Πας Τάνις για Focus και Ceed με παρονομαστή την Α-Class, και προκύπτει η Renault Alpine – και όχι μόνο.
Καταπληκτική αντίθεση αυτό το μπλε με το πράσινο γρασίδι στο προαύλιο του ξενοδοχείου.
Στατικά μόνο; Την οδηγείς! Αρκεί βέβαια να την πετύχεις και να είναι διαθέσιμη, ώστε να την απολαύσεις. Έχοντας διαβάσει Κουνίτη, ξέρεις τι σε περιμένει. Ο Νίκος δεν έχει κερδίσει πρωταθλήματα, ούτε γράφει χρόνους στις Σέρρες κυνηγώντας προσωπικά ρεκόρ. Χειρίζεται όμως τα πλήκτρα υποδειγματικά. Καλύτερα από όλους μας. Με μια σπάνια εντιμότητα, που δε συναντάς στους καλούς της γραφής, οι οποίοι συχνά υπερβάλλουν. Το κείμενό του καθρέφτης της μόρφωσης και της αγωγής του. Της κλάσης του, για να είμαι ακριβής. «Η δεοντολογία απαγορεύει εύσημα στους συνεργάτες σου», έλεγε ο ιδρυτής του περιοδικού και δάσκαλός μας. Σήμερα, όμως, οπότε όλα ευθεία με αξιολόγηση από τα «κλικ», στα δικά μας μάτια επιβάλλεται.
Μπλε Alpine…
Είναι η σύγχρονη έκδοχή της, άλλωστε, που σε οδηγεί στο παρελθόν. Δεν είδαμε Τεριέ και Άντερσον σε ειδική, αλλά τους γνωρίσαμε από τις σελίδες των 4Τροχών, ενώ ζήσαμε «Σιρόκο» με Μίλτο Ανδριόπουλο και Μανώλη Μακρινό. Ήταν «Assos μπλε με λευκό» η δική μας, έγινε κίτρινη BIC. Τριάδα πολύ υψηλού επιπέδου στα μπάκετ της. Αργότερα, σε κλασικό μπλε, τη δοκιμάσαμε όταν ανήκε στον αείμνηστο Νάσο Καρατζά. Σήμερα, καλά προστατευμένη ως κόσμημα από τον Κάρολο Λάμπρου, στα εργοστασιακά χρώματα τελευταίας γενιάς. Αυτοκίνητο-σημείο αναφοράς σε σχέση με το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, κοσμούσε και τους δρόμους σε έκδοση παραγωγής με κινητήρες 1.3 και 1.6. Είχαμε τη χαρά να δοκιμάσουμε την 1300S παραγωγής πριν από λίγα χρόνια στα Μέγαρα, χάρη σε αναγνώστη μας. Τότε σκεφτήκαμε πως θα έκαιγε καρδιές αν ήταν σήμερα σε παραγωγή. Έτσι ακριβώς όπως τότε. Καθαρόαιμο.
Οι Γάλλοι της Renault έχουν την τρέλα τους με τα καθαρόαιμα, και τα Clio και Megane RS στις σπέσιαλ εκδοχές τους by Renault «Vive le Sport» δύσκολα αντιμετωπίζονται από τους θεωρητικούς ανταγωνιστές τους. Το ότι θα γίνει υπέρβαση και θα προκύψει σύγχρονη Alpine ακουγόταν για πολύ καιρό, και η δυσπιστία ήρθε σε αντίθεση με τη λαχτάρα. Λάθος εποχή, δε θα ρισκάρουν, έλεγαν οι δύσπιστοι, και τα μάτια τσούζουν ακόμη από την πρεμιέρα στο Παρίσι, όπου πέθαναν οι αμφιβολίες, ενώ η δυσπιστία πλέον συνδέεται με το αποτέλεσμα.
«Θα είναι βαριά φορτωμένη με αερόσακους, και οι 250 σήμερα δε θα δίνουν φτερά και θα υπολείπεται των καλών GTi και των αντίστοιχων Alfa, Lotus και Porsche», τα σχόλια… Στην πορεία οι πάντες διαψεύστηκαν, και εμείς, χάρη στην ελληνική Renault, τη δοκιμάσαμε και την παρουσιάσαμε, και μακάρι το αυτοκίνητο να έρθει και στην Ελλάδα. Ό,τι σπάνιο που συνδέεται με το εφικτό, οπότε έχει και αναβαθμισμένη αξία, καλό είναι να το μοιράζεσαι. Γνωρίζοντας πολύ καλά το πώς σκέπτονται και λειτουργούν στο «ποτάμι» τόσο η «Bossina» όσο και τα στελέχη της, δεν έχουμε καμία αμφιβολία για το ότι θα επικοινωνηθεί υποδειγματικά η πιθανή άφιξη στη χώρα μας. Πολύτιμο αυτοκίνητο σταθμευμένο, σημαντικό εν κινήσει. Ο καθρέφτης της Renault ευρύτερα, αφού υπενθυμίζει και συγχρόνως επιβεβαιώνει. Απλώς, όταν το ρετρό συναντάει το σύγχρονο με έναν πολύ ειδικό τρόπο, προδίδει και το DNA του δημιουργού.
Οδηγήσαμε…
Δεν απογοητευτήκαμε στιγμή. Ένα αυτοκίνητο για πενήντα συναδέλφους από όλη την Ευρώπη, και εμείς βρεθήκαμε εκεί μόνο για 48 ώρες. Δεν υπήρχε καμία λογική στη διαθεσιμότητά του, αλλά όταν θέλεις κάτι πολύ, το κερδίζεις. Με πείσμα και τρόπο μέσα από την εμπειρία σου.
Είναι σαφές πως έχουν ακολουθήσει πολύ πιστά το παρελθόν, ανατρέποντας και τη θεωρία των Ιταλών που «χάλασαν» το Fiat 124 Spider. Είναι τόσο όμορφη, που διστάζεις να μπεις να οδηγήσεις. Το κάθισμα είναι ευτυχώς φαρδύ, αλλά ρυθμίζεται μόνο ως προς την απόσταση από το τιμόνι. Τακτοποιείσαι εύκολα και συνδυάζεις τα μπουτόν, για τη λειτουργία του κινητήρα το ένα, για τη ρύθμιση σπορ το άλλο, στο τιμόνι, όπου και η «μίζα» στo TTRS. Βιάζεσαι, θέλεις να απολαύσεις. Ακούγεται από τις 1.000 μέχρι το κόκκινο εκεί στις 7.000 σ.α.λ. Σου δίνει χαρά μεγάλη το πώς συνδυάζονται ο κινητήρας με το κιβώτιο και το πλαίσιο που κρύβει το βάρος της. Έχουν δουλέψει πολύ με την κατανομή, αξιοποιώντας τη θέση του κινητήρα και τις διαστάσεις του αμαξώματος. Άλλωστε εκεί, σε ευελιξία και σε κάθε μετατόπιση, δείχνουν το δρόμο στους Ιταλούς, που επιβάλλεται να επανέλθουν με μια φρέσκια 4C. Δεν αισθάνεσαι προδομένος. Κάθε άλλο. Είναι τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά – και ένας petrolhead θα ήθελε και τα δύο, για να τα σταθμεύσει δίπλα στην «πειραγμένη» του Lotus, έτοιμη για το κυριακάτικο track day.
Ονειρευόμαστε. Είναι το πάτημά της που σε παρασύρει. Μοναδική η αίσθηση να κάθεσαι χαμηλά και να σκοπεύεις με το τέλειο τιμόνι και ένα σασί για να σου δείχνει πώς και γιατί κέρδιζαν αυτά τα μπιζού, τα θηρία από το Τσουφενχάουζεν. Τότε αρκούσε στον Ζεράρ Λαρούς ο 1.3 για να είναι μπροστά από τον Έλφορντ και τη 2λιτρη «911», πριν ο Γάλλος βγει προδομένος από τους συμπατριώτες του, που πέταξαν πάγο στο διάβα του.
Ιστορίες, θα πείτε. Μα είναι αυτή η σύγχρονη έκδοση που τις επαναφέρει, και αν στη Mini αρχικά έβγαζαν σπυριά με τη σχέση τού άλλοτε με το τώρα, στην Alpine το επιζητούν. Και δεν το κρύβουν.
Συναισθηματικής σημασίας η ψήφος που θα της δώσουμε τιμώντας την ιστορία και το τακτ αυτών των Γάλλων που δε τη φοβούνται, την επιζητούν την υπέρβαση. Περίπτωση που όταν έρθει στην Ελλάδα θα τη φωτογραφίσει ο Θάνος για ένα εξώφυλλο-καρτ ποστάλ με ένα αυτοκίνητο που δεν εμπλέκεται σε ισορροπίες και μικροπολιτική. Άλλωστε, όπως και την «911», έτσι και την Alpine και τα ΤΤ και τις HF κ.ά., ο Καββαθάς είναι αυτός που δίδαξε στην προηγούμενη και στην επόμενη από τη δική μας γενιά αναγνωστών.
Η τιμή και σεβασμός στη μέγιστη τιμή, ευκαιρίας δοθείσης, και αν πέσει στα χέρια σας αφαιρέστε το «διακοσμητικό» για τον έλεγχο της πρόσφυσης, και μέχρις εκεί. Μισεί το βιασμό, μήπως και υπερστρέψει, και λατρεύει την οδήγηση-αρχοντιά που χαρακτηρίζει τους καρτίστες μας. Είναι αυτή η παρέα του Τάκη Καϊτατζή και του Νίκου Ζάχου, άλλωστε, που έφεραν τις γραμμές στο χώμα, τρόπος-μονόδρομος στην άσφαλτο, είτε πρόκειται για την ειδική είτε για την Τέλεια Διαδρομή. Το αποκαλείς και τεστ της οδηγικής σου ποιότητας, αν είμαι κατανοητός.
Περισσότερη Alpine κάπου, κάποτε στην Ελλάδα, και καμία αγωνία-λαχτάρα για την έκδοση με τους 300 που έρχεται. Με αυτήν ο τεχνίτης οφείλει να αξιοποιήσει το σασί και να βρει τα όρια με τους 250, όπως τότε που οι θεοί το έκαναν με τον 1.6, σχολιάζοντας με «ναι μεν αλλά» τον 1.8. Τη θέλεις και την έχεις την ισορροπία με τους 250, και είναι αυτό το στοιχείο που σε συναρπάζει.
Bravo Renault, bravo Alpine, merci Teoren._ Σ. Χ.
