Ο καλός φίλος και πιστός συνεργάτης, Κωστας Μητρόπουλος, αφουγκράζεται και σχολιάζει, θυμίζοντάς μας ότι όλα αλλάζουν και τίποτα δε μένει ίδιο.
Μπήκαμε για τα καλά στην ψηφιακή εποχή. Έχουμε πρόσβαση σε άπειρη πληροφορία. Οι συσκευές της καθημερινότητάς μας είναι σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρικές και ψηφιακές. Επικοινωνούν μεταξύ τους, αυτοελέγχονται, οι αλγόριθμοί τους ξέρουν το καλό μας πριν από εμάς. Όλες εκτός από το αυτοκίνητο, που το κινεί μια σειρά ελεγχόμενων εκρήξεων πετρελαίου ή βενζίνης και του αλλάζει κατεύθυνση ένας μικρός τροχός. Το απόλυτο αναλογικό προϊόν!
Ιστορικά ήταν μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις της ανθρωπότητας που επιτάχυνε και ταυτόχρονα έκανε φθηνότερες τις μετακινήσεις. Ταυτόχρονα, αύξησε τους βαθμούς ελευθερίας κίνησης κάθε ανθρώπου και γέννησε νέες συλλογικές και ατομικές δυνατότητες. Πέρα όμως από τη χρηστικότητά του και την άμεση οικονομική συνεισφορά του, το αυτοκίνητο έγινε σύμβολο με συναισθηματική και κοινωνική αξία. Ο κινητήρας και οι επιδόσεις του παραλληλίστηκαν με την έννοια της της ισχύος και την προβολή της πάνω σε άλλους. Ο σχεδιασμός του εκτός από αισθητικές απέκτησε και κοινωνικές σημειώσεις, και εξέφρασε την ανεξαρτησία σκέψης και αντίληψης. Η οδική συμπεριφορά του καθρέφτισε την έννοια του ελέγχου καταστάσεων που ξεπερνούν τα κοινά ανθρώπινα όρια. Όλη η κουλτούρα της δύσης πέρασε μέσα από το αυτοκίνητο και αυτό με τη σειρά του την αναδιαμόρφωσε. Οι αξίες της αντανακλάστηκαν πάνω του και μεταμορφώθηκαν αποκτώντας μία νέα ερμηνεία και ώθηση.
Πρόσωπα από τον χώρο του αυτοκινήτου έγιναν ιστορικές μορφές και θρύλοι στον 20ο αιώνα, και επηρέασαν την καθημερινότητα και τα συναισθήματα. Ονόματα που ακόμη και σήμερα όχι μόνο αναγνωρίζονται αλλά προκαλούν συγκίνηση. Ο Gottlieb Daimler πρωτοπόρος στην αντίληψη του αυτοκινήτου όπως το καταλαβαίνουμε σήμερα. Ο Henry Ford δημιούργησε την αυτοκινητοβιομηχανία της μαζικής παραγωγής. O Andre Citroen ξεπέρασε τα σύνορα του αντικείμενου αυτοκίνητο με το 2CV και την DS. O Alec Isigonis με το Mini καθόρισε το αυτοκίνητο πόλης, που είναι μεγαλύτερο από την πόλη. Ο Ferdinard Porsche κίνησε την μεσαία τάξη της Ευρώπης μετά τον πόλεμο και προσδιόρισε το sport αυτοκίνητο με τις Porsche. Ο Enzo Ferrari απλά διέπλασσε το μύθο της μάχης με το χρόνο δημιουργώντας τον θρύλο του αιώνιου νικητή. 
Ο Battista Pininfarina, o Giorgetto Giugiarro, o Giovanni Bertone, o David Bache, o Bruno Sacco, o Ferry Porsche σχεδίασαν αυτοκίνητα που δημιούργησαν σχολές αισθητικής και πρόσθεσαν στα όνειρα και τις φιλοδοξίες της αστικής τάξης. Χώρες ολόκληρες καθορίστηκαν από το αυτοκίνητο στην παρουσία τους στη διεθνή σκηνή. Οι Γερμανοί σαν οι καλλίτεροι μηχανικοί. Οι Ιταλοί σαν ποιητές σε μέταλλο. Οι Άγγλοι σαν οι μεγαλύτεροι τροφοδότες του διαφορετικού. Οι Αμερικάνοι σαν οι εφευρέτες της αυτοκινητοβιομηχανίας και του μάρκετινγκ που την στηρίζει. Οι Ιάπωνες σαν οι καλλίτεροι αντιγραφείς, που ξεπέρασαν κατά πολύ την ιδιοφυία του αρχικού δημιουργού.
Και οι οδηγοί; Αυτοί που φέρνουν και διατηρούν ένα κινούμενο σιδερένιο κουτί στα όρια της δυναμικής ευστάθειας του. Σύγχρονοι μονομάχοι σ’ένα πεδίο που η μηχανή και ο άνθρωπος συνδέονται σ’ένα μοναδικό σύνολο, σαν τους αρχαίους Κένταυρους. Tazio Nuvolari, Berndt Rosemeyer, Manuel Fangio, Jim Clark, Graham Hill, Stirling Moss, Jackie Stweart, Niki Lauda, Alan Prost, Ayrton Senna, Michael Schumacher, Lewis Hamilton, Timo Makinen, Rauno Aaltonen, Bjorn Waldegard, Walter Rorhil, Juha Kankkunen, Peter Solberg, Sebastien Loeb, Sebastian Ogier, διαμόρφωσαν την εξελισσόμενη σχέση ανθρώπου-αυτοκίνητου στο όριο.
Η εποχές φεύγουν. Η ψηφιακή αντίληψη του κόσμου επεκτείνει την κυριαρχία της. Το αυτοκίνητο απομακρύνεται από το πρόσωπο. Η κίνηση του γίνεται αυτόνομη. Η κινητήρια δύναμή του προέρχεται από ηλεκτρικούς παλμούς κι όχι θερμικές εκρήξεις. Λύνει το πρόβλημα της κίνησης ενώ βλάπτει πολύ λιγότερο το περιβάλλον. Το σχήμα του είναι βολικό και χρηστικό αλλά δεν εκφράζει τίποτα προσωπικό. Η εμπλοκή του οδηγού είναι διανοητική – όχι φυσική. Δε χρειάζεται να δουλεύουν όλες οι αισθήσεις όταν οδηγείς και δεν εισπράττεις καμία απόλαυση. Το τέλος της εποχής της αναλογικότητας θα έρθει με την απώλεια του αυτοκινήτου. Η σχέση του ανθρώπου με τη μηχανή αποκτά νέες διαστάσεις που ακουμπούν διαφορετικά συναισθήματα και δεν διεγείρουν τις απολαύσεις του ήχου, της μυρωδιάς και της μεταβαλλόμενης κίνησης, ούτε την μοναδική αίσθηση του να είσαι στο όριο μέσα στο στενό σκοτεινό tunnel της ταχύτητας. Η ομορφιά, το πάθος και η εξερεύνηση των ορίων αντικαθίστανται από την χρηστικότητα και την αποτελεσματικότητα.
Τέλος εποχής. Ψηφιακοί και αποτελεσματικοί. Αλλά όσοι ζήσαμε την εποχή του αυτοκινήτου θα την θυμόμαστε, θα την μνημονεύουμε, και με τον τρόπο μας θα την ζούμε πάλι χάρις στα αυτοκίνητα του παρελθόντος που θα κρατήσουμε ζωντανά._ Κ. Μ.
