Μία εβδομάδα. Ένα κλείσιμο τεύχους, δύο ταξίδια στο εξωτερικό και ένας αγώνας του Παν.Π.Ρ. που κατέληξε στην 3η θέση της γενικής. Άντε τώρα να μεταφέρεις την εμπειρία μέσω πλήκτρων… Ένα ουίσκι με πάγο παρακαλώ και απολαύστε υπεύθυνα!
Ο καθένας κάνει τον προγραμματισμό του. Όχι μακροπρόθεσμα, αφού κάτι τέτοιο είναι αδύνατο στην Ελλάδα του 2018, αλλά έστω βραχυπρόθεσμα, συνδυάζοντας τη δουλειά με την προσωπική ευχαρίστηση. Στο χώρο μας είναι λίγο δύσκολο να συμβεί το ανάποδο… Και ενώ μέχρι την Τρίτη το βράδυ έχεις φτιάξει το πρόγραμμά σου, που περιλαμβάνει “εργασία και χαρά” αλλά και παράλληλα χρόνο για τον εαυτό σου, μερικά τηλεφωνήματα είναι αρκετά για να σου προκαλέσουν αρχικά ζάλη. Μετά τον… “κύκλο των κλαταρισμένων ελαστικών στην Ιτέα”, η ερώτηση του Νικόλα Χαλιβελάκη αν θέλουμε να πάμε Κόρινθο έμοιαζε αστεία. “Γελάω” που λέει και ο “Xali Jr.” “Πότε πάμε για δοκιμές;” είναι η ερώτηση, “Παρασκευή” είναι η απάντηση. Έχει Ράλλυ Ισπανίας, είναι η πρώτη σκέψη, αλλά θα το διαχειριστούμε. Πέμπτη πρωί και ενώ ετοιμάζεσαι να ζητήσεις άδεια να λείψεις την επομένη, εμφανίζεται με τεράστιο φιόγκο ένα υπέροχο δώρο στο γραφείο σου. “Κυριακή βράδυ πετάς για Μαδρίτη για την παρουσίαση της νέας Toyota Corolla και γυρνάς Δεύτερα μεσάνυχτα.” Και… φυσικά Τετάρτη-Πέμπτη ταξιδεύεις Βαρκελώνη για το προγραμματισμένο ταξίδι της παρουσίασης του Cupra Ateca. ΟΚ! Challenge accepted!
Τι μεσολάβησε λοιπόν από την Πέμπτη, μία εβδομάδα πριν τον αγώνα; Πατήστε Fast Forward… Παρασκευή, Κόρινθος δοκιμές και μετά πληκτρολόγιο για το Ράλλυ Ισπανίας. Σάββατο, ανάγνωση press kit για Toyota Corolla και εν συνεχεία -δεύτερο σκέλος- Ράλλυ Ισπανίας. Το τηλέφωνο “βαράει”, Πετράν – Bill γειώνονται και Κυριακή αεροδρόμιο. Φτάνεις Μαδρίτη και το “φάντασμα” του κλεισίματος του τεύχους εμφανίζεται στο δωμάτιο του ξενοδοχείου! Ανοίγεις υπολογιστή και ως άλλος “πιανίστας” στα πλήκτρα στέλνεις τα τελευταία κείμενα των αγώνων στην Ε.Ξ. Προλαβαίνοντας την τελευταία στιγμή τη συνέντευξη Τύπου, μερικές ώρες αργότερα πέφτεις στο κρεβάτι. “Ωραίο στρώμα…”. Πρωινό ξύπνημα και ο Γολγοθάς αρχίζει! Οδήγηση, φωτογράφιση και ξαφνικά βρίσκεσαι στο αεροδρόμιο, όπου πρέπει να παίξεις ακόμα ένα σόλο στα πλήκτρα, έχοντας και πάλι απέναντι το θεριό που ονομάζεται κλείσιμο τεύχους. Δύο πτήσεις μεταφράζονται σε αρκετό ελεύθερο χρόνο και χωρίς δεύτερη σκέψη ξεκινάει το “σολάρισμα”. Επιστροφή με καθυστέρηση στην Αθήνα, δύο σουβλάκια στο δρόμο και ύπνος… Τρίτη, γραφείο, κλείσιμο τεύχους και εν συνεχεία καθαρογράψιμο των σημειώσεων για τον αγώνα. Τετάρτη Βαρκελώνη και Πέμπτη Αθήνα, όπου το απόγευμα σε βρίσκει σπίτι να γράφεις Cupra Ateca για τo site, την ώρα που ο Σπανούλης αποτυγχάνει να κερδίσει μόνος του την CSKA στη Μόσχα. Απογοήτευση, αφού θα μπορούσαμε να είχαμε κερδίσει τον Ιτούδη, αλλά πίσω έχει ο Kill Bill την ουρά…
Κάπως έτσι η Παρασκευή μας βρίσκει στο μπλε Subaru Impreza, χωρίς πλήκτρα αλλά με τετράδιο και μολύβι στα χέρια. Με χωμάτινα ελαστικά και με την ενδοσυνεννόηση η διαδικασία είναι απολαυστική και με τον Νικόλα δουλεύουμε αρκετές λεπτομέρειες. Στοιχείο που τον έχει βοηθήσει τα δύο τελευταία χρόνια που αγωνιζόμαστε παρέα, βελτιώνοντας τις επιδόσεις του και προσφέροντας σε εμάς μεγάλη ικανοποίηση. Το Σάββατο πριν τον αγώνα παίρνουμε μια γεύση από το Mitsubishi στα Πίσια και ενθουσιαζόμαστε. Ο Θοδωρής Μαθιός έχει κάνει εξαιρετική δουλειά και το EVO είναι “ποίημα”. Δύο ακόμα περάσματα από τις ε.δ., πανηγυρική εκκίνηση το βράδυ με τον Σάββα Λευκαδίτη να φροντίζει να ελαφρύνει ακόμα περισσότερο την ατμόσφαιρα με το χιούμορ του και καζίνο! Συγγνώμη… Ύπνο ήθελα να πω.
Όταν δεν έχεις συνεχή και συχνή εμπλοκή, κάθε φορά που φοράς τη φόρμα αισθάνεσαι αυτό το σφίξιμο στο στομάχι. Με δύο-τρεις αγώνες το χρόνο, κάθε φορά που κάθεσαι στο μπάκετ ενός αγωνιστικού είναι σαν την πρώτη φορά. Δεν έχεις την άνεση που διακρίνει εκείνον που κάθε δεύτερο ΣΚ φοράει κράνος. Στη δική μας περίπτωση, από την ένταση και την αδρεναλίνη η ουροδόχος κύστη είναι μονίμως γεμάτη και η αγωνία αντίστοιχη με αυτή του πρώτου ραντεβού! Με τα πολλά, το ένα Iqos (να λείπουν σχόλια) διαδέχεται το άλλο και ξεκινάμε για το πρώτο loop ειδικών. Ηρεμία και… “αστειάκια” στο EVO, αλλά στο μυαλό υπάρχει η σκέψη να μην “κοιμηθούμε” για ακόμα μια φορά στην πρώτη ε.δ. Πράσινο φως και ο Νικόλας είναι “ζωηρός”! Τα μέτρα που έχουμε γράψει στο πρώτο σφιχτό κομμάτι της Κλένιας δεν υφίστανται και ο ρυθμός, τηρουμένων των δικών μας πρωινών δεδομένων, είναι καλός. Επιτόπου στον Άγιο Βασίλειο, ανεβαίνουμε το βουνό και φτάνουμε στο σημείο με τις μπαριέρες. “Πέρνα αριστερά σανίδα στο χάσιμο και 100”. Δεν προλάβαμε να φτάσουμε στα 100 και μπροστά μας, στη μέση του δρόμου βρίσκεται ένας βράχος να μας “κοιτάει” λάγνα-απειλητικά. Το μέγεθος του… “ενήλικου μωρού” ήταν τέτοιο που σε ενδεχόμενη πρόσκρουση το πιο πιθανό θα ήταν να μας εκσφενδόνιζε στην άκρη του δρόμου. Επί προσωπικού, και με το κεφάλι στο τετράδιο, όταν στιγμιαία τον είδα μπροστά μας το μόνο που μπόρεσα να ξεστομίσω ήταν η αγαπημένη ελληνική λέξη (ελάτε που θέλετε και εξηγήσεις…). Αντίθετα, ο Νικόλας, έκανε μία αστραπιαία (hats off) κίνηση και τον απέφυγε με μαεστρία! Κάτι που δυστυχώς δεν κατάφερε ο Πάνος Κωνσταντάκος μερικά λεπτά αργότερα, αφού από το STOP δεν πρόλαβαν να μεταφέρουν τις προειδοποιήσεις μας.
Ελαφρώς σοκαρισμένοι, συνεχίζουμε για Χιλιομόδι, όπου, μετά και την έξοδο του Πάνου περιμέναμε στην αφετηρία υπό καθεστώς παρκ φερμέ. Ο βράχος στο επίκεντρο της συζήτησης, τον οποίο εν τέλει δεν συνάντησαν οι Παπαδημητρίου και Κεχαγιάς. Με καθυστέρηση μίας ώρας σχεδόν, ξαναδενόμαστε και ξεκινάμε μία ε.δ. που είναι ιδιαίτερα απαιτητική και θέλει γερό στομάχι (βλ. Γιάννης Αναγνωστάκος) για να οδηγήσεις γρήγορα. “Τα χάλια μας τα μαύρα” είναι το αποτέλεσμα και με το κεφάλι κάτω επιστρέφουμε στο σέρβις.
Χωρίς πολλά λόγια, μπαίνουμε στο EVO και συνεχίζουμε για το δεύτερο loop ειδικών. Πολλές κουβέντες δεν κάνουμε στην απλή και στην αφετηρία απλά σφίγγουμε λίγο περισσότερο τις ζώνες. Από την πρώτη αλλαγή πορείας στα 500 μέτρα η διαφορά είναι εμφανής, αφού ο ρυθμός της ανάγνωσης των σημειώσεων έχει επιταχυνθεί. Κεφάλι κάτω και ο Θεός βοηθός! Ο Νικόλας οδηγεί, ο τόνος της φωνής είναι πιο έντονος και ουσιαστικά διαπιστώνεις πώς είναι να εφαρμόζονται στην πράξη όσα είναι αποτυπωμένα στο χαρτί. Εντάξει, όχι όλα! Αλλά τα περισσότερα. Ειδικότερα στα γρήγορα κομμάτια μετά τον Άγιο Βασίλειο ο Νικόλας μοιάζει… “να στεναχωριέται να αφήσει πόδι από το γκάζι” και το αποτέλεσμα στο τέλος είναι 23 δλ. ταχύτερος χρόνος από το πρωινό πέρασμα! “Άντε γεια” είναι η πρώτη σκέψη που έρχεται στο μυαλό κοιτάζοντας τους χρόνους των υπολοίπων, και πάμε Χιλιομόδι. Με αντίστοιχη διάθεση και το κεφάλι πάνω στο τετράδιο, το αποτέλεσμα είναι 17 δλ. ταχύτερο από το προηγούμενο πέρασμα, με αποτέλεσμα να έχουμε σχεδόν εξασφαλίσει την 3η θέση της γενικής.
“Ωραία, πάμε να κατεβάσουμε τους χρόνους μας”, είναι η πρώτη σκέψη. “Για ποιο λόγο;” είναι η αμέσως επόμενη… Με αυτήν τη λογική, αν και βάλαμε κάποιες φορές τις φωνές -εν τέλει χωρίς λόγο- στο εσωτερικό του EVO, φτάσαμε στο flying στο Χιλιομόδι. Όπου και πάλι ανεβάσαμε τον τόνο της φωνής ουρλιάζοντας: “Πέρνα”, και ο Νικόλας προσπαθούσε με ηρεμία να με καθησυχάσει θυμίζοντάς μου ότι δεν υπάρχει λόγος. Κάτι που ονομάζεται διαχείριση κατάστασης…
Κάπως έτσι, φτάσαμε στην Κόρινθο στο τρίτο σκαλί του βάθρου σε αγώνα του Παν.Π.Ρ.! Κάτι που ήταν εξαρχής ο θεωρητικός στόχος, τηρουμένων των συνθηκών. Αν με ρωτάτε, επί προσωπικού το αποτέλεσμα δε μετράει. Τι κρατάω; Τους χρόνους στο δεύτερο loop και αντίστοιχα την οδήγηση του Νικόλα τότε (αλλά και όπου είχε κόσμο!), την αδρεναλίνη όταν πιέσαμε και τη συγκίνηση του Κωνσταντίνου Χαλιβελάκη στον τερματισμό στο Χιλιομόδι. Ο “Jr.”, όπως τον αποκαλούν έχει περάσει και περνάει πολλά. Το χάρηκε αυτό το αποτέλεσμα και το νιώσαμε, αλλά δεν είναι τίποτα μπροστά σε όλα όσα έχει μας έχει ήδη προσφέρει και θα συνεχίσει να κάνει στο άμεσο μέλλον.
Και αφού φορτώσαμε το Impreza “ασημικά”, αλλά και με τον Μάριο Τσαούσογλου στο πίσω κάθισμα να κάνει ερωτήσεις για το WRC, επιστρέψαμε Αθήνα. Κατευθείαν μπάνιο να φύγει η “καφέ” απόχρωση με το χώμα από πάνω μας και αμέσως στον καναπέ στη γωνία. Και κρατώντας ένα ουίσκι με δυο παγάκια, να σκεφτόμαστε: “Next Challenge please”!_ Π. Τ.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ / PHOTORALLYPRESS
