Διαφέρει για τον καθένα μας. Λάτρης της «911» ο υπογράφων, και ο λόγος δεν ήταν οι επιδόσεις, ούτε η συνήθως υποστροφική οδική συμπεριφορά. Σε κέρδιζε με την ποιότητα κύλισης και με αυτό το μοναδικό της στυλ που συναρπάζει…
Πάρ’ το αλλιώς… Για τον βετεράνο οδηγό αγώνων η συγκεκριμένη άσκηση έχει τη δική της υπεραξία και οι αναμνήσεις σου ξεκινούν με Alfasud και κυρίως Ford Escort, ο σκληρός σου όμως δίσκος, η ζωή σου όλη, είναι γεμάτη Nissan.
Καμία υποτίμηση στην πενταετία με Seat, με γεγονός πως αν η αγωνιστική μας διαδρομή ήταν ταινία, θα βλέπαμε κάθε βράδυ το κίτρινο kit car σε Πατέρα, Σκούρτα και Κιθαιρώνα το ’99, πριν από την καταστροφή στην Κινέτα. Με ρεαλισμό όμως και αφού το αίμα νερό δε γίνεται, αλλά και με ευκαιρία το εξαιρετικό άρθρο του κ. Γιάννη Μεθενίτη της Νικ. Ι. Θεοχαράκης με τίτλο «Όταν το Nissan Leaf γίνεται τρόπος ζωής», να τοποθετηθούμε.
Τέτοιες αφορμές αναστατώνουν τα πλήκτρα μας. Συγγνώμη, αλλά «Δε θα πάρω, μετρ John». Τρόπος μετακίνησης η διαδικασία με την πρίζα, και μέχρις εκεί, ειδικά για τον παλιό, που ζει τη στιγμή ακόμα και στη διαδρομή σπίτι-γραφείο-σπίτι. Μια απόσταση 10-12 χλμ., που δεν καταναλώνεις και θέλεις να ακούς…
Τι θα «πάρω»…
Τη Silvia και το 350Ζ. Τα καθαρόαιμα στην ψυχή μου. Η αγωνιστική Silvia, αυτοκίνητο που εκτοξεύει τον εγωισμό σου και σου επιτρέπει διά να ομιλείς. Ένα τέρας αξιοπιστίας με κακή σχέση κιλών-ίππων (1.350/250), με 3λιτρο 6 κύλινδρο κινητήρα, πίσω κίνηση και μια δύστροπη συμπεριφορά που φούντωνε την περηφάνια σου. Ειδικά το ’88, με την ανάρτηση της Kayaba σε επίπεδο Reiger σήμερα, κοιτούσες τον κολοσσό, τον «Φέρτακα» δίπλα σου και σκεπτόσουν, ποιος θα συγκριθεί μαζί μας;
Τότε η ομάδα μας, και κυρίως εμείς, είχαμε ξεπεράσει το σύνδρομο «Γιώργος Μοσχους-240 RS», και ζούσαμε τη στιγμή ως αουτσάιντερ που οφείλει να σβήσει τα «ναι μεν αλλά» και να ακουμπήσει στα μέταλλα με πάθος, ώστε να κινείται μέσα στην τετρακίνητη σκόνη του. Εξαιρετική άσκηση-ανθρώπου έργο με την υπογραφή «Νίκος Κελεσάκος». «Αυτό έχουμε, με αυτό πολεμάμε, με αυτό θα διακριθείς και θα είμαστε όλοι μάγκες». Είχε το πράσινο φως του Τάκη Θεοχαράκη από τα μετόπισθεν. «Ιάπωνας» ο boss μας. Όταν σε εμπιστευθεί, είναι δίπλα σου και στα λάθη. Έργο Κελεσάκου και η μεταξύ μας εμπιστοσύνη, που εξελίχθηκε σε δυνατή φιλία. Έργο του «Έλληνα Βακαμπαγιάσι» και η καλύτερη ομάδα στα Βαλκάνια για πολλά χρόνια.
Η ομάδα μας, κλάσης WRC, ξεπερνούσε την αντίστοιχη του εργοστασίου, καταθέτοντας ψυχή στην ιαπωνική τελειότητα. Τα κομάντο μας έδιναν χρώμα με άποψη, και έτσι ήξερες πως έπρεπε να κρατήσεις ψηλά τη μ.ω.τ. «κόβοντας» το δρόμο. Όσο λιγότερο έστριβες με τη Silvia, τόσο το καλύτερο, και δεν ξεχνάς ότι συνδυαστήκαμε με τον Ανδρέα και τον Μηνά μου και επιλέξαμε μακριές σχέσεις. «Να απλώνεται, “Στρατίνο-σαν”, να έχεις φόρα».
Η σοφία τους στη μέγιστη τιμή, αρμονικά συνδυασμένη με την τέχνη του Γιώργη και του Θανάση, που «ζωγράφιζαν» στην ευθυγράμμιση. Στο συνεργείο-ατελιέ, αριστερά μετά την είσοδο. Τότε συχνά άλλαζα κανάλι στο VHF, να τους ακούω να συζητούν για τον αγώνα, σχολιάζοντας επιδόσεις μας και των «εχθρών». Η καλύτερη ντόπα μετά την εμπιστοσύνη τους.
Στην αρχή με τη Silvia, ο «Φέρτακας» και ο Σιάτος, οι παλαιοί, δεν την πίστευαν. «Δεν πάμε πουθενά με δαύτο», μουρμούριζαν. Οδηγήσαμε, όμως, και το ότι διακριθήκαμε ήταν έργο όλων, αφού ήταν η ομάδα με τον σοφό αρχηγό που σε ενέπνεε ώστε να ξεπεράσεις τα όρια αλώβητος.
Εμπειρία η συμμετοχή μας με τη Silvia από το ’87 με Τώνια μέχρι και το ’90 με παππού. Ήταν ο τρόπος της που έπρεπε να συνδυαστεί με τον δικό σου. Συναρπαστικό…
Ο δρόμος έχει ιστορία…
Αντίστοιχες οι γεύσεις και εκτός ειδικών διαδρομών. Οδήγησες το GTiR, αλλά θέλεις το 350Ζ για να ζεις. Αποδίδοντας φόρο τιμής με ένα ομοιογενές σύνολο μεγέθους Cayman. Σε συνολικές διαστάσεις επιπέδου σύγχρονης Alpine και, πριν σχολιάσετε περί ιεροσυλίας, υπολογίστε και κατατάξτε τα μέταλλα στην καρδιά σας. Δεν προκύπτουν τα αντικειμενικά κριτήρια και τα αντίστοιχα στοιχεία όταν μιλάει η καρδιά σου.
Νεαρός οδηγός της Nissan, οδηγούσα και καμάρωνα το GTi που συναρμολογούσαν οι συνάδελφοί μου στο Βόλο στην ΤΕΟΚΑΡ – και ποιο Golf; Το πίστευες αυτό, και αν είχα τη δυνατότητα, με ένα κλασικό GTi θα ήθελα να πάω Regularity.
Κομμάτι ψυχής, όταν η καρδιά πλημμυρίζει με «Ζ» σε έκδοση 350. Πίσω η κίνηση, κορυφαία ισορροπία στο στήσιμο και η διαφορά από έναν μεγάλο πολυβάλβιδο ατμοσφαιρικό κινητήρα και έναν επιλογέα τύπου joystick. Την ακρίβεια του τελευταίου θα τη βρεις και σε GT3 και σε Μ2, αλλά εκεί η διαδρομή είναι μεγαλύτερη.
Δύσκολα να γίνουν αντιληπτά τα παραπάνω. Θα σε χαρακτηρίσουν και γραφικό. Χαρακτηριστικά, κάποτε κάλεσαν τον Γιώργο Μοσχού στα Μέγαρα ώστε να του δείξει ο αδελφός μας, ο Δημήτρης Βαζάκας, πώς οδηγείται το 350Ζ. Αργότερα, τα σύγχρονα χρόνια, με κάλεσαν να μου δείξει ο Παναγιώτης Χαλάτσης πώς πατάει το GTR στο «Μέγαρο».
Αν το σκεφτείς έχει την ομορφιά του όλο αυτό, που ξεπερνιέται με χιούμορ και από ένα σχεδόν 10.00 στα Σήμαντρα, στο δρόμο για το triple crown με το GTiR.
Με ισχυρό άλλοθι, λοιπόν, δε θα γίνει ποτέ το Leaf ο δικός μας τρόπος ζωής. Με σεβασμό στους δημιουργούς και εκτίμηση σε όσους το επιλέξουν._ Σ. Χ.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
