top icon
Blog

Formula Student και όχι μόνο

Σκέφτεσαι πόσο απέχει το διεκπεραιώνω από το δημιουργώ και το συντονίζω, από το απογειώνω.

Σκέψεις που σε μελαγχολούν, με την ευκαιρία συνάντησής μας με φοιτητές-δημιουργούς που κατασκευάζουν στο Πανεπιστήμιό τους μονοθέσια και συμμετέχουν σε διεθνείς διοργανώσεις. Λεπτομέρεια ότι διακρίνονται. Σημαντικό ότι αγωνίζονται.

Τους ακούσαμε στον Βόλο με τον κ. Αντώνη Σταφυλοπάτη, τον φίλο μας πατέρα-πρωταθλητή και με τον φίλο-συνάδελφο Γιάννη Μόσχο, τον δημιουργό του Σπριντ στον Αλμυρό. Φιλοξενούμενοι του κ. Άλκη Ρέντη – ο «δίπλα» του ιπτάμενου Γιάννη Πλάγου.

Όλοι μας μπαρουτοκαπνισμένοι, ακούγαμε τα «μωρά» -παιδιά μας, με σεβασμό και αμείωτο ενδιαφέρον. Σε συνδυασμό με την προσπάθεια των γονιών και των παιδιών τους στα καρτ, δε σε συναρπάζει όλο αυτό έτσι απλά, αλλά σε συγκλονίζει και σε φορτώνει ευθύνη.

Κρεμιέσαι από τα χείλη τους και αποθηκεύεις την αγωνία τους, αποτέλεσμα εμπειρίας και τεκμηριωμένης σκέψης με πλάνο, που προκύπτει μέσα από το όραμά τους.

Για μια διαφορετική, τα μέγιστα εποικοδομητική διαδικασία που την υποστηρίζει περισσότερο ή λιγότερο η πανεπιστημιακή κοινότητα, αντιμετωπίζεται αδιάφορα από την Πολιτεία και κατά περίπτωση από την τοπική αυτοδιοίκηση. 

Μένει η σωστή προσέγγιση μήπως και ξυπνήσει και ευαισθητοποιηθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία και αναρωτιέσαι…

Τι περιμένουν ο ΣΕΑΑ που δεν διοικείται-συντονίζεται από τα στελέχη των πολυεθνικών, αλλά από σημαντικούς, καλά διαβασμένους που εξέλιξαν ό,τι παρέλαβαν από τους γονείς τους, παρά τις αντιξοότητες; Έχουν τη γνώση, έχουν και αποδεδειγμένα την ευαισθησία, επιβάλλεται να ασχοληθούν με όλο αυτό το έργο των Πανεπιστημίων μας, από την Πάτρα και την Αθήνα μέχρι τη Θεσσαλονίκη, με ενδιάμεσο σταθμό τη Θεσσαλία και το Βόλο που σε μαγεύει, αλλά φαίνεται πως δεν εμπνέει τους ντόπιους για την υπέρβαση. Κλασάτη πόλη, πρωτεύουσα ενός σημαντικού νομού, με λιμάνι και αεροδρόμιο, όπου το βουνό δεν φλερτάρει έτσι απλά, αλλά συνυπάρχει ερωτικά και πρακτικά με τη θάλασσα.

Άλλοτε ήρεμη και χαλαρή, χωρίς «άγχος» και άλλοτε, αγριεμένη να σε προκαλεί για το κάτι το διαφορετικό, κάτι προχωρημένο, σε αυτό τον επίγειο παράδεισο στη χώρα μας που ναι, την ξεπερνάει την Τοσκάνη (και οδηγώντας!) και δε συγκρίνεται με τη Μεσσηνία, παρά μόνο, ίσως, με τη Χαλκιδική.

Τι άλλο, για την προσπάθεια των Πανεπιστημίων μας στις πίστες; Έργο νέων ανθρώπων, των παιδιών μας με άποψη και γνώση που μας εκπροσωπούν ως χώρα και μας εμπιστεύονται ως ειδικό Τύπο, αλλά από εκεί και πέρα, ψάχνουν και αμοιβαιότητα δε βρίσκουν, ούτε για τα αυτονόητα. Ούτε σε επίπεδο φτηνού συμψηφισμού που τσαλακώνει την αξιοπρέπειά τους και περιορίζει τη δημιουργικότητά τους.

Αναμένοντας λοιπόν και το ξύπνημα της ΟΜΑΕ, που οφείλει, είναι καταδικασμένη να αντιμετωπίσει αλλιώς το καρτ, και επιτέλους, να δείξει και το κοινωνικό της προφίλ στηρίζοντας όλο αυτό το μεγαλείο όπως εκφράζεται από τη δημιουργία σε σχέση με 4 τροχούς, με βενζίνη ή με ρεύμα.

Διαβάστε σχετικό αφιέρωμα στο περιοδικό μας, στο τεύχος Σεπτεμβρίου δια χειρός Μανώλη Σαλούρου που στηρίζει γιατί πιστεύει.

Το σημείωμά μας εδώ, αφιερωμένο στην Ισμήνη και στον Γιώργο που μας τίμησαν και ήρθαν, μας βρήκαν και μας εξήγησαν-ξύπνησαν, εκεί στο φιλόξενο πεζοδρόμιο του Locacino de cafe όπου αντικατοπτρίζεται η ευγένεια του φίλου Αλκέτα. Του κ. Άλκη Ρέντη, της κ. Έλενας και του Χρηστάρα τους, που σε 3-4 χρόνια θα ψάχνει στην πίστα να βρει τα χνάρια του μπαμπά του. Τότε, θα τον κρατάει από το ένα χέρι και με σιγουριά η κ. Εύη Α. Σταφυλοπάτη που τον λατρεύει, και από το άλλο, ο Αλ. Θ. Παπαευθυμίου. Μεγαλύτεροί του, με άποψη, ταλέντο, αλλά και την εντιμότητα που απαιτείται.

Ονειρεύομαι; Μπορεί, και όλα είναι τόσο απλά, αρκεί να έχεις «μάτι» που μας ξεπερνάει, με δεδομένο ότι η καθημερινότητα των αγώνων μάς θυμίζει 1970 και είναι τόσο άδικο όλο αυτό.

Ειδικά ως αποτέλεσμα ανθρώπων με ικανότητες, από τους οποίους έχεις απαιτήσεις…_ Σ. Χατζηπαναγιώτου

Ακολουθήστε το 4troxoi στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

ΤΙΜΕΣ - ΤΕΧΝΙΚΑ