Βατερλό με άποψη
Τότε, το 1978, όπως και σήμερα, λίγοι Έλληνες είχαν τη δυνατότητα διάκρισης. Η διαφορά είναι ότι τότε οι καλύτεροι συμμετείχαν, ενώ σήμερα παρακολουθούν, χωρίς να υποτιμούμε την παρουσία των παρόντων. Άλλωστε, συμμετέχουν χωρίς υποστήριξη, με χορηγό τον… «παντελονίδειο» και ατού την αρχοντιά τους. Τους σεβόμαστε και τους στηρίζουμε.
Τότε, το ’78 η Ford δεν ήρθε με τα «επίσημα», αφήνοντας τη Fiat να κάνει περίπατο, με το ενδιαφέρον να εστιάζεται στο ποιος από τους Άλεν, Μουνάρι και Ρερλ θα κερδίσει το Ράλλυ Ακρόπολις. Τα Mirafiori του 1977 ήρθαν μεταμορφωμένα και, ως γνήσια Abarth, πετούσαν στους ελληνικούς δρόμους, με τον Ρερλ να κάνει τα μαγικά του και να κερδίζει τον Άλεν με άνεση.
Στα δικά μας, είχαμε χρυσή πεντάδα με «Σιρόκο», «Ιαβέρη», Γιώργο Μοσχού, Γκάλο και «Λεωνίδα» στη Stratos, στο Escort, στο Violet (710), στη Celica και στο «5άρι». Συνοδηγοί ό,τι καλύτερο, και στα «pits» πολύπειροι μηχανικοί, συνειδητοποιημένοι στο μέγεθος του αγώνα με τις τεράστιες δυσκολίες.
«Σιρόκο» και «Ιαβέρης» δεν έκρυβαν τους στόχους τους σε σχέση με τη Γενική, σε πλήρη αρμονία με τους τεράστιους Μανώλη Μακρινό και Κωστή Στεφανή. Από τους άλλους, κυρίως ο Μοσχούς στον τελευταίο του αγώνα με αυτήν τη «Βιολέτα» και τον σοφό Νίκο Κελεσάκο δίπλα του, είχε το δικό του πλάνο. «Ευκαιρία για ελληνική διάκριση», σχολίασαν κάποιοι, υποτιμώντας τα Kadett και τα 4θυρα Nissan στα χέρια επαγγελματιών και σε απόλυτη ταχύτητα – όποτε και όπου όλα καλά, οι δικοί μας δεν ήταν εκτός μάχης.
Η χρονιά όμως δεν ήταν από τις καλές για τα ελληνικά χρώματα. «Στραβωμένος» σε όλο τον αγώνα ο «Ιαβέρης», που «γύρισε» με το καλημέρα στη Ριτσώνα προδομένος από τα λάστιχά του. Το βράδυ, μετά την ανασυγκρότηση, εκτός ο Μοσχούς, που βγήκε στην απλή από Καλαμπάκα για Ασπροκκλησιά, ή Δεσκάτη αν προτιμάτε. Αργότερα τη νύχτα είχε και ο «Σιρόκο» τη στιγμή του στον Παντελεήμονα, και είναι το πάθος και οι ικανότητες της ομάδας του που επισκεύασαν και το σθένος του συνοδηγού του, οπότε τερμάτισαν έπειτα από αξιοπρεπή παρουσία, τηρουμένων των αναλογιών.
Ο «Ιαβέρης» και οι άλλοι…
Τέτοια ήταν η ψυχολογία συνεργατών και φίλων του τότε «χοντρού». Όλους αυτούς τους «είχαμε» στον κατήφορο με το Γκρουπ 1 – σιγά μη χάσουμε με το καλό, ήταν η αισιόδοξη σκέψη της παρέας, αφού ήξερες πως ο Τάσος και ο Κωστής θα έκαναν τα πάντα για να δικαιώσουν αυτήν την άποψη-τρόπο ζωής, που τη χαρακτηρίζεις και ως στρατηγική της υπέρβασης.
Η γνώση για το αυτοκίνητο ήταν ελάχιστη, με μηδέν χιλιόμετρα στο χώμα, αλλά οι μόνοι εγκρατείς και προσγειωμένοι στην παρέα ήταν το πλήρωμα, κρατώντας τις υψηλές προσδοκίες για τον εαυτό τους, καθώς είχαν γνώση και της ευθύνης και του συναγωνισμού. Η «τούμπα» στη Ριτσώνα για εμάς τους θεατές επιβεβαιώθηκε αμέσως μετά στο Πλατανάκι, όπου το Escort έφτασε καθυστερημένο και στραπατσαρισμένο, χωρίς παρμπρίζ κ.ά. απαραίτητα για αγώνα επιπέδου Γενικής.
Τα περάσματα είχαν τη σφραγίδα του οδηγού, ενώ το κέφι του Κωστή στα σέρβις δεν πρόδιδε την ταλαιπωρία, και ποιος ασχολείται με χρόνους. Αγώνας δρόμου με Κώστα Κοντούζογλου και Γιάννη Αλβανό στην πράσινη Veloce από τις Καρούτες μέχρι την Καλαμπάκα. Για συναισθηματική υποστήριξη αρχικά, και πιο ουσιαστική βοήθεια στη συνέχεια από το Δομοκό, οπότε η βροχή-καταιγίδα έκανε μαρτύριο τη ζωή του πληρώματος με το νούμερο 11 στις πόρτες. Το πλαστικό παρμπρίζ θόλωνε, η ορατότητα ήταν στο μηδέν, ο ρυθμός ανύπαρκτος και ο εφιάλτης για εκτός αγώνα λόγω «καπέλου» από ΣΕΧ σε ΣΕΧ υπαρκτός.
Μάγος ο Τάσος και τότε, όπως σε όλη του τη ζωή, τα έβαλε με τη φύση. Διαχρονικά, άλλωστε, τον γοήτευε το ακατόρθωτο. Δε βολευότανε ποτέ. Ξήλωσε το παρμπρίζ, συνδυάστηκε με τον Κωστή (παγκόσμιο πλήρωμα με επιδόσεις που σφραγίστηκαν το ’79-’80 και έμειναν στην ιστορία), το πήρε επάνω του και πυροβόλησε. Με λιωμένα, κακά τρακτερωτά, σε οδόστρωμα για πατινάζ και κόντρα στην υδρολίσθηση, έφτασαν με τελικές στην Καλαμπάκα στα όρια του χρόνου τους. Aκολουθούσαμε-παρακολουθούσαμε μέχρι κάποιο σημείο, με τα συναισθήματα να εναλλάσσονται. Να τρομάξεις ή να εντυπωσιαστείς; Και τα δύο λοιπόν. Άλλωστε, αυτά τα δύο πάνε μαζί στο δικό μας «παιχνίδι».
Νωρίτερα, είχαν κοπιάσει πολύ ώστε να επιβιώσουν σε Μπράλο και Δομοκό, αλλά να είναι και αξιοπρεπείς για τον κόσμο και συνεπείς με τους εαυτούς τους, στο «ανέβα» Μοσχοκαρυά και περίπου «κατέβα» Μακρυρράχη κ.α. Παρ’ όλα αυτά, νίκησαν τον κόπο, κατέθεσαν την ψυχή τους και έμειναν στον αγώνα. Κατάφεραν μάλιστα στην Πελοπόννησο να κερδίσουν ειδικές και να είναι συνέχεια στους 3-5 με ένα σχετικά επισκευασμένο Escort, αλλά πολύ κακά λάστιχα, ακατάλληλα και για Γκρουπ 1, λόγω έλλειψης μπάτζετ.
Παρεμβαίνοντας στην υπέρβαση!
Ήταν συγκλονιστική η προσπάθεια εκεί στον άξονα Καρδίτσα-Τρίκαλα-Καλαμπάκα, και, για όποιους σχολιάσουν «ευθείες είναι», να είναι σίγουροι πως οι συνθήκες κάνουν τη διαφορά και εκτοξεύουν το βαθμό δυσκολίας. Μια ηρωική προσπάθεια ουσίας, ώστε να δικαιωθεί η υπέρβαση εξασφάλισης του Γκρουπ 4 από την Κοντέλλης χάρη στον Δημήτρη Παντελεημονίτη. Έναν καλό φίλο από τα παλιά, έναν σπάνιο gentleman του χώρου – είναι ο θείος των κυρίων Γιάννη Κοντέλλη και Γιάννη Χεκιμιάν που γνωρίζουμε.
Σήμερα, ψύχραιμα και έχοντας στη μνήμη καθαρή την εικόνα στο δώμα του ξενοδοχείου Λεβέντη, όπου παλεύαμε με κολλύρια για να συνέλθουν τα μάτια τους για τη συνέχεια, έχουμε κατατάξει πολύ ψηλά αυτήν την επίδοση.
Παράδειγμα ζωής συνδεδεμένο με το ότι πιστεύεις στο ακατόρθωτο και ποτέ δεν τα παρατάς. Περίπτωση όπου ο εγωισμός παίζει το θετικό του ρόλο, αφού επί του προκειμένου σημείο αναφοράς είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.
Αν τότε αυτοί οι δύο τύποι δεν είχαν κάνει την «παρέμβαση στην υπέρβαση» και είχαν αποκλειστεί για 2-3 λεπτά, που ήταν και το αυτονόητο, πάλι ήρωες θα ήταν, έχοντας κάνει μισό αγώνα «στραβοί» και χωρίς παρμπρίζ. Επέλεξαν όμως το δύσκολο δρόμο, δικαιώθηκαν και έδειξαν το δρόμο το σωστό, τότε στους φίλους τους, που ακόμη εμπνέονται και από τους δύο, και βέβαια κυρίως στα παιδιά τους, που κοσμούν την κοινωνία μας και το χώρο των αγώνων, πιο εξειδικευμένα.
Πολεμιστές με διαχρονική αξία, που ακόμα και σήμερα, με ζωή περίπου εβδομήντα ετών, εργάζονται σκληρά, υπερβάλλοντας και μέσα από τη εντιμότητά τους, αρνούμενοι να λυγίσουν και να προσαρμοστούν στο ρεύμα «σημεία των καιρών».
Για εμάς που γνωρίζουμε και συνυπήρξαμε και συνεργαστήκαμε, καμία έκπληξη. Άλλωστε, μόνο τυχαία δε γυρίσαμε στο ’78. Σήμερα που τον Τάσο, τον παππού του Αναστάση, τον χαρακτηρίζει ό,τι πιο όμορφο και σημαντικό στον ιερό του ρόλο ως πατέρα, ταξιδέψαμε στο 1978. Θυμίζοντας την πρακτική για λίγους, για ελάχιστους, όπου ο άνθρωπος ξεπερνάει τη μηχανή και την παρασύρει στο δικό του ρυθμό, με δεδομένο πως η λογική των ηρώων είναι παραλογισμός στα μάτια των κοινών θνητών, όπως είμαστε και εμείς.
Σημείωμα αφιερωμένο στην τότε επιλογή των ηρώων μας, απλά και σεμνά, ευκαιρίας δοθείσης.
Τα σέβη μου._ «Στρατισίνο»
ΥΓ: Σε πρώτο πρόσωπο
«Στρατισίνο»: Απόφοιτος της αγωνιστικής σχολής Μιχαλακοπούλου, όπου ο δάσκαλος «Ιαβέρης» δε μας έμαθε να στρίβουμε, αλλά να σκεφτόμαστε και να καταγράφουμε. Περήφανος που ΔΕΝ τον ξεπέρασα στο μάθημα «υπερβαίνοντας τα όρια» με τον πήχη στον έβδομο ουρανό, όντας για πάντα ο θρύλος μου. Άλλωστε, μόνο τυχαία δε με εμπνέει ακόμα και σήμερα, με την ποιότητά του και το γλυκό, ευγενικό και αποφασιστικό του τρόπο, που σε αφοπλίζει, και ας μην τη γνωρίζει αυτήν τη σπάνια για άνθρωπο επιρροή με διάφορους παραλήπτες.
