Ο ταχύτερος γύρος του Fernando Alonso στην Ουγγαρία και η ταχύτητα που επιδεικνύει καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς με ένα σαφώς υποδεέστερο σύνολο αποδεικνύει ότι ο Ισπανός είναι ο καλύτερος οδηγός στο grid –και πολύ πιο σημαντικός για το σπορ από όσο νομίζουμε.
Από την στιγμή που πάτησε το πόδι του στο paddock της Μελβούρνης πριν 16 χρόνια, όντας οδηγός της Minardi του Paul Stoddart, γνωρίζαμε πως θα είναι ένας ξεχωριστός οδηγός, ένας φέρελπις νέος που θα έδινε κάτι το ξεχωριστό στη νέα χιλιετία. Ίσως σε αυτό να συνηγόρησε και το γεγονός ότι υπήρξε ο τρίτος νεότερος οδηγός που θα έκανε το ντεμπούτο του στη Formula 1, σε μία ομάδα με πρεστίζ, παρά την έλλειψη ανταγωνιστικότητας που τη χαρακτήριζε στην ιδιαίτερη πορεία της.
Το 2002 ήταν η μοναδική χρονιά που ο Alonso δεν αγωνίστηκε καθόλου, όντας δοκιμαστής της Renault. Το 2003 ήρθε η πρώτη νίκη στο Hungaroring, το 2005 και το 2006 οι τίτλοι. Έκτοτε, ο Ισπανός μετρά 17 νίκες, από το 2007 ως το 2013 και το Ισπανικό GP. Τέσσερα χρόνια μετά, δηλαδή στην υβριδική εποχή, κι ο Alonso δεν έχει γευτεί τη σαμπάνια από το πρώτο σκαλί του βάθρου. Κι αυτό,μας έχει κάνει να ξεχάσουμε ως ένα βαθμό το πόσο σπουδαίος οδηγός είναι.
Η ταχύτητα και η μαχητικότητά του ήταν εμφανέστατα χαρακτηριστικά του όσο είχε στα χέρια του πιο δυνατά μονοθέσια, όπως το 2005-2007, το 2010 ή ακόμα και το 2012 (στις αρχές της χρονιάς). Το κλισέ που ακουγόταν και γραφόταν στην 5ετία του με τη Ferrari πως «μπορεί και παίρνει το 110% του μονοθέσιου» μοιάζει τετριμμένο, αλλά διόλου απέχει από την πραγματικότητα. Η οδηγική του ευφυΐα τον έχει καταστήσει διεκδικητή του πρωταθλήματος σε χρονιές που η Scuderia ήταν σε πολύ δυσχερή θέση. Τρανό παράδειγμα το 2012, όταν η F2012 ήταν το τρίτο σε δυναμική μονοθέσιο, με τη Red Bullκαι τη McLaren πολύ ταχύτερες καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν. Ωστόσο, η δική του προσπάθεια είναι που τον έφτασε να παλεύει μέχρι τον τελευταίο αγώνα, στο Interlagos, για το στέμμα του πρωταθλητή.
Σίγουρα, το ιδιαίτερο του χαρακτήρα του, ο εγωισμός του που προβαλλέται και «θίγει» προέδρους και teamprincipals, είναι ένα μεγάλο μειονέκτημα και δεν είναι άδικο να υποστηρίξει κανείς πως αυτό είναι που τον έφερε σε τόσο δεινή θέση τώρα. Η έριδα με τον Lewis Hamilton το 2007 στη McLaren, τα παράπονα για την απόδοση της Ferrari, ειδικά το 2014, ακόμα και το σκάνδαλο του crashgate το 2008, είναι μελανά σημεία στην καριέρα ενός οδηγού που θα μπορούσε να έχει πετύχει πολλά περισσότερα –αλλά δεν είναι όλη η αλήθεια αυτή. Έχει βρεθεί σε άσχημες συγκυρίες, όπως αυτή που διανύει τώρα, από το 2015, με τη Honda.
Όμως είναι σημαντικό για το σπορ να είναι ψηλά ο Alonso, κι ακόμα πιο σημαντικό να πετύχει με τον συνδυασμό McLaren-Honda, όσο είναι ακόμα νωρίς. Θα είναι πρωτίστως μία προσωπική του επιτυχία, μία ακόμα πιο τρανή απόδειξη του πείσματος που τον διακρίνει σε κάθε του βήμα, αλλά θα είναι και μία επιτυχία για την F1, από πολλές απόψεις. Μία McLarenπου πρωταγωνιστεί προβάλλει αλλιώς το σπορ εν γένει, με τη βαριά ιστορία της και το ισχυρό fanbase της να ενισχύουν την εικόνα ενός αθλήματος που σε αυτόν τον τομέα πάσχει εδώ και χρόνια. Κι από την άποψη του ανταγωνισμού, η πιθανότητα αναβίωσης μίας μάχης ανάμεσα σε Ferrari και McLaren (ακόμα με τη Mercedes στο προσκήνιο) θα θυμίσει πολλά και θα μας χαρίσει απίστευτες στιγμές._Δ.Μ.
