Οι αυτοκινητοβιομηχανίες ετοιμάζονται να «σηκώσουν κεραίες» στο διάστημα. Μπορεί, άραγε, το αυτοκίνητο του άμεσου μέλλοντος να μην εξαρτάται πλέον από τα συμβατικά δίκτυα τηλεπικοινωνιών αλλά από δορυφόρους;
Η πρόσφατη είδηση πως η κινεζική Geely εκτόξευσε στο διάστημα και έθεσε σε τροχιά ακόμα έντεκα δορυφόρους, για να προσφέρει τη δική της δορυφορική συνδεσιμότητα στα οχήματά της, προκάλεσε αίσθηση.
Ίσως για πρώτη φορά δεν μιλάμε απλώς για συνδεδεμένα αυτοκίνητα που κινούνται, «συνομιλούν» μεταξύ τους και συλλέγουν ένα πλήθος πολύτιμων δεδομένων μέσω 5G, αλλά για τετράτροχα που επικοινωνούν κατευθείαν μέσω διαστήματος. Και κάπως έτσι γεννιέται η έννοια του δορυφορικού κόμβου, όπου κάθε αυτοκίνητο γίνεται αυτομάτως σημείο του παγκόσμιου ψηφιακού ιστού, ανεξάρτητο από τα υπάρχοντα δίκτυα τηλεπικοινωνιών.
Αν μη τι άλλο, αυτή η προοπτική δείχνει αρκετά δελεαστική. Παγκόσμια κάλυψη, από πόλεις έως και ερήμους, αξιόπιστα δεδομένα που θα εστιάζουν στην κυκλοφορία, άμεση ενημέρωση για καιρικά φαινόμενα, αστραπιαία υποστήριξη για ολοένα και πιο προηγμένες λειτουργίες αυτόνομης οδήγησης και πλατφόρμες διασυνδεδεμένων οχημάτων, αλλά και άμεση απόκριση για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών.
Έτσι, ένα φορτηγό στην έρημο Γκόμπι της Β. Κίνας ή ένα SUV στα βουνά της Πίνδου θα μπορεί να έχει το ίδιο επίπεδο συνδεσιμότητας (και ασφάλειας σε περίπτωση ατυχήματος) με ένα τυπικό αυτοκίνητο στο κέντρο της Αθήνας ή του Λονδίνου. Με αυτόν τον τρόπο, τόσο η διαχείριση στόλων και η επικοινωνία των οχημάτων μεταξύ τους όσο και οι παρεχόμενες ψηφιακές υπηρεσίες σε πραγματικό χρόνο θα… απογειώνονταν.
Ωστόσο, οι ενστάσεις και τα ερωτήματα που εγείρονται είναι πολλά. Ποιο θα είναι το κόστος αυτής της τεχνολογίας και ποιος θα τη χρηματοδοτήσει; Είναι ο καταναλωτής διατεθειμένος να πληρώσει για το έξτρα «δορυφορικό πακέτο»; Και αν ναι, πόσοι από αυτούς; Και, κυρίως, τι γίνεται με τα δεδομένα και τη διαχείρισή τους;
Αν κάθε αυτοκινητοβιομηχανία αποκτήσει το δικό της δίκτυο, είναι ορατός ο κίνδυνος δημιουργίας «τροχιακών φέουδων» σε επίπεδο πληροφορίας, όπου ο οδηγός-χρήστης θα είναι εγκλωβισμένος στον ίδιο τον κατασκευαστή του. Από την άλλη, το ζήτημα της ιδιωτικότητας, το οποίο αποτελεί ήδη ένα καυτό θέμα στα συνδεδεμένα οχήματα που ορίζονται από λογισμικά, αποκτά επίσης νέες διαστάσεις όταν τα δεδομένα θα περνούν μέσα από «αποκλειστικούς» δορυφόρους.
Η αλήθεια είναι πως δύσκολα θα δούμε τις αυτοκινητοβιομηχανίες να γεμίζουν το διάστημα με δικούς τους δορυφόρους προκειμένου να καλύψουν τις «νέες» αυτές ανάγκες. Πιο ρεαλιστικό δείχνει να είναι ένα μοντέλο συνεργασίας με υπάρχοντα δορυφορικά δίκτυα, όπως για παράδειγμα το Starlink, όπου το αυτοκίνητο του άμεσου μέλλοντος θα ενσωματώνει και θα αξιοποιεί τα δεδομένα προσφέροντας παγκόσμια συνδεσιμότητα, χωρίς ταυτόχρονα να εγκλωβίζει τον οδηγό σε μια εταιρεία.
Επί της ουσίας, πρόκειται για ένα όραμα που ενθουσιάζει, καθώς υπόσχεται να μετατρέψει την αυτοκίνηση σε ένα πλήρως ψηφιοποιημένο οικοσύστημα, χωρίς γεωγραφικά όρια. Όμως, αν δεν υπάρξει ισορροπία, αντί για ελευθερία και καινοτομία, ίσως βρεθούμε αντιμέτωποι με τροχιακά μονοπώλια. Το διάστημα ανοίγει σίγουρα νέους δρόμους στην αυτοκινητοβιομηχανία, που μένει να εξερευνηθούν και να προσδιοριστούν. Ωστόσο, το ζήτημα είναι αν θα απελευθερώσει τους οδηγούς ή αν θα τους κλείσει σε νέα, πολύ πιο σφιχτά «δίχτυα».
