Έχει διάφορες εκφράσεις αυτό το συναίσθημα και ο Σ.Χ. το τοποθετεί σε αγωνιστικό κάδρο και σχολιάζει…
Είναι το σφίξιμο στο στομάχι που χαρακτηρίζει την αγωνία. Συνδυάζεται με την πίεση, αλλά η αγωνία ως αντίδραση, έχει τη δική της διάσταση.
Οδηγώντας σε αγώνες, συνδέεται και με την ευστοχία σε μια δύσκολη επιλογή ρίσκου, που θα κάνει τη διαφορά και στο αποτέλεσμα. Απλά, εκείνη την ώρα καταγράφεται, αλλά δεν εκφράζεται.
Συχνά είναι ο χρόνος που πέτυχες προσπαθώντας, έχοντας μεγάλα αφτιά και την απόλυτη συγκέντρωση για το άκουσμα του συνοδηγού σου, αφού μόνος δεν πας πουθενά. Μεγάλη υπόθεση η εκτέλεση της «εντολής» συνδεδεμένη με ότι υπαγόρευσες και ότι ακούς στο σωστό χρόνο.
Σε κάθε περίπτωση, είναι ο χρόνος του αντίπαλου συνδυασμού, το σημείο αναφοράς.
Οι χρόνοι
Κάποτε προϊόν κατασκοπείας, όταν τη σύγχρονη εποχή τους διαβάζεις.
Σημαντική «εφεύρεση» η ενημέρωση που συμπλήρωσε 40 χρόνια και να είναι καλά ο Ιαβέρης που τότε μας έφερε από την Ιταλία την πινακίδα με τους χρόνους στο STOP της Ε.Δ.
Εδώ κάποιοι το είχαν καλά σφραγισμένο μυστικό. Αργότερα κατάλαβαν, ενώ εμείς, είτε θεατές, φίλαθλοι και οπαδοί, και μη σοκάρεστε, αλλά και αγωνιζόμενοι, ειδικά όσοι φοιτητές στο Πανεπιστήμιο των Αναβάσεων, λιώναμε από την αγωνία αναμένοντας χρόνους.
Δίπλα στο φορτηγάκι της ΕΛΠΑ, συνήθως με το Γιώργη Λιώδη, αργότερα από τον Καραλή. Ο Νικόλας, Παγκόσμιος!
Τα πρώτα χρόνια με το μονό ανέβασμα η αγωνία αφορούσε στο αποτέλεσμα.
Αργότερα, μετά το 1980, σε μια κοντή διαδρομή των 3 χιλιομέτρων ανεβαίναμε δύο φορές. Ήταν η «εύστοχη πατέντα» εισαγωγής από τον αείμνηστο Νίνο που την πίστεψε ο Θωρ. O Mίμης Γιωργίτσης, πρώην συνοδηγός του Τζώννυ, επίτιμος Δ/ντης ΕΘΕΑ, σε άλλη χώρα θα τον είχα φωτογραφία σε ένα ορθόδοξο γραφείο διοίκησης.
Η αγωνία στα κόκκινα λοιπόν για τους χρόνους του πρώτου σκέλους, οπότε ήξερες τι τρέχει και πως θα το αντιμετωπίσεις. Συνωστισμός στο πλάτωμα της Ριτσώνας, μετά το πρώτο ανέβασμα και στη συνέχεια για το τελικό αποτέλεσμα. Για την άθροιση εκεί ο καθένας μας εξωτερίκευε και τα συναισθήματα του. Ο πανηγυρισμός πάντα συνδέεται με αγκαλιά, ενώ η αντίδραση στην αστοχία-ήττα, ήταν ανάλογα με τον χαρακτήρα μας. Χειραψία ή αγκαλιά, ή και τα δύο, και παρακολουθώντας δεν ήξερες ποιος έχασε ή ποιος κέρδισε.
Σε όλο το φάσμα του αγώνα. Για την άτυπη γενική και κυρίως για την κατηγορία και την κλάση. Άλλωστε στο τέλος ένιωθες ανακούφιση, μόλις τα κορίτσια-κριτές/χρονομέτρες σημείωναν τους χρόνους…
Κάποιοι, άτυποι επιστήμονες με μεταπτυχιακό στα μαθηματικά για τις σχετικές αθροίσεις, ενώ αργότερα χρησιμοποιούσαμε το Casio που άθροιζε απ’ όλα. Εργαλείο του Κελεσάκου αυτό το διαφορετικό μίνι κομπιούτερ που το είχε κουβαλήσει ο Βελλής από τα ξένα όταν στα ράλλυ ήρθαν τα δέκατα του Ανδριτσάκη. Στην infomega η ευθύνη της εξέλιξης ακόμα και σήμερα. Σημαντικό, ότι έχεις το χρόνο ώστε ενδιάμεσα, στην ανάπαυλα για το δεύτερο σκέλος, να δουλέψεις με το μυαλό σου και να βελτιωθείς. Πόσο όμως; Και ο άλλος; Στα κόκκινα η αγωνία κάπου απομονωμένος και ταγμένος στις σκέψεις σου. Τότε χωρίς κινητά και λίγοι διασκέδαζαν την αμηχανία τους με πολυλογία αναλύοντας. Από την άλλη, δεν ρισκάριζες να παίξεις με ρυθμίσεις. Αν δεν πετύχαινε; Συνήθως απαντούσες με αυτοπεποίθηση και ανεβάζοντας ρυθμό χωρίς να κάνεις λάθη.
Στα ράλλυ, ήταν αλλιώς
Στο δεύτερο πέρασμα και γνωρίζοντας ενδιάμεσους χρόνους όπως το έκανε η Τώνια και άλλοι, συνήθως κατέβαζες.
Κάποιες φορές όμως πίεζες και ειδικά στο χώμα, ενώ πίστευες ότι πετάς, καλός χρόνος δεν προέκυπτε. Κατέβαζε όμως ο «βασιλιάς» αντίπαλος και «που είναι το λάθος;». Να στηθούμε καλύτερα την άλλη φορά. Να την ξαναγράψουμε στον άλλο αγώνα. Στο μεταξύ, μένεις άυπνος για την επόμενη ημέρα, αφού περνάει το χάσιμο όπως είσαι και πρέπει να το δοκιμάσεις.
Ζεστός άλλωστε και έχοντας ρυθμό στο δεύτερο πέρασμα, φυσιολογικά είσαι καλύτερος, όλοι είναι, ενώ σε ελληνικό αγώνα πόσο θα χαλάσει ο δρόμος…;
Σε μεγάλα ράλλυ και κυρίως στη Χαλκιδική, σε ειδικές όπως τα Ορμύλια, τη δεύτερη φορά το τοπίο θύμιζε το σκαμμένο Γαρδίκι του ΡΑ. Η μαγεία ήταν τα καθαρά «Σήμαντρα» και τα «Πλάνα» και άλλες ειδικές σημείο αναφοράς, όπως οι Καρούτες. Τα έζησες ως θεατής με την αγωνία στα κόκκινα για το πέρασμα του φίλου σου.
Λοιπόν, ήταν μεγαλύτερη η αγωνία σε σχέση με πιθανό λάθος και κακό «έβγα» παρά με το χρόνο σε σχέση με το συναγωνισμό. Δείχνει ηττοπάθεια; Καμία σχέση. Απλά, όταν έχεις πιει νερό και έχεις φάει στο σπίτι του Ιαβέρη και του Μοσχούτη, νοιάζεσαι. Για διαφορετικούς λόγους. Για την επίδοση του θεού σου-ίνδαλμα και αργότερα δάσκαλος και για την ακεραιότητα του φίλου σου. Άλλωστε ο Παύλος και ο Νίκος (Μακρυγιάννης) ήταν το σημείο αναφοράς. Σε αυτούς ήθελες να μοιάσεις; Ποιος Ιαβέρης; Αλλού ο Τάσος. Στο κάδρο του θαυμασμού. Από τις περιπτώσεις που αργότερα, σε αγώνα πήγαινες να τρέξεις και αν δεν τον ήξερες τόσο καλά, του ζητούσες αυτόγραφο.
Τότε που θεατής κρυβόσουν πίσω από τον Αλβανό στο Πλατανάκι, ώστε να ελέγξεις την ταχυκαρδία από το κατέβασμα του ΡΟΝ χωρίς να τον ξέρεις. Αργότερα, να ‘μαστε στη μέση του δρόμου για να χειροκροτήσω το Γάκη.
Τι χέρι, Θεέ μου; Αείμνηστος! Και ο Ψηφίδης; Ψυχάρα, όπως ο Νότης με τέχνη στο χώμα για σεμινάριο.
Αγωνία;
Για τους «Γίνε»! Πήγα Μερκούρη, νομίζω σε Αττικό, και βλέποντας Λευτέρη Μανιαδάκη σε κόντρα με Νικόλα Ζάχο, πέρασε μια εβδομάδα για να κοιμηθώ.
Αγωνία και όταν ο Νίκος Τσάδαρης με τη Μαρία Κορρέ διεκδίκησαν και κέρδισαν το ακατόρθωτο. Την περιβόητη Α5, τον πλέον αξιόλογο τίτλο των αγώνων για τις δικές μας αναλύσεις, και ήταν η πρώτη φορά που πανηγύρισε η Τώνια στα 25 χρόνια μας παρέα…
Τι σας λέω; Προσπαθώ να σας μεταφέρω το συναίσθημα που χαρακτηρίζει τους Αγώνες και δεν αφορά μόνο τους πρωταθλητές… Άλλωστε, η διαχείριση του συναισθήματος που σκοτώνει ή απογειώνει και ξανά από την αρχή, με στοιχεία που συναντάς σε ντους με παλιό ή με πολύ σύγχρονο μηχανισμό, κάνει τη διαφορά και σφραγίζει και τη διάρκεια σε έναν χώρο που συγκλονίζει και όταν σε πικραίνει.
Στη Στεφάνη…
Νύχτα βέβαια και τότε η γλιστερή ειδική ήταν χωμάτινη.
Νομίζω Εαρινό της ΠΑΛΑΣ του Νέστωρα και του Παπαπα, τότε το 1978…
Η ημερομηνία, σίγουρη. Ο Σιρόκο με τη Στράτος, ο δικός μας Τάσος με λευκό Έσκορτ Γκρουπ 1, αργότερα Γκρουπ 2 και κοντή μούρη με ένα φανάρι και τον Κωστή δίπλα του. Άκουγες τη Λάντσια να κατεβαίνει και ο V6 αναστάτωνε. Με Κοντούζογλου και Αλβανό έχουμε περπατήσει στα 2 χιλιόμετρα από τον τερματισμό. Εκεί μας έστειλε ο Στεφανής. Θόρυβο το Έσκορτ δεν έκανε, το φωτάκι στην οροφή έδινε το στίγμα και αν υπήρχε GoPro, το in-car θα προσφερόταν για σεμινάρια αγωνιστικής οδήγησης ακόμα και σήμερα. Πληθωρικό πλήρωμα, συντονισμένο όπως η δύσκολη ορχήστρα με δύο, και στα πνευστά ένα ελαφρύ μηχάνημα που ακολουθούσε. Τελειωμένο, με τη σούστα πίσω να μην τους αντέχει και οι 150 ίπποι -με 4,4 τελική σχέση στον άξονα, να μη φτάνουν στην καταδίωξη της Λάντσια Στράτος. Υπερπροσπάθεια για την ειδική που άλλωστε σε έφερνε σε απόσταση ενδιαφέροντος για τον αγώνα.
Παραμιλάμε ακόμα
«Χάνεται και», γράψαμε μετά από χρόνια όταν κατεβήκαμε εκεί, άσφαλτος πλέον. Τότε, στο χώμα; «Χάνεται σε» και τέτοια εκτέλεση μόνο αυτός στον κόσμο με τέτοια κατασκευή, και ποιος Αρίκαλα στην Έλμπα και ποιος Μπιαζιόν στο Σαν Μαρίνο με τον Πρεζότο, Γκρουπ 1 king να επιμένει ότι το μακριμούρικο φορτηγό σε βάρος της Trim, ήταν Γκρουπ 2. Ελληνική η αντίδραση του Ιταλού στη δράση των Ελλήνων -με Αρκέντη ο Τάσος και εκείνο το βράδυ στη Στεφάνη, η αγωνία μας είχε δυο όψεις. Να ολοκληρώνουν ασφαλώς το παιχνίδι έξω από τα οποία, διεκδικώντας με αρχοντιά το ακατόρθωτο και βέβαια ο χρόνος. Κακά τα ψέματα. Ο χρόνος, το αποτέλεσμα της προσπάθειας, η δική τους αγωνία τότε που η ανταλλαγή καρνέ στην όποια ανάπαυλα, ήταν όπως σήμερα η σύνδεση με το OMAE live που καθορίζει και το βαθμό ταχυπαλμίας σε διάφορα επίπεδα.
Περισσότερος Ιαβέρης και πολύς Στεφανής τις επόμενες ημέρες σε ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις για το ΡΑ, διαδικτυακά από τον Παναγιώτη Τριανταφυλλίδη, με τον αγώνα μας να διδάσκει και σύγχρονη επικοινωνία.
Τουλάχιστον στη Motorsport Greece σέβονται την αγωνία που έχτισε την ιστορία των ελληνικών αγώνων. Πριν τους «δύο», άμεσα, νομίζω σήμερα, ο υπογραφών και αμέσως μετά ο εξαιρετικός ΕΛΕΜ, πριν τους ενεργούς που ετοιμάζονται.
Ήμουν και εγώ εκεί και άκουσα Λώρη και ανατρίχιασα.
Καλή ακρόαση._Στρατισίνο
🏎️ Αν είσαι λάτρης του EKO @AcropolisRally το νέο #podcast είναι για’ σένα!
🔉 𝚰𝚺𝚻𝚶𝚸𝚰𝚬𝚺 #AcropolisRally
Στο πρώτο επεισόδιο ο υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, Λευτέρης #Αυγενάκης συναντά τους youtubers TechItSerious.#RallyofGodshttps://t.co/fh8LVhjHzL
— pod.gr (@pod_gr) July 26, 2022
«Ιστορίες Ράλλυ Ακρόπολις» από την Betsson.
🎧 Στο 2ο επεισόδιο της σειράς, ο τέως πρόεδρος της ΕΛΠΑ, Βασίλης Δεσποτόπουλος, θυμάται πώς ξεκίνησαν όλα!
Καλή ακρόαση, στο @pod_gr : https://t.co/qF4ax9TGp3#AcropolisRally #RallyofGods pic.twitter.com/KJOG0DQ33M
— EKO Acropolis Rally (@AcropolisRally) July 29, 2022
Για να ακούσετε το τρίτο επεισόδιο με καλεσμένο τον Στράτη Χατζηπαναγιώτου, πατήστε εδώ
«Ιστορίες Ράλλυ Ακρόπολις» από την Betsson.
🎧 Στο 3ο επεισόδιο της σειράς, ο @stratis4t1 περιγράφει… σχεδόν όπως οδήγησε στα 17 Ακρόπολις που έχει στο ενεργητικό του: χωρίς φρένα!
Καλή ακρόαση, στο https://t.co/ppnBP54DVA: https://t.co/jHDr6ZG9yD#AcropolisRally #RallyofGods pic.twitter.com/JmQH1VxP9i
— EKO Acropolis Rally (@AcropolisRally) August 5, 2022
