Μπορεί το φετινό πρωτάθλημα της Formula 1 να μην έχει την έκταση των περισσότερων στη σύγχρονη ιστορία του σπορ, όμως αυτό δεν μπορεί να μειώσει ούτε τη δική του αξία, ούτε εκείνη του πρωταθλητή.
Η Liberty Media επισημοποίησε σήμερα την προσθήκη τριών νέων προορισμών στο φετινό -επηρεασμένο από τον COVID-19- πρόγραμμα της Formula 1. Έτσι, μετά το Mugello και το Sochi, ομάδες κι οδηγοί θα ταξιδέψουν στις 11 Οκτωβρίου για το Nurburgring, προτού κάνουν το back-to-back σε Portimao και Imola. Στη δεύτερη, θα τρέξουν μόνο Σάββατο και Κυριακή, ως μέρος της προσπάθειας της διοργανώτριας αρχής να πειραματιστεί με το format των Grand Prix ενόψει 2021.
Για το φινάλε της σεζόν, το ρεπορτάζ αναφέρει πως η Petronas πιέζει για έναν αγώνα στη Μαλαισία, στην πίστα της Sepang, ώστε να δικαιολογηθεί και η κανονική διεξαγωγή του πρώτου στην ιστορία GP Βιετνάμ, που κανονικά θα έκανε ντεμπούτο τον περασμένο Απρίλιο. Τέλος, Μπαχρέιν και Άμπου Ντάμπι θα ρίξουν την αυλαία στο φετινό καλεντάρι, με τον τελευταίο αγώνα να προγραμματίζεται για τις 13 Δεκεμβρίου.
Με δεδομένο ότι σήμερα επιβεβαιώθηκε και το ότι η F1 δεν θα επισκεφθεί -για πρώτη φορά στην ιστορία της- την αμερικανική ήπειρο, ακυρώνοντας και τα 4 GP εκεί, αρκετοί έσπευσαν να θυμίσουν τον κανονισμό της FIA, συγκεκριμένα το Άρθρο 2.4.3.b.i του Αθλητικό Κώδικα, που ορίζει ότι για να είναι «Παγκόσμιο» ένα πρωτάθλημα F1 πρέπει να επισκεφθεί 3 ηπείρους και να έχει minimum 8 αγώνες.
Η κατάσταση φέτος, με την πανδημία του κορωνοϊού να συνεχίζει να μαίνεται σε αρκετές γωνιές του πλανήτη, δεν επιτρέπει στο σπορ να τρέξει και στην Αμερική για να πληροί αυτήν την προϋπόθεση, και η Ομοσπονδία προβλέπει για αυτό το ενδεχόμενο στον ίδιο Αθλητικό Κώδικα, με το Άρθρο 2.4.3.c, που αναφέρει χαρακτηριστικά πως «η FIA μπορεί κατ’εξαίρεση να παραχωρήσει μία απαλλαγή σε ένα πρωτάθλημα που αξίζει να χαρακτηριστεί ‘Παγκόσμιο’.»
Επομένως, στα μάτια του ανώτατου οργάνου του αθλήματος, το φετινό πρωτάθλημα είναι «Παγκόσμιο» και ο πρωταθλητής θα είναι κι αυτός «Παγκόσμιος».
Το επιχείρημα κατά αυτού είναι αρκετά απλό, και βασίζεται στο πρώτο Άρθρο που αναφέρεται στο κείμενο. Κι ως απλό, καταρρίπτεται με ιστορικές αναφορές και -πρωτίστως- κοινή λογική.
Η F1 είναι ένα ευρωπαϊκό προϊόν, κι αν δεν το πιστεύει κανείς αυτό, αρκεί να κοιτάξει την απαρχή του. Ο μοναδικός αγώνας εκτός Ευρώπης στα πρώτα 9 χρόνια του σπορ ήταν το Indianapolis 500, που δεν είχε καν συμμετέχοντες από το πρωτάθλημα, αφού ήταν περισσότερο υπόθεση των Αμερικανών οδηγών και των συν αυτώ εταιρειών. Μόνη εξαίρεση το σιρκουί δρόμου της Καζαμπλάνκα, στο Μαρόκο, που ήταν κι ο πρώτος αφρικανικός αγώνας της F1,πριν τη Νότια Αφρική μερικά χρόνια μετά.
Έπειτα, η στροφή προς Ανατολάς έγινε για πρώτη φορά το 1976, με τον αγώνα στο Fuji της Ιαπωνίας που έγινε ο τόπος του θρυλικού τελικού, της μάχης ανάμεσα σε Niki Lauda και James Hunt. Για να προστεθεί δεύτερος αγώνας στην Ασία θα έπρεπε να περιμένουμε για το 1994-1995 στην Okayama, ενώ είναι γνωστή τοις πάσι η ασιατική καταδρομή της τελευταίας 20ετίας, με Μαλαισία, Μπαχρέιν, Κίνα, Σιγκαπούρη, Άμπου Ντάμπι και αισίως Βιετνάμ.
Όσον αφορά την Βόρεια και Νότια Αμερική, την τιμητική τους είχαν πρώτα οι ΗΠΑ κι η Αργεντινή, αλλά με σπάνια παρουσία όσον αφορά τη δεύτερη και χωρίς μεγάλο έρεισμα εκεί, για να ακολουθήσουν η Βραζιλία και το Μεξικό, και τέλος ο Καναδάς.
Αλλά, στα πρώτα 30 χρόνια του σπορ, πάνω από τα 2/3 του πρωταθλήματος λάμβαναν χώρα στην Ευρώπη, στις κλασικές χώρες που η F1 επισκέπτεται μέχρι και σήμερα. Ο κανόνας των τριών ηπείρων δεν υφίστατο, γιατί ήταν προφανές ότι ο πρωταθλητής, η αξία του, αλλά κι η αξία του ίδιου του θεσμού δεν εξαρτιόταν αποκλειστικά από την έκταση της σεζόν ή το πόσες χώρες επισκεπτόταν.
Διότι, με τη λογική που υφίσταται τώρα, τα πρωταθλήματα των 1950, 1951, 1952, 1959, 1961, 1964 και 1966 θα έπρεπε να έχουν μη-Παγκόσμιους Πρωταθλητές και μη-Παγκόσμιο χαρακτήρα. Σας καλούμε να θεωρήσετε τους Farina, Ascari, Hawthorn, Phil Hill και Brabham ως τέτοιους.
Είναι αφελές να θεωρηθεί ο φετινός πρωταθλητής ανάξιος του τίτλου «Παγκόσμιος» για έναν γραφειοκρατικό σκόπελο.
Αν μη τι άλλο, ο φετινός πρωταθλητής θα πρέπει να είναι ακόμα πιο ιδιαίτερος μέσα στην ιστορία του σπορ, διότι θα ανέβει στην κορυφή εν μέσω μίας καταστροφικής πανδημίας, με ιδιαίτερο πρόγραμμα, και σε πρωτόγνωρες συνθήκες.
Η λέξη κλειδί είναι «ιδιαίτερος».
Δεν αξίζει αστερίσκος δίπλα στο 2020, σε καμία περίπτωση. Την ιστορική του σημασία σε επίπεδο αγώνων, αλλά και σε πολιτικό και αμιγώς κανονιστικό επίπεδο θα την αντιληφθούμε πιθανόν αρκετά χρόνια μετά, όπως συμβαίνει συνήθως, όχι τώρα. Αυτό που είναι βέβαιο, πάντως, είναι πως το φετινό πρωτάθλημα είναι Παγκόσμιο: 70 χρόνια δεν ξεγράφονται εν μία νυκτί, κι ένας Hamilton, Bottas, Verstappen ή οποιοσδήποτε οδηγός βρεθεί στην κορυφή της βαθμολογίας μετά το Άμπου Ντάμπι δεν θα είναι λιγότερο πρωταθλητής από κανέναν προηγούμενο ή επόμενο._Δ.Μ.
