Τότε, το ’65-’75, ζητούμενο ήταν να είναι ο επιλογέας κάτω στο τούνελ και το στροφόμετρο στο ταμπλό. Η πίσω κίνηση δεδομένη.
Μόνο τα Mini αποδεχόσουν με την κίνηση μπροστά και, βέβαια, αργότερα την Alfasud που συμπεριφερόταν ως αυτοκίνητο με την κίνηση πίσω. Το χειρόφρενο στους τροχούς μπροστά, αλλά τι να το κάνεις; “Γυρνούσε” με το φρένο, αλλά όπως και να ‘χει, το χειρόφρενο ήταν από τα απαραίτητα. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, η πρώτη ματιά έψαχνε το ταμπλό και η δεύτερη τον επιλογέα. Η συνέχεια είχε να κάνει με την οδική συμπεριφορά και σε αυτό το κεφάλαιο εκτός από το “στήσιμο”, στην εξίσωση έβαζες και το πώς λειτουργούσε το κιβώτιο, αλλά και το χειρόφρενο. Λεπτομέρεια το τιμόνι, συνήθως… καλούμπα μιας που ένιωθες άτρωτος, προκαλούσε την υπερστροφή και ήταν υποχρέωσή σου να την ελέγξεις.
Τα χρόνια πέρασαν. Τα δεδομένα άλλαξαν και σήμερα θέλεις διαφορετική πληροφόρηση. Το τιμόνι με την ηλεκτρική πια υποβοήθηση έγινε τρόπος ζωής, ενώ στα must είναι ο αυτόματος κλιματισμός, όπως και η αντίστοιχη ρύθμιση σε φώτα και καθαριστήρες. Το συμβατικό χειρόφρενο δυστυχώς πέθανε και συχνά προτιμάς ένα αυτόματο κιβώτιο με επιλογές από τα puddles στο τιμόνι, αντί για έναν παραδοσιακό επιλογέα. Από τη στιγμή που η 911 GT3 διατίθεται και με PDK ενώ και η Μ2 σε ενθουσιάζει αυτόματη, τι άλλο να ζητήσεις; Ό,τι έχει να κάνει με τη συνδεσιμότητα: πλέον δεν κοιτάμε το ταμπλό για το πόσο πλούσιο είναι σε όργανα, αλλά για το τι μεγέθους οθόνες διαθέτει. “Τρόμο- εργαλείο” η οθόνη τύπου ταμπλέτας στο κέντρο του ταμπλό στο Volovo XC90, αλλά αφού τη συνηθίσεις, την απολαμβάνεις στο XC60 και την απαιτείς στο XC40 και πλέον και σε κάθε σοβαρή κατασκευή. Επιλέγεις τα πάντα όλα σε συνδεσιμότητα κ.ά. που σου βελτιώνουν την ποιότητα στη χρήση του αυτοκινήτου και δίνεις μικρότερη σημασία στις επιδόσεις. Άλλωστε και οι τελευταίες στοιχίζουν. Αποδεκτό όλο αυτό, αλλά με τη δική μας λογική υπάρχουν και όρια, με δεδομένο ότι δεν χωρούν συμβιβασμοί στην οδική συμπεριφορά, όπου αποδεδειγμένα δε στρίβουν όλα τα αυτοκίνητα με τον ίδιο ασφαλή και ευχάριστο τρόπο. Με τα δικά μας κριτήρια, άλλωστε, η ευχαρίστηση πλέον έχει να κάνει και με την ασφαλή μετακίνηση, αφού όντας “όμορφο” στο χέρι σου, σε κρατάει συνδεδεμένο με το δρόμο, δεν ξεχνιέσαι και είσαι έτοιμος για το απρόοπτο.
Σήμερα, θυσιάζεις την πίσω κάμερα, αλλά θέλεις τη δυνατότητα σύνδεσης του κινητού σου μέσω bluetooth, ενώ δε θα πεις όχι στο navi – ακόμα και μέσω του κινητού σου. 
Μπήκαν στη ζωή μας, έγιναν απαραίτητα τα σύγχρονα αξεσουάρ. Ξεπέρασαν τα μικρά τιμόνια, τα έξτρα όργανα, τις αλουμινένιες ζάντες με τα φαρδύτερα λάστιχα και άλλα πιο “φτηνά”, όπως καλύμματα σε τιμόνι και καθίσματα. Πλέον προσθέτεις gadget στο δελτίο παραγγελίας, ενώ τότε μαζεύαμε χρήματα και ψάχναμε τη βελτίωση καταθέτοντας το χρόνο μας στις μπουτίκ με αξεσουάρ ή σε σοβαρά καταστήματα βελτιώσεων, με ευαισθησία στην ανάρτηση. Ήταν τα Koni και τα Bilstein, ήρθαν και τα Kayaba.
Όμορφα τότε; Όλες οι εποχές έχουν την ομορφιά τους. Σημαντικό να έχουμε την υγεία μας και τα απαραίτητα καύσιμα ώστε να οδηγούμε… Κάτι που αποτελούσε το ζητούμενο άλλοτε, όταν η κίνηση ήταν λιγότερη και τα ελαφριά αυτοκίνητα μας έκαναν μάγκες, αλλά και σήμερα που τα ηλεκτρονικά έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας – σε σημείο μάλιστα που τα παραδεχόμαστε και τα σεβόμαστε στο βαθμό που συνεργάζονται μαζί μας. Αυτά μας “διαβάζουν”, εμείς τα αξιοποιούμε στην Τέλεια διαδρομή και τα αφαιρούμε μόνο στην Ειδική και σε σπάνιες πλέον περιπτώσεις, όπως στη διπλή δοκιμή του TT RS και της Μ2. Δυο μοντέλων τόσο διαφορετικών σε φιλοσοφία, αλλά και τόσο ίδιων στην ουσία, με την επιλογή να συνδέεται αποκλειστικά με τα θέλω και τα πρέπει, όπως και με την ιστορία του δοκιμαστή.
Είπαμε, ζητούμενο: Η οδήγηση. Τα άλλα όλα αποτελούν λεπτομέρειες, με δεδομένο πως άλλοτε συχνότερα αυτό που σε απασχολούσε περισσότερο ήταν η “μηχανή” σου, ενώ σήμερα τα πάντα όλα τα βρίσκεις στο πιάτο και απλά τα αξιοποιείς, σε μεγέθη που εντυπωσιάζουν._ Σ. Χατζηπαναγιώτου
