Καρό σημαία

Κρίθηκαν τίτλοι, απολαύσαμε θέαμα και ήταν τέτοια τα μεγέθη, που ακόμα και τα φάλτσα των εκφωνητών λειτούργησαν ως απόηχος, ως δεύτερη φωνή στο κρεσέντο των πρωταγωνιστών.

Το WRC κρίθηκε σε έναν παράξενο αγώνα στην Ιταλία, με επίκεντρο τη Μόντσα, από το λάθος του Έβανς. Αγώνας τύπου Μίκι Μάους, με αυτοσχέδιες διαδρομές την Παρασκευή και την Κυριακή και πιο κλασικές τύπου Μόντε, λόγω συνθηκών, το Σάββατο. Όταν κρίνεται τίτλος θέλεις καθαρό, κλασικό πεδίο. Ειδικά όταν ο θεσμός περιλαμβάνει μόνο επτά αγώνες. Τίτλοι κρίθηκαν στο παρελθόν στο ιδιαίτερο RAC με ειδικές σε πάρκα στο πρώτο σκέλος και στη συνέχεια στο άγνωστο, σε δάση στην Ουαλία και στη Σκοτία, χωρίς σημειώσεις. Μέχρι το ’95 όμως. Μετά και αυτό κλασικό. Ο Έβανς ατύχησε στον κριτήριο αγώνα, όταν από την αρχή του χρόνου έδειξε άμεση προσαρμογή στο Yaris. Αν ο Νώντας Δουζίνας προσμετρήσει ειδικές, δεν αποκλείεται να αποδειχθεί πολυνίκης σε σχέση με τον Γάλλο, επτάκις πλέον Παγκόσμιο. Στους αγώνες είναι λάθος ανάλυση να επικαλεστείς το δίκαιο και την ατυχία, με γεγονός πως το Yaris δικαίωσε το «δεν σπάει, δεν χαλάει» που χαρακτηρίζει την Toyota. Το αμφισβητεί στην αγορά η Hyundai, όπως και η Κia, αλλά εδώ, στο WRC, ο τίτλος των Κατασκευαστών κρίθηκε από την αξιοπιστία των οδηγών. Δε μας αρέσει επικοινωνιακά αυτός ο Ιταλός, ο Ανταμό της Hyundai, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι έκανε την τέλεια δουλειά σε σχέση με την αξιοποίηση των οδηγών του. Αναρωτιέται κανείς πώς θα κρατήσει Τάνακ και Νεβίλ, με τον Βέλγο πλέον να εκφράζει και ανυπομονησία που ίσως επιβάλλει κάτι φρέσκο, σχόλιο που δεν είναι της παρούσης.

Όλοι χαρούμενοι, λοιπόν, ή περίπου έτσι, με την Toyota να κερδίζει τον τίτλο των Οδηγών με τον Οζιέ, και τη Hyundai των Κατασκευαστών, με κριτή τον Σόρντο. Να υπενθυμίσουμε ότι οι Ασιάτες ζουν για το πρωτάθλημα Κατασκευαστών, και είναι σαφές πως ο Τόμι Μάκινεν δεν αποχωρεί ως πετυχημένος από το μπάκετ του μάνατζερ. Μάλλον καλύτερα οδηγούσε παρά συντόνιζε, με τον Μάλκολμ Ουίλσον να αποδεικνύεται διαχρονικά ο καλυτερότερος σε αυτή την ιδιαίτερη άσκηση.

Τέλος, γενικότερα για το WRC, θεσμό που δεν προσαρμόστηκε υποδειγματικά στις ιδιαιτερότητες λόγω Covid-19, απαιτείται ειδικός αναλυτής για σχολιασμό του WRC 2-3, όπου η Skoda πλήρωσε την αλαζονεία της, ενώ στα F2 για νέους με Fiesta R επικράτησε 29χρονος Σκανδιναβός. Θυμηθήκαμε ότι το 2000 θεωρούσαμε μεγάλο τον 27χρονο Λευτέρη Μανιαδάκη του θεσμού μας «Γίνε Πρωταθλητής», και μένουμε με απορίες.

Μακάρι να γίνει το Μόντε τον Ιανουάριο και να επανέλθουμε άμεσα. Μέχρι τότε διαβάστε Νώντα Δουζίνα, με την αντικειμενική προσέγγιση.

Μέχρι τότε…

Το WRC της τηλεοπτικής κάλυψης μέσω in-car, και σε συνδυασμό με τον προσβλητικό τρόπο που το διαχειρίζονται στην Cosmote, βρήκε αντίπαλο στο πληκτρολόγιο του κοντρόλ μας.

Με αφορμή τον Μικ Σουμάχερ, αιτία το θέαμα επιπέδου Μότο 2-3 και ευθύνη εξαιρετικών, όπως είναι ο Πάνος Σεϊτανίδης, ο Κώστας Λεώνης και ο δικός μας Δημήτρης Μπίζας, απολαύσαμε πραγματικούς αγώνες το Σάββατο και την Κυριακή. Είναι σαφές. Αυτοί οι άνθρωποι εκεί στο κόκπιτ και αλλού στα pits και στα paddock, έχουν όραμα που καλουπώνει το ταλέντο τους και ξεπερνάει τα τυπικά αποτελέσματα.

Οδηγούν όπως οι Μοτό και καρτίστες στα όρια, με μηχανές ίδιων προδιαγραφών ως βάση, και η διαφορά αρχίζει από το ταλέντο των πιλότων και ολοκληρώνεται από τη ρύθμιση των τεχνικών και τη στρατηγική των συντονιστών. Καταπληκτικός θεσμός, που ξεπερνάει το φυτώριο όπως το ξέραμε μέσα από την άναρχη F3 του παρελθόντος, ή την F3000, ένα θεσμό εποχής Χάμιλτον, Ρόζμπεργκ με την περίπου ίδια φιλοσοφία, αλλά χωρίς το αντίστοιχο αποτέλεσμα.

Τη σύγχρονη F2, που γνωρίσαμε στο πρώτο lockdown μέσω Netflix, και το ενδιαφέρον μας απογειώθηκε στη συνέχεια.

Ό,τι απασχολεί και την εξαιρετική συντροφιά 400 και πλέον ειδικών ακροατών που συμμετέχουν στα live των Τάκη Πουρναράκη και Πάνου Σεϊτανίδη στο Instagram. Η απόλυτη έκφραση γνώσης και πολιτισμένου σχολιασμού ενός πολύ ειδικού θεσμού όπως της F1, και όχι μόνο. Pregame την Πέμπτη και αγώνας την Κυριακή, μισή ώρα πριν σβήσουν τα φώτα, και μην το χάσετε αυτό ενόψει Άμπου Ντάμπι.

Η F1

Είχε επίσης την τιμητική της, και είναι αυτός ο ραδιούργος, ο 7άκις, ο τεράστιος Λιούις Χάμιλτον, που σκηνοθέτησε την τέλεια παράσταση. Άλλωστε, μόνο αυτός, που έπρεπε να διδάσκει επικοινωνία στο Χάρβαρντ, μπορούσε να σκηνοθετήσει τέτοια εξέλιξη. Να αρρωστήσει και να επιλέξει αντικαταστάτη πονοκέφαλο ίσως και για τον ίδιο μελλοντικά, και σίγουρα για τον φίλο του τον Μπότας. Τον βλέπουμε τον LH44 να παρακολουθεί P1-2-3 και να χαμογελάει, ενώ θα ψιθύρισε «γαμώτο» όταν ο Ράσελ -hello George- έχασε στα δέκατα την pole. 

Σοβαρά τώρα, ο νεαρός προσαρμόστηκε, οδήγησε στο solo, ξεκίνησε υποδειγματικά όταν έσβησαν τα κόκκινα, πήρε την εκκίνηση όπως λένε οι καρτίστες μας και κράταγε τον Φινλανδό στις 20 και πλέον γραμμές.

«Να πατήσω και εγώ kirbs», ζήτησε από τον Τότο Βολφ, που θα αντιμετώπισε όλο αυτό με ανάμικτα συναισθήματα. Βραχυκύκλωσε μάλιστα η καλύτερα ρυθμισμένη μηχανή στον αγωνιστικό πλανήτη και, μετά το κομφούζιο που σκότωσε την ψυχή του παλιού και απογείωσε το ηθικό του μικρού, μαθημένος στο κυνήγι, ήρθε η «προδοσία» της Pirelli. Είπαμε, σενάρια με στοιχεία Χίτσκοκ, και το puncture στη «Μερκ» του νεαρού Ζορζ Ράσελ αξιοποίησαν τα τρίτα βιολιά (τα δεύτερα οι Φερστάπεν και Λεκλέρ στα «βράχια» από τον 1ο γύρο) και είχαμε βάθρο τύπου F2 με τρομοκράτες όπως οι Πέρεζ, Όκον και Στρολ. Εξ Prema και αυτός, όπως ο Sumi Jr, και κάποτε ο δικός μας, ο Γιάννης Αντωνιάδης. Συμμετοχή με αξιώσεις και αποτελέσματα, και εδώ εκφράζεται περίφημα το «άλλο αγοράζω και έχω και το ταλέντο οπότε εξελίσσομαι και διακρίνομαι, και άλλο στερούμαι και ξεπερνάω τη λογική για να συμμετέχω, και αφού διακρίνομαι μόνο με το ταλέντο μου, η προσπάθεια ολοκληρώνεται νωρίς».

Με την ευκαιρία, η συμμετοχή στο motorsport, από μόνη της χωρίς επιδόσεις και αποτέλεσμα, δικαιούται επικοινωνίας σε ελάχιστες περιπτώσεις.

Με ίδια όπλα, οπότε και ο τελευταίος που παλεύει να ανέβει προτελευταίος έχει το σεβασμό μας. Καλή συνέχεια._ Σ. Χ.