top icon
Blog

Οδηγός από ατόφιο ατσάλι

Ο Charles Leclerc είναι η σπουδαιότερη επένδυση της Ferrari από την εποχή Michael Schumacher, και αυτό φάνηκε από πολύ νωρίς.

Ο Charles Leclerc ήρθε στην Formula 1 έχοντας μία καριέρα γεμάτη επιτυχίες στις μικρότερες κατηγορίες. Στέφθηκε πρωταθλητής του GP3 το 2016 και της F2 το 2017, έχοντας κυριαρχήσει σχεδόν σε κάθε αγώνα, αλλά δεν θα ήταν και ο μοναδικός ταλαντούχος οδηγός που θα ερχόταν στο σπορ από τα 20 του χρόνια. Έχουν προηγηθεί τόσοι και τόσοι φερέλπιδες οδηγοί, και θα τον διαδεχθούν πολλοί ακόμη.

Μετά από μία εξαιρετική σεζόν με την Alfa Romeo-Sauber, ο Μονεγάσκος έκανε το μεγάλο βήμα στη Ferrari, την ομάδα των ονείρων του, όπως και ο ίδιος έχει παραδεχτεί ουκ ολίγες φορές.

Η επιλογή του εκλιπόντος προέδρου της Scuderia, Sergio Marchionne, ήταν απολύτως λελογισμένη. Ένας νέος, ταλαντούχος και -προπάντων- διψασμένος οδηγός, πλάι στον φτασμένο 4 φορές πρωταθλητή, μπορούν να δημιουργήσουν μία πρωτόγνωρη δυναμική για τα δεδομένα του Μαρανέλο.

Μετά από δύο Grand Prix, μπορεί να δει κανείς γιατί το πίστευε αυτό ο Marchionne.

Για όποιον είχε τη χαρά να παρακολουθήσει τον Leclerc στην πρωταθληματική του χρονιά πριν 2 σεζόν, δεν του κάνει εντύπωση το ποιόν του. Πριν τον αγώνα στο Μπακού, τρεις μέρες προτού μπει στο cockpit για να αγωνιστεί, έχασε τον πατέρα του, Herve, και κυριάρχησε το Σάββατο. Όσο κι αν πενθούσε, έκανε αυτό που έπρεπε, αυτό που ήθελε, και το έκανε καλύτερα από τον καθένα, κερδίζοντας τον απεριόριοστο σεβασμό των συναθλητών του και του κοινού. Θύμησες του Michael Schumacher στην Ίμολα το 2003, θα έλεγε κανείς, όταν εκείνος κι ο αδερφός του, Ralf, έπρεπε να αγωνιστούν ενώ το προηγούμενο βράδυ είχαν χάσει τη μητέρα τους.

Ο Charles, όμως, είχε βιώσει κι ακόμα μία μεγάλη απώλεια, σε ακόμα πιο μικρή ηλικία. Το 2015, εννέα μήνες μετά το ατύχημά του, ο Jules Bianchi υπέκυψε στα τράυματά του και «έφυγε». Εκείνη τη μέρα, ο 17χρονος Leclerc έχασε τον καλύτερό του φίλο, τον άνθρωπο που έβλεπε ως μέντορα, εκείνον που θα βρισκόταν τελικά στη Ferrari.

Τότε, θα μπορούσε να τα παρατήσει, να χάσει το κίνητρό του, να αλλάξει την προσέγγισή του. Δεν το έκανε. Συνέχισε, πάλεψε, αναρριχήθηκε στην κορυφή των feeder series και έγραψε ιστορία, όντας ο νεότερος οδηγός της Scuderia από το μακρινό 1968.

Στο Μπαχρέιν, η ψυχολογία του δοκιμάστηκε για ακόμα μία φορά. Έχοντας οδηγήσει υποδειγματικά για 45 γύρους, καθ’οδόν για την πρώτη του νίκη μετά την πρώτη του pole position, το MGU-H αστόχησε, δεν ανακτούσε ενέργεια κατά την πέδηση, και με αυτόν τον τρόπο έχασε περί τα 160 άλογα ισχύος. Παρόμοιο πρόβλημα με εκείνο του Ricciardo στο Μονακό πέρυσι, μόνο που στο Σακχίρ, το προσπέρασμα είναι δεδομένο αν είσαι σημαντικά πιο αργός.

Μέσα σε 3 γύρους είδε όσα έχτιζε όλον τον αγώνα να γκρεμίζονται, στην ενδοεπικοινωνία ήταν συνεντριμμένος, έψαχνε λύσεις σε ένα πρόβλημα που δε λύνεται με ρυθμίσεις. Έπεσε 2ος, έπεσε τρίτος, και μέσα στην ατυχία του, στάθηκε τυχερός να βγει το Αυτοκίνητο Ασφαλείας και να μείνει έστω στο βάθρο.

Ενώ θα περίμενε κανείς από ένα 22χρονο παιδί να είναι θλιμμένο μετά από μία τέτοια χαμένη ευκαιρία, ο Leclerc έδειξε και πάλι το ατσάλινο του χαρακτήρα του:

«Συμβαίνει. Είναι μέρος του μηχανοκίνητου αθλητισμού.»

Για να συνεχίσει

«Όπως έχω πει και στο παρελθόν, δεν κοιτάω ποτέ το αποτέλεσμα, αλλά την προοπτική να τα πάω καλύτερα.»

Η πρώτη του κουβέντα ήταν να παραδεχτεί τη φύση του σπορ. Πράγματι, ο μηχανοκίνητος αθλητισμός είναι σκληρός ορισμένες φορές, και άδικος. Όσο κι αν έχει την τάση να εξισορροπεί τα πράγματα και να αποκαταστά αδικίες μακροπρόθεσμα, βραχυπρόθεσμα μπορεί να σε πληγώσει, να σου στερήσει νίκες, να σε αφήσει απογοητευμένο και συγχισμένο.

Έπειτα, έκανε σαφές το σκεπτικό του: αν δεν ήρθε σήμερα η νίκη, θα έρθει αύριο. Δεν στάθηκε πολύ στο τι συνέβη σήμερα, όσο κι αν τον πίκρανε. Ξέρει πως δεν ήταν στο χέρι του, όσο ξέρει πως μπορεί να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Η εμπιστοσύνη που του έδειξε ο Marchionne και η Ferrari πέρυσι, ήδη επιβεβαιώνεται, και ο ίδιος έχει την αυτοπεποίθηση για να μετουσιώσει έναν καλό αγώνα σε νίκη.

Ο Leclerc έχει μία καλώς ενννοούμενη άγνοια κινδύνου. Δεν συνειδητοποιεί τι σημαίνει να αποτυγχάνεις με τα χρώματα της Ferrari. Δεν έχει αυτό το βάρος στους ώμους που μοιάζει να επηρεάζει τον Vettel σε κάθε χιλιόμετρο που κάνει στην πίστα. Είναι διψασμένος για επιτυχίες, σκέφτεται μόνο το πώς θα φτάσει στον στόχο του, γιατί κανείς δεν περιμένει από τον ίδιο να διεκδικεί τον τίτλο από τώρα.

Κι όμως, αυτή η «αφέλεια», το θράσος της νιότης, μπορεί να τον φέρει ψηλά – πολύ ψηλά.

Το μέλλον είναι δικό του, το Μπαχρέιν ήταν απλώς ακόμα ένα μεγάλο εμπόδιο, που θα ξεπεράσει σαν να μην υπήρχε καν._Δ.Μ.

Ακολουθήστε το 4troxoi στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

ΤΙΜΕΣ - ΤΕΧΝΙΚΑ