Στις Καρούτες μεθαύριο -από το ΑΣΜΑ- στη μνήμη του Γιώργου Μοσχού.
Μια πρόταση χιλιάδες συναισθήματα που πνίγουν λεπτομέρειες, όπως τον αριθμό των συμμετοχών και τη φορά αυτής της ειδικής που οφείλουμε να μας ενώνει. Όσους είχαμε την τιμή να οδηγήσουμε εκεί και όχι μόνο. Οι αναμνήσεις μας άλλωστε είναι η ιστορία αυτού του ειδικού χώρου όπως είναι οι ελληνικοί αγώνες και είμαστε καταδικασμένοι να τις σεβόμαστε, ώστε να προκύπτει προοπτική για τους νέους που πρέπει να υπηρετούμε. Το έκαναν άλλοι σε εμάς και πρέπει να συνεχίσουμε. Ο αθλητής είναι ο πρωταγωνιστής, αλλά θέλει το σωστό περιβάλλον και το σοβαρό συντονισμό από διοικούντες και οργανωτές, ώστε να πορεύεται δημιουργικά και με αρχοντιά.
Έτσι πορευόταν ο Γιώργος Μοσχούς. Με άνεση, συνδεδεμένη με τη ζωή του, από τη γέννησή του, στο αγαπημένο του Μαρούσι, και με αρχοντιά σε βουνά, πίστες και ειδικές διαδρομές. Λάτρης του "μία πάνω" σε σχέση με το κιβώτιο, σε ερωτική-τρυφερή σχέση με το τιμόνι, που… χάιδευε με απαλές κινήσεις, λάτρευε τα “πατημένα” χωρίς να υστερεί στα “κλειστά”. Μετρ στις πίστες με ένα δικό του τρόπο στο man to man, όμως την ιστορία του την έγραψε στα Ράλλυ με τα εργοστασιακά Nissan, έχοντας δίπλα του τους καλύτερους. Βιβλίο με χρυσές σελίδες το παλμαρέ του, σε παράλληλη πορεία με τις χαρακτηριστικές τροχιές του σε άσφαλτο και χώμα. Δεν οδηγούσε: Δημιουργούσε και δεν έκρυβε την αγάπη του σε λίγους φίλους του στους αγώνες και κυρίως στην οικογένειά του. Είπαμε: Κύριος ακόμα και στα δύσκολα, όπως οι προσωπικές σχέσεις μεταξύ συναθλητών στην ίδια ή σε διαφορετική ομάδα.
Οι Καρούτες δεν ήταν η ειδική της ζωής του. Ήταν απλά μια από τις ωραίες, από τις ενδιαφέρουσες οδηγικά ειδικές του Ράλλυ Ακρόπολις και όχι μόνο. Βραβεύτηκε μάλιστα ως “Η καλύτερη ε.δ. του αγώνα” με την κατηφορική της φορά, προς τον άξονα Άμφισσα-Αγ. Ευθυμία, αφού, κακά τα ψέματα, αποτελούσε “όαση” από πλευράς ποιότητας χώματος συγκριτικά με όποια άλλη ειδική των περασμένων Ακρόπολις. Ήταν η… ασφάλτινη ε.δ. που λάτρεψαν Έλληνες και ξένοι οδηγοί, με αυτό το τελευταίο S με τους εκατοντάδες θεατές που σε υποχρέωναν να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό, ως φόρο τιμής. Το είχες ζήσει ως θεατής, οπότε ήξερες το τι και πώς σε ένα κλασικό όσο και μαγικό κομμάτι που σε έφερνε πολύ κοντά στον κόσμο, που σε αποθέωνε. Ανηφορικά ή για να είμαστε ακριβείς από Άμφισσα προς Προσήλιο, όπως αύριο στο Σπριντ και μεθαύριο στο Ράλλυ Ακρόπολις ήταν αλλιώς. Έπρεπε να ανέβεις γρήγορα, να μην υποτιμήσεις και καθυστερήσεις και αλλάζοντας πορεία να οδηγήσεις, ώστε να απολαύσεις, να ανταποδώσεις θέαμα στην παρουσία του κόσμου και να σε αποζημιώσει το χρονόμετρο που ήταν και το ζητούμενο.
Ως επίκαιρο παραλειπόμενο, δεν ξεχνώ ότι το '86 ο Γιώργος με τον Βαζάκα δίπλα του, εκεί στην ανηφόρα καταστράφηκαν όταν δε δούλεψε το fan και έβρασε ο κινητήρας του 240 RS και οριακά δεν εγκατέλειψαν.
Πολλές οι εμπειρίες και τα “ανέκδοτα” αλλά τόπο στην ουσία. Σημαντική η πρωτοβουλία του ΑΣΜΑ -που δεν είναι ακόμα ένα Σωματείο- να οργανώσει εκεί το χωμάτινο σπριντ, με δεδομένη τη σημερινή οικονομική πραγματικότητα. Δε θα μιζεριάσουμε με το γεγονός ότι οι συμμετοχές δεν είναι ούτε 40, όταν θα έπρεπε να είναι περισσότερες από 50. Κρατάμε ό,τι έχουμε. Το ΑΣΜΑ πιστοποίησε την ποιότητά του μέσα από το υψηλό επίπεδο, την κλάση
των διοικούντων και όσων δίπλα τους κοπιάζουν για την οργάνωση, ενώ σημαντικοί αθλητές δήλωσαν το παρών για να ζήσουν τη στιγμή εκεί. Υπόκλιση σε ΟΛΟΥΣ.
Μας κολακεύει όλο αυτό εμάς τους παλαιότερους και οφείλουμε να καθιερώσουμε το γεγονός ώστε να εξελιχθεί σε θεσμό μια συνάντηση κορυφής, συνδεδεμένη με τις αναμνήσεις ενός χώρου που ζει χάρη στα συναισθήματα των εμπλεκομένων. Πέρα από το τεράστιο μέγεθος των αθλητών-χορηγών, όπως άλλωστε χορηγοί είναι πλέον και οι θεατές, όταν πρόκειται για επισκέψεις όπως προχθές στον Μπράλο και αύριο στις Καρούτες.
Μακάρι ο χώρος μας να εξελίσσεται μέσα από την ιστορία του. Ίσως είναι ο όμορφος, ο δίκαιος τρόπος να ξεπερνιούνται οι αντιξοότητες της εποχής και να τοποθετούνται γέφυρες με γερές βάσεις και σε κουρασμένες προσωπικές σχέσεις που μας αδικούν._ Στρατισίνο
