Καμία σχέση με το ΟΖ, το Όποιος Ζήσει, του φίλου Αντώνη Πανούτσου. Το δικό μας “Ζ” συνδέεται με τη Nissan. Τον κατασκευαστή στον οποίο οφείλω την Αγωνιστική μου διαδρομή.
“Οι άνθρωποι” θα πείτε, και, ξεπερνώντας το αυτονόητο, να μείνουμε στη σειρά “Ζ” της Nissan για λόγους ουσίας και συναισθήματος. «Ιατρικά», αδιάφορα αυτοκίνητα τα Datsun άλλοτε, τα Nissan έως σήμερα στη συμβατική τους εκδοχή, αλλά δεν έλειψαν οι κατασκευές με άποψη και χαρακτήρα. Κοινός παρονομαστής η αξιοπιστία ου αποτελεί και προστιθέμενη αξία σε κάθε κατασκευή που διαθέτει αυτό το σημαντικό στοιχείο. Από εκεί και πέρα, όταν είσαι αξιόπιστος και ξέρεις να δημιουργείς όπως αποδεικνύεται από τα “Ζ” και κάθε τύπου GT, με ή χωρίς R, έρχονται κατασκευές που κάνουν τη διαφορά και μένουν για πάντα στη Βίβλο, όπως το Micra και το Qashqai. Με τόσα που έχω ζήσει με Micra σε αγωνιστική εκδοχή, θα έπρεπε να οδηγώ μόνο Micra, αναστατώνοντας πιο συχνά τον κ. Μεθενίτη, τον κορυφαίο σήμερα PR της αγοράς που συνδυάζει την ουσιαστική δουλειά με ανθρώπινες απλές σχέσεις – ό,τι ακριβώς χαρακτηρίζει και τη Νικ. Ι. Θεοχαράκης σήμερα, με τιμονιέρη τον φίλο μου Τάκη, του κ. Γιάννη.
Αφορμή σήμερα για αυτό το πολύ προσωπικό παιχνίδι με τα πλήκτρα, η γιορτή των “Ζ”, αφού εκτός από άψογη προσωπική επικοινωνία με τους δημοσιογράφους, ο κ. Μεθενίτης μας τροφοδοτεί και με ειδήσεις που μας θυμίζουν.
Του Αγίου Ζ…
Σημαντική επέτειος που ξεπερνάει όλους εμάς τους «Νισαναίους». Datsun τα πρώτα. Εκείνη η σειρά με καθαρόαιμα GT, όπως τα 240-260-280. Η εξέλιξή τους στις ειδικές διαδρομές με Μέτα, Ααλτόνεν κ.ά.. Βαρύ, με μακρύ αμάξωμα και μεταξόνιο, δυνατό, και τέρας αξιοπιστίας. Το χαζεύεις σε φωτογραφίες, το άγγιζες στο μουσείο του ΑλΜαν και έκανες όνειρα. Το απόλυτο Ιστορικό Αγωνιστικό, που όμως λείπει. Προσφέρεις υπηρεσίες στην αυτοκίνηση σήμερα με ένα τέτοιο όχημα και ξεπερνάς χρόνους και αποτέλεσμα. Άλλωστε, από τον Ταρζάν μόνο εσύ θα βγεις με τέτοιο αυτοκίνητο δουλεμένο από τα κομάντο-οικογένειά σου στη Λ. Αθηνών και στον Ασπρόπυργο, με τον αγωνιστικό boss μας, τον Νίκο Κελεσάκο, να απολαμβάνει την οικογένειά του στη Βούλα, πλημμυρισμένος με αναμνήσεις για μυθιστόρημα. 
Ξεφύγαμε. Ρεαλιστικά, δεν έχει μείνει στην καρδιά μας το πολύ βαρύ, αμερικανικό 300Z που γνωρίσαμε εκτός έδρας και αργότερα δοκιμάσαμε στην Ελλάδα. Στην επίσημη παρουσίαση μάλιστα, στο Λουξεμβούργο, φτιάξαμε ΣΔΟΚ με 944, με Νίκο Ταγκούλη και Γιάννη Σταυρόπουλο. Ιερόσυλοι και αθεόφοβοι μαζί, σε άψογα συντονισμένη υπέρβαση εποχής, λογικής Κ.Κ.. «Όλα γίνονται Στράπα», προχώρα…
Κάπως έτσι και οι Ιάπωνες, και εκεί, στις αρχές του αιώνα, το 2002 προέκυψε το 350Ζ με τον δυστυχώς 3λιτρο V6. Εξαιρετικό σύνολο, με γλυκιά λειτουργία-ήχο, αλλά φορολογικά ακατάλληλο. Συνολικά ένα εξαιρετικό κουπέ περίπου 2+2, που μένει στην καρδιά σου με στοιχεία που ξεπερνούν την αξιοπιστία του. Άλλωστε, αυτό το στοιχείο εν τέλει κουράζει. Εκνευρίζει για να είμαστε ακριβείς, όπως η αναφορά στους 4Τ ως το παλαιότερο περιοδικό. Είχε δυνατά στοιχεία το 300Ζ. Ήταν ισορροπημένο και με λογικά χρήματα είχες μια πολύ φθηνότερη Cayman, έτοιμη όλα. “Θηλυκό” το 350, όπως και το 370 που ακολούθησε. Κουπέ ή κάμπριο, σε προκαλούσε. Να ακούς και να οδηγείς. Με το σασί σε αρμονική σχέση με κινητήρα και κιβώτιο. Τότε, με τους αγαπημένους μου γιατρούς, τον Νίκο και τον Κώστα Καραφέρη, τα πειράξαμε και τοποθετήσαμε αμερικάνικο διπλό τούρμπο από τα χέρια του Βασίλη Μπαμπασανίδη. Άψογη δουλειά. Ανέβηκε η ιπποδύναμη, εκτοξεύτηκε η ροπή, άλλαξε ο ήχος χάρη στην εξάτμιση της Nismo. Με μεγαλύτερους τροχούς δεν εξελίχθηκε σε κυνηγό πεζοδρομίων, το κιβώτιο αποδείχτηκε τέρας αξιοπιστίας, φτιαγμένο για GTR, αλλά χάθηκε η ομοιογένειά του. Το χαρακτηριστικό του! Δεν θα το έκανα ξανά. Θα το κρατούσα έτσι «μαμίσιο» για πάντα. Και καλά φυλαγμένο δίπλα στη σκονισμένη Ε46 και στην 996. Για την άλλη, για την επόμενη μέρα, που πλησιάζει.
Για τότε που θέλεις το ηρεμιστικό σου να διαθέτει και δυνατότητες απόλαυσης. Να μη σε προκαλεί, αλλά να μπορεί να ανταποκριθεί, φέρνοντας τις αναμνήσεις σου ζεστές και με τη θετική τους έκφραση. Αναμνήσεις που προστατεύονται στο μυαλό και προωθούνται στην ψυχή με κατάληξη στα μάτια, που όσο μεγαλώνεις τόσο πιο εύκολα τα μουσκεύεις. Όντας χορτάτος και χωρίς εκκρεμότητες για αποδείξεις, είναι η διαδικασία που σε χαλαρώνει. Αυτή άλλωστε είναι η μαγεία που χαρακτηρίζει μια 911, και σε διαφορετική διάσταση ένα ανθρακί ή μαύρο, ή ό,τι δικό σου τέλος πάντων 350Ζ. Να απολαμβάνεις και «τσουλώντας», οπότε χαϊδεύοντας απαλά το γκάζι να ρυθμίζεις τα στοιχεία που σε επηρεάζουν, με την ήρεμη δύναμη που χαρακτηρίζει τις κατασκευές με στυλ, σταθμευμένες ή εν κινήσει.
Το στυλ λοιπόν, ο κοινός παρανομαστής της σειράς Ζ της Nissan, Datsun για τους πολύ παλιούς. Ποιος είπε ότι η αισθητική αρχίζει και τελειώνει στους Ιταλούς; Κάθε σχολή έχει το δικό της που άλλωστε διαχρονικά είναι το στοιχείο της διαφοράς που προδίδει και το χαρακτήρα του χρήστη. Μακάρι να προκύψει και 400Ζ σε λογική Alpine. Ελαφρύ και ευέλικτο, για τον οδηγό που ξέρει και θέλει. Από αυτούς: από τους Ιάπωνες της καρδιάς μας τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Το προδίδει άλλωστε κάθε μέρα το GTR. Καλό Σαββατοκύριακο._ Σ.Χ.
