Με… πυξίδα ανά χείρας

Αν η παραπάνω έκφραση υπήρχε στο λεξικό του Μπαμπινιώτη, μάλλον αυτή θα ήταν και η ερμηνεία της. Μία εβδομάδα πριν την τέλεση του 2ου γύρου του Dirt Games Challenge στις Καρυές της Σπάρτης, και με το πρόγραμμα να είναι κάτι παραπάνω από φορτωμένο, η πρόσκληση της Speedcar Greece και του Γιάννη Χεκιμιάν να λάβουμε μέρος στον αγώνα με ένα από τα χωμάτινα φορμουλάκια της ομάδας, μόνο αδιάφορους δεν θα μπορούσε να μας αφήσει. Όσο φόρτο εργασίας και αν έχεις, όταν σου προτείνουν κάτι τέτοιο απλά πετάς τη σκούφια σου και ανυπομονείς για τη στιγμή της εκκίνησης.

Προσφέροντας μας ιδανικές συνθήκες, ο Γιάννης Χεκιμιάν μας κάλεσε μία εβδομάδα πριν τον αγώνα στο Διαδρόμιο να οδηγήσουμε το Speedcar I των 600 κ.εκ. στο Διαδρόμιο, έτσι ώστε να αποκτήσουμε μία εμπειρία από τη χωμάτινη φόρμουλα. Την ίδια ώρα, ο ίδιος θα δοκίμαζε το νέο του απόκτημα, ένα Speedcar τελευταίας γενιάς της ίδιας κατηγορίας, με το οποίο και θα συμμετείχε στη Σπάρτη. Η πρώτη αίσθηση εξαιρετική, αφού η διαδρομή είναι γνώριμη, ενώ το φορμουλάκι αποδεικνύεται ιδιαίτερα φιλικό. Μπορεί να υπολείπεται σε δύναμη έναντι των νεότερων κατασκευών, αλλά ο προβλέψιμος χαρακτήρας του μας έδωσε ισχυρές δόσεις αυτοπεποίθησης! Με το χαμόγελο στα χείλη αποχωρούμε από το Διαδρόμιο, και πλέον περιμένουμε να περάσει η εβδομάδα “βουνό” για να φτάσει η πολυαναμενόμενη Κυριακή του αγώνα.

Δεύτερα και Τρίτη στα πλήκτρα, ως άλλος πιανίστας, Τετάρτη αεροπλάνο και Γερμανία, όπου μετά την οδήγηση του ΚΤΜ Χ-ΒΟW, και όχι μόνο, επιστροφή Παρασκευή στην Αθήνα. Η οδύσσεια όμως δεν τελείωνε εδώ, αφού Σάββατο νωρίς το πρωί μας περίμενε ο Νικόλας Χαλιβελάκης για να ταξιδέψουμε μέχρι την Κορινθία, όπου και θα κάναμε τις πρώτες μας δοκιμές εν όψει του Φθινοπωρινού Ράλλυ στο οποίο και θα λάβουμε μέρος με το Peugeot 206! Τετράδιο στα χέρια, πάνω – κάτω σε Άγιο Ιωάννη και Αθίκια, μέχρι να φτάσει το απόγευμα, όπου ο Θ.Η. μας περίμενε στην έξοδο της Επιδαύρου να μας παραλάβει και να πάρουμε το δρόμο για την Σπάρτη. “Μήπως προλάβουμε να πάμε στην πίστα, να κάνω και μερικά περάσματα να ξέρω που πάει ο δρόμος”; Λίγο πριν κλείσει η διαδρομή καταφέρνουμε να φτάσουμε, και εκεί οι Γιάννης Χεκιμιάν και Λάμπρος Αθανασούλας αναλαμβάνουν να μας προετοιμάσουν για τις απαιτήσεις της διαδρομής, ενώ ο Σ.Χ. που έχει ταξιδέψει ως τις Καρυές, φροντίζει για την αναπτέρωση του ηθικού! Από την πλευρά μας, το μόνο που ψάχναμε από μία στιγμή και έπειτα, ήταν το δρόμο που οδηγούσε στο δωμάτιο και στο κρεβάτι, για να πέσουμε στην αγκαλιά του Μορφέα.

Νωρίς το πρωί κατευθυνόμαστε στην πίστα, αλλά πλέον με έναν κόμπο στο στομάχι. Το έχουμε ζήσει το χρονόμετρο αρκετές φορές φορώντας τη φόρμα του αγωνιζόμενου, αλλά συνήθως από το δεξί μπάκετ. Εκεί γνωρίζουμε πολύ καλά τι και πως πρέπει να γίνει. Για να θυμηθούμε τον εαυτό μας στο τιμόνι κατά τη διάρκεια αγώνα, πρέπει να ανατρέξουμε περισσότερο από μία δεκαετία πίσω. Άγχος, και ακουστικά! Όπως και στο γραφείο, λίγη καλή μουσική φέρνει ένα κύμα ηρεμίας. Η ώρα φτάνει και περνάμε στο εσωτερικό του Speedcar, ο Θοδωρής Λασκαρίδης, φύλακας άγγελος μας σε όλη τη διαδικασία που φροντίζει τα χωμάτινα φορμουλάκια της Speedcar Greece, μας δένει στο εσωτερικό, και νωχελικά πλησιάζουμε στην αφετηρία. Με το Νο2 στις πόρτες δεν ελπίζουμε σε καθαρό δρόμο. Και μετά κατηγορούν κάποιοι τον Ogier! Πόσο δίκιο έχει ο Seb! Η διαδρομή δεν είχε καμία σχέση με το Διαδρόμιο. Το μπόσικο χώμα ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της, και όπως διαπιστώσαμε λίγο αργότερα, ήταν εξαιρετικά γλιστερή. Εκκίνηση, και με την εμπειρία των μετρήσεων ξεκινάμε ιδανικά! Πρώτη, δευτέρα, τρίτη, τέταρτη και πρώτη κλειστή αριστερή. Σοκ! Καμία σχέση με την προηγούμενη εβδομάδα στο Σπαθοβούνι, αφού το Speedcar έρχεται σχεδόν κάθετα. Πρώτο χαστούκι και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έχει συμβεί. Η διαφορά στη συμπεριφορά του είναι τόσο μεγάλη, που ουσιαστικά προσπαθούμε να βρούμε τον τρόπο που χρειάζεται για να οδηγηθεί το Speedcar σε αυτές τις συνθήκες, παρά να ακολουθήσουμε τις ιδανικές γραμμές της πίστας. Παλεύοντας δεν αργεί η στιγμή που βγαίνουμε στο μπόσικο, μακριά από την κορυφή της στροφής και το φαινόμενου του “εκκρεμούς” κάνει την εμφάνιση του. Διόρθωση, υπερδιόρθωση και αναπόφευκτα τετ α κε. Ως γνωστόν, τα φορμουλάκια δεν διαθέτουν όπισθεν, και αμέτοχος περιμένεις κάποιον να σε φέρει στη σωστή φορά της πίστας. Πρώτο συναίσθημα; Ντροπή! Δεύτερο; Απογοήτευση. Τρίτο; Νεύρα! Λες και μέσα από τα ακουστικά του κράνους ξαφνικά άρχισε να ακούγεται το Somebody put something in my drink των Ramones. Αδικαιολόγητα, πιέζουμε, χωρίς καμία συγκέντρωση, με αποτέλεσμα ακόμα ένα τετ α κε. Πλέον, το κόκκινο χρώμα του προσώπου είναι άγνωστο αν προέρχεται από νεύρα ή ντροπή…

Με την ουρά στα σκέλια επιστρέφουμε στο σέρβις, και χωρίς πολύ όρεξη για κουβέντα συνειδητοποιούμε ότι από την στιγμή που δεν μπορείς να “πετάξεις” κάποιο πέρασμα, είχαμε καπαρώσει την τελευταία θέση! Συγχαρητήρια. Χωρίς διάθεση για πολλά λόγια, περιμένουμε τη στιγμή του δεύτερου περάσματος και μένει μόνο ο Σ.Χ. να μας πείσει ότι συμβαίνουν αυτά και δεν τρέχει τίποτα. Δεύτερο πέρασμα, και εκκίνηση αντίστοιχη με την πρώτη. Ας είναι καλά τα Datron και τα Vbox. Προσπαθούμε να οδηγήσουμε ίσια, χωρίς υπερβολές. Η επιλογή μίας μεγαλύτερης σχέσης στο κιβώτιο έχει ευεργετικά αποτελέσματα, το σπινάρισμα είναι λιγότερο και ουσιαστικά προσπαθούμε να φτάσουμε στη γραμμή του τερματισμού, του οποίου το πέρασμα συνοδεύτηκε με αρκετά “γαλλικά”. Ο χρόνος αξιοπρεπής, τουλάχιστον δεν γίναμε ρεζίλι, και έχοντας αναθαρρήσει αρχίζουμε να παρατηρούμε γύρω μας. Εν τέλει δεν ήμασταν οι μόνοι που έκαναν τετ α κε, γεγονός που αφαίρεσε μέρος του άγχους. Τρίτο πέρασμα, και φτάνουμε στην αφετηρία αποφασισμένοι. Εκκίνηση που θα ζήλευε και ο Γιάννης Χαρπίδης, και με τις στροφές του κινητήρα ψηλά, ρυθμίζουμε την έντονη υπερστροφή με το αριστερό πόδι στο φρένο. “Δουλεύει”, σκεφτόμαστε και όλα δείχνουν να βαίνουν καλώς! Μέχρι τη στιγμή που το μαύρο σύννεφο που μας συνοδεύει επί προσωπικού εδώ και αρκετά χρόνια, αποφάσισε να κάνει την εμφάνιση του. Μετά από ευθεία, και ενώ ακολουθεί αριστερή φουρκέτα, ακολουθούμε τη λογική διαδικασία. Φρένα, κατέβασμα στο κιβώτιο, ελαφρύ φλικ και τοποθέτηση για την στροφή. Τη στιγμή που προσπαθούμε να ελέγξουμε τη διαδικασία με το γκάζι, διαπιστώνουμε πως μόλις σηκώνουμε το πόδι από το πεντάλ της βενζίνης, δεν υπάρχει καμία ανταπόκριση. Παραμένει σε πλήρη επιτάχυνση, με αποτέλεσμα ακόμα ένα τετ α κε. Μάλιστα, από τη στιγμή που δεν κόπηκε η παροχή της βενζίνης, βρεθήκαμε ως άλλοι “Panizzi” στη γέφυρα του Ράλλυ Καταλονίας, να κάνουμε… ντόνατς. Όπως μας ενημέρωσε αργότερα ο Θοδωρής Λασκαρίδης, μία πέτρα είχε σφηνωθεί στη ντίζα με αποτέλεσμα να κολλήσει το γκάζι. Κάτι που παλιότερα είχε αντιμετωπίσει και ο Γιάννης Χεκιμιάν. “Όταν δεν σε θέλει…”, σκέφτεσαι και απλά απογοητεύεσαι. Ο Θοδωρής κάνει τα μαγικά του, και το Speedcar είναι έτοιμο για το 4ο πέρασμα, χωρίς όμως η διάθεση να είναι πλέον η κατάλληλη. Παρόλα αυτά, ο χρόνος (μόλις το δεύτερο “καθαρό” πέρασμα) βελτιώθηκε σημαντικά, και ουσιαστικά άφησε μία γλυκόπικρη γεύση στο τέλος.

Δεν είναι παιχνίδια αυτά τα “διαβολεμένα” φορμουλάκια. Αν θέλεις να διασκεδάσεις, να αρχίσεις να πλαγιολισθαίνεις και ουσιαστικά να οδηγήσεις χωρίς να σε απασχολεί το χρονόμετρο, είναι η χαρά του παιδιού. Αν μπεις στη διαδικασία των χρόνων, και πως βγαίνουν τα νούμερα που γράφουν οι κ.κ. Αθανασούλας, Ζυμαρίδης και οι υπόλοιποι εξαιρετικοί οδηγοί του Dirt Games Challenge, συνειδητοποιείς ότι θέλει τριβή και εμπλοκή για να επιτευχθούν. Με τα ψέμματα δεν διακρίθηκε κανείς. Η ουσία είναι ότι σε αυτό το θεσμό έχει συγκεντρωθεί μία παρέα ανθρώπων, στην οποία εκτός από τους προαναφερθέντες, συμπεριλαμβάνεται ο Βαγγέλης Σωτήρχος και πλέον ο Γιάννης Χεκιμιάν, αλλά και φυσικά ο Κωνσταντίνος Σταύρου -ένας από τους εμπνευστές της ιδέας- που αναλαμβάνει να δρομολογήσει σχεδόν τα πάντα, οι οποίοι έχουν καταφέρει να κάνουν ένα χόμπυ, ή ακόμα καλύτερα μία τρέλα, σε θεσμό. Και το σημαντικότερο; Μέσα σε εξαιρετικό κλίμα! Ο ένας βοηθάει τον άλλο, τα πειράγματα αποτελούν σύνηθες φαινόμενο, προσελκύοντας έτσι και νέο κόσμο, ο οποίος είναι αντίστοιχου επιπέδου και με παρόμοια φιλοσοφία. Επί προσωπικού, όσες φορές και αν τους το είπαμε από κοντά, θέλουμε να ευχαριστήσουμε τον Γιάννη Χεκιμιάν για την παραχώρηση του Speedcar, αλλά και τον Θοδωρή Λασκαρίδη για την αμέριστη βοήθεια του. Αν θα το ξανακάναμε; Εννοείται! Χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά με πυξίδα…

Αν τώρα μας ρωτάτε πως θα χαρακτηρίζαμε την παρουσία μας στην Σπάρτη, η ατάκα του Θάνου Ηλιόπουλου όταν μας ρώτησαν μία μέρα αργότερα στο γραφείο πως ήταν ο αγώνας της Κυριακής, είναι η πλέον χαρακτηριστική. “Περάσαμε πολύ ωραία! Ο ψηλός χόρευε ζεϊμπέκικο και εγώ βάραγα παλαμάκια!” Με αρκετή δόση χιούμορ, αλλά χωρίς να απέχει πολύ από την πραγματικότητα._Π.Τ.