Κοντεύουν πέντε χρόνια από το ατύχημα του Michael Schumacher στις Άλπεις, και από την πρώτη στιγμή, τα ψευδή, clickbait δημοσιεύματα έκαναν την εμφάνισή τους, για να μας θυμίσουν πως η δημοσιογραφία έχει καταντήσει επάγγελμα.
Στις 29 Δεκεμβρίου του 2013, η είδηση που ήθελε τον επτά φορές πρωταθλητή της F1, Michael Schumacher, βαριά τραυματισμένο σε πίστα σκι έσκασε σαν «βόμβα». Τα Μέσα πάλευαν να διασταυρώσουν τις πληροφορίες, ο κόσμος ήθελε να μάθει τι συνέβη, σε ένα χάος ενημέρωσης που, δυστυχώς, βρήκε όλες τις αρχικές αναφορές να είναι αληθείς. Δύο σοβαρές επεμβάσεις στο κεφάλι του μεγάλου οδηγού, πολλαπλά κρανιοεγκεφαλικά τραύματα, και μία αβεβαιότητα γύρω από το αν και κατά πόσο θα αναρρώσει ήταν αυτά που χαρακτήρισαν τον πρώτο μήνα αυτής της πολύ ιδιαίτερης περίπτωσης – τόσο δημοσιογραφικά, όσο και κοινωνικά.
Ο Schumacher υπήρξε συνώνυμο της ταχύτητας για μία ολόκληρη γενιά, και το συγκεκριμένο ατύχημα, ξεπέρασε τα στενά όρια της κοινότητας των φίλων της F1 – κι εκεί ξεκίνησε το μεγάλο «αγκάθι» αυτής της δημοσιογραφικής (και μη) ιστορίας. Η κλικοθηρία δεν είναι κάτι νέο στον κόσμο του Διαδικτύου. Τα clicks φέρνουν χορηγούς, πληρώνουν, συντηρούν ακόμα κι ολόκληρους οργανισμούς. Σε ένα εικονικό «περίπτερο», ο πομπώδης τίτλος και η έντονη φωτογραφία που μπορεί να τον συνοδεύει, είναι αρκετά για τον αναγνώστη να κάνει το click, και να πέσει «θύμα» μίας πρακτικής που μόνο τη δημοσιογραφία δεν υπηρετεί. Ως ένα βαθμό, ήταν αναμενόμενο το θέμα Schumacher να φέρει σωρεία τέτοιων κειμένων, από την πρώτη κιόλας στιγμή. Ένας φωτογράφος θέλησε να μπει στο δωμάτιο του Γερμανού στο νοσοκομείο που νοσηλευόταν για να εξασφαλίσει υλικό, δεκάδες αμφιβόλου ποιότητας sites αναπαρήγαγαν ειδήσεις πως ο Schumi «κλαίει», «αντιδρά», «μιλάει». Λυπηρό.
Αυτό που αδυνατεί να κατανοήσει το αναγνωστικό κοινό, και αυτό που επιδεικτικά αγνοούν οι συντάκτες των εκάστοτε Μέσων, είναι πως τίποτα δεν ισχύει, αν δεν ειπωθεί από την πλευρά της οικογένειας του οδηγού, ή από τη μάνατζέρ του, Sabine Kehm. Η Kehm έχει υπάρξει (και εξακολουθεί να είναι) η μοναδική αξιόπιστη πηγή για το εν λόγω θέμα, αφού σε κάθε εξέλιξη, ενημερώνει και τους επαγγελματίες, αλλά και το κοινό για την κατάσταση του πελάτη της. Βέβαια, αυτό γίνεται σπάνια, και δεν εξασφαλίζονται έτσι αρκετά clicks. Έπειτα, ο κόσμος αποζητά να διαβάσει κάτι για τον ήρωά του, για τον άνθρωπο που πέτυχε όσα κανείς στην κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ρωτάει, ψάχνει, κι ανοίγει όποιο link μπορεί να του δίνει ψήγματα ελπίδας για την κατάσταση της υγείας του -50χρονου σχεδόν- Schumacher. Από τον Απρίλιο του 2014 μέχρι και σήμερα, ο Schumacher έχει «μιλήσει», «περπατήσει», «κλάψει», «δει αγώνα» πάνω από 20 φορές. Μέχρι και μετακόμιση του ετοίμασαν προ μερικών μηνών, στη Μαγιόρκα, με τις τοπικές αρχές και την Sabine Kehm να διαψεύδουν σχεδόν αμέσως την πιο γελοία εκ των «ειδήσεων».
Είναι τραγελαφικό. Καταντά έτσι. Αν σκεφτεί κανείς πως, σχεδόν όλα όσα έχουν γραφτεί εδώ και πέντε χρόνια δεν έχουν επιβεβαιωθεί ούτε μία φορά, όλοι εκείνοι που τα συνέταξαν, θα έπρεπε να έχουν χάσει τις δουλειές τους. Βέβαια, το επιχείρημα πως «ο κόσμος οφείλει να γνωρίζει» καλά κρατεί, αλλά τι ακριβώς πρέπει να ξέρει ο κόσμος; Το ψέμα που του πλασάρει για αλήθεια το κάθε Μέσο; Την ελπίδα που του πουλάει για πραγματικότητα; Ο κόσμος δεν οφείλει να γνωρίζει κάτι που δεν ισχύει, που δεν έχει διασταυρωθεί. Ως δημοσιογράφοι, οφείλουμε να δημοσιεύουμε κείμενα που πραγματικά ρίχνουν φως σε μία κατάσταση, που προσφέρουν πολύτιμες –και κυρίως αληθείς- πληροφορίες, και όχι ευχολόγια και μισόλογα. Δεν είναι όλα είδηση, αλλά αυτό είναι «ψιλά γράμματα» για όσους πιστεύουν πως όλα πωλούνται κι όλα αγοράζονται.
Ο Michael Schumacher και η οικογένειά του περνούν έναν Γολγοθά, αλλά ελάχιστοι το σεβάστηκαν όλον αυτόν τον καιρό. Για κάθε ψευδές κείμενο που βλέπει το φως της δημοσιότητας, υπάρχει κι ένας ημιμαθής, ασεβής και τυχάρπαστος που το έγραψε. Κι ένας συνένοχος αναγνώστης που το νομιμοποίησε με το click του._Δ.Μ.
