Έφυγε στα 71 του χρόνια ο Νικόλας Χαραλαμπόπουλος, ένας τζέντλεμαν του χώρου του κλασικού αυτοκινήτου.
Εραστής μιας έκφρασης της αυτοκίνησης με άποψη, που προδίδει και το χαρακτήρα κάθε εμπλεκομένου. Καθαρόαιμος, μακριά από υπόγειες διαδρομές και ανίερες συμμαχίες, τιμούσε τον όρο φιλία με τρόπο για σεμινάριο, όπως άλλωστε στήριζε και τις απόψεις του. Λάτρης της ευθείας γραμμής και ειλικρινής ως αρσενικός άλλης εποχής, μισούσε την τεθλασμένη και τις στροφές των 360 μοιρών, ενώ δε δίσταζε να εκτεθεί και στα διοικητικά του χώρου. Με το τίμιο πάθος του και μόνο τυχαία δεν έδεσε υποδειγματικά με τη δύσκολη όσο έντιμη και απαιτητική παρέα των «Συντρόχων», και τα ονόματα των μελών της είναι λεπτομέρεια.
Άλλωστε, δεν ήταν λάτρης της προβολής, και αν τώρα χάζευε εδώ στο site μας όπως συνήθιζε, θα σχολίαζε στην αγαπημένη του Μαρίνα: «Τι γράφει πάλι ο Στράτης…». Την ίδια ώρα, τα παιδιά του, ο Ανδρέας και η Κατερίνα, θα χαμογελούσαν. Η οικογένεια του, τα όπλα του, η δύναμή του τα τελευταία χρόνια, οπότε αντιμετώπιζε με υπομονή και ζηλευτή αξιοπρέπεια τα προβλήματα της υγείας του. Μέρα παρά μέρα σε επίπονη διαδικασία που τον τσάκιζε, αλλά αντιδρούσε χαρακτηρίζοντάς την ως γυμναστική, έχοντας απόθεμα στο κουράγιο ώστε να προσφέρει και στους γύρω του.
Γνωριστήκαμε στα μέσα της δεκαετίας του’90, παίζοντας μπιρίμπα στης Ανθής Χατζηνικολάου, με τη Μαρίνα του και τον γίγαντα φίλο μας «Ντράζεν», τον Γιώργο Δραζίνο. Μηχανικός και μπασκετικός, ένας γνήσιος του χώρου του κλασικού. Πρόκειται για τύπους με καλά δουλεμένη την απαραίτητη κουλτούρα, που ψάξε και δε θα βρεις στους οργανωμένους χώρους. Βλέπετε, όπου προκύπτει κάλπη, σπάνια είναι εξασφαλισμένη η λαμπερή έκφραση κάθε περιβάλλοντος. Σχόλιο εκτός τόπου, θα πείτε, εντός θα σημειώσουμε, γιατί ο Νίκος Χαραλαμπόπουλος, ο «Χαραλαμπό» στη Σύντροχη διάλεκτο, είχε την ευαισθησία να νοιάζεται για τα διοικητικά και να εμπλέκεται με ευγένεια και στα κοινά του κλασικού χώρου, και μάλιστα σε σημαντικούς ρόλους. Η οικογένειά του έχασε τον αρχηγό της, οι φίλοι του έναν σπάνιο, ιδιαίτερο άνθρωπο με χαρακτήρα, και ο χώρος του, η κοινότητα του κλασικού, έναν γνήσιο, με διαδρομή-παράδειγμα για τους νέους.
Σε πρώτο πρόσωπο…
Θα πάω στο γκαράζ τους που κρατάει λαμπερό ο Ανδρέας του, για ένα λουλούδι στη Fulvia και μία ματιά στην «911», ακούγοντάς τον. Τη χαρακτηριστική, βραχνή φωνή του. Κουρασμένη τα τελευταία χρόνια, οπότε έδινε μάχη για γερά νεύρα και κότσια. «Πιες κάτι, Στράτη, έχει απ’ όλα», όντας και γενναιόδωρος.
Με σεβασμό…
Μαρίνα-στυλοβάτη, Κατερίνα, που του έκανες πρόσφατα το καλύτερο δώρο και είδαμε φως στο πρόσωπό του, έχετε την αγάπη των Φίλων του. Με τον Ανδρέα θα τα λέμε. Δε γλιτώνεις, είσαι ο διάδοχος του Φίλου, Σύντροχου._ Σ. Χ.
