Η ηλεκτροκίνηση δεν κατακλύζει μόνο τους δημόσιους δρόμους, αλλά και τις πίστες – και οι οιωνοί είναι καλοί.
Όταν το 2014 έκανε το ντεμπούτο της η Formula E, ελάχιστοι ήταν αυτοί που θεωρούσαν πως θα μπορούσε αυτή η μορφή αγώνων, η αμιγώς ηλεκτροκίνητη, να πετύχει, ή ακόμα και να αντέξει. Μόλις την ίδια χρονιά, η Formula 1 γινόταν υβριδική, ενώ και οι αγώνες αντοχής δειλά-δειλά εισήγαγαν τους μικρούς, επικουρικούς ηλεκτροκινητήρες στην P1 κατηγορία. Το motorsport είχε ακόμα στον πυρήνα του τον κινητήρα εσωτερικής καύσης.
Ο Alejandro Agag, εμπνευστής της ιδέας και CEO του θεσμού, σκέφτηκε –όπως φάνηκε- αρκετά έξυπνα και διορατικά. Κάθε μεγάλη αυτοκινητοβιομηχανία είχε αρχίσει να κάνει πιο γενναία, ουσιαστικά θα έλεγε κανείς, βήματα προς τον εξηλεκτρισμό της αυτοκίνησης. Χρόνο με το χρόνο, οι ηλεκτρικοί κινητήρες γίνονταν όχι νόρμα, αλλά βεβαιότητα στην γκάμα των μεγάλων εταιρειών.
Από τα concept cars στα πραγματικά ηλεκτρικά αυτοκίνητα, εταιρείες όπως η BMW, η Audi, η Renault είχαν δει το μέλλον (με πρώτη απ’ όλους βέβαια την Tesla), και το εκμεταλλεύτηκαν στο παρόν. Κι αυτό έκανε και ο Agag.
Πείθοντας τη FIA και τον Jean Todt να πάρουν υπό την αιγίδα τους το νεοσύστατο θεσμό, δεν διασφάλισε μόνο την φερεγγυότητά του, αλλά και την καλή, δομημένη οργάνωσή του.
Τέσσερις σεζόν μετά, και ενώ έχουμε ήδη μπει στην 5η, η Formula E όχι μόνο έχει πετύχει, αλλά έχει αρχίσει και να εδραιώνεται, τόσο στο διεθνές στερέωμα, όσο και στις συνειδήσεις του κοινού.
Ο χαρακτήρας ενιαίου που διαθέτει, αν και έχει κάπως μετριαστεί από φέτος με τα ξεχωριστά powertrains κάθε κατασκευαστή, έχει προσφέρει απίστευτο θέαμα, με αγώνες που απαιτούν στρατηγική και οξυδέρκεια, μιας και τα ελαστικά είναι ίδια για όλον τον αγώνα, και μόνο από φέτος οι μπαταρίες διαρκούν για όλη τη διάρκεια του ePrix. Το να είσαι μεθοδικός και έξυπνος στο πώς χρησιμοποιείς την ενέργεια που έχει ο ηλεκτροκινητήρας, είναι η διαφορά ανάμεσα στην νίκη και στην ήττα, στον τερματισμό και την εγκατάλειψη. ‘Doordie’, που λένε και οι Αμερικάνοι.
Ο μέσος θεατής θα μείνει, βέβαια, στην έλλειψη ήχου, που –κατά τον ίδιο- είναι ίσως ο θεμέλιος λίθος του motorsport. Λοιπόν, δεν είναι.
Κανείς δεν θα πει πως ένας V10 που ουρλιάζει δεν είναι σαν μουσική στα αυτιά αυτού που αγαπά το αυτοκίνητο, αλλά αυτός ο ήχος δεν είναι παρά μόνο η εμπειρία των αγώνων, όχι ο κορμός τους. Συγχέεται συχνά η εμπειρία με τη δράση. Ένας αγώνας μπορεί να είναι εκπληκτικός, με ανατροπές και αγωνία μέχρι το τελευταίο μέτρο, αλλά να στερείται… ήχου. Αυτό έγινε την περασμένη εβδομάδα στο Μεξικό, όταν ο Lucasdi Grassi έδωσε μία επική μάχη με τον Pascal Wehrlein για την πρώτη θέση και την πήρε, κυριολεκτικά στο νήμα.
Η εμπειρία του ήχου είναι κάτι που, για μεγάλη μερίδα του φιλοθεάμονος κοινού, είναι ουσιώδης. Δεν είναι, όμως, και για τον αγώνα αυτόν καθαυτόν.
Ο αφορισμός μίας κατηγορίας αγώνων επειδή απλώς διαφέρει σε σχέση με ό,τι γνώριζε ο κόσμος ως τώρα, είναι εκτός από άδικη, και αφελής. Όσα λάθη κι αν έχουν γίνει ως τώρα, είναι λάθη προερχόμενα από προσπάθειες να βρεθεί μία φόρμουλα που θα λειτουργήσει τόσο για τους αγωνιζόμενους, όσο και για αυτούς που κάθονται στις εξέδρες.
Το μέλλον είναι η ηλεκτροκίνηση, γεγονός. Το παρόν των αγώνων είναι ο υβριδισμός και το downsizing, γεγονός κι αυτό. Ωστόσο, ο ηλεκτρισμός έχει ήδη να δείξει μία μικρή, ελάχιστη ίσως εικόνα αυτών που μπορεί να προσφέρει στον μηχανοκίνητο αθλητισμό: τη Formula E._Δ.Μ.
