Πενήντα χρόνια ζωής από τον ΑΟΘ σε ένα περιβάλλον με έντονο συναίσθημα, όπου η επιβίωση είναι μια πολύ δύσκολη άσκηση.
Θα γραφτούν πολλά για αυτό το σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα σωματείο, και βέβαια για το χρυσό αγώνα, που ξεπερνά σε μέγεθος τους ελληνικούς. Σε πρώτο πρόσωπο, κρατάμε την κινητήρια δύναμη, που δεν είναι άλλη από το ανθρώπινο στοιχείο αυτής της συγκλονιστικής πορείας.
Κακά τα ψέματα. Το γεγονός πήρε τη σωστή του διάσταση, υπερβαίνοντας και τυπικά διεθνείς αγώνες στη χώρα μας, χάρη στον ισόβιο πρόεδρο του σωματείου, τον αείμνηστο Αντώνη Παρταλιό, και στους συνεργάτες του, σε συνδυασμό με σημαντικούς Βορειοελλαδίτες rallymen, άλλοτε και τώρα. Στα χρόνια τα ωραία, με τις αγωνιστικές συναντήσεις κορυφής στο Χολομώντα και αλλού, ήταν ένα καρέ άσων που έλαμπε. Το περιβραχιόνιο το φορούσε ο επίσης αείμνηστος Γάκης Καλεμτζάκης. Ατού η τέχνη στις ειδικές διαδρομές, όπου «ζωγράφιζε» σε άσφαλτο και χώμα με ένα δικό του στυλ, με μια άνεση που δεν περιγράφεται και δεν αντιγράφεται. Ήταν και ο τρόπος του, ακόμα και όταν ανέπνεε, με το σπάνιο χαμόγελό του να εκφράζει συναισθήματα προς τους λίγους πραγματικούς του φίλους. Ένας άρχοντας που όταν λύγισε είχε δίπλα του τον υπέροχο γιο του, Στέλιο, έναν αθλητή με σπάνια αγωγή, που σέβεται την ιστορία του πατέρα του, χάρη στη μητέρα του. Τη Μαρία Καλεμτζάκη, μια καλλονή της εποχής. Και όταν το κάλλος συνυπάρχει με την προσωπικότητα, προκύπτει αποτέλεσμα που παραμένει ανεξίτηλο.
Τότε, «δίπλα» του, όσοι απέναντί του στις ε.δ. Ο Κώστας Χαμπής, ο σοφός, ο πολυνίκης της συντροφιάς, ο Βασίλης Τσομπανόπουλος, ένας άνθρωπος με τσαγανό εκτός σημερινής πραγματικότητας, και ο εκρηκτικός Γιάννης Ψηφίδης, με ενέργεια και ευαισθησίες προς κάθε κατεύθυνση. Οδηγοί παντός καιρού και ειδικών συνθηκών, μαθημένοι στα πολλά χιλιόμετρα, ερωτευμένοι με την 5η σχέση στα κιβώτια αγαπημένων τους Opel. Μαζί τους οι συνοδηγοί τους και οι μηχανικοί τους.
Στην οργάνωση των αγώνων, στο τιμόνι του ΑΟΘ, ένας δικός τους άνθρωπος. Υπήρξε μάλιστα και επιτυχημένος αθλητής ο Παρταλιός. Ο «κύριος Αντώνης», όπως πληκτρολογούν με σεβασμό οι νεότεροι, αυτή η φυσιογνωμία των ελληνικών αγώνων, υπήρξε ο οργανωτής-οικοδεσπότης. Οργανωτής με κύρος και προσωπικότητα, που φρόντιζε για τα πάντα όλα και κυρίως άκουγε και αποθήκευε τις απόψεις όλων, ενώ ήξερε να παραδέχεται τα λάθη, αναγνωρίζοντας ως δικά του και αυτά των συνεργατών του. Είχε όραμα. Για το σωματείο, για το χρυσό σήμερα αγώνα, και ευρύτερα για τους αγώνες στη Βόρεια Ελλάδα. Το ότι προδόθηκε και έφυγε διοικητικά πικραμένος, αφού δέχτηκε μαχαιριές και κατά τη διάρκεια της μάχης για τη ζωή του, είναι η «λεπτομέρεια» που σβήνει όσους ανύπαρκτους τόλμησαν τις απρέπειες. Σημαία το έργο του. Γραμμένο με χρυσά γράμματα, όπως εκφράζεται περίφημα από τα πενήντα χρόνια ενός αγώνα-η ζωή του όλη. Συνοδοιπόροι όσοι πίστεψαν και συμμετείχαν σε αυτήν την Τέλεια Διαδρομή, που ξεπερνάει τις «ειδικές» του ελληνικού motorsport. Το road book, άλλωστε, στα δικά μας μάτια έχει τη σφραγίδα του Παρταλιού αριστερά και του Καλεμτζάκη δεξιά, με το συναίσθημα πάνω από τους τύπους, την ώρα που μία ντουζίνα ονομάτων με ρόλο συμπληρώνει την εικόνα. Δεν είναι της στιγμής, πάντως.
Η επόμενη ημέρα, οπότε αρχίζουν τα πολύ δύσκολα, αφού δεν αλλάζει απλώς σελίδα ή κεφάλαιο, αλλά ανοίγει νέος τόμος με λευκές σελίδες, συνδέεται με τη διάθεση για εμπλοκή στα διοικητικά ικανών του χώρου. Με ποιότητα που υπερβαίνει μπάκετ και ειδικές.
Εννοείται πως δεν υποτιμούμε την προσπάθεια για την επιβίωση των διοικούντων σήμερα, που καλούνται άλλωστε να διαχειριστούν την επέτειο (ατού με γνώση και ευαισθησία ο κ. Δημήτρης Κουμπωτής, και μακάρι να επιστρατευτεί). Όμως το γεγονός είναι που μετράει, οπότε και οφείλουν να μείνουν συνειδητά στη σκιά του, αφού ξεπερνάει και το φιλότιμο και τους ηρωικά μαχόμενους._ «Στρατισίνο»
