Ήταν ένα δυνατό Σαββατοκύριακο. Πήγαμε regularity σε εκδήλωση του AC3 που συμπαθούμε και εμπιστευόμαστε.
Είδαμε, ακούσαμε, αναλύσαμε, προβληματιστήκαμε αλλά δε θα σχολιάσουμε, με σεβασμό στους συμμετέχοντες.
Άλλωστε τον προβληματισμό μας θα τον μοιραστούμε μεταξύ μας με αγαπημένους στους χώρους που μας ενώνουν. Στη Μεταμόρφωση όπου ο στόλαρχος Λούκας ο χρονομέτρης ή στο Κορωπί στου Πάρη, που σε ξεπερνάει με το δικό του στυλ. Σε κάθε περίπτωση, σε βάζει σε σκέψη η προσέγγιση, αφού αγαπημένοι με χιούμορ χάνουν το χαμόγελο που τους χαρακτηρίζει, δίνοντας κατά τη γνώμη μας ειδικό βάρος στο γεγονός.
Μέχρι τότε…
Οδηγήσαμε και χαρήκαμε την 200άρα Μερκ που μας εμπιστεύτηκε ο παιδικός φίλος Πέτρος Ματσούκης. Η χαρά συνδεδεμένη με το γεγονός και η διάστασή της με την ποιότητα της κατασκευής. Εξαιρετικό σύνολο. Προσεγμένο σε κάθε λεπτομέρεια. Θυμηθήκαμε το δίλιτρο 4κύλινδρο στο μεγάλο αμάξωμα – για 5 και 6 επιβάτες. Η δίκη μας, σε σιέλ χρώμα, σε κερδίζει με την ανάρτησή της που σφραγίζει τη συνολική ποιότητα του αμαξώματος. Από εκεί και πέρα έχεις ατού το κιβώτιο με τον επιλογέα στην κολόνα του τιμονιού και τα εξαιρετικά φρένα. Δυσανασχέτησαν στο κατέβασμα της Ψαθάς, αλλά μέχρις εκεί, με την αποτελεσματικότητα ατού ακόμα και στην πίεση. Αρνητικό το τιμόνι, αλλά είναι το στοιχείο που σε κάνει να εκτιμάς την εξέλιξη από το 1960 μέχρι σήμερα.
Σημαντικό πάντως ότι τότε τα αυτοκίνητα διέθεταν πραγματικούς χώρους. Το συγκεκριμένο σήμερα θα μπορούσε να συγκριθεί με Ε200 και η κλειστή ψαλίδα εξηγεί γιατί η Mercedes είναι ο κορυφαίος κατασκευαστής του πλανήτη.
Ως Επίλογος…
Θαυμάζω τον Αστερίξ, λατρεύω τον Άρη Λουμίδη. Σπάνιος και σε συνδυασμό με την οικογένειά του, κόσμημα της κοινωνίας. Επί του προκειμένου η εμπιστοσύνη του στη μέγιστη τιμή. Ανατριχίλα, όταν με τον απλό τρόπο που τον χαρακτηρίζει μας εμπιστεύτηκε την Mercury του 1955.
Τα συναισθήματα στο κόκκινο. Πίσω από το τεράστιο τιμόνι η προσοχή αυξάνει τους χτύπους του μηχανισμού που μας οδηγεί. Δίπλα μου ο κολοσσός. Ο Θεός μου στο Τατόι κ.α. όντας μαζί μας στους αγώνες βετεράνων με Seat. Έργο της Σ.Κ., σε εκτέλεση Νίκου Παπασταθόπουλου. Ο Άρης, άνθρωπος κοινής αποδοχής. Ο τρίτος από τους θεούς που αδυνατείς να διαχειριστείς στα δεξιά σου, μαζί με Μοσχού, Ιαβέρη. Η εμπιστοσύνη του ξεχειλίζει. Έκδηλη αγάπη στην κατασκευή, η οποία είναι εξελιγμένη από τα χέρια του, αλλά και στο φίλο του πίσω από το τιμόνι. Αποφασιστικές οδηγίες με την τρυφερή χροιά που απαιτεί η διαδικασία-ιεροτελεστία. Σκέφτεσαι πως έτσι θα μιλάει και στον Νικόλα του και αποκτάς αυτοπεποίθηση. Φαίνεται φορτηγό, αποδεικνύεται μια καλά φτιαγμένη μηχανή με ύφος, σύνολο που παλεύει μέσα στο χρόνο. Ο επιλογέας απαιτεί τρόπο, όπως και τα φρένα με Σέρβο-κλωτσιά, αλλά και το overdrive και η αξιοποίηση του κινητήρα. Τεράστιο 4θυρο με στυλ και υπεραξία μέσα από τον κόπο και το ευγενικό πάθος του δημιουργού. Με σεβασμό._ Στρατισίνο
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΝΙΚΟΣ ΚΑΚΟΛΥΡΗΣ
