Ήταν Μάρτιος, πριν από τριάντα και πλέον χρόνια. Το 1986 ήταν σημαντική χρονιά σε πρώτο πρόσωπο, με τρικυμία τόσο στους αγώνες όσο και στην προσωπική μου ζωή. Ευτυχώς, ο βοριάς έφερε τη «νίκη» στο Ράλλυ Ακρόπολις, ενώ ποτέ δε μετανιώνεις για σημαντικές εν οίκω επιλογές, ειδικά αφού άντεξαν στο χρόνο.
Σε σχέση με το περιοδικό, ήταν η εποχή της αθωότητας σε όλα τα επίπεδα, και δεν έλειπαν τα ταξίδια-αποστολές χωρίς πρόσκληση, με τον κ. Καββαθά να υπογραμμίζει «με τα δικά μας χρήματα, Στράπα». Ένα δίκλινο για τους δυο μας, που ήταν 3κλινο όταν δεν έλειπε ο Βασίλης Γιαννακόπουλος, με τον Θάνο Ηλιόπουλο να φωτογραφίζει ήδη αγώνες – και σύντομα και όχι μόνο.
Τότε, αρχές Μαρτίου, αμέσως μετά το Εαρινό και πριν από το Αχαιός, να 'μαστε στο Μόναχο. Δική μας, στο αεροδρόμιο και για μία εβδομάδα, η γκρι-σιελ 325 ix. Ίδιο χρώμα και η Μ5, στην πρώτη της εκδοχή, σκουρόχρωμη, σχεδόν μαύρη η Μ6 με τον ίδιο κινητήρα. Άνοιγες το καπό και χαμογελούσες, οδηγούσες και ανατρίχιαζες. Ο ήχος του κινητήρα, ο επιλογέας που σε προκαλεί, η δύναμη από χαμηλά και αυτή η αύρα της «Μ» όπως «Motorsport», που μας ακολουθεί μέχρι σήμερα και σκοτώνει την αντικειμενικότητα.
Στοιχείο που πλέον επιβάλλει η αποστειρωμένη εποχή των ισορροπιών, οπότε ο κάθε αστέρας αρνείται να αντιληφθεί πως υπάρχει και συναίσθημα. Την ίδια ώρα, στα social media (sic) όλοι κρίνουν από τις φωτογραφίες. Δυνατό όπλο το Ίντερνετ, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις, όπως η γυναίκα και το αυτοκίνητο, που πρέπει να ζήσεις για να αξιολογήσεις, με το υποκειμενικό κριτήριο να είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Στο Ίνγκολσταντ…
Όταν την τρίτη ημέρα το πρωί έφυγε ο Κ.Κ. για να επιστρέψει «σπίτι», στη Γοργίου, και είσαι μόνος με τις δύο «Μ», τότε, πριν από τριάντα χρόνια και τριάντα ετών, προκύπτει σπαζοκεφαλιά, και το φάρμακο το βρίσκεις στην αποστολή-καπάκι.
«Πάρε ένα από δαύτα -μια Μ(!)- και πετάξου Ίνγκολσταντ να οδηγήσεις το κοντό Quattro του Ρερλ.» Το αγωνιστικό, κ. Κώστα; «Προχώρα, Στράπα, κοντό Quattro, αυτό που ήθελες. Όλα κανονισμένα από την Τζούντιθ», συμπλήρωσε, λες και ήταν συμμαθήτριά του.
Άυπνος, ώστε να μπει σε τάξη όλο αυτό. Θολό, αλλά τόσο όμορφο και σημαντικό, οπότε οφείλεις να λάμψει.
Τα ρεζερβουάρ των «Μ» στο όριο, εφιάλτης η ένδειξη για τα καύσιμα, το μπάτζετ στο μηδέν, το Ίνγκολσταντ τόσο κοντά αλλά και μακριά, και ευτυχώς αυτή η Γερμανίδα όντως τα είχε κανονίσει όλα. Γοητευμένη από τον Costas, (δεν ήταν η μόνη, άλλωστε, στα ευρωπαϊκά σαλόνια), καταδικασμένη να εμπιστευθεί και τον «βοηθό» του. Τότε τα συμπλέγματά μας ήταν νεκρά, αφού για αυτόν και από εκείνον γίνονταν όλα, και το είχες εμπεδώσει και πιστέψει – και ακόμη σε οδηγεί όλο αυτό, όσο και αν δε γίνεται αντιληπτό το σχόλιο. 
Αudi Sport Quattro…
Το «κοντό», λοιπόν. Σε έκδοση παραγωγής, σε πράσινο χρώμα, με μαύρο δερμάτινο σαλόνι και με οδηγίες, αφού «εδώ η Polizei δεν αστειεύεται». Ο 50άρης και βάλε Γερμανός φωτογράφος, με τις Nikon και τα καλά, τα ακριβά φιλμάκια της Kodak, άντεχε στην πίεση. Το ευχαριστιόταν, και κάτι για Polizei μουρμούρισε μόνο όταν είδε τα 280 χλμ. στο ταχύμετρο, στην άουτομπαν. Τότε δεν υπήρχε έλεγχος της τελικής στα 250 χλμ., ούτε όρια στους δρόμους με τις τρεις λωρίδες. Αργότερα, χωρίς συνοδηγό, σε ένα man-to-man ανθρώπου-μηχανής, το παρακάναμε. Ξεφύγαμε στους επαρχιακούς δρόμους σημειώνοντας πολύ υψηλές ταχύτητες, ψάχνοντας κάθε μέτρο την τέλεια στροφή, μήπως και προκύψει ο οργασμός της υπερστροφής. Ακόμα και στο χώμα χωθήκαμε, αλλά μάταια. Ένα κομμάτι μέταλλο με πολλά ελαφριά υλικά, που φτιάχτηκε για να πάρει δελτίο αναγνώρισης η αγωνιστική εκδοχή. Φτιαγμένο για να βρίσκει και να προβληματίζει σπορ κατασκευές, και δεν είναι υπερβολή ότι θα το επέλεγες σε σχέση με μια συμβατική ατμοσφαιρική «911» εποχής, αν ήθελες να οδηγήσεις πολύ γρήγορα…
Σήμερα…
… είναι περίπου αλλιώς. Το RS5, που κατά τη γνώμη μας είναι η απόλυτη εξέλιξη του τότε, τυπικά δε συγκρίνεται. Άλλο μέγεθος, και πρέπει να έχεις ζήσει το άλλοτε αλλά και το τώρα και να έχεις καθαρό μυαλό, οπότε συναισθηματικά φορτισμένος να βρεις τις ομοιότητες. Σε οδηγεί και αυτή η φιλοσοφία κατασκευής της Audi, που εξελίσσεται με θρησκευτική συνέπεια. Ό,τι το πλέον έντιμο σε σχέση με τον Πραγματικό Οδηγό. Η αξιοπιστία συνδυάζεται με συγκλονιστικές επιδόσεις, με σεβασμό στον χρήστη, που δεν χρειάζεται να είναι προδιαγραφών πιλότου DTM ώστε να απολαύσει και να μην τρομάξει.
Σκέφτεσαι το «κοντό» με κινητήρα-κιβώτιο, φρένα και τιμόνι του σήμερα, και τα χέρια μουδιάζουν στα πλήκτρα. Πιθανόν είναι αυτές οι σκέψεις που δε μας οδήγησαν ώστε να δούμε το πώς «κόβει» στα 250 το σύγχρονο, επιλέγοντας μόνο το πρόγραμμα Dynamic και Off στο σύνολο του πακέτου προστασίας και ισορροπίας με ηλεκτρονικά μέσα, αλλά και μόνο επαρχιακούς δρόμους, στη σύντομη γνωριμία μας μαζί του.
Εμπειρία που θα διαβάσετε μεθαύριο, στους 4Τροχούς Σεπτεμβρίου, σε συνδυασμό με τη δοκιμή του S5, με τους όρους να έχουν αντιστραφεί. Σήμερα, υπεράνω τιμών, δεν τίθεται δίλημμα ανάμεσα στην ήρεμη δύναμη και στο καθαρόαιμο, που όπως και η Μ4 «βλέπει» μόνο σπορ κατασκευές για δύο.
Μπλε το σύγχρονο, με εντυπωσιακούς τροχούς και οροφή-παραγγελία από κάρμπον, αλλά επιμένουμε.
Τα πάντα όλα του τα μηχανικά σε «κοντό», ελαφρύ Quattro εποχής, οπότε ποια 280, εύκολα τα 300 χλμ., και θα πεις και χαλάλι και δεν πειράζει, αφού, όπως και τότε, και σήμερα έχει φτιαχτεί για να μη «γυρίσει» ποτέ.
Όταν, λοιπόν, η επιλογή είναι συνειδητά συνδεδεμένη με αξίες που χαρακτηρίζουν τη στρατηγική, σέβεσαι και υποκλίνεσαι. Την καλημέρα μας._ Σ. Χατζηπαναγιώτου
