Στα 70 του χρόνια το Ράλλυ Ακρόπολις, χάρη στην πολιτεία με υπογραφή «Λευτέρης Αυγενάκης», έχει το δικό του Hall of Fame. Αναζητώντας τον καλυτερότερο ανάμεσα σε πρωταγωνιστές, περιβάλλον και αυτοκίνητα-νικητές, ο «Στρατισίνο» σχολιάζει.
Προσεγμένη η ψηφοφορία για το Hall Of Fame του Ράλλυ Ακρόπολις, άψογη σε επικοινωνία, με layout του ονείρου και ουσιαστικές πληροφορίες. Αντίστοιχα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Motorsport Greece θα αποδώσει τα εύσημα με τον απαιτούμενο σεβασμό στους νικητές, αλλά και ευρύτερα.
Η επιλογή από μόνη της σε κάθε κατηγορία ήδη αποτελεί τιμή και αναγνώριση, και λογικά κάποιος θα ήθελε -με βάση τις προτιμήσεις του- ακόμα έναν, δύο και τρεις οδηγούς, συνοδηγούς και αυτοκίνητα, ίσως ακόμα και κάποια ειδική διαδρομή που έχει απολαύσει και δε συμπεριλαμβάνεται. Σε κάθε περίπτωση, η επιλογή συνδέεται με επιδόσεις και αποτελέσματα στο Ράλλυ Ακρόπολις, αλλά λογικά θα επηρεαστεί από την ευρύτερη φήμη που χαρακτηρίζει αγωνιστικά (και όχι μόνο) ανθρώπους και μηχανές.
Σημαντικό επίσης η ηλικία του καθενός που θα ψηφίσει, με τους νεότερους -που συνήθως συμμετέχουν σε τέτοιες ασκήσεις κυρίως συναισθηματικής αξίας, χωρίς να υποτιμούμε το πακέτο δώρων που έχει εξασφαλίσει η οργάνωση- να έχουν βαθιά γνώση για τη σύγχρονη εποχή. Μην απορήσετε αν, για παράδειγμα, ο Λεμπ ή ο ΜακΡέι κερδίσουν τους θρύλους της δικής μας εποχής. Με τους Σκανδιναβούς σε παράταξη, όλοι εναντίον του Βάλτερ Ρερλ, που θα ψηφίσει ένα μικρό ποσοστό της γενιάς μου. Ο Γερμανός θρύλος, με τρεις νίκες στο Ακρόπολις, έχει διδάξει ταχύτητα και τακτική στα ελληνικά χώματα, και είναι αυτή η αντιμετώπισή του που τον κατατάσσει ως τον καλυτερότερο, ειδικά για κάποιους από εμάς που τον γνωρίσαμε και εκτός μπάκετ, όπως τον ζήσαμε και ως δοκιμαστή της Porsche. Απλώς ξεχωριστός! Σε άτυπο βάθρο, με Σάινθ και βέβαια ΜακΡέι, για λόγους που δεν ερμηνεύονται. Άλλωστε, υποκλίνεσαι σε όλη την παρέα, όπου το περιβραχιόνιο φοράει ο ενεργός Οζιέ.
Ξεχωριστό και το Peugeot 205 Τ16 που δοκίμασα το 1985 και ξανά το 1987 σε Τ16-2, ενώ το ζήσαμε στο ΡΑ το ’84-’85-’86. Το καλυτερότερο μιας κατηγορίας που σημάδεψε το θεσμό, και ήταν πρόκληση και για τον αδιάφορο. Το Peugeot, φτιαγμένο από λευκό χαρτί, εξασφάλισε τίτλους και νίκες, όντας και δις νικητής στο Ακρόπολις με Σάλονεν (85) και Κάνκουνεν (86), ενώ οι Γάλλοι με τους νικητές στην Ελλάδα κέρδισαν τους παγκόσμιους τίτλους των Οδηγών. Αποσύρθηκαν τα Γκρουπ Β και έδωσαν τη θέση τους σε αυτοκίνητα παραγωγής, που όμως εξελίχθηκαν και εντυπωσίασαν, με τα σημερινά να συναρπάζουν κυρίως με την ταχύτητά τους. Σε συνδυασμό με τους οδηγούς τους, η βάση για την ψηφοφορία με ευκαιρία τα 100 χρόνια του αγώνα. Μέχρι τότε δίπλα στο Peugeot το Escort, που μας σύστησε υποδειγματικά την έννοια «ράλλυ», αυτό το ομαδικό μηχανοκίνητο παιχνίδι που συγκλονίζει. Γεγονός πως ένας παλιός το Escort του Βάλντεγκαρντ και του «Ιαβέρη» ονειρεύεται, όπως βέβαια και με ό,τι έζησε.
Αν υπήρχε επιλογή «άλλο», υποκειμενικά θα προσθέταμε το Nissan 240 RS. Αυτοκίνητο-σήμα κατατεθέν για την ελληνική κοινότητα, κυρίως χάρη στον Γιώργο Μοσχού, που πετούσε από την αφετηρία μέχρι τον τερματισμό. Δίπλα του Φερτάκης, Αλ. Κωνσταντακάτος και το ’85-’86 ο Δημήτρης Βαζάκας. Αείμνηστος ο Παππούς, ο Φέρτακας, κόσμημα, δάσκαλος, και ατού και στο δικό μας 240 RS σε δύο ΡΑ, με την ομάδα μας να ξεχωρίζει, πιστοποιώντας το μέγεθος της προσπάθειας με πολλούς συντελεστές, σοφά συντονισμένους από τον άγνωστο ήρωα. Επί του προκειμένου, τον Νίκο Κελεσάκο.
Λείπουν από τέτοιες ψηφοφορίες στον κόσμο όλο οι άνθρωποι που κάνουν τη διαφορά στα pits, και κυρίως στην προετοιμασία, όπως και στην ψυχολογία του πληρώματος, αλλά και άλλοι σημαντικοί, που οδήγησαν τον αγώνα στα 70 του λαμπερά χρόνια. Από τον Αλέξανδρο Δαρδούφα μέχρι τον ενδιάμεσο φύλακα-κριτή της σύγχρονης εποχής ακόμα και σε απλή διαδρομή. Φορώντας την έγχρωμη «σαλιάρα» με τον απαιτούμενο σεβασμό. Πρόκειται για ιεροτελεστία που δεν κατατάσσεται, δεν αντέχει σε μετρήσεις, και εδώ τη σύγχρονη εποχή είναι συγκλονιστικό το πώς συνυπάρχει το συναίσθημα με την επαγγελματική, πολύ υψηλού επιπέδου εμπλοκή. Ομάδα σήμερα στην οργάνωση, και τίποτα δεν εξελίσσεται και δεν καθιερώνεται τυχαία. Κοινός παρονομαστής όσων στο Ράλλυ Ακρόπολις Hall of Fame, απλώς η Motorsport Greece. Δείγμα γραφής και της ελληνικής κυβέρνησης, που ξεπέρασε κάθε προσδοκία σε σχέση με το ελληνικό motorsport. Μας έβγαλε από την εσωστρέφεια και αναβάθμισε το οξυγόνο και των παλιών ο Αυγενάκης και η παρέα του. Κακά τα ψέματα…
Σε πρώτο πρόσωπο
Θα κριθώ, κάποιοι θα με τιμήσουν με ατού και τους 4Τ και την πετυχημένη διαδρομή χάρη στη Nissan, αλλά και στη Seat, με τον αγώνα του ’99 βαθιά χαραγμένο στη μνήμη. Να αλλάζεις χρόνους με Κένετ Έρικσον και Άλιστερ ΜακΡέι. Όνειρο. Χάρη στην Τεχνοκάρ. Στον Λέβι και στον Παπ.
Κρίνοντας, λοιπόν, και όταν συμμετέχει το «παιδί σου», όπως είναι ο Λάμπρος Αθανασούλας στα καθ’ ημάς, θα δώσεις ψήφο καρδιάς, αλλά και με αντικειμενικά κριτήρια, ό,τι ισχύει και για τη συνοδηγό. Με την Τώνια πήγαμε σε δώδεκα Ακρόπολις, ενώ ζήσαμε ανεπανάληπτα, εντός και εκτός μπάκετ. Η Τώνια Παυλή σε ΡΑ δίπλα και στους Κοκκίνη, Λεωνίδα, Ένη και Μέλα, όπως και δις με τον Νίκο Τσάδαρη, μια υπόθεση που παραμένει οικογενειακή.
Κατατεθειμένη η εκτίμηση για Στεφανή και «ΕΛ-ΕΜ», με τον Κωστή να διδάσκει επαγγελματισμό με έντιμο πάθος σε κάθε δραστηριότητα και τον Λώρη να καταθέτει ψυχή με τρόπο, προσφέροντας αφιλοκερδώς και στα κοινά. Με σημαία το ήθος και την αξιοπρέπειά του και γνώσεις που δε θα βρεις ούτε σε επίπεδα WRC.
Τι να γράψω για το θηρίο, τον αείμνηστο Φερτάκη; Κάτι καταφέραμε μαζί. Σεβασμός!
Τι άλλο;
Οι Καρούτες! Mαγικές. Η ταχύτερη ειδική του αγώνα. Τριαντάφυλλο ανάμεσα σε τσουκνίδες, όπως τα βράχια και τα χαντάκια. Με προσωπικότητα ο Ταρζάν, που ήθελε τρόπο και μας ευνοούσε με τα ιαπωνικά μας όπλα, αλλά θέλουμε στυλ. Όπως οι Καρούτες, όπου ήσουν μάλιστα υποχρεωμένος να διαχειριστείς τη διαφορετικότητα και να οδηγήσεις αλλάζοντας το ρυθμό. Ήθελε τρόπο αυτό, και το κατάφερναν λίγοι και για ένα λόγο· τον θεατή. Τον τρίτο άνθρωπο μέσα στο κόκπιτ που όφειλες να του προσφέρεις τον καλύτερο εαυτό σου, ώστε να μην τον πληγώνουν οι συγκρίσεις με τους ξένους, πρακτική που δίδαξε ο «Ιαβέρης» με καλύτερο μαθητή τον ταχύτερό μας ever, τον Αρμόδιο Βωβό, που λείπει.
Καλό βόλι. Ψηφίστε και με την καρδιά. Άλλωστε, από τη στιγμή που έχουμε επιλεγεί, έχουμε κριθεί, και αυτή είναι η μεγαλύτερη τιμή για τον Έλληνα οδηγό και συνοδηγό αγώνων με συμμετοχή στον αγώνα μας στο WRC – και δεν ήταν πάντα ένας αθώος, ηρωικά μαχόμενος ερασιτέχνης της συμμετοχής.
Τα σέβη μου._ «Στρατισίνο»
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
