Αν το μέλλον είναι ηλεκτρικό, το παρόν περνά αναγκαστικά από πολλά… υβριδικά χιλιόμετρα.
Τι μας έχει διδάξει μέχρι σήμερα η ηλεκτροκίνηση; Όχι το αυτονόητο «να οδηγούμε χωρίς καύσιμο», αλλά κάτι πιο σουρεάλ: να φτιάχνουμε υβριδικά αυτοκίνητα. Γιατί, ενώ όλοι μιλούσαν για το μεγάλο άλμα προς τα αμιγώς ηλεκτρικά, τα τελευταία λίγα χρόνια η μία αυτοκινητοβιομηχανία μετά την άλλη σπεύδει να γεμίσει την γκάμα της με υβριδικές εκδόσεις.
Σύμφωνα μάλιστα με πρόσφατη έρευνα της Goldman Sachs, το φαινόμενο των υβριδικών δεν θα είναι παροδικό. Οι αναλυτές εκτιμούν ότι το παγκόσμιο μερίδιο των EV το 2030 δεν θα φτάσει στο 28% που προβλεπόταν, αλλά θα μείνει πιο κοντά στο 25%. Οι λόγοι είναι απτοί και προφανείς, και έχουν να κάνουν με μείωση φορολογικών κινήτρων, αργούς ρυθμούς ανάπτυξης υποδομών φόρτισης και αναθεώρηση κανονισμών σε μεγάλες αγορές.
Η Κίνα, από την άλλη, χορεύει σε άλλον ρυθμό. Το ίδιο αυτοκίνητο που μένει απούλητο στο Παρίσι ή στο Βερολίνο εξαφανίζεται από τις εκθέσεις της Σαγκάης. Γιατί εκεί υπάρχει στήριξη, υποδομές και μια βιομηχανία που παράγει δίχως αύριο.
Αυτή η ανισορροπία οδηγεί στο πιο ενδιαφέρον συμπέρασμα της έρευνας: το πιθανότερο σενάριο είναι τα υβριδικά να κερδίσουν επιπλέον έδαφος. Όχι ως μόνιμη λύση, αλλά ως ενδιάμεσος σταθμός σε μια μετάβαση που αποδεικνύεται πιο δύσκολη απ’ όσο υποσχόταν η θεωρία. Στο μεταξύ, πολλές εταιρείες δεν περίμεναν καμία σχετική έρευνα για να το καταλάβουν. Η Renault, για παράδειγμα, είδε τις πωλήσεις της να παίρνουν ξανά τα πάνω τους όταν γύρισε στρατηγικά προς την υβριδική τεχνολογία. Το πρώτο εξάμηνο του 2025, το 44% των πωλήσεών της στην Ευρώπη ήταν εξηλεκτρισμένα μοντέλα, με τα υβριδικά να σημειώνουν αύξηση περίπου 30%.
Την ίδια στιγμή, η Κίνα παράγει τόσα EV που χρειάζεται και νέα καράβια για να τα στείλει στον υπόλοιπο κόσμο. Στα ευρωπαϊκά λιμάνια τα πλοία ξεφορτώνουν μεν, αλλά βρίσκουν οδηγούς που διστάζουν. Οι Βρυξέλλες διαρκώς κάνουν λόγο για δασμούς, οι καταναλωτές μετρούν ευρώ και χιλιόμετρα αυτονομίας, και το νόμισμα στη μία του όψη έχει την υπερπαραγωγή και στην άλλη την απροθυμία.
Αν κάτι δείχνουν όλα αυτά, είναι πως μόνο με γραμμική πορεία δεν μοιάζει η «καθαρή μετάβαση». Σήμερα η ζυγαριά γέρνει προς τα υβριδικά, αύριο ποιος ξέρει;
