Με σεβασμό

Τον ζήσαμε και έζησε υπέροχα ο εμβληματικός Αντιπρόεδρος της ΕΛΠΑ, ο Μωρίς Γκορμεζάνο, που έφυγε πριν από λίγα 24ωρα από τη ζωή, οριακά πριν συμπληρώσει τα εκατό του χρόνια. «Έφυγε», όπως λέγεται, πλήρης ημερών, με αυτό τον δικό του τρόπο, που θα πρέπει να διδάσκεται στα πανεπιστήμια της σωστής ζωής.

Αθόρυβος αλλά αποτελεσματικός, με πραγματικό ενδιαφέρον για το τι τρέχει γύρω του. Με τον ανθρώπινο τρόπο και με σημαία την ειλικρίνεια. Έχοντας προσωπική εμπειρία του μεγέθους του ανδρός, του αγαπημένου μας κυρίου Μωρίς, που είχε τον Βαζάκα και τον «ΕΛ-ΕΜ» σαν ανίψια του (φίλοι-συγγενείς, άλλωστε, των παιδιών του, της υπέροχης κ. ΜαριΛού με στοιχεία της σοφίας του πατέρα της και του Σάμυ).

Ένας δικός μας άνθρωπος. Ο Σάμυ, ο “ΕΛΠΑτζής” της νεότερης γενιάς, που αντέκρουε με το τακτ του πατέρα του την γκρίνια μας για την ΕΛΠΑ των μπλέιζερ. Έτσι τους βλέπαμε τότε, όμως και με σεβασμό, όπως σε γονείς και συγγενείς.

Ο σεβασμός προς την ΕΛΠΑ και τα στελέχη της πρώτης γραμμής, όπως τους αείμνηστους Κώστα Γλωσσώτη και Μωρίς Γκορμεζάνο της περίφημης ομάδας του Αλέξανδρου Δαρδούφα, προέκυπτε μέσα από το έργο τους. Ο Μωρίς ήταν πάντα παρών στις μεγάλες κρίσεις και διαχειρίστηκε με συγκλονιστική αρχοντιά τη σοφή επιλογή Δαρδούφα να δώσει το δαχτυλίδι για τη συνέχεια στον καθηγητή κ. Βασίλη Δεσποτόπουλο.

Ο Β.Δ., μπροστάρης των Σωματοφυλάκων μιας σημαντικής ομάδας πολύ λίγων ανθρώπων, που όμως αρνήθηκαν τη σύγχρονη πραγματικότητα, η οποία αποδείχθηκε σκληρή. Δεδομένο το στυλ, και στα μάτια μου η διαχείριση ήταν σεμνή και με μηδέν ύφος.

Ο Μωρίς, που στήριζε τις υπερβάσεις Μανιατόπουλου που μας δίδαξε ΕΛΠΑ, έχοντας όραμα ώστε να τοποθετήσει ευρύτερα το ελληνικό motorsport σε πτήση. Ο Μωρίς, που εξέφραζε τις διαφωνίες του με διακριτικό χαμόγελο και λίγα λόγια ουσίας. Πυροσβέστης παλιάς κοπής, με σημαία την ευγένεια, όταν διαφωνούσα με τον φίλο μας Β.Δ. και έχανα το μέτρο.

Ο Μωρίς, που δικαιολογημένα εκτιμούσε την Ανίτα Πασαλή, ενώ ο ίδιος, όντας πλέον επίτιμος Αντιπρόεδρος, ήταν από τους ελάχιστους της παλιάς φρουράς που στήριξε Δεσποτόπουλο, όταν ο Φίλος μου Βασίλης, βλέποντας μακριά, μετέφερε τη σκυτάλη με εμπιστοσύνη και εν λευκώ στον Μανώλη Χαλιβελάκη και προέκυψε η Ομοσπονδία μας.

Ο Μωρίς Γκορμεζάνο, Vice και της καρδιάς κάποιων που είχαμε την τιμή της φιλίας του, πληγώθηκε με την κατάρρευση του οικοδομήματος της ΕΛΠΑ, αλλά ουδέποτε μίλησε. Ίσως να ψιθύρισε με εμπιστοσύνη στον αγαπημένο του γαμπρό, τον φίλο Σάκη, που υποθέτω πως τον άκουσε με προσοχή, και μέχρις εκεί.

Είπαμε, ο Γκορμεζάνο που ξεπέρασε κρίσεις με τους αγωνιζόμενους και την εποχή Δαρδούφα, αλλά και αργότερα, ήταν σε καβγά με το κουτσομπολιό, και το ενδιαφέρον του είχε την ουσία και τη θέληση για την επίλυση κάθε παρεξήγησης.

Άγνωστο αν του το δείξαμε, άλλωστε μόνο στη ΜαριΛού του θα το εκμυστηρεύτηκε, αν εισέπραξε το σεβασμό κάποιων από εμάς, με αγάπη όπως για λίγους συγγενείς μας πρώτου βαθμού.

Αείμνηστος «Monsieur Maurice», με γεγονός πως λείπει η φιλοσοφία σας μέσα από την κουλτούρα σας, εδώ και πολλά χρόνια από την κοινωνία μας.

Γιατί, Κωνσταντίνε;

Έχω θυμό μαζί σου, και πρόσφατα, ταξιδεύοντας για να εκπροσωπήσεις την ΟΜΑΕ μας, ως υπέρτατη τιμή, με αποκάλεσες «δάσκαλο». Κρατάω το δάκρυ εκείνη την ημέρα που τα είπαμε και με τον Αχιλλέα μας, που τον άφησες μόνο του. Αυτό δένει με το χαμόγελό σου, που το κρατούσες ακόμα και όταν έχανες στα χιλιοστά από τον Γιώργο, τον Γιάννη ή τον Νίκο Θωμά.

Διδάχτηκες από τους καλύτερους, και έτσι έμεινες όρθιος στη Γερμανία, αλλά, αγόρι μου, αδίκησες τον εαυτό σου, πρόδωσες τον μπαμπά που εκτέθηκε στη μάνα και -το κυριότερο- γκρέμισες το αφήγημα όλων μας προς τους γονείς μας.

Συνδεδεμένο με τη συμπεριφορά μας στο δρόμο ως αθλητές, και βέβαια δεν είμαστε εδώ για να σε κατηγορήσουμε, αλλά για να σε τιμήσουμε, αφού έφυγες νωρίς και άφησες στη μέση ό,τι όμορφο ξεκίνησες στους χωματόδρομους με τον Λάμπρο μας και την «αγία τριάδα κυρίων» δίπλα σας. Ό,τι όμορφο και στην καθημερινότητα, με σκληρή δουλειά δίπλα στον μπαμπά, εκεί στο αρχηγείο στη Λυκόβρυση.

Δε θα σε ξεχάσουμε γιατί σε είχαμε παράδειγμα και θα αξιοποιήσουμε αυτή την τραγωδία εκτός πίστας του ελληνικού motorsport για ακόμα περισσότερη και πιο σκληρή δουλειά σε όλους τους τομείς. Ξύπνησες τις ευθύνες μας. Έβαλες σε τροχιά τις υποχρεώσεις μας.

Είναι ακριβώς ό,τι διδάσκει ο Τσάδαρης με την παρέα του, με τον Μιχελακάκη πρώτο βιολί σε σχέση με τη συμπεριφορά μας σε κάθε δραστηριότητα με το τιμόνι. Άλλωστε, επαληθεύτηκε η θεωρία του Νίκου, ότι για ένα κλάσμα, μια απειροελάχιστη πιθανότητα, μια σύμπτωση του χιλιοστού, μπορεί να στοιχίσει τη ζωή και στον καλυτερότερο.

Όπως εσύ, γλυκό αγόρι, οδηγάρα με τσαγανό, και θα σε έχουμε πολύ ψηλά στο κάδρο, με σεβασμό στον εκπληκτικό πατέρα σου, Μιχάλη.

Αντίο, Κωνσταντίνε.

Το μόνο σίγουρο είναι πως δε θα χαθούμε, με γεγονός την ανθρωπιά, το μέταλλο των Dirt Games που υπηρέτησες ως Πρωταθλητής. Μας οδηγείς, και εμείς ως 4Τ θα αφιερώσουμε το άρθρο μας με την περιγραφή στου «Ιαβέρη» την πίστα όλη τη χρόνια, και ακόμα παραπέρα, στη μνήμη σου, σε συνεργασία με τους 4 – οικογένειά μας.

Στρίψε και για εμάς εκεί, παλίκαρε._ Στράτης

ΥΓ.: «Έφυγε» ο Μωρίς Γκορμεζάνο, σκοτώθηκε στην κυριολεξία ο Κωνσταντίνος Τακιδέλλης και, την ίδια ώρα, στο site του Historic Rally, ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για το ΙΡΑ, καθρέφτη της Ιστορίας μας. Τίποτα τυχαίο. Είναι οι συμπτώσεις που οδηγούν ανθρώπους με συναισθήματα, ειδικά όταν επιβάλλεται η υπέρβαση, όπως η διαχείριση ενός ξαφνικού θανάτου, που δε συμψηφίζεται…