Θεωρήθηκε πρωταπριλιάτικο αστείο η “ανακοπή” συνεργασίας του Ομίλου Συγγελίδη με την FCA, τη Fiat όπως την ξέρουμε εμείς.
Καμία σχέση με “ψέματα” λοιπόν. Ακριβώς έτσι. O Όμιλος δε θα αντιπροσωπεύει πλέον την Jeep-Chrysler. Αναμενόμενο για όσους γνωρίζουν “τα νέα της πιάτσας”. Eπί του προκειμένου ο χώρος μας, ο ειδικός Τύπος προδίδει και το μέταλλό του, συνδεδεμένο με άγραφους νόμους που συνάδουν με την ηθική τάξη. Απλά: αξιόπιστοι! Ξέρεις, αλλά αναμένεις τα επίσημα χείλη και δεν παπαγαλίζεις με υπονοούμενα.
Αφορμή για το σημείωμα-σκέψεις χωρίς υποθέσεις, το συναίσθημα. Ό,τι δηλαδή συνέδεε την οικογένεια Συγγελίδη με την Chrysler. Από αυτούς, από τους ίδιους και τους συνεργάτες τους και ειδικά από τον κ. Ανδρέα Σουλουτζιδάκη, έναν από τους λίγους gentlemen του χώρου, διδαχτήκαμε τη μοναδικότητα της μάρκας. Ενός κατασκευαστή που σε εργοστασιακό επίπεδο έκανε τα πάντα ώστε να σκοτώσει την ταυτότητά του, που όμως έμεινε αλώβητη στην ελληνική αγορά.
Θυμόμαστε διάφορους διεθνείς της ελληνικής Fiat πριν την πάρει στα χέρια του ο κ. Γιώργος Μπακόπουλος. Ένας μάνατζερ νέος, ωραίος άνθρωπος, ειλικρινής και ας πονάει το χώρο μας η πολιτική του – και κυρίως Έλληνας. Απορούσαν τότε και με υφάκι οι εντεταλμένοι Γάλλοι και Αργεντίνοι για το γιατί δεν πουλάει το 500 Χ ενώ σκίζει το Renagade. Τι να τους εξηγήσεις; Δουλεύτηκε και τοποθετήθηκε σωστά και με ατού το όνομά του έγραψε και γράφει, και πρέπει να γίνουν “πολιτικά” εγκλήματα για να “βγει από το δρόμο”. 
Άλλωστε είναι αυτή η ομάδα που πουλούσε το μεγάλο Cherokee ως Cayenne, ενώ γέμισε τη χώρα με το υπερεκτιμημένο και από εμάς, το απλό Cherokee με τον 3.7. Επικοινωνούσαν μαγικά το DNA των Jeep και με ατού τις δυνατότητες (;) στο χώμα σε έπειθαν με μηδέν κόστος ότι είναι επιπέδου Land Cruiser. Η γοητεία της διαφορετικότητας με υποκειμενικά κριτήρια χωρίς πάρε -δώσε. “Γιατί έτσι” και επειδή γράφονται και ακούγονται διάφορα, υπήρξαν και δύσκολες εποχές που από τον Όμιλο με ευαισθησία στην τηλεόραση, δεν υποστηρίχθηκε ούτε η εποχή της αθωότητας. Η διαφημιστική δαπάνη για τον ειδικό Τύπο στο μηδέν, ενώ για μικρό ευτυχώς διάστημα, στη μετά-Νικόλα Διαμαντή εποχή, άδειο ήταν και το πάρκινγκ των δημοσιογραφικών αυτοκινήτων, ενώ σπάνια ήταν και τα ταξίδια-αποστολές. Ποτέ όμως αντιπαλότητα και πιέσεις και, βέβαια, σήμερα, η απόλυτη ισορροπία με όρους που προδίδουν σεβασμό μέσα από ευδιάκριτους ρόλους. Δεδομένο ότι οι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά.
Πέρα λοιπόν από τα μέταλλα με τους τροχούς και από τα Wrangler που έδωσαν χαρά σε όλους μας και σε προσωπικές στιγμές, δεν ξεχνώ τη συνέντευξη Τύπου στο Ζάππειο για την ένωση της Daimler με τη Jeep, την παρουσίαση του Renagade στο Τατόι, του Cherokee στην πίστα της Λ. Βουλιαγμένης με “δάσκαλο” τον Αλέξανδρο Τσαντούλα και στο συντονισμό την κ. Ελπίδα Βασιλειάδου, η οποία ταίριαζε με τη μάρκα όπως τα σωστά επιλεγμένα γάντια πραγματικής οδήγησης.
Θα πείτε, οι άνθρωποι πάνε-έρχονται και τι μένει; Οι αξίες που τους συνδέουν με τα προϊόντα και κάνουν τη διαφορά αντέχοντας στο χρόνο, οπότε και καταγράφονται ανεξίτηλα.
Απλά αγαπητοί, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, ούτε ξεπερνιέται με τη γλώσσα των αριθμών και τα αγορασμένα μερίδια της αγοράς που συνήθως ξεφουσκώνουν.
Η Συγγελίδης-Jeep είναι ιστορία, όπως οι ίδιοι με τη Citroen, η οικογένεια Θεοχαράκη με τη Nissan, η οικογένεια Βασιλάκη με τη Seat, η οικογένεια Σαρακάκη με τη Honda, η οικογένεια Μανδύλα με τα 3/4 του γκρουπ της VW. Ο Γιώργος Λυμπεράκης με τη Maserati, ο Πάνος Δάβαρης με τη Hyundai και άλλες περιπτώσεις που δεν άντεξαν στο χρόνο και αναφέρομαι στην οικογένεια Μανιατόπουλου.
Η ελληνική αγορά μόνο τυχαία δε διαθέτει στοιχεία από το χθες που αντέχουν στο σήμερα και βλέπουν το αύριο μην αφήνοντας περιθώρια σκέψεων για την πλήρη άλωσή της από τα εργοστάσια και τους καλά εκπαιδευμένους μάνατζερς που τα εκπροσωπούν. Έντιμα και με τη συνέπεια συνδεδεμένη με αποτελέσματα που ενίοτε περιορίζουν τα περιθώρια για τη δημιουργία εικόνας, χωρίς να υποτιμούμε τη δυναμική της κεκτημένης ταχύτητας. 
Δεν έχουμε αμφιβολία για την εμπορική επιτυχία της Jeep την επόμενη μέρα. Άλλωστε, όλοι κρινόμαστε με τη μισή αλήθεια των αριθμών. Το σίγουρο είναι πως θα μας λείψει η ατάκα σταθμός του κ. Πολυχρόνη Συγγελίδη: “κύριοι, τα Jeep δε συγκρίνονται. Είναι μοναδικά και βέβαια δεν υφίσταται η σύγκριση Renegade με αυτό, πώς το λέτε, το Countryman”.
Κακά τα ψέματα και Γιώργο, Ιάκωβε, καλό κουράγιο, αυτό το φορτίο μπορεί να ζυγίζει περισσότερο και από την Alfa, όντας ήδη πολύ καλά δουλεμένο._ Σ. Χατζηπαναγιώτου
