Μέρες που είναι, από… το σκληρό δίσκο στο μυαλό μας, πάμε στα πλήκτρα. Με με το συναίσθημα στο «κόκκινο», να δημιουργεί τα αντισώματα που απαιτούνται.
Σημείωμα με αφορμή μια φωτό του Μιχάλη Σταυρόπουλου στο mail. Από την πίστα δοκιμών στο Τορίνο το 1988, χάρη σε εντολή της «Λάμδα», με τη σφραγίδα «Χρήστος Δαμάσκος», για την αγωνιστική Integrale. Ήταν από τις πρώτες μας αποστολές με τονΜ.Σ.. Τότε, πριν τη Ferrari 348 και την επιστροφή μας στο Μιλάνο με τη Lancia Kappa, μεΜ.Σ. στο τιμόνι και Σ.Χ. να κοιμάται, όπως όταν επέστρεφε απο αγώνες. Με ένα μάτι. Εξαιρώντας τις φορές που στο τιμόνι ήταν ο Ν.Τ. ή ο Γιάννης Σταυρόπουλος.
Η δικιά μου πρώτη αποστολή ήταν το 1982, με τον Χρήστο Δαμάσκο κ.ά. του ειδικού Τύπου, με αφορμή το τελευταίας γενιάς Α112. Με τα φώτα ενσωματωμένα στον προφυλακτήρα. Όπως το μαύρο Abarth της Ισμήνης Μ. Κριάδη. Τέλειος συνδυασμός. Σύζυγος του αείμνηστου Μιχάλη. Σε επίπεδο διαφήμισης, καθήγητης ο Μίχαλος στη μεγάλη σχολή-Πανεπιστήμιο του πατριάρχη, κ. Χρόνη Βικονόπουλου. Δυνατή, δημιουργική τριάδα,που δίδαξε διαφήμιση αυτοκινήτου. Ο Δαμάσκος είχε ευαισθησία με την επικοινωνία-προβολή. Βλέπετε, ο πατέρας του δεν τον δίδαξε να πουλάει… αμάξια, αλλά να… τα προσφέρει στο κοινό, ανάλογα με το τι τους ταίριαζε, προβάλλοντας την ουσία,συνδεδεμένη με το συναίσθημα. Στο έργο της «Γραφίς», που στήριξε με συνέπεια τους 4Τ, οι προδιαγραφές του προϊόντος προέκυπταν ως συμπληρωματική πληροφορία. Σε προκαλούσε το δημιουργικό αποτέλεσμα, ώστε να διαβάσεις άρθρα στον ειδικό Τύπο για περισσότερα στοιχεία, και στη συνέχεια να επισκεφτείς την έκθεση ώστε να το αγγίξεις, να μπεις, να βγεις και να μάθεις τα περί τιμών.
Η «Λάμδα» του Δαμάσκου και η Mava του Μανιατόπουλου, ήταν πρωτεργάτες αναφορικά με τη στήριξη του ειδικού Τύπου, πολύ πριν ο Δημήτρης Σακελλαρόπουλος διδάξει μάρκετιγκ. Στα δέντρα οι υπόλοιποι. Δεν είναι κακό. Άλλη εποχή. Άλλωστε, κάθε άλλο παράτυχαία σε αυτήν τη χώρα τη Lancia την αντιπροσώπευε ο Δαμάσκος, που… γεννήθηκε μέσα στα ιταλικά αυτοκίνητα. Γνώστης και της γλώσσας και της ιταλικής κουλτούρας, τηνοποία ο Χρήστος μετέδωσε στη σύζυγό του, Ελένη και με το δικό του τρόπο, στα υπέροχα παιδιά του. Ταξίδευες συχνά μαζί του στην Ιταλία και κάθε αποστολή εκεί θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως η τέλεια διαδρομή.
Boss από την αρχή μέχρι το τέλος, γνώστης γύρω από τα πάντα όλα, προσεκτικός με τη λεπτομέρεια. Το «μοντέλο» του, μεταξύ των ιδιοκτητών αντιπροσωπειών, σήμερα ακολουθούν ο Τάκης Θεοχαράκης και ο Πολυχρόνης Συγγελίδης, προσθέτοντας τις πινελιές που τους κάνουν ξεχωριστούς. Προσαρμοσμένο βέβαια και στο δικό τους προϊόν.
Η Lancia
Από το ‘60 που τη γνωρίσαμε, χάρη σε οικογενειακούς φίλους με Flavia, μέχρι πρόσφατα,που τη σκότωσαν οι εγκέφαλοι στο Τορίνο, δεν ήταν ακόμα ένας κατασκευαστής. Ούτε ειδικός, ούτε για τους πολλούς. Θα μπορούσε να είναι η Lexus του ιταλικού γκρουπ, αλλά ο Μαρκιόνε δεν την πίστεψε. Η Lancia συνδύαζε επιδόσεις Alfa με το δικό της ανεπανάληπτο στυλ. Πιο τουριστική, λιγότερο επιθετική συμπεριφορά σε σχέση με την Alfa, αναβαθμισμένη ποιότητα και κλασάτη πολυτέλεια, με στοιχεία διακριτικά τοποθετημένα,που έβρισκες μόνο σε Jaguar. Η Lancia, η δική μας Maserati, όταν την Alfa σήμερα τη χαρακτηρίζεις Ferrari παραγωγής.
Σε κάθε περίπτωση, κάποια στοιχεία παρέμειναν όταν προέκυψε η «κατοχή» από τη Fiatκαι μόνο τυχαία δεν προσαρμόστηκε στους ορκισμένους πελάτες η σειρά της Beta και αργότερα της Delta. Ό,τι ακριβώς δεν έγινε με την Alfa. Περισσότερο Lancia παρά Fiat στη μια πλευρά του Τορίνο, όταν στο Μιλάνο και στη Νάπολη η προσαρμογή ήταν δυσκολότερη. Αποδείχθηκαν και πιο απαιτητικοί οι Alfisti, με γεγονός πως η υπομονή τους δικαιώνει.
Lancia λοιπόν και αν τη γνώρισες από τις Flavia και την ονειρεύτηκες από τις Flaminia, την έζησες με τη Fulvia. Ήταν η 4θυρη και μετά η κουπέ. Η δική μας Fulvia-3 και η αγωνιστική,που πετούσε στο Ακρόπολις, στα χέρια του Σίμο Λάμπινεν. Αυτοκίνητο που δοκίμασε ο Κ.Κ. για το περιοδικό μας, τότε, το 1972. Αντίστοιχη HF με ό,τι οδήγησαν ο Μπένι και η Ένη στους ελληνικούς αγώνες.
Αυτοκίνητα με χαρακτήρα, από τη βάση τους. Κυρίως, όμως, γοητευτικά και… σταματούσε το μάθημα στην τάξη όταν ερχόταν στο σχολείο η κ. Άννα Δαμάσκου. Ωραίος άνθρωπος, φινετσάτη κυρία, οδηγούσε τη Flaminia Superleggera Spider μέχρι τη Νέα Σμύρνη, για να πάρει τους βαθμούς του γιου της, Χρήστου – δίπλα μου στο θρανίο. Ο Χρήστος, που έφυγε νωρίς, αφήνοντας βαριά κληρονομιά στην οικογένειά του. Πλέον, είναι το δημιουργικό πείσμα της Ελένης και το μέταλλο του Παναγιώτη, με κοινό παρονομαστή την εντιμότητα «Δαμάσκος» που παραμένει.
Πρόκειται για τον κομψό, το βελούδινο τρόπο που απαιτούσε και η αγωνιστική LanciaStratos, ώστε να να την αξιοποιήσεις και να μη σε σκοτώσει. Αυτοκίνητο που το γνωρίσαμε στα χρώματα της Alitalia το ‘75-’76, στα χέρια επαγγελματιών, και το ζήσαμε στους ελληνικούς αγώνες στα χέρια του Σιρόκο. Το οδήγησε δις στον τερματισμό, το ‘78 και το ’80,με τον Μανώλη Μακρινό δίπλα του. Σε συνδυασμό με την κ. Μαρία Πεσματζόγλου, σε ρόλο συντονιστή, η πλέον ποιοτική συμμετοχή στην ιστορία των ελληνικών αγώνων. Στα χρώματα της BIC, με τα σήματα της «Λάμδα». Αυτοκίνητο που δοκιμάσαμε δύο φορές. ΣτηΦτερόλακα, off the record, με καρφιά στο χιόνι. Αργότερα, όταν την απέκτησε ο Benny που πυροβόλησε με ΕΛ-ΕΜ. Τη συντηρούσε ο Παναγιώτης Μιλιαρέσης, τη δοκιμάσαμε με τον Σίλεφ έχοντας το εν λευκώ του ιδιοκτήτη-οδηγού της. Σημειώστε: κ. Νίκος Μπενβενίστε. Ο Benny.
Το αυτοκίνητο, η BIC Stratos του Σιρόκο, κοσμεί σήμερα την πολύ προσεγμένη συλλογή του Τζίγγερ, μετά απο ανακατασκευή διά χειρός Νίκου Πάνου της Genesis.
Μετά τη Stratos που δεν κέρδισε Ακρόπολις και Σαφάρι, αλλά και δεν ηττήθηκε ποτέ σε Παγκόσμιο επίπεδο… η 037. Το καλύτερο αυτοκίνητο Ράλλυ όλων των εποχών με κίνηση σε δύο τροχούς. Συγκλονιστικό παλμαρέ στο Παγκόσμιο, συμμετοχή και στο Πανελλήνιο με Μέλα-Γιάννη Χάλαρη στη Momo 037, με στήριξη CarCenter. Την είδαμε και στη Χαλκιδική,στο χέρι Μπιαζιόν, Ζανούσι κ.ά. Στην Ελλάδα, συμμετοχή και με τον κ. Τάκη Κουτσίκο, έναν πραγματικό sportsman, λάτρη των αγώνων, με διάθεση προσφοράς χωρίς ανταλλάγματα προς κάθε κατεύθυνση. Από την πλευρά μας και με σεβασμό στους αληθινούς χειριστές, τη γνωρίσαμε ως Martini στο Διόνυσο, δίπλα στον αείμνηστο Χένρι Τοϊβόνεν και τη ζήσαμε ως Μomo στο Παλάδιο του ‘85. Με τον Εύθυμη Σάσαλο δίπλα μας και τον Ανδρέα Αρκέντη στα πιτς να μας στηρίζει. Ήττα από Λέα με τo Manta και το Φέρτακα, αλλά είναι η μοναδική εμπειρία που γεννά το ερώτημα: «Ποιο ήταν το καλύτερο αγωνιστικό αυτοκίνητο που οδήγησες Σ.Χ., υπεράνω αποτελέσματος και διάρκειας;» Η απάντηση δική σας, ως αυτονόητη.
Αργότερα, η εμπειρία με την κόκκινη 037 σε έκδοση παραγωγής, σε αγώνα ακριβείας στις Άλπεις το 2006 με την Τώνια Παυλή, βάζει τη σφραγίδα στο κάδρο. Εκδήλωση με τονΘανάρα στους φακούς, ένα ακόμα «έργο» made in Italy by Κορίνα Πατέλη, που είχε τον τρόπο να προσπερνάει… τις αγκυλώσεις με έργο, συνδεδεμένο με το δημιουργικό της πείσμα. Αντράκι η κ. Πατέλη Μπελ.
Η συνέχεια με S4. Πύραυλος! Υπερόπλο. Δύσκολη και για θεούς και ως Gr Β, και μόνο ο άτυχος Χένρι Τοϊβόνεν την αξιοποίησε τα μέγιστα στο κυνήγι των Peugeot. Γνωριμία μας με την έκδοση παραγωγής στην Έλβα. Μοναδική εμπειρία. Με τα αφεντικά, που τότε ήταν και φίλοι. Ο Κώστας, η Σόφη Καββαθά και ο κ. Τάκης Τζάκας, της «Λάμδα». Εκεί και το βαρύ πυροβολικό του Gruppo, οι καλύτεροι, με Όσκαρ στην επικοινωνία: Πελισιέ, Γκαντόλφο, Πετέλσκι κ.ά. Όλοι τους, γεννημένοι οικοδεσπότες.
Δοκιμαστές στην παρουσίαση οι Νανίνι, Μπιαζιόν, Ραϊνέρι και Σιβιέρο. Οι αληθινοί. Γνωστοί μας, αλλά είχες την αίσθηση ότι ήταν φίλοι. Ότι τους ξέρεις πολλά χρόνια, όπως όλους τους φίλους Ιταλούς που ζουν το γολγοθά τους. Τον εφιάλτη τον αντιμετωπίζουν με την αξιοπρέπεια που τους χαρακτηρίζει και με το στυλ που τους διακρίνει.
Έχουν το σεβασμό μας οι άνθρωποι του αυτοκινήτου του Gruppo και αλλού, όπως και οι συνάδελφοι μας στο COTY. Όλοι οι Ιταλοί, οι γείτονες μας. Οι καλύτεροι εκπρόσωποι της αυτοκίνησης, που λατρεύουμε…
Integrale…
Έχει το δικό της βιβλίο, με πιλότους τους παγκόσμιους, αλλά και δικούς μας. Παγκόσμιοι στην καρδιά μας οι Γιάννης-Τζίγγερ, Άρης Βωβός, Κώστας Αποστόλου, Κωστής Στεφανής. Μείνετε συντονισμένοι._ Σ.Χ.
