Απορίες κάποιου που επιδιώκει να συμβιώσει αρμονικά με τους γύρω του.
Οδηγώντας στην Ελλάδα, δε θέλει πολύ για να φτάσεις στα όριά σου με τη συμπεριφορά των περισσότερων που κινούνται γύρω σου. Και καλά εκείνοι που κακώς απέκτησαν δίπλωμα οδήγησης. Μπορείς να τους ξεχωρίσεις και να δώσεις τόπο στην οργή. Επίσης, δεν είναι ανάγκη να εκνευριστείς με τα λάθη των άλλων. Αρκεί ένα απλό νεύμα συγγνώμης από μέρους τους για να κατευνάσει τα πνεύματα. Λάθος, άλλωστε, κάποια στιγμή θα κάνεις κι εσύ.
Πώς, όμως, πρέπει να αντιμετωπίσεις την επιθετική και την εν γένει αντικοινωνική συμπεριφορά ορισμένων, με τους οποίους αναγκαστικά μοιράζεσαι το ίδιο κομμάτι ασφάλτου;
Σε μια εποχή που νιώθουμε πως πληρώνουμε τα λάθη συμπολιτών μας οι οποίοι επωφελήθηκαν εις βάρος μας (και όχι επειδή «μαζί τα φάγαμε»), είναι να αναρωτιέσαι έως πότε η σιωπή μας θα τους αφήνει να δρουν ανενόχλητοι σε κάθε έκφανση της συμβίωσής μας σε αυτήν τη χώρα, συμπεριλαμβανομένης της κοινής χρήσης των δρόμων.
Το χειρότερο είναι πως, αν αντιδράσεις απέναντι σε κάποιον που με τις πράξεις του συμπεριφέρεται σαν να σε φτύνει κατάμουτρα, το πιο πιθανό είναι πως αντί συγγνώμης θα εισπράξεις κάποια βρισιά, χειρονομία ή απειλή. Και τότε θα νιώσεις ακόμα μεγαλύτερη ταπείνωση, απόγνωση και θυμό.
«Πώς καταφέρνεις να είσαι τόσο ήρεμος πίσω από το τιμόνι;» ρώτησα έναν φίλο, που γνωρίζω πως δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του. Μου εκμυστηρεύτηκε πως πριν από κάμποσα χρόνια, κάποιος που πετάχτηκε από ένα STOP κατέβηκε κάτω, ζητώντας του από πάνω και τα ρέστα. «Το επόμενο που θυμόμουν ήταν να μας χωρίζουν οι θαμώνες από το απέναντι καφενείο, και τελικά όλο αυτό απέβη εις βάρος μου, γιατί τον πλήρωσα κι από πάνω.»
Το θέμα της αυτοδικίας ή ακόμα και της αυτοάμυνας είναι επίκαιρο τον τελευταίο καιρό, αν και δεν υπάρχει αμφιβολία πως σε μια ευνομούμενη κοινωνία ο νόμος δεν μπορεί να περνάει στα χέρια των πολιτών.
Ο καταπιεσμένος κόσμος φυσικά «τσιμπάει» στα σχετικά δημοσιεύματα, που ουσιαστικά προτάσσουν τη βία ως λύση στο πρόβλημα της ανομίας. Και βέβαια φιγούρες σαν τον δικαστή Ντρεντ ή τον απεγνωσμένο Μπιλ Φόστερ, τον οποίο υποδύεται ο Μάικλ Ντάγκλας στην ταινία Falling Down (Ξεχωριστή Μέρα), ο οποίος μια ζεστή μέρα τα κάνει όλα λίμπα στο Λος Άντζελες, είναι εξιλεωτικές για ένα κοινό που δε βλέπει να νοιάζεται κάποιος να επιβάλει τη δικαιοσύνη στην καθημερινότητά μας.
Είναι προφανές πως όταν ανάμεσα στους πολίτες απουσιάζει ο αλληλοσεβασμός, η πρωτοβουλία περνά υποχρεωτικά στο κράτος για την τήρηση των κανόνων που έχουν τεθεί ώστε να λειτουργούμε συλλογικά. Και αυτό ισχύει τόσο στο δρόμο όσο και στην υπόλοιπη ζωή μας, ακόμα κι αν κάτι τέτοιο έρχεται σε ρήξη με την ελληνική ιδιοσυγκρασία μας.
Διαφορετικά δε θα αποφύγουμε φαινόμενα σαν του Μπιλ Φόστερ, ο οποίος στο τέλος, όταν περικυκλώνεται από την αστυνομία, ίσως εύλογα αναρωτιέται, “I’m the bad guy?”, για να συμπληρώσει: “How did that happen?”._ Μ. Σ.
