Ο Lewis Hamilton έγινε έξι φορές πρωταθλητής. Αυτό λέει πολλά για τον ίδιο και τη Formula 1. Πολλά, που ίσως να μην αναγνωρίζονται τώρα.
Όταν σκέφτεται κανείς «ποιος είναι ο σπουδαιότερος οδηγός στην ιστορία της F1;» υποπίπτει σε ένα τεράστιο σφάλμα. Συγκρίνει εξ ορισμού ανόμοια πράγματα.
Και πάλι, όμως, θα προσπαθήσει να δώσει μία απάντηση. Θα πει Schumacher, Senna, Fangio, Prost, Clark, και αν είναι πραγματικός μύστης του σπορ, ίσως πει και Moss. Ποιος ξέρει τι νιώθει ή τι σκέφτεται ο καθένας;
Ίσως να μην πει εύκολα το όνομα του νέου πρωταθλητή, για έκτη φορά σε 12 χρόνια, για 3η συνεχόμενη, του Lewis Hamilton. Όχι άδικα.
Σε όλο το φάσμα του αθλητισμού, είναι ομολογουμένως δύσκολο να αναγνωριστεί αυτοστιγμεί το μεγαλείο ενός ποδοσφαιριστή, ενός μπασκετμπολίστα, ενός οδηγού Formula 1. Η πόλωση γύρω από τα μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου αθλητικού στερεώματος είναι τέτοια που πολλές φορές θολώνει τις συνειδήσεις, και το ίδιο ισχύει απόλυτα και για τον μεγαλύτερο σταρ, τον πρώτο πραγματικό celebrity της F1.
Μπορούν να ειπωθούν άπειρα για τις εξωαγωνιστικές του δραστηριότητες. Είναι ένας άνθρωπος με τεράστια επιρροή στο κοινό του, τους 13,4 εκατομμύρια ακολούθων του στο Instagram, των εκατοντάδων εκατομμυρίων που βλέπουν κάθε Κυριακή του αγώνες που -κατά κανόνα- κερδίζει.
Το ντροπαλό, ήρεμο παιδί του 2007 έγινε ένας πολυπρωταθλητής, με λόγο και βήμα να τον εκφράσει, και αυτό -αναπόφευκτα- ενοχλεί. Και η πόλωση μεγαλώνει. Και η κρίση θολώνει.
Δεν είναι καν ζήτημα αριθμών. Διότι, αν κριθεί από αυτούς, ο Βρετανός είναι δεύτερος σε νίκες (83), δεύτερος σε τίτλους (6), κι είναι μόλις 34 ετών. Θρύλος.
Αλλά, οι αριθμοί σπάνια (ειδεμή ποτέ) λένε την πλήρη αλήθεια, αφού αποτυπώνουν μόνο στατιστικές επιτυχίες, αποστειρωμένες από τα γεγονότα, τις μεγάλες οδηγικές παραστάσεις, ακόμα και τις συγκυρίες.
Και σε αυτές, όμως, ο Hamilton έχει να επιδείξει πολλά. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον αγώνα που έκανε στο Silverstone το 2008, στην πρώτη (κι ίσως μεγαλύτερη μέχρι σήμερα) μεγάλη επίδειξη ταλέντου, συνέπειας, ψυχραιμίας πίσω από το τιμόνι; Ή μήπως η άνετη κυριαρχία της τελευταίας εξαετίας δεν του έχει δώσει τις ευκαιρίες να κάνει μερικούς από τους καλύτερους αγώνες της καριέρας του;
Κι όμως, για τον κόσμο, τη «βάση», ο Hamilton είναι «τυχερός», «έχει το πιο δυνατό μονοθέσιο, πώς να χάσει;». Λησμονιέται, ίσως και χωρίς δόλο, ότι ήταν επιλογή του να κάνει το γενναίο -όπως έμοιαζε τότε- βήμα να φύγει από την ανταγωνιστική ακόμη McLaren και να ξεκινήσει ένα νέο κεφάλαιο στη Mercedes.
Μαζί με αυτήν την αλλαγή ομάδας, ο εξάκις πρωταθλητής άλλαξε μέσα του, επέλεξε να γίνει ένας πιο νηφάλιος οδηγός, πιο ήπιος, πληρέστερος σε σχέση με τον επιθετικό Hamilton του 2007-2011. Αυτό είναι απολύτως δικό του κεκτημένο, πέρα και μακριά από το παράνομο τεστ της Βαρκελώνης το 2013. Ενδεχομένως αυτό να ήταν το έναυσμα, πάντως.
Επομένως, γιατί δεν αναγνωρίζεται για αυτό που είναι ο Hamilton όσο αγωνίζεται; Γιατί κανείς δεν μπορεί να βάλει σε ένα πλαίσιο το μεγαλείο ενός οδηγού όταν τον βλέπει ακόμα στις οθόνες του.
Δύσκολα μπορεί ο μέσος θεατής να δει καθαρά την καριέρα, τον αντίκτυπο ενός οδηγού όσο εκείνος ακόμα χτίζει τον μύθο του. Ίσως γιατί πρέπει να περάσουν χρόνια για να κατασταλάξουν οι μνήμες, να ζυμωθούν χωρίς τα πάθη, για να βγει ένα συμπέρασμα, που ο κοινός νους θα συμφωνήσει αν είναι ορθό ή όχι – πάντως, όχι σήμερα.
Μακριά από τους αριθμούς, τότε, το κοινό θα αποφασίσει που θα θελήσει να τον κατατάξει.
Οπωσδήποτε, όμως, θα πρέπει να είναι ψηλά.
Γιατί ο Lewis Hamilton κάνει αυτό που δεν φανταζόμασταν για τον ίδιο και το κάνει εμφατικά, με στιλ, με συνέπεια. Όσο κι αν διαφέρει η νοοτροπία του και η ζωή του από κάθε άλλου οδηγού, πολλώ δε μάλλον πρωταθλητή, την τελευταία 30ετία τουλάχιστον, είναι εκεί για να κάνει αυτά που πρέπει, κι αυτά που θέλει, όπως κανείς άλλος.
Το 2020 θα έχει ενδιαφέρον. Μπορεί να σπάσουν ρεκόρ. Αυτό θα αλλάξει πολλά για την υστεροφημία του._Δ.Μ.
