Τον Ίαν Παπανικολάου τον ξεχωρίζεις από το πάθος του. Το επικοινωνεί μάλιστα με ένα δικό του τρόπο που σε παρασύρει δημιουργικά. Άγνωστοι ήρωες στην Ελληνική μάχη της Α5, στο Ευρωπαϊκό πλέον Ακρόπολις, με το συνοδηγό του Γιώργη Κυπριανού, ένα πολύ σημαντικό στέλεχος του χώρου, εκτός μπάκετ.
Επί του προκειμένου, "από το μπάκετ"._Σ.Χ.
ΈΝΑ ακόμα Ακρόπολις πέρασε στην ιστορία. Γράφτηκαν πολλά, ειπώθηκαν περισσότερα, λίγοι το έζησαν και κατά την όχι τόσο ταπεινή γνώμη ενός “χομπίστα”, όπως λένε στην Ελλάδα, ακόμα λιγότεροι μπορούν να εκφέρουν άποψη.
Τι ζήσαμε λοιπόν; Μπορώ να μιλήσω για εμένα προσωπικά και την ομάδα μου. Ο καθένας κάνει τον δικό του αγώνα, το δικό του Ακρόπολις. Δεν έχει σχέση με “χέρια”, με όρεξη, με πάθος. Έχει σχέση με τις συνθήκες που επικρατούν και τί γολγοθά περνάει ο καθένας για να βρεθεί στην τιμημένη αυτή ράμπα της εκκίνησης, που κατά λάθος θα πω, ήταν στη Λαμία και φυσικά στη ράμπα του τερματισμού.
Εύκολα στιγματίζουμε εδώ και βγάζουμε συμπεράσματα. Δεν πήγαμε άδικα και τρέξαμε ένα look Ακρόπολις λοιπόν, τρέξαμε ένα Ακρόπολις όπως είναι σήμερα, με την μορφή που επιβάλουν οι καιροί και φυσικά η FIA για αγώνα του ERC. Αν δεν αρέσει λυπάμαι πραγματικά αλλά δε μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Κι εγώ θέλω τρείς τέσσερις μέρες αγώνα με 10 ειδικές τη μέρα, αλλά τι να κάνουμε δεν γίνεται. Το πιο πιθανό είναι να μη βλέπαμε τους μισούς να τρέχουν, βολικό βέβαια για να γλιτώνουμε το περπάτημα στις ειδικές με σλάλομ τους “πάω για να τερματίσω”.
Για να βρεθούμε εμείς, μια συμμετοχή με ένα Toyota Yaris Α5, στην εκκίνηση, έχουμε περάσει σαράντα κύματα. Απουσιάζουν οι μεγάλες χορηγίες, έως και οι μικρές, ακόμα και σε μια κατηγορία φυτώριο που θα έπρεπε να είναι πρώτο μέλημα της εκάστοτε οργάνωσης σε θέματα προβολής. Λόγο αυτού απουσιάζουν και οι πολλές συμμετοχές που θα την έκαναν ακόμα πιο ανταγωνιστική, ίσον θέαμα.
Γιατί όμως πάμε και παλεύουμε προπάντων με τον εαυτό μας και έπειτα με τις συνθήκες και τον ανταγωνισμό;
Είναι απλό, μας αρέσει. Το θέλουμε και το ζούμε. Είτε πάμε με 4 είτε με 2 και 3 κυλίνδρους όπως το έζησα κι εγώ. Γιατί χαμογελάμε όταν φτάσουμε αφυδατωμένοι στον τερματισμό.
Δεν είναι κάτι εύκολο όσο κι αν φαίνεται λίγο απ’ έξω. Οι κόποι αποδίδουν καρπούς ακόμα κι όταν είσαι με μισό αυτοκίνητο στην ράμπα.
Μια έξοδος τη πρώτη μέρα σου κάνει την περιπέτεια ακόμα μεγαλύτερη. Όταν μέχρι το ξημέρωμα μαζεύεις το αυτοκίνητο για να καταφέρεις κάπως να βρεθείς στην εκκίνηση της δεύτερης. Βλέπεις συναθλητές, που στις ειδικές υπό φυσιολογικές συνθήκες θα πλακωνόμασταν, να βοηθούν σαν να το πάθανε οι ίδιοι το ατύχημα. Τι άλλο χρειάζεσαι για να καταλάβεις ότι οι αγώνες δεν πέθαναν, δεν θα πεθάνουν και θα έρθουν στα ίσια τους. Πολύ δουλειά μπροστά μας για να τα καταφέρουμε, αλλά με σωστές κινήσεις όλα γίνονται.
Προσωπικά τι νομίζω; Εύκολα, όπως προείπα, βγαίνουν συμπεράσματα. Αυτός είναι για βόλτα, αυτός είναι χεράς, αυτός είναι χάλια. Αν δεν το ζήσεις, δεν είσαι μέσα στο κοπάνημα και τη σκόνη, πώς μπορείς να κρίνεις γιατί εγώ πάω σιγά ή γρήγορα. Δεν έχω να απολογηθώ για κάτι, εξάλλου, επειδή τα αποτελέσματα μετράνε πάντα, κάτι που δεν έχω φέρει ολοκληρωμένα ακόμα μετά από τρία χρόνια εμπλοκής, είναι εύλογο να υπάρχουν ερωτηματικά και απορίες. Πώς κάνω χρόνους σε έναν αγώνα, στον άλλο δεν κάνω, στον άλλο μένω. Όλα σχετικά είναι, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με την περίπτωση μου, παλεύοντας “μόνος” να συμμαζέψω ένα αυτοκίνητο κουρασμένο. Έγινε πολύ δουλειά τον τελευταίο χρόνο και μένουν λεπτομέρειες που όμως κάνουν την διαφορά. Όλα γίνονται με τον χρόνο τους αναγκαστικά. Αλλά εμείς είμαστε εκεί και παλεύουμε. Ναι, με τρείς κυλίνδρους να την βγάλουμε. Δεν έκανα σουπερ χρόνους αλλά γύρισα με χαμόγελο σπίτι. Στον επόμενο, ναι θα πάω για την νίκη. Ντροπή έχει γίνει να το λέμε κι αυτό;
Με σεβασμό στην ιστορία, πάμε μπροστά. Δεν έχουμε επιλογή κι αν ορισμένοι θέλουν να κλαίγονται για το κάποτε, δυστυχώς έτσι θα μείνουν κλαμένοι κι εμείς αφυδατωμένοι με χαμόγελο._Ίαν Παπανικολάου
