Feeling high!

«Μας κακομαθαίνετε, κύριε πρέσβη», και όπου πρέσβης, ο Νικόλας Χαλιβελάκης. Αυτό που ξεκίνησε ως απλώς ένας αγώνας στο Ράλλυ Αμαρύνθου πέρσι, εξελίχθηκε σε μία σειρά αγώνων που σήμερα με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι φρόντισαν να επαναφέρουν στην επιφάνεια αυτό που ονομάζεται «μικρόβιο των αγώνων». Πριν από το Σπριντ Μπράλου, όπου και με το Peugeot 206 σημειώσαμε καλές επιδόσεις, ο Νικόλας είχε αναφέρει ως δεδομένο ότι θα πάμε και στο Σπριντ ΑΣΜΑ με το Lancer EVO IX. Τότε, με τον Μπράλο ενόψει αλλά και με δεδομένο το γεγονός ότι μεσολαβούσε ένα σεβαστό διάστημα, δεν το πολυσκεφτόμασταν. Όμως ο χρόνος κύλησε, και η στιγμή που το Σπριντ ΑΣΜΑ βρέθηκε προ των πυλών δεν άργησε να έρθει.

Χαράς ευαγγέλια αλλά και… δημιουργικό άγχος, όπως είπε και ο Βασίλης Σπανούλης λίγο πριν από το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη. Βλέπετε, πριν από τον αγώνα, η έκφραση «πρώτη φορά» χαρακτήριζε και τους δυο μας. Ο Νικόλας για πρώτη φορά έπειτα από σχεδόν τρία χρόνια θα οδηγούσε το Lancer, αλλά και θα επέστρεφε στις χωμάτινες ειδικές. Επί προσωπικού, οι πρωτιές ήταν αντίστοιχες. Πρώτη σε EVO και πρώτη σε χώμα ύστερα από έντεκα χρόνια. Όχι και ο καλύτερος συνδυασμός, αφού δεν ξέρεις τι να περιμένεις από το «πακέτο» αυτοκινήτου-επιφάνειας. Μπορεί ως δημοσιογράφος να είχες τη χαρά-ευκαιρία να οδηγήσεις κατασκευές του είδους στο χώμα, αλλά με αντίπαλο το χρονόμετρο και το τετράδιο στα χέρια είναι μια τελείως διαφορετική ιστορία.

Η διαδρομή αποτελεί από μόνη της πρόκληση. Δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις για τις Καρούτες, ακόμα και σε αυτήν τη μορφή τους, αφού διάσημες έγιναν με ανάποδη φορά. Παρά την όποια γνώση του δρόμου, αποφασίζουμε, όπως και σε όλους τους προηγούμενους αγώνες, να γράψουμε την ε.δ. από την αρχή. Με καινούργιες σημειώσεις και μπόλικη αισιοδοξία (το αποτέλεσμα στον Μπράλο είχε παίξει το ρόλο του), το Σάββατο πριν από τον αγώνα βρισκόμαστε για πρώτη φορά στο εσωτερικό του Lancer για μερικά χιλιόμετρα δοκιμών και εξοικείωσης με το αυτοκίνητο. Ο Νικόλας έχει οδηγήσει και πριν από μερικές μέρες το EVO στο Καπανδρίτι, αλλά σε τελείως διαφορετικό στυλ διαδρομής.

Πρώτη επαφή, και η διαδρομή επίσης δεν είναι ενδεικτική αυτής του αγώνα, με αποτέλεσμα το Lancer να γλιστράει υπερβολικά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η αισιοδοξία να γίνει πλέον πιο συγκρατημένη. Από το δεξί μπάκετ, από την πρώτη αναγνωριστική βόλτα, διαπιστώνεις για ακόμα μία φορά ότι δεν πρόκειται για αγωνιστικά αυτοκίνητα, αλλά για… τανκ που περνούν σχεδόν από κάθε ανωμαλία που θα βρεθεί μπροστά τους. Σε επίπεδο συνοδήγησης, καμία σχέση με το Peugeot. H δύναμη του κινητήρα και ο τρόπος που καταπίνει τις ευθείες έχουν ως αποτέλεσμα τα μέτρα που μεσολαβούν ανάμεσα από κάθε στροφή να είναι τελείως διαφορετικά. Ό,τι έχεις σημειωμένο από 50 και κάτω, δε σου επιτρέπει να σηκώσεις το κεφάλι από τις σημειώσεις, και απομένει το σώμα να σου δώσει να καταλάβεις τι συμβαίνει και τι ακολουθεί. Άγχος, λοιπόν, αλλά δημιουργικό, όπως είπε και ο «Kill Bill», αφού ακόμα και για τον συνοδηγό αποτελεί πρόκληση η καθοδήγηση από το εσωτερικό ενός ισχυρού αυτοκινήτου.

Σαφώς προσγειωμένοι, περνάμε τη ράμπα στη μαρίνα της Ιτέας το βράδυ του Σαββάτου, με τον αριθμό του κόσμου να ξεπερνά κάθε προσδοκία και σίγουρα να σου προκαλεί ως αγωνιζόμενου πολύ όμορφο συναίσθημα. Κυριακή πρωί, πλέον, και, όπως πριν από κάθε ειδική, στο στομάχι υπάρχει ένα μικρό σφίξιμο. Ευτυχώς, για ακόμα μία φορά πιο δίπλα είναι αυτή η τρομερή φυσιογνωμία που ονομάζεται Χρήστος Παλαιολόγος, και με το πηγαίο χιούμορ του φροντίζει μαζί με τον συνοδηγό του, Δημήτρη Σέλλη, να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα. Στο ίδιο πνεύμα, ποιος άλλος, και ο μάνατζερ της ομάδας «Xali Jr», που κυκλοφορεί με τις πατερίτσες του στο service park. Ο Νικόλας είναι όπως πάντα συγκεντρωμένος, και κάπως έτσι φύγαμε για το πρώτο από τα τρία περάσματα. Η ηρεμία είναι διάχυτη στο εσωτερικό του Lancer, αφού κανείς από τους δυο μας δεν ξέρει τι να περιμένει.

«Πάμε να κάνουμε ό,τι έχουμε σημειώσει και έχουμε πει» είναι το πνεύμα, αλλά στην πράξη δεν αποδεικνύεται τόσο εύκολα. Η μετάβαση στο χώμα, αλλά και από το «206» στο EVO δεν είναι τόσο εύκολη. Φρένα νωρίς, υπερβολική υπομονή στο γκάζι, ενώ από δίπλα προσπαθώ να καταλάβω τι μπορεί να κάνει το αυτοκίνητο. Ο τόνος της φωνής είναι χαμηλός και σε καμία περίπτωση πιεστικός, αφού βρίσκομαι σε αχαρτογράφητα νερά. Στον τερματισμό ο Θέμης Χαλκιάς είναι σε άλλον αγώνα, με τον Χρυσόστομο Καρέλλη να ακολουθεί και τους υπόλοιπους να είμαστε αρκετά πιο πίσω. Ανώμαλη προσγείωση και, στην απλή από το Προσήλιο για την Ιτέα, συζητάμε τι κάναμε λάθος και τι πρέπει να αλλάξουμε στη συνέχεια. Πλέον, ο μοναδικός ρεαλιστικός στόχος είναι η 3η θέση, με τους Γιάννη Μποζιονέλο και Χρήστο Παλαιολόγο μπροστά μας, αλλά και τον Στέφανο Θεοχαρόπουλο να ακολουθεί κατά πόδας. «Δεν είμαστε οι μόνοι που θέλουν την 3η θέση, αδερφέ. Θα γίνει σφαγή.» Όπερ και εγένετο. Στο σέρβις ο Νικόλας αποφασίζει να αλλάξει «μπρος-πίσω» τα KM4 της Pirelli, τα οποία δεν είναι και τα πλέον ενδεδειγμένα για την περίσταση, αφού ιδανικά θα ήταν τα K4, αλλά δεν έχουμε στη διάθεσή μας.

Ξανά στο μπάκετ, και στην απλή για την αφετηρία στις Καρούτες. Ίδια συζήτηση, ίδιες ατάκες, και πάμε να κάνουμε ό,τι έχουμε σημειώσει! Η βελτίωση σαφής, και το αισθάνεσαι από το δεξί μπάκετ, αφού πλέον υπάρχουν σημεία όπου ο ρυθμός είναι απαιτητικός για τον συνοδηγό. Ο Νικόλας έχει αρχίσει να «λύνεται» στο τιμόνι του Lancer και να πιέζει περισσότερο. Και πάλι, όμως, διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν περιθώρια. Στο τέλος της ε.δ., ο χρόνος είναι κατά 20 δλ. καλύτερος, προκαλώντας μας χαμόγελα, τα οποία όμως κόπηκαν στη συνέχεια. Ο Γιάννης Μποζιονέλος ήταν και πάλι ταχύτερος, έστω για ένα δευτερόλεπτο, ενώ μπορεί να σκαρφαλώσαμε στην 4η θέση της Γενικής μπροστά από τον Χρήστο Παλαιολόγο, αλλά στη μάχη είχε μπει για τα καλά ο Στέφανος Θεοχαρόπουλος, που ήταν 2 δευτερόλεπτα ταχύτερος από το… “τρενάκι” της 3ης θέσης! Παρακολουθούμε τους χρόνους διαδικτυακά στο κινητό, και πλέον γνωρίζουμε ότι ο στόχος δυσκολεύει ακόμα περισσότερο. Ο Γιάννης Μποζιονέλος είναι 6,5 δευτερόλεπτα μπροστά μας, ενώ 2 δλ. πίσω ακολουθούν οι Θεοχαρόπουλος, Παλαιολόγος χωρίς διάθεση να κόψουν.

Πίσω στην Ιτέα, ο φύλακας-άγγελος και μηχανικός μας, Θοδωρής Μαθιός, συζητάει με τον Νικόλα και αποφασίζουν να αλλάξουν τα ΚΜ4 με KH της Pirelli. Κίνηση που στη συνέχεια αποδείχθηκε ευεργετική. Μετά το απαραίτητο σέρβις και στο δρόμο για την αφετηρία, η συζήτηση είναι η ίδια. «Πάμε να κάνουμε αυτά που έχουμε πει.» Μόνο που αυτήν τη φορά, το είπαμε και το κάναμε! Ο Νικόλας αποφασίζει να αλλάξει και το πρόγραμμα των διαφορικών, το οποίο σε συνδυασμό με τα KH της Pirelli προσφέρουν καλύτερη πρόσφυση και ο ρυθμός πλέον είναι σαφώς ταχύτερος. Κύριοι, έχουμε αγώνα! Το φρενάρισμα γίνεται πιο βαθιά στη στροφή, το EVO αρχίζει και ταξιδεύει περισσότερη ώρα με το πλάι, ο Νικόλας το πλασάρει πριν από τη στροφή και η ένταση της φωνής από δίπλα ανεβαίνει. «Περνάει, πάτα!» Η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινα και μαζί μικρές κηλίδες νερού το παρμπρίζ. Εκείνη τη στιγμή της έντασης δε δίνεις σημασία, και απλώς τις καθαρίζεις με τον καθαριστήρα. Και συνεχίζεις να πιέζεις. «Και εκατό από δεξιά, σανίδα αριστερή περνάει, μη σηκώνεις!» Πλέον, στον τερματισμό ξέρεις ότι έχεις οδηγήσει γρήγορα. Ποτέ δε γνωρίζεις ακριβώς πόσο, και παραδοσιακά περιμένεις με αγωνία είναι το καρνέ.

Την ίδια ώρα στο σέρβις παρκ, ο Κωνσταντίνος Χαλιβελάκης παρακολουθεί τους χρόνους και βλέπει τον Γιάννη Μποζιονέλο να κάνει 10:49, έχοντας κατεβάσει 7 δευτερόλεπτα σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο του. Κάπου εκεί πίστεψε ότι η 3η θέση τελείωσε. Αλλαγή σκηνικού, πίσω στο EVO, παίρνουμε το καρνέ στα χέρια και ο αδιάψευστος μάρτυρας της επίδοσης είναι αδυσώπητος. 10:38! Έχουμε κατεβάσει άλλα 18 δευτερόλεπτα! Χαμόγελα, φωνές και πανηγύρια, μέχρι που ο κινητήρας του Lancer σβήνει… «Κατέβα και σπρώξε.» Χωρίς πολλές επιλογές, ακολουθώ τις εντολές του οδηγού και το Mitsubishi ζωντανεύει. Τα τηλέφωνα έχουν πάρει φωτιά, και εγώ μαθαίνω τα ευχάριστα από τον Βαγγέλη Παναρίτη, συνοδηγό του Γιάννη Μποζιονέλου, που μου λέει το χρόνο τους. Χωρίς να ξέρω πώς συμπεριφέρονται σε αυτές τις περιπτώσεις, γυρνάω στον Νικόλα, που την ίδια στιγμή μαθαίνει τα μαντάτα τηλεφωνικώς. Χαμόγελα, χαρές και πάλι, μέχρι που παρατηρούμε τη θερμοκρασία νερού. 114 βαθμοί, ενώ κανονικά θα έπρεπε να είναι το ανώτερο μέχρι τους 100. Άρον άρον ξαναμπαίνουμε στο εσωτερικό και παρατηρούμε τη θερμοκρασία να εξακολουθεί να σκαρφαλώνει. «Όχι τώρα…» Τα τηλέφωνα ξαναπαίρνουν φωτιά, αλλά εν κινήσει στο βουνό έξω από την Άμφισσα δεν έχεις και πολλές ελπίδες επικοινωνίας. Μετά κόπων και βασάνων μιλάμε με τον Θοδωρή, ο οποίος και μας συμβουλεύει να σταματήσουμε για πέντε λεπτά να κρυώσει ο κινητήρας. Σε κατηφορικό κομμάτι, για να πάρει μπροστά έστω τσουλώντας, παρκάρουμε στην άκρη, ανοίγουμε το καπό και παρατηρούμε ότι η τάπα του ψυγείου είναι σχεδόν ανοιχτή. «Οι κηλίδες νερού που βλέπαμε στο παρμπρίζ» παρατηρούμε, και γεμίζουμε το ψυγείο με δύο μπουκάλια νερό που μας είχαν δώσει στο Stop της ε.δ.

Σπρώχνοντας, το EVO παίρνει μπροστά, και πλέον αρχίζει η μάχη με το χρόνο για να μη φάμε «καπέλο» ή, πιο απλά, ποινή χρόνου. Το στομάχι είναι κόμπος, η αγωνία στο κόκκινο, και πρέπει στη διαδρομή Άμφισσα-Ιτέα να πρόλαβα να κάνω τρία τσιγάρα! Με τη θερμοκρασία να έχει ανέβει στο κόκκινο, και τρία λεπτά πριν από τον προκαθορισμένο χρόνο, φτάνουμε στη ράμπα του τερματισμού, την οποία και περνάμε. Κάπου εκεί «αδειάζεις» και μπορείς πλέον να χαμογελάς, δεχόμενος από φίλους και αγωνιζόμενους συγχαρητήρια για το χρόνο στην τελευταία ε.δ. και το αποτέλεσμα. Λίγο αργότερα, στην απονομή, συνειδητοποιείς ότι δεν είναι τα κύπελλα που κάνουν τη διαφορά. Είναι η χαρά του Κωνσταντίνου Χαλιβελάκη, η έκφραση του πατέρα των παιδιών Μανώλη στη ράμπα και η ικανοποίηση του Θοδωρή Μαθιού, που με πολύ κόπο ετοίμασε και μας προσέφερε ένα ανταγωνιστικό αυτοκίνητο, και το είδε να διακρίνεται. Και, φυσικά, τα χαμόγελα του… οδηγού μου, του Νικόλα. Στο τελευταίο σκέλος οδήγησε, πίεσε τον εαυτό του και το αυτοκίνητο, διαπιστώνοντας ότι αν πιστέψει στις δυνατότητές του μπορεί να διακριθεί. Δεν το κρύβω, έχει-έχουμε βρει καλό ρυθμό.

Έχοντας ηρεμήσει και παραμένοντας σε ένα παγκάκι στη μαρίνα της Ιτέας, οι σκέψεις όσων έγιναν μέσα δύο μέρες πλημμυρίζουν το μυαλό και σου προκαλούν ένα μοναδικό συναίσθημα ευφορίας. Feeling high, όπως λένε… Κάπου εκεί διαπιστώνουμε ότι δεν είναι όλα καλά. Αφού πλέον είναι δεδομένο ότι… κυλήσαμε. Το μικρόβιο των αγώνων μάς έχει προσβάλει ξανά. Η κατάσταση είναι σοβαρή και χρήζει θεραπείας. Ή, πιο απλά, περισσότερων αγώνων! Until next time…_ Π. Τ.