησή μας με τη ΛΕΑ δεν έχει να κάνει τόσο με την (αναμφίβολα σοβαρή) περίπτωση του ασθενοφόρου που δε θα καταφέρει να φτάσει εγκαίρως στον προορισμό του, αλλά με το ότι εκεί, στο δεξί μέρος του δρόμου, βλέπει η πλειονότητα μιας μικρής κοινωνίας να καταπατώνται οι κανόνες που έχουν τεθεί για την εύρυθμη λειτουργία της από κάποιους που θεωρούν τους εαυτούς τους πιο καπάτσους και ξεχωριστούς.
Κάποιος θα έπρεπε να τους βάλει στο περιθώριο. Αλλά ποιος;_Μ.Σ.
