Να το κάνεις με χαμόγελο και δημιουργική σκέψη, ώστε να διατηρείσαι ενεργός, και να εκτιμάς, να σέβεσαι την προσπάθεια των άλλων. Τυχερός όταν παρακολουθείς τεράστιους που διαχειρίζονται τα μεγάλα γεγονότα, εμπνέοντας τους σημαντικούς που κάνουν τη ζωή μας καλύτερη.
Ο Μάρτινς γράφει ιστορία στον ΟΣΦΠ, την ώρα που στην Ελλάδα, μια παρέα στο Λουτράκι παλεύει με μέθοδο, με στυλ και τον τρόπο το σωστό, να κρατάει την Ελλάδα αγωνιστικά επίκαιρη σε διεθνές επίπεδο. Λεπτομέρεια με σημαντικές διαστάσεις ο ρόλος της πολιτείας, που αξιοποιεί την ιδιωτική πρωτοβουλία, και είναι γεγονός πως πρέπει να διαχειριστούμε πλέον και την πολιτική παρέμβαση στα δικά μας, ώστε να ξεφύγουμε από τα μεταξύ μας. Θα μας πουν μίζερους, θα μπούμε στο περιθώριο αν σχολιάσουμε το καπέλωμα, ή και τη διαφαινόμενη καπηλεία στα μάτια του παραδοσιακού, που οφείλει να ξεκολλήσει. Στη σύγχρονη πρακτική, λοιπόν, το ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο – σήμερα και με αντισηπτικό. Την ψυχή μας δε θα την αφήσουμε εκτεθειμένη, και θα παραδεχτούμε ότι η κρατική παρέμβαση-πρωτοβουλία άναψε το φως και φέρνει την άνοιξη.
Σκοτώνεις την πίκρα σου, παραδέχεσαι την κομματική πειθαρχία που επιβάλλει σχέσεις με αμφιλεγόμενη αντικειμενικότητα, δε χαμογελάς σε αγενείς, αλλά σκύβεις το κεφάλι. Το χρωστάς στο γεγονός και σε όσους κοπιάζουν. Έτσι προστατεύεις και τη διαδρομή σου. Σε κάθε περίπτωση, είναι γεγονός και οφείλουμε να παραδεχτούμε πως ο τύπος που κράτησε ζωντανό το ΡΑ τότε, το 2009, ο Παύλος Αθανασούλας, που χρεώθηκε και λοιδορήθηκε, επέστρεψε, και επιστρέφουμε σε διεθνές επίπεδο. Στη φυσική μας θέση. Ο ίδιος που «διώκεται» όντας δημιουργικός, επειδή με την παρέα του θέσπισαν τα Dirt Games, που αφού άλλαξαν ταχύτητα και εξελίχθηκαν σε πρωτάθλημα, πρέπει να πληρώσουν παράβολο για να διατηρήσουν την ονομασία τους. Όπως π.χ. και ο «Κόκος» με τον Γιώργη για το ΙΑΜΕ, και ας προσφέρουν το χώρο τους αφιλοκερδώς για το Πρωτάθλημα.
Παύλος Αθανασούλας…
Ο μεγαλύτερος αδελφός του Λάμπρου, ο μηχανικός με την ευαισθησία του αρχιτέκτονα, όπως ο πατέρας τους, με ανήσυχο μυαλό ξυράφι, κλάσης WRC. Δε γλείφει, δε χαρτζιλικώνει, κρατάει αποστάσεις, δημιουργεί βάζοντας πολύ ψηλά τον πήχη, εκεί που δε φαίνεται από τον καναπέ του καθενός μας με μικρή ψυχή και χαμηλά στάνταρντ, και το σύστημα τον θεωρεί αντιπαθή. Ο ίδιος μισεί τις κωλοτούμπες, αποφεύγει τα τετ-α-κε και τιμάει τις φιλίες του, ό,τι ακριβώς δε χαρακτηρίζει τον πρωτόγονο χώρο μας, που αντιστέκεται με πάθος στον εκσυγχρονισμό του και είναι παλιάς κοπής, με άλλοθι το συναίσθημα και κάποιες σχέσεις δήθεν φιλίας που αντέχουν στο χρόνο, ως αποτέλεσμα μικρών συμφερόντων. Εύκολα σε ομηρία ο χώρος, με ψίχουλα και δήθεν θεσμικό ρόλο, ίσως και με έναν εκ του ασφαλούς τσαμπουκά προς κάθε κατεύθυνση, αφού ξεχνάμε πως δεν πρόκειται για άθλημα, αλλά για σπορ, με τους πρωταγωνιστές να καταθέτουν ψυχή και χρήμα. Χρήμα δικό τους, ούτε δανικά, ούτε χορηγίες, ενώ συνήθως στερούνται για να ζήσουν το χόμπι-όνειρό τους. Έτσι, κάποιοι σε σωματεία και μερικοί παραπάνω που νομίζουν πως διοικούν, κουνάνε δάχτυλο και αποφασίζουν με τα παρεάκια τους χωρίς σεβασμό. Δυστυχώς, δεν έχουν εκλεγεί οι άριστοι στη διοίκηση, και μόνο στην ΕΠΑ με συντονιστή έναν χορτάτο με όρεξη, όπως είναι ο κ. Παναγιώτης Κουτσίκος, ψάχνουν να βρουν έντιμα το βηματισμό τους, προσθέτοντας χρυσάφι στη μηχανή τους, με πολύ υψηλού επιπέδου στελέχη στις επιτροπές.
Στην πραγματικότητα…
Με το όραμα να επιστρέφει μέσα από το τεστ του WRC στο Λουτράκι, οφείλουμε να μείνουμε προσγειωμένοι στα καθ’ ημάς, υποστηρίζοντας το restart των ελληνικών αγώνων. Τη βάση και για τις διεθνείς δραστηριότητες, σχέση που έλαμψε την εποχή της ΕΛΠΑ, και κρίμα που αδικήθηκε και λόγω συνθηκών από την ΟΜΑΕ. Για την πρεμιέρα, σε δέκα ημέρες, χώρος είναι ο Αχλαδόκαμπος, εκεί που έχουμε δει Ηλιόπουλο και Κατσίμη και σταμάτησε η καρδιά μας.
Εδώ, στα δικά μας λοιπόν, έχουμε και τον δικό μας, τον γήινο αρχιτέκτονα.
Νίκος Πλέσσας
Ένας ευτραφής πενηντάρης με ψυχή μικρού παιδιού και καρδιά πολύπειρου οδηγού αγώνων-οργανωτή σε τέλεια ισορροπία. Άρρωστος με το χώρο. Με το πάθος του να ερμηνεύεται σε εργατοώρες, καταθέτοντας ψυχή για την ασφαλή και έντιμη δραστηριότητα των συναθλητών του. Στους αγώνες του ΑΣΣΟΑΑ, που κάκιστα δεν είναι δεμένος σε ιερή σχέση με τη μετεξέλιξη του ΣΟΑΑ, αλλά και όχι μόνο. Στρατιώτης και, όταν κλήθηκε να υπηρετήσει ως έντιμος αξιωματικός σε εφεδρεία, το έκανε με την απαιτούμενη ψυχραιμία, ως μειοψηφία στην περιβόητη διοικούσα του Ζήβα και του Πολυζώη. Ο Πλέσσας, λοιπόν, που πάει γυρεύοντας στις κακοτοπιές όντας μαλωμένος με την πολιτική, δεν κρύφτηκε, δε μάσησε, βγήκε μπροστά και χωρίς πλάτη, ανέλαβε την πρεμιέρα. Ένας και αρνητικά πεισματάρης, φλερτάρει με την πιθανή αποτυχία και είναι αγκαλιά με την οικονομική καταστροφή αν δεν υποστηριχθεί και αν δε συνειδητοποιήσουμε ότι αυτός ο Αχλαδόκαμπος μας ενώνει.
Ο Νίκος ήταν μαζί μου στην ΕΠΑ-ΕΘΕΑ τότε, συνειδητοποιημένος εκπρόσωπος του Συνδέσμου, ο δημιουργός της κατηγορίας Salοon, για την οποία κατηγορηθήκαμε επειδή κάποιοι ξεβολεύτηκαν και άλλοι δεν ικανοποιήθηκαν. Ο κ. Πλέσσας με δίδαξε ήθος με τρόπο και με το δικό του αρσενικό στυλ που ενοχλεί, πριν από δύο χρόνια στην Κόρινθο, σε σχέση με τον απρεπή τρόπο που σχολίασα τη φίλη μου κ. Ψαρράκου, ως διοργανώτρια. Δεν το ξέρει, αλλά αν όλοι συμπεριφερόμασταν έτσι όταν υπερβάλλουμε και αδικούμε, θα ήταν ο χώρος αλλιώς. Η αποστροφή των ματιών σε σκοτώνει, όταν τα λόγια και τα γραφόμενα εν βρασμώ ίσως και να τα ξεπερνάς…
Πάμε Αχκαδόκαμπο όλοι μαζί, αγαπητές και αγαπητοί. Φορέστε το ωραίο σας χαμόγελο, που σας ταιριάζει και γοητεύει, έρχεται η «άνοιξη», θα είναι όμορφα στο Λουτράκι μεθαύριο, ας προπονήσουν το καλό κομμάτι της ψυχής μας μήπως αλλάξει η ταχύτητα και μείνει εκεί, στη θετική ενέργεια που μας έλειψε._ «Στατισίνο»
