Μετά από έξι τερματισμούς στη 2η θέση, μετά από το δράμα του 2016, μετά από τόσες ατυχίες, η Toyota κατέκτησε την πολυπόθητη νίκη στις 24 ώρες του Le Mans. Κι όμως, κάποιοι μιλούν αφοριστικά για αυτό το επίτευγμα, για μία νίκη, που δεν μπορεί να χάσει την αξία της.
Στις 16:01 περίπου, το απόγευμα της Κυριακής 17 Ιουνίου, το #8 Toyota TS050 Hybrid των Sebastien Buemi, Kazuki Nakajima και Fernando Alonso πέρασε πρώτο την γραμμή του τερματισμού, δίνοντας τέλος σε μία αναμονή σχεδόν 30 ετών. Χρειάστηκαν πέντε πρωτότυπα, πολλά εκατομμύρια σε έρευνα κι εξέλιξη των αγωνιστικών της, και πάρα πολλή υπομονή για να μπορέσουν οι Ιάπωνες να πάρουν την πρώτη τους νίκη. Αμέσως, όμως, ξεκίνησε η αποδόμηση αυτού του επιτεύγματος, με βασικό επιχείρημα την έλλειψη ανταγωνισμού. Πράγματι, με την αποχώρηση της Porsche με το τέλος της περυσινής σεζόν, η Toyota έμεινε μόνη της στην LMP1. Το TS050 είναι το μοναδικό υβριδικό πρωτότυπο της φετινής χρονιάς, μιας και οι ιδιωτικές συμμετοχές της κατηγορίας χρησιμοποιούν μόνο βενζινοκινητήρες, βάσει των κανονισμών της ACO και της FIA.
Καθίσταται, λοιπόν, σαφές πως δεν φέρει ευθύνη η Toyota για την αδυναμία των αντιπάλων της να τη φτάσουν σε δυναμική. Σίγουρα, το γεγονός πως το #3 Rebellion τερμάτισε 12 γύρους πίσω από τον νικητή, στην τρίτη θέση, είναι κάτι που στερεί από εμάς, τους θεατές, τη μάχη στα ίσια, όμως είναι μία πραγματικότητα για την οποία ευθύνονται οι αρχές του σπορ. Καλώς ή κακώς, το πλαίσιο των κανονισμών είναι τέτοιο που δίνει στην ιαπωνική φίρμα μία μεγαλύτερη άνεση, αφού η πραγματική κόντρα βρίσκεται εντός των τειχών της, ανάμεσα στο #7 και το #8. Έπειτα, ποτέ μια νίκη στο Le Mans δεν είναι εύκολη. Θα ήταν τουλάχιστον αφελές να θεωρήσει κανείς πως το να αγωνίζεσαι μία ολόκληρη ημέρα και να κερδίζεις είναι ποτέ «εύκολο». Ένας τέτοιος αγώνας είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα μάχη με τον ίδιο τον αγώνα, με τη φύση του. Σε ένα 24ωρο, δε δοκιμάζονται μόνο οι άνθρωποι, αλλά κι οι μηχανές. Έχουμε δει ξανά τα Toyota να προηγούνται με άνεση, το 2016, αλλά να εγκαταλείπουν στον τελευταίο κυριολεκτικά γύρο. Θα μπορούσε να συμβεί και φέτος, αλλά το μεγάλο αγκάθι τους, η αξιοπιστία, φαίνεται πως δεν επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα. Αυτό είναι μία προσωπική νίκη για το εργοστάσιο. Για να δανειστούμε και τα λεγόμενα των Βρετανών ‘to finish first, you first have to finish’. Είναι σημαντικός ο τερματισμός από μόνος του σε έναν τέτοιο θεσμό – η νίκη είναι θρίαμβος.
Άλλωστε, και η νίκη η ίδια δεν ήρθε εύκολα. Το #7 (M. Conway, K. Kobayashi, J.M. Lopez) προηγείτο για περίπου 8 ώρες, προτού έρθει το εκπληκτικό βραδινό stint του Alonso και η αντίστοιχη συνέχεια από τον Nakajima τα ξημερώματα, με το #8 να περνά τελικά μπροστά. Αυτό δείχνει πως στην Toyota δεν θέλησαν απλώς να φτάσουν στον τερματισμό, αλλά έδωσαν το ελεύθερο στα πληρώματά τους να παλέψουν, ρισκάροντας πολλά, τη στιγμή που δε χρειαζόταν. Όλα αυτά συνθέτουν ένα προφίλ μίας ομάδας που δεν κατέβηκε για να το «πάρει», αλλά για να αγωνιστεί στα ίσια, δίκαια και καθαρά, χωρίς υπεροψία, αλλά με μία αγωνιστική φιλοσοφία που την χαρακτηρίζει (όντας ιαπωνική), και που της χάρισε επιτέλους αυτό που περίμενε τόσο καιρό. Είναι άδικο για το motorsport να μειώνει κανείς τους κόπους και τις θυσίες ενός κατασκευαστή που θα μπορούσε να τα παρατήσει ουκ ολίγες φορές, αλλά δεν το έκανε – και αποδείχθηκε σωστή κίνηση.
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ Χρόνια συμμετοχής: 20 Αφετηρίες: 47 Τερματισμοί: 26 1η: 2018 2η: 1992-1993-1994-1999-2013-2016 3η: 2014 4η: 1993-1994 5η: 1992-1993 6η: 1990-1993-2015
