Η εικόνα του φετινού σαλονιού προκαλεί προβληματισμό για το μέλλον των σχετικών διοργανώσεων.
Η πρώτη μου Φρανκφούρτη ήταν το 1987 και έκτοτε επισκεπτόμουν ανελλειπώς το μεγάλο γερμανικό σαλόνι αυτοκινήτου, κάθε δυο χρόνια. Οι αναμνήσεις από τις 17 αυτές επισκέψεις στις τελευταίες 3 δεκαετίες, θα μπορούσε να πει κανείς πως συμπυκνώνουν την εξέλιξη της αυτοκινητοβιομηχανίας και όχι μόνον.
Το 1987 η έκθεση περιοριζόταν στις αίθουσες 8 και 9, με τις υπόλοιπες να φιλοξενούν μοτοσυκλέτες, βαρέα οχήματα, αυτοκινούμενα και ανταλλακτικά. Η δημοσιογραφική ημέρα επαρκούσε για να εντοπίσεις, φωτογραφίσεις και μαζέψεις το υλικό για τα νέα μοντέλα, διαδικασία που βέβαια ήταν απαραίτητη, καθώς δεν υπήρχε τότε το διαδίκτυο. Παράλληλα οι κατασκευαστές κρατούσαν ως έκπληξη τις πρεμιέρες των νέων προϊόντων τους και ήταν σπάνια η περίπτωση που κάποια εταιρεία θα μας προϊδέαζε για το τι θα παρουσίαζε στην έκθεση με κάποιο δελτίο τύπου που θα είχε προηγηθεί. Εύλογα λοιπόν οι εκθέσεις αυτοκινήτου ήταν για την εποχή τους ιδιαίτερα επιδραστικές, τόσο με τη δημοσιότητα που έπαιρναν, όσο και γιατί συγκέντρωναν εκατοντάδες χιλιάδες επισκεπτών, όχι κατ’ ανάγκη υποψήφιων αγοραστών. Σε κάθε περίπτωση οι έκθεσεις αυτοκινήτου αποτελούσαν μια γιορτή για όλη την οικογένεια, που συντηρούσε τη σχέση του κοινού με την αυτοκινητοβιομηχανία, αλλά σε μεγάλο βαθμό, ανάλογα με τον τόπο διοργάνωσης ήταν και ένα μέσο επίδειξης δύναμης από τις εγχώριες βιομηχανίες. ˊΕτσι, πέρα από αυτή της Φρανκφούρτης, σημαντικές εκθέσεις πραγματοποιούνταν επίσης στο Παρίσι, το Τορίνο, το Μπέρμιγχαμ, το Τόκιο και το Ντιτρόιτ αλλά και στη Γενεύη, η οποία εν προκειμένω στηρίχθηκε από του κατασκευαστές, ακριβώς λόγω του ουδέτερου εδάφους στο οποίο διοργανώνεται.
Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 τα πράγματα ξέφυγαν, ιδίως στη Φρακφούρτη. Ο μεγαλύτερος αριθμός νέων μοντέλων, αλλά και ο αυξημένος αριθμός επισκεπτών οδήγησε τις εταιρείες στην επέκταση των περιπτέρων τους, σε βαθμό όμως υπερβολής, ιδίως από την πλευρά των Γερμανών κατασκευαστών. Φαραωνικά περίπτερα, τα οποία πλέον καταλάμβαναν το χώρο που κάποτε επαρκούσε για 7 έως και 10 εταιρείες, πανάκριβες κατασκευαστές, γιναντοθόνες, catering και βέβαια πανέμορφα κορίτσια συνέθεταν ένα ξέφενο show με στόχο να κερδηθούν οι εντυπώσεις.
Τα πράγματα μαζεύτηκαν κάπως γύρω στο 2010, λόγω της οικονομικής κρίσης, και παρότι η αυτοκινητοβιομηχανία ανέκαμψε λίγους μήνες μετά, οι εκθέσεις αυτοκινήτου δεν κατάφεραν στη συνέχεια να βρουν τον βηματισμό τους. Οι πρώτες διαρροές κατασκευαστών ξεκίνησαν πριν από μερικά χρόνια και πλέον αποτελεί καθεστώς για όλες τις εκθέσεις που έχουν εναπομείνει. ˊΕτσι φτάσαμε στό φετινό σαλόνι της Φρανκφούρτης όπου εξαίρεση στο θλιβερό κλίμα αποτέλεσε το VW Group το οποίο έδειχνε δύναμη, παρουσιάζοντας μάλιστα το πολύ σημαντικό ηλεκτρικό VW ID.3. Από εκεί και πέρα η Mercedes είχε περιορίσει σημαντικά το περίπτερό της, η BMW είχε συρρικωθεί σε μια άκρη του Hall 11, το οποίο πρακτικά είχε κατασκευαστεί για τις δικές της ανάγκες και σήμερα μοιραζόταν με τις JLR, Opel και Hyundai, ενώ τη λίστα των εκθετών ολοκλήρωναν οι Honda και Ford, ακροβολισμένοι στο ισόγειο του Hall 9, μαζί με 2 κινέζικες εταιρείες και προμηθευτές ανταλλακτικών…
Αν δεν ήταν η αδιανόητα μεγάλη απόσταση που έπρεπε να διανύσεις από περίπτερο σε περίπτερο, θα μπορούσες να καλύψεις την έκθεση σε 2-3 ώρες, όταν κάποτε μετά βίας έφταναν οι δύο δημοσιογραφικές μέρες. Άλλωστε και φέτος, με έλάχιστες εξαιρέσεις, όλες οι πρεμιέρες είχαν “καεί” από τους κατασκευταστές μέρες πριν. Πήγαινες, λοιπόν, διαβασμένος, με την περιέργεια απλά να δεις από κοντά πχ την Porsche Taycan, το Ford Puma ή το νέο Hyundai i10.
Φτωχή ήταν η έκθεση και ως προς την προσέλευση επικεπτών στο δημοσιογραφικό διήμερο, οι οποίοι έχουν διαφοροποιηθεί σημαντικά και ως προς τη σύνθεσή τους. Έτσι εκεί που παλιά, ανάμεσα στους κουστουμαρισμένους δημοσιογράφους πολεμούσαν να κάνουν τη δουλειά τους τα καταϊδρωμένα μέλη των τηλεοπτικών συνεργείων και οι αγριεμένοι φωτογράφοι που προσπαθούσαν να απομονώσουν τα εκθέματα από το συνωστισμένο πλήθος, σήμερα οι περισσότεροι κατέγραφαν, ή μετέδιδαν ζωντανά τα τεκταινόμενα μέσα από ένα κινητό. Η ποιότητα της εικόνας δε μετράει πλέον, όσο η ταχύτητα μετάδοσης της είδησης.
Κανείς δεν κουβαλάει πλέον press kit, κανείς δεν τρέχει από βραδύς, άμα τη επιστροφή, να ρίξει στο εργαστήριο τα φιλμ ώστε να ετοιμαστούν την επομένη με την πρώτη εμφάνιση και είναι αυτό ίσως η αιτία, το γεγονός δηλαδή που όλα είναι άμεσα και εύκολα, που έχουν σκοτώσει την απόλαυση της προσμονής.
Γιατί όσο να ‘ναι διαφορετικά απολαμβάνεις το παιχνίδι που περίμενες δυο μήνες να σου φέρει ο Άγιος Βασίλης, και άλλο το να κατεβάζεις επιτόπου από το διαδίκτυο. Αν, λοιπόν, η φετινή εικόνα από την έκθεση Φρανκφούρτης αποτελεί προαναγγελία για το τέλος των εκθέσεων, άντε να πεις στους παραδοσιακούς λάτρεις της αυτοκίνησης πως δεν υπάρχει ο ευτραφής γενειοφόρος άγιος…_Μ.Σ.
