top icon
Blog

«Όχι άλλο λάστιχο!»

Στην καρέκλα μπροστά από τον δικαστή των αγώνων, όπου προσπαθούμε να εξηγήσουμε τι ακριβώς συνέβη στο φετινό Φθινοπωρινό Ράλλυ. Και στο τέλος, όρθιος με δάκρυα στα μάτια, να φωνάζω: «Τι κάνει αυτό το Pirelli, μωρέ; Όχι άλλο λάστιχο! Όχι άλλο λάστιχο!».

Κάποιοι συλλέγουν πεταλούδες, ενώ άλλοι έχουν βίτσιο με τα γραμματόσημα. Υπάρχει μία μερίδα ανθρώπων που μαζεύουν νομίσματα, χωρίς να λησμονούμε όσους ασχολούνται με το μοντελισμό. Γενικότερα, τα χόμπι είναι κάτι με το οποίο καταπιάνεσαι στον ελεύθερο χρόνο σου, επειδή σε ικανοποιεί, σε γεμίζει και σε βοηθάει να ξεφύγεις από την καθημερινότητα. Στη χώρα μας, αυτό ακριβώς είναι σήμερα οι αγώνες αυτοκινήτου. Ένα χόμπι, πολύ πιο ακριβό βέβαια από το να τριγυρνάς στα δάση και να κυνηγάς πεταλούδες με την απόχη. Το αποτέλεσμα, όμως, είναι μοναδικό, αφού σε γεμίζει και σου προσφέρει τη δυνατότητα να αφήσεις πίσω τη ρουτίνα της κανονικότητας, «ντοπάροντας» το πλήρωμα με ισχυρές δόσεις αδρεναλίνης – τις οποίες δεν πρόκειται να εκκρίνει ο οργανισμός του ανθρώπου, όσες πεταλούδες και αν μαζέψει… Αυτό είναι οι αγώνες αυτοκινήτου στην Ελλάδα του 2018, και φυσικά για εμάς, μιλώντας τόσο επί προσωπικού όσο και για τον Νικόλα Χαλιβελάκη, με τον οποίο και συμμετέχουμε παρέα σποραδικά τα τελευταία δύο χρόνια. Όταν λοιπόν κάνεις το χόμπι σου, στόχος είναι να περάσεις καλά και να το ευχαριστηθείς! Έλα όμως που οι αγώνες αυτοκινήτου δεν είναι απλώς: «Πήρα την απόχη μου και βγήκα στο κυνήγι»… Υπάρχουν μία σειρά από εξωγενείς παράγοντες που στο τέλος μπορούν να σου αφήσουν μια πικρή, ευχάριστη ή ακόμα και αστεία γεύση. Κάτι σαν χαρμολύπη!

Με τον Νικόλα να φροντίζει πλέον και την επτά μηνών κορούλα του, και φυσικά την οικογένειά του, είναι δεδομένο ότι οι αγώνες έρχονται σε… πέμπτη ή και έκτη μοίρα. Όταν λοιπόν αποφασίσαμε να λάβουμε μέρος στο Φθινοπωρινό Ράλλυ, θέλαμε εξαρχής να το απολαύσουμε. «Mitsubishi EVO IX – χωμάτινες επιφάνειες – Καρούτες- Βωξίτες» είναι ένας συνδυασμός που θα μπορούσε να αντικαταστήσει το σχετικό μήλο για τον Αδάμ, και να είχαμε γλιτώσει σήμερα από όλα τα μετέπειτα… κακά του κόσμου. Πιεσμένο πρόγραμμα και για τους δύο, αλλά ο χρόνος βρίσκεται. Ο Θοδωρής Μαθιός «λιώνει» στο υπόγειο πάνω από το Mitsubishi, ο Νικόλας και ο αδερφός του ο Κωνσταντίνος κανονίζουν τα απαραίτητα, και Παρασκευή πριν από τον αγώνα είμαστε νωρίς το πρωί στα βουνά της Ιτέας για δοκιμές. Το πρώτο σημάδι έρχεται από την εμπρός σπασμένη ανάρτηση του Impreza, με το οποίο κάναμε δοκιμές, αλλά δε δώσαμε σημασία, παρόλο που δε μας είχε συμβεί ξανά στο παρελθόν. Ο Θοδωρής στο σέρβις έχει πλέον και τη βοήθεια του Λευτέρη Σωτήρχου και, με την άφιξη του Κωνσταντίνου Χαλιβελάκη, το κλίμα θυμίζει περισσότερο διακοπές στην Ιτέα.

Οι πεταλούδες που δεν κυνηγάμε, νοερά στο μυαλό πετάνε αμέριμνες γύρω μας στο ιδανικά πλασμένο σκηνικό που βιώνουμε. Λίγες ώρες πριν από την εκκίνηση, δοκιμάζουμε το Mitsubishi στο Δροσοχώρι, και ο Λευτέρης με την απαράμιλλη ψυχραιμία που τον χαρακτηρίζει (μακρινός συγγενής του Κίμι Ράικονεν) πέφτει κάτω από το αμάξωμα, κάτι πειράζει -μη με ρωτήσετε τι ακριβώς- και λίγη ώρα αργότερα αμφότεροι με τον Νικόλα είμαστε ενθουσιασμένοι! Τσακίρ κέφι, πανηγυρική εκκίνηση με πυροτεχνήματα, χαμόγελα και έπειτα από μερικές μπύρες (αθλητές γαρ) ακολουθεί η ξεκούραση των… Πρωταθλητών.

Βωξίτες-Καρούτες και επιστροφή στο σέρβις. Αυτή ήταν η σειρά των ειδικών, με την πρώτη να έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων στα social media αναφορικά με τη σκληρότητά της. Στη γραμμή της αφετηρίας, με κράνος και δεμένοι με τις ζώνες, το κλασικό σφίξιμο στο στομάχι έχει κάνει και πάλι την εμφάνισή του. Έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που βρεθήκαμε στο μπάκετ και στημένοι στην εκκίνηση, και είναι χαρακτηριστικό πως από το άγχος λίγο νωρίτερα έχουμε κάνει περίπου 25 φορές την πράξη «44+15», αποφεύγοντας κάθε ενδεχόμενο λάθους στο καρνέ! «3η δεξιά μπούκα, σανίδα αριστερή, 150 κόφ’ τα, στα σύρματα 2η δεξιά με χώματα για σανίδα αριστερή, πέρνα!» Αυτά έγραφε το τετράδιο, και έτσι ακριβώς «είπαμε το ποίημα», όπως λένε στη γλώσσα των συνοδηγών… Όλα καλά μέχρις εκεί. Περνάμε την αριστερή στα «σκουπίδια» και ακολουθεί η δεξιά σανίδα με το μπόσικο. Ο Νικόλας γεμάτος θάρρος(!) δεν κόβει, στρίβει, και το Mitsubishi γυρνάει πολύ περισσότερο από το αναμενόμενο. Σε αυτό το σημείο υφίσταται ακόμα μία σχετική έκφραση στην ορολογία των αγώνων, που αντικατοπτρίζει πλήρως την εικόνα στο εσωτερικό του EVO, την οποία απαγορεύεται να γράψουμε. Η ουσία είναι ότι μέχρι τον τερματισμό ο ρυθμός ήταν εξαιρετικά συντηρητικός.

Το ηθικό παραμένει ακμαίο, αφού ακολουθούν οι Καρούτες. Στην ίδια διαδρομή πέρσι, στο ομώνυμο Ράλλυ Σπριντ, είχαμε καταφέρει να ανέβουμε στο 3ο σκαλί του βάθρου, σημειώνοντας στο τελευταίο πέρασμα έναν πολύ καλό χρόνο. Και δεν είναι μυστικό ότι εξαρχής την είχαμε «σημαδέψει». Από τα πρώτα μέτρα ο ρυθμός είναι καλός. Καμία σχέση με το γαρμπίλι και το υπερβολικό γλίστρημα στους Βωξίτες, με το EVO να έχει πρόσφυση. Η ταχύτητα είναι αντίστοιχη με αυτήν του 2017, ενώ έχουμε περάσει πιο γρήγορα από κάποια σημεία που πέρσι είχαμε κόψει. Η αδρεναλίνη στο κόκκινο, τουλάχιστον μέχρι τις δύο κατηφορικές φουρκέτες πριν από το Προσήλιο, όπου ο Νικόλας συνειδητοποιεί ότι το εμπρός αριστερό λάστιχο έχει κλατάρει. Με σχεδόν 4 χιλιόμετρα να απομένουν, σταματάμε στην άκρη να το αλλάξουμε, ώστε να μην προκαλέσουμε μεγαλύτερη ζημιά. Λάτρης του αθλητισμού ο Νικόλας, πριν προλάβει να ακινητοποιηθεί το EVO, έχει πεταχτεί έξω. Επί προσωπικού, εκλιπαρώ τα θεία για βοήθεια και σαν… ακέφαλο κοτόπουλο βγαίνω από το Mitsubishi χωρίς να έχω στο μυαλό μου τι ακριβώς πρέπει να κάνω. Βλέποντας τον Νικόλα να λύνει ήδη τα μπουλόνια, αποφασίζω να σηκώσω το αμάξι με το γρύλο. Το μυαλό «θάλασσα», και προσπαθώ να θυμηθώ τις οδηγίες του Θοδωρή. Αφού παλεύουμε λίγο με τον ιμάντα, ο γρύλος βγαίνει από τη θέση του, και δίπλα στον Νικόλα ξεκινάει η πάλη για την ανύψωση του EVO. Όλα αυτά με τη φόρμα, τα άφλεκτα εσώρουχα και το κράνος, και τον ιδρώτα να τρέχει ποτάμι. Έπειτα από περίπου ένα 8λεπτο (δε χρειάζονται σχόλια), επιστρέφουμε στο μπάκετ και προσπαθούμε να τελειώσουμε την ε.δ. με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Όχι ότι είχε πλέον και πολλή σημασία. Από την κούραση και την προσπάθεια η φωνή δεν μπορεί να βγει, οι ανάσες είναι κοφτές και την ώρα που ακούγεται από την ενδοσυνεννόηση η επόμενη 5η αριστερή, ξεκινούν και οι πρώτες σκέψεις σχετικά με την ελάττωση του τσιγάρου…

Επιστροφή στο σέρβις, με την απογοήτευση να είναι έκδηλη, αφού ουσιαστικά πλέον είμαστε εκτός αγώνα, στο τέλος της κατάταξης. Γυρνάμε διακόπτη, και ουσιαστικά χαλαρώνουμε. «Πάμε να το χαρούμε! Να βελτιώσουμε τους χρόνους μας και να οδηγήσουμε για εμάς!» Αυτό ήταν το σύνθημα, και κάπως έτσι ξεκινήσαμε το δεύτερο πέρασμα από τους Βωξίτες. Καμία σχέση με το πρώτο, και ουσιαστικά το διαπιστώνω από το δεξί μπάκετ, αφού ο ρυθμός της ανάγνωσης του «ποιήματος» είναι σαφώς πιο γρήγορος. Φτάνοντας στην κορυφή, πριν περάσουμε για το δεύτερο μισό της ε.δ., κατηφορίζουμε και περνάμε γρήγορα μία «5η δεξιά σε σανίδα δεξιά, για 4η αριστερή φυλαγμένη στα βράχια». Εκεί, στη μέση του δρόμου βρίσκονται μία σειρά από πέτρες, γνωστές στην ορολογία των αγώνων και ως… μωρά. Ο παραλληλισμός δεν είναι τυχαίος, αφού είχαν το μέγεθος νεογνών! Ο Νικόλας τις βλέπει και περνάει από επάνω, χωρίς να ακουμπήσει κάποια με τους τροχούς. Λίγα μέτρα αργότερα, όμως, από το κράνος ακούγεται η φωνή του: «Λάστιχο!» «Δεν μπορεί, κάπου είναι κρυμμένη η candid camera», είναι η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό. «Δε γίνεται να περάσω το ίδιο πράγμα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα!» Η εγκατάλειψη και η τρυφερή αγκαλιά της μητέρας ήταν μία φευγαλέα σκέψη, η οποία και έφυγε όταν αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μέχρι τον τερματισμό. Έχοντας χάσει κι άλλο χρόνο, αλλά παράλληλα και τη διάθεση για τη συνέχεια, σταματάμε πριν από την εκκίνηση στις ε.δ. Καρούτες. Η απογοήτευση και στους δύο είναι έκδηλη, αλλά αρκεί ένα νεύμα του Νικόλα για να βρεθεί στα χέρια και πάλι ο αγαπημένος μας γρύλος. Η γνωστή διαδικασία, με ό,τι επιπτώσεις στην υγεία, επαναλαμβάνεται, και τρέχοντας με τα κράνη φτάνουμε στο ΣΕΧ, όπου και μας ανακοινώνουν ότι η ειδική έχει ακυρωθεί. «Ένας άνθρωπος δε μας είδε που χαροπαλεύουμε, να μας ενημερώσει; Να γλιτώσουμε λίγο από τους πνεύμονές μας;»

Δεύτερο πέρασμα από τις Καρούτες γιοκ, άρα ούτε τώρα μπορούμε να κάνουμε την αγαπημένη μας ε.δ. Επιστροφή στο σέρβις, με τα νεύρα να θυμίζουν κρόσσια από περσικό χαλί. ΚΗ της Pirelli επάνω στο Mitsubishi, χωρίς ακόμη να έχουμε καταλάβει πώς προήλθαν τα δύο κλαταρίσματα, και ξεκινάμε για το τελευταίο πέρασμα από τους Βωξίτες, με στόχο να φτάσουμε στην αφετηρία στις Καρούτες. Χωρίς ρίσκο και προφυλάσσοντας το αυτοκίνητο, εκτός από ένα σημείο όπου γύρισε το μάτι του Νικόλα, φτάνουμε στον τερματισμό και έχουμε κατεβάσει χρόνο σε σχέση με το πρωινό-καθαρό μας πέρασμα. Λίγη σημασία έχει, αφού ήδη σκεφτόμαστε την αφετηρία στις Καρούτες. «Περίπου δέκα μισό πέρσι; Πάμε να δούμε αν μπορούμε να το κατεβάσουμε.» Από τα πρώτα χιλιόμετρα αισθανόμαστε αμφότεροι καλά, με την ταλαιπωρία όλης της υπόλοιπης ημέρας να έχει μετατραπεί σε πείσμα. Ο ρυθμός είναι καλός, ο Νικόλας οδηγεί, μέχρι τη στιγμή που τα πρώτα σύννεφα σκόνης κάνουν την εμφάνισή τους μπροστά μας. «Πόσο γρήγορα πάμε οι άτιμοι», σκέφτεσαι αρχικά, αλλά αφού επιστρέψεις στην πραγματικότητα συνειδητοποιείς ότι κάποιος μπροστά έχει πρόβλημα. Επί προσωπικού δεν είχα συναντήσει ποτέ κάτι αντίστοιχο, που αποτελεί εμπειρία ζωής. Απλώς δεν έχεις καθόλου ορατότητα, και ουσιαστικά ήθελα να κλάψω σαν τον Λάμπρο Αθανασούλα στον τερματισμό της Ελάτειας του Ράλλυ Ακρόπολις το 2016. Κάτω από αυτό το πέπλο σκόνης, και αποφεύγοντας να βρεθούμε εκτός δρόμου, φτάνουμε στον τερματισμό στις Καρούτες χωρίς νεύρα, αλλά με μια απάθεια. Λες και αν κάποιος μας κάρφωνε ένα στιλέτο στο πόδι, θα τον κοιτούσαμε στα μάτια χωρίς να αντιδράσουμε, και εν συνεχεία θα στρέφαμε το βλέμμα μας αλλού.

Βλέπετε, όταν κάνεις το χόμπι σου, αυτό που θέλεις είναι να το ευχαριστηθείς. Να το απολαύσεις και να το χαρείς, χωρίς να έχει σημασία το αποτέλεσμα. Όμως, οι αγώνες αυτοκινήτου επηρεάζονται από τον παράγοντα «τύχη» και από εξωγενείς παράγοντες που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Αυτή είναι εξάλλου και η γοητεία των ράλλυ, αφού άνθρωπος και μηχανή πρέπει να αντιμετωπίσουν το χρονόμετρο, αλλά και τα στοιχεία της φύσης. Απλώς, όταν οι δυσκολίες συσσωρεύονται και διαδέχονται η μία την άλλη, χάνεις το κέφι σου. Όμως αυτού του είδους οι καταστάσεις δεν πρέπει να σε απογοητεύουν, αλλά περισσότερο να σε πεισμώνουν! Να σε κάνουν πιο δυνατό και να μεγαλώνουν την επιθυμία σου για τη συνέχεια. Όποτε και αν είναι αυτή. Ει δυνατόν, το συντομότερο!_ Παναγιώτης Τριανταφυλλίδης

ΥΓ: Όντας δημοσιογράφος, πρέπει να διατηρήσεις αντικειμενικότητα στα γραπτά σου. Σε προσωπικό σημείωμα, όμως, επιτρέπεται να ξεφύγεις ελάχιστα από τις αρχές σου. Συγχαρητήρια, λοιπόν, στον Γιάννη Μπαντούνα και στον Κώστα Σούκουλη για τον τίτλο του Πρωταθλητή Ελλάδος. Δύο εξαιρετικά παιδιά, με όλη τη σημασία της λέξης, που συνδυάζουν όλα τα παραπάνω (βλ. χόμπι) με ταχύτητα. Ο Γιάννης είναι «ανακάλυψη» του Θ.Η. όταν έτρεχε με Toyota Starlet, και τον μάθαμε με τα Toyota Yaris, όταν στις ε.δ. του Πύργου (και όχι μόνο) κέρδιζε την Α/5 στη χρυσή εποχή της. Εκτός από το ακατέργαστο ταλέντο του Γιάννη, δύο ήταν τα κλειδιά για να φτάσουμε στο σημερινό αποτέλεσμα. Κατ’ αρχάς ο Κώστας Σούκουλης, ο οποίος δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις ως συνοδηγός. Απλώς, ο Κώστας κούμπωσε ιδανικά με τον Γιάννη, βάζοντας αυτό το κάτι παραπάνω στη σχέση οδηγού-συνοδηγού, αλλά και καθοδήγησης από το δεξί μπάκετ.

Και φυσικά ο Νίκος Ζάχος. Για κάποιους βαρύς, για εμάς γνήσιος, με καυστικό χιούμορ. Ο Νίκος ήταν αυτός που βοήθησε τον Γιάννη Μπαντούνα να βάλει τα κομμάτια του παζλ στη σωστή θέση για να έρθει το τελικό αποτέλεσμα. Και όλα αυτά σε ένα τέλειο περιβάλλον, όπου όταν περνάς από το χώρο της ομάδας στο service park θέλεις να κάτσεις παρέα τους. Περιμένουμε το κάλεσμα για την 7ήμερη ζωοπανήγυρη-εορτασμό στον Πύργο, αλλά και για την ανέγερση του σχετικού ανδριάντα στην πλατεία της πόλης. Ο Νίκος Ζάχος γνωρίζει…

Ακολουθήστε το 4troxoi στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

ΤΙΜΕΣ - ΤΕΧΝΙΚΑ