Η πιθανή όσο και διαφαινόμενη πλέον συγχώνευση των FCA και Renault θα δώσει ένα σημαντικό εμπορικό έρεισμα στη γαλλική εταιρεία στις ΗΠΑ και μία ενισχυμένη παρουσία των δύο εταιρειών στην Κίνα μειώνοντας παράλληλα την «εξάρτηση» των Γάλλων από τη Nissan, που πλέον δείχνει να παραγκωνίζεται σε σχέση με τα τεκταινόμενα στα πλαίσια της 20ετούς συμμαχίας της με τη Renault.
Ο αείμνηστος Sergio Marchionne ήταν ο άνθρωπος που πολλάκις στο πρόσφατο παρελθόν είχε εκφράσει την ανάγκη διαμόρφωσης ισχυρών συμμαχιών προκειμένου οι πρωταγωνιστές της παγκόσμιας αυτοκινητικής σκηνής να καταφέρουν να ανταποκριθούν με επιτυχία στις προκλήσεις του άμεσου, πλέον, μέλλοντος – όπως η ηλεκτροκίνηση και η αυτόνομη οδήγηση. Αμέσως μετά τον αιφνίδιο θάνατό του τον περασμένο Ιούλιο, την άποψη του ιταλο-καναδού μάνατζερ ενστερνίστηκαν τόσο η νέα ηγεσία της FCA, που σήμερα έχει ως επικεφαλής τον Mike Manley και φυσικά πίσω από τα φώτα της δημοσιότητας, τον John Elkann και την εταιρεία Exor, όσο και ευρύτερα η οικογένεια Agnelli, η οποία εξακολουθεί μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας να ελέγχει τις τύχες του αμερικανο-ιταλικού ομίλου κατέχοντας το 29% της μετοχικής του σύνθεσης.
Εντούτοις, ο δρόμος για τη διαφαινόμενη δημιουργία μιας «ισοβαρούς» εταιρείας με ίση συμμετοχή-εκπροσώπηση ανάμεσα στις FCA και Renault, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.
Κι αυτό για πολλούς και διάφορούς λόγους. Με πρώτο και καλύτερο, τον ρόλο, αλλά και τη στάση που θα κρατήσει απέναντι στο όλο deal η Nissan, που ως γνωστόν αποτελεί τον δεύτερο μεγαλύτερο μέτοχο στη γαλλική εταιρεία, με μερίδιο 15%, αλλά και βασικό της συνεργάτη εδώ και 20 χρόνια.
Προς το παρόν, το επίσημο κάλεσμα της FCA για τη σύστασης μιας κοινής εταιρείας με τη Renault με συμμετοχή 50-50 κάνει λόγο για παρουσία στο νέο ΔΣ ενός μόλις εκπροσώπου από το στρατόπεδο της ιαπωνικής φίρμας. Κι αυτό, σίγουρα αποτελεί ένα σημαντικό αγκάθι για την ήδη «πληγωμένη – ελέω Carlos Ghosn – Νο 2 αυτοκινητοβιομηχανία της Ιαπωνίας, η οποία τον τελευταίο καιρό αναζητούσε διακαώς τον επαναπροσδιορισμό των εταιρικών σχέσεων, αλλά και ευρύτερα των μετοχικών ισορροπιών, ανάμεσα στα μέλη της συμμαχίας Renault-Nissan-Mitsubishi. Ως εκ τούτου, μία σύμπραξη δυνάμεων ανάμεσα στις FCA και Renault είναι βέβαιο ότι θα αποδυναμώσει τη Nissan στην εν λόγω διελκυστίνδα μειώνοντας αρκετά την διαπραγματευτική ισχύ των Ιαπώνων. Πολλώ δε μάλλον, με δεδομένες τις πληροφορίες που θέλουν τον John Elkann να καταλαμβάνει τη θέση του Προέδρου στη νέα εταιρεία και τον νυν Πρόεδρο της Renault, Jean-Dominique Senard, εκείνη του CEO της.
Μία άλλη σημαντική παράμετρος-δυσκολία για την ολοκλήρωσητης συμφωνίας – η οποία, αν τελικά επιτευχθεί, θα ολοκληρωθεί σε τουλάχιστον ένα χρόνο όπως παραδέχτηκε σήμερα ο CEO της FCA, Mike Manley – αφορά στη δεδηλωμένη πλέον πρόθεση του ιταλικού δημοσίου να μετέχει και αυτό στη νέα εταιρεία ούτως ώστε να «αντισταθμιστεί» η δεδομένη συμμετοχή του γαλλικού μέσω της Renault. Το πώς θα αντιδράσουν οι Γάλλοι απέναντι στη λογική(;) αυτή απαίτηση των Ιταλών, είναι κάτι που μένει να φανεί τις προσεχείς μέρες.
Σε κάθε περίπτωση, η σύμπραξη ανάμεσα στις FCA και Renault θα δημιουργήσει έναν πολύ ισχυρό νέο όμιλο με χρηματιστηριακή αξία που θα ξεπερνά τα 32 δις ευρώ και συνολικές πωλήσεις 8,7 εκατομμυρίων οχημάτων.
Συμπεριλαμβανομένων δε και εκείνων της Nissan, η «νέα συμμαχία» θα μπορούσε να καταστεί ως ο Νο.1 κατασκευαστής αυτοκινήτων σε παγκόσμιο επίπεδο, με 13,8 εκατομμύρια πωλήσεις σε ετήσια βάση, με ενισχυμένη πλέον παρουσία για τη Renault στις ΗΠΑ (εκεί όπου πρωταγωνιστούν οι Jeep και Ram) και ενδυναμωμένο αποτύπωμα και των δύο στην Κίνα, όπου τόσο η Fiat Chrysler όσο και οι Γάλλοι αυτή τη στιγμή θεωρούνται ως «περιθωριακοί παίχτες».
Την ίδια στιγμή, μία συμφωνία ανάμεσα στις FCA και Renault θα συνέθετε μία ακόμα σημαντική αλλαγή στον παγκόσμιο αυτοκινητικό χάρτη. Και πιο συγκεκριμένα, την τέταρτη φορά μέσα σε περίοδο δύο μόλις δεκαετιών που η πρώην Chrysler Corp θα μεταβιβαστεί σε νέους ιδιοκτήτες και η πέμπτη από το 1987 μέχρι και σήμερα που η Jeep αλλάζει χέρια.
Θυμίζουμε ότι η Chrysler συμφώνησε το μακρινό πλέον 1987 να αγοράσει το μερίδιο ύψους 46% που κατείχε η Renault στη μητρική εταιρεία American Motors Corp (AMC) της Jeep, και λίγο αργότερα ολόκληρη την AMC. Το 1998, οι Daimler AG και Chrysler ανακοινώνουν μια «συγχώνευση μεταξύ ίσων», η οποία όμως πολύ σύντομα μετατρέπεται σε εξαγορά της δεύτερης από την πρώτη. Το 2004, ο Sergio Marchionne αναλαμβάνει τη θέση του CEO στη Fiat, ενώ το 2007 ο Διευθύνων Σύμβουλος της Daimler, Dieter Zetsche και πρώην επικεφαλής της Chrysler, συμφωνεί να πουλήσει το 80% της Chrysler στην Cerberus Capital Management, έναν χρηματοοικονομικό επενδυτή των ΗΠΑ.
Ως γνωστόν όμως, το 2009 η Chrysler εισέρχεται σε πρόγραμμα αναδιάρθρωσης (βλ. καθεστώς πτώχευσης) και τον Ιούνιο του ίδιου έτους η Fiat αναλαμβάνει τη διάσωσή της, δημιουργώντας την Fiat Chrysler Automobiles (FCA). Τον Ιανουάριο δε του 2014, η Fiat, υπό την ηγεσία πάντα του Sergio Marchionne, αγοράζει το εναπομείναν 41,46% της Chrysler με μία… μαγική συμφωνία-επένδυση ύψους 4,35 δις δολαρίων. Από τη μεριά του, τον Απρίλιο του 2015 το γαλλικό δημόσιο αύξησε το μερίδιο του στη Renault από το 15% στο 19,74% με στόχο να εμποδίσει τις κινήσεις της Nissan να αυξήσει την επιρροή της στη γαλλική εταιρεία – μία προσπάθεια που στέφθηκε με επιτυχία υπό τις ευλογίες και την καθοδήγηση του τότε Υπουργού Οικονομίας της χώρας και νυν Προέδρου της Γαλλίας, Emmanuel Macron.
Το βέβαιο σε κάθε περίπτωση είναι πως η συμπόρευση των Daimler και Chrysler δεν πέτυχε, εν αντιθέσει με το γάμο της τελευταίας με την Fiat. Δεν μένει λοιπόν παρά να δούμε τώρα πως θα εξελιχθεί η επικείμενος δεσμός που έχει αρχίσει να αναπτύσσεται ανάμεσα στην Fiat Chrysler και τη Renault _X.A.
